44

Om precies halfnegen kwam Jack voorrijden. Hij droeg een nieuw grijs pak, van een modernere snit dan de pakken die ze van hem kende. Cass vroeg zich af of Imogen hem op sleeptouw had genomen en hem had overgehaald om zich een jeugdigere, meer trendy stijl aan te meten. Vooral die roze das zou hij vroeger nooit hebben gekocht.

Toen ze de oprijlaan uit reden, zei ze: ‘Dit voelt wel raar.’

‘Net als een eerste afspraakje, bedoel je?’ Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat ze haar zwarte satijnen rok gladstreek, een gebaar dat hem zo vertrouwd was dat het gewoon gek was dat Imogen dat nooit deed.

‘Niet echt.’ Ze draaide de muziek wat zachter. Hij had ook een nieuwe stereo-installatie. ‘Op ons eerste afspraakje zat ik voor op de fiets bij je.’

‘En ik vroeg me de hele avond af hoe ik het precies zou aanpakken met de afscheidskus.’ Hij grinnikte. ‘Ik had nog bijna een muntje opgegooid, weet je. Kop: mond open. Munt: mond dicht.’

Onwillekeurig moest ze weer aan die avond denken, die avond die ze nooit zou vergeten. Zelfs nu nog kreeg ze vlinders in haar buik als ze eraan dacht.

‘Waar gaan we eten?’

Het was misschien een abrupte overgang, maar wel een noodzakelijke. Als ze de hele avond ‘weet je nog toen’ gingen spelen, dan had ze eerst een paar drankjes nodig.

Jack had gereserveerd bij The Phoenix, een rustig restaurant in Streatham waar ze in de loop der jaren zo nu en dan hadden gegeten. Het eten was er fantastisch, de sfeer aangenaam, en er stonden nooit paparazzi voor de deur.

‘Dus niet bij San Lorenzo,’ zei ze luchtig, nadat de ober hun de menukaarten had gegeven en weer was weggelopen.

Jack bestudeerde de wijnkaart. ‘Ik dacht dat je al die aandacht wel zou kunnen missen als kiespijn.’

‘Ik?’ Ze keek hem aan. ‘Of Imogen?’

‘Het leek me beter voor ons allemaal.’ Hij leunde wat naar achteren en trommelde met zijn vingers op tafel. ‘Kijk me niet zo aan, Cass. En ook geen kattige opmerkingen alsjeblieft. Laten we er gewoon een leuke avond van maken.’

‘Een leuke, beschaafde avond.’ Ze herinnerde zich dat hij dat woord door de telefoon had gebruikt en sprak het met gepaste ernst uit. ‘Om het einde te vieren van een leuk... beschaafd huwelijk. Ik denk dat ik de gerookte zalm neem en daarna de parelhoen. Over vis gesproken, hoe gaat het met Imogen?’

Hij wierp haar een waarschuwende blik toe. Dit was niet wat hij in gedachten had gehad toen hij Cass had uitgenodigd voor een etentje. ‘Hou daarmee op.’

‘Sorry.’ Cass begon het steeds leuker te vinden. ‘Goed, ik ben ermee opgehouden. Ik meen het nu serieus: hoe gaat het met Imogen?’

Stijfjes antwoordde hij: ‘Prima.’

Twee uur later stelde hij dat beeld wat bij. ‘Meestal gaat het prima,’ zei hij, terwijl hij met zijn linkerhand aan de hoek van het linnen servet friemelde. ‘Maar ze wil kinderen.’

‘Als ze met je trouwt, krijgt ze er drie.’ Cass was zelf verbaasd dat het haar lukte zo beheerst te reageren. ‘Drie prachtige stiefkinderen,’ vervolgde ze op onschuldige toon. ‘En ze krijgt er zelfs gratis nog een stiefkleinkind bij! Wat wil ze nog meer?’

‘Toe, je weet best wat ik bedoel,’ zei hij. ‘Ze wil zelf een kind.’ Hij slaakte een diepe zucht. ‘Eerlijk gezegd is het gewoon een obsessie voor haar aan het worden.’

‘Aha.’ Ze knikte. ‘Maar jij wilt niet.’

Hij keek haar somber aan. ‘Kun jij je voorstellen dat ik dat allemaal nog een keer moet meemaken? Ik bedoel, dat ik dat echt zou willen, op onze leeftijd?’

Onze leeftijd, dacht ze. Imogen was echter niet van hun leeftijd. Ze was nog geen dertig.

‘Wacht eens even,’ zei ze fronsend. ‘Dit lijkt me toch wel een ernstige zaak. Imogen wil dolgraag kinderen, jij vindt de gedachte alleen al afschuwelijk. Maar wat ga je doen als ze zwanger wordt?’

‘Wat kan ik doen? Het is niet wat ik wil.’ Hij zweeg even toen de ober de laatste borden van tafel haalde. ‘Maar ik zal het wel overleven. Ik zal er niet voor weglopen, als je dat soms bedoelt.’ Hij glimlachte even naar haar. ‘Zo’n klootzak ben ik nou ook weer niet. Ik weet heus wel dat ik van een volgend kind net zoveel zal gaan houden als van de andere drie. Hoewel het een afschrikwekkend vooruitzicht is.’

‘Toch kun je maar beter alvast aan het idee wennen,’ zei ze. ‘Stel je voor, misschien zit er volgend jaar om deze tijd wel babyspuug op de schouders van dat mooie designerpak van je. Je weet toch nog wel hoe vruchtbaar ik was? Ik hoefde alleen maar aan baby’s te denken of ik was al zwanger.’

‘Hm.’ Hij zuchtte weer. ‘Het punt is dat ze het al wel heeft geprobeerd. Sinds kerst al. Dat is nu zeven maanden geleden, maar ze is nog steeds niet zwanger. Ze begint zich echt zorgen te maken.’

Cass vroeg zich af of hij van haar verwachtte dat ze medelijden met Imogen kreeg. Hoewel ze sterk de aanvechting voelde om te zeggen dat dat misschien haar straf was voor het feit dat ze het had aangepapt met een getrouwde man, wist ze zich manmoedig te beheersen. Nadat ze haar glas sambuca had leeggedronken, zei ze: ‘Nou, dat lijkt me voor jou wel goed nieuws.’

‘Dat dacht ik ook.’ Heel even vroeg hij zich af of hij dit alles wel aan zijn ex moest vertellen. Maar ach, wat kon hem het schelen. ‘Het punt is dat ze nu afspraken aan het maken is voor allerlei vruchtbaarheidsonderzoeken.’

‘Voor haarzelf, bedoel je?’ vroeg Cass.

Als ze begon te lachen, zou hij haar vermoorden, dacht Jack. ‘Nee, dat is het probleem.’ Hij keek haar mistroostig aan. ‘Ook voor mij.’

Het was al bijna twaalf uur toen ze het restaurant verlieten.

‘Imogen vraagt zich vast af waar je blijft,’ merkte Cass op, toen ze door de donkere straten de vertrouwde route naar Hampstead aflegden. ‘Is ze jaloers? Wat gebeurt er als je thuiskomt? Bestookt ze je dan met vragen over vanavond?’

‘Nee.’ Hij glimlachte, alsof het een komisch idee was.

‘Waarom niet?’ Beledigd keek ze hem aan. ‘Vorm ik soms geen bedreiging voor haar? Ben ik het soms niet waard om jaloers op te worden, alleen maar omdat ik je ex ben?’

Zonder dat ze het doorhad, kroop haar zwarte satijnen rok omhoog over haar dijen. Ze droeg een zwarte panty en had haar ene been zo’n beetje onder het andere geschoven. Haar opgestoken blonde haar begon los te raken, en in het licht van de straatlantaarns glansden haar ogen. Iedere vrouw zou ruzie om haar hebben gemaakt, maar Jack betwijfelde of ze dat zelf wel besefte.

Zijn geweten begon op te spelen. Zo zag je maar weer, dacht hij, waar het toe leidde als je geen al te hoge dunk van jezelf had. Als het niet zo zielig was, dan zou Cass’ gebrek aan vertrouwen in haar eigen schoonheid gewoon om te lachen zijn. Want het sloeg helemaal nergens op. Hij kwam tot de conclusie dat ze een man nodig had. En een bevredigend seksleven. Toen ze vlak bij haar huis waren, vroeg hij zich af of ze hem nog even binnen zou vragen.

‘Natuurlijk ben je het waard om jaloers op te worden.’ Hij remde en sloeg links af het hek door, de oprijlaan van grind op. Wat vriendelijker vervolgde hij: ‘En ja, Imogen zal me vast aan een kruisverhoor onderwerpen. Ze zal willen weten wat je aanhad en hoe... Hé, van wie is die auto?’

Aan het eind van de oprijlaan stond slordig een donkerblauwe Mercedes geparkeerd.

Er zat niemand in.

‘Wat lief!’ riep Cass uit. ‘Rory had een vergadering in Newcastle. Hij zei dat hij zou proberen om vanavond nog terug te komen, maar ik had niet gedacht dat het hem zou lukken. God, ik hoop maar dat hij hier niet de hele avond op me heeft zitten...’

‘Rory? Rory Cameron?’ Weken geleden had Sophie in het voorbijgaan gezegd dat Cass met Rory naar een of andere bruiloft was geweest, maar dat ze daarna niets meer van hem had gehoord. Het feit dat er niemand in de auto zat, moest haast wel betekenen dat Rory zichzelf had binnengelaten. ‘Dat meen je niet. Heb je iets met hem?’

‘Ja,’ zei ze.

‘Heb je echt... eh...’ Hij zocht naar de geschikte woorden.

‘Als je soms bedoelt of ik seks met hem heb, ja, ik heb ook seks met hem,’ zei ze een beetje ongeduldig. ‘Waarom kijk je nu zo geschokt, Jack? Dacht je dat jij de enige was die dat soort dingen mocht doen?’

‘Maar...’

‘En waag het niet te zeggen dat ik te oud voor hem ben.’ Ze maakte haar gordel los en stapte snel uit.

Het was net alsof ze niet kon wachten om bij haar nieuwe en totaal ongeschikte minnaar in bed te duiken, vond Jack.

Hardop zei hij: ‘Misschien ben je niet te oud voor Rory Cameron, maar je bent wel veel te goed voor hem.’ Cameron was gewoon een gladjanus. Alleen de gedachte al aan hen samen vervulde hem met woede. En dan het idee dat hij net nog had gedacht dat ze hem misschien wel binnen zou vragen...

‘Doe niet zo bekrompen. Rory is leuk, hij is aardig en hij maakt me aan het lachen,’ zei ze. Monter voegde ze eraan toe: ‘En hij is fantastisch in bed.’

‘Nou?’ vroeg Imogen op kattige toon toen Jack om tien voor één eindelijk thuiskwam. God, en ze had zich nog wel zo voorgenomen om niet als een viswijf te klinken. Maar ja, hoe moest ze anders te weten komen wat ze wilde weten? Om haar houding wat te verzachten, glimlachte ze even. ‘Hoe was het?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Goed.’

Haar wantrouwen was meteen gewekt. Ze had het sowieso al verdomd idioot gevonden dat hij zijn ex mee uit eten had gevraagd om hun scheiding te vieren. Het was logischer geweest als hij háár mee uit eten had gevraagd om te vieren dat hij nu eindelijk kon hertrouwen.

‘Alleen maar “goed”?’ Ze liep achter hem aan de trap op en ging op de rand van het bed zitten, terwijl hij zich begon uit te kleden. Dat deed hij altijd ontzettend keurig. ‘Hoe ging het? Was ze van streek? Moest ze huilen?’

Wat ze eigenlijk wilde vragen, was: heb je haar gekust, getroost, ben je met haar naar bed geweest?

‘Nee.’ Jack stond met zijn rug naar haar toe. Hij hing zijn pak op, met de broek netjes in de plooi. Zijn witte overhemd ging de wasmand in.

Imogen besloot dat ze het morgen op lippenstift zou controleren. Zo terloops mogelijk zei ze: ‘Maar ik dacht dat je haar daarom mee uit eten had genomen. Om haar een beetje op te vrolijken. Ze zal toch wel een beetje van streek zijn geweest?’

Jack wist precies wat Imogen dacht, en hij wist ook dat hij haar met zijn houding niet erg hielp. Maar het punt was dat hij alleen maar kon denken aan Cass die samen in bed lag met Rory Cameron. Met de leuke, aardige Rory Cameron om wie ze zo vreselijk kon lachen en met wie ze fantastische seks had...

‘Je kunt me op zijn minst vertellen wat ze aanhad.’ Imogens stem kreeg weer iets kregeligs. ‘Tenzij ze niets aanhad natuurlijk.’

‘Luister.’ Vermoeid draaide hij zich naar haar om. Imogen kon er ook niets aan doen. Hij moest het niet op haar afreageren. ‘Cass heeft iets met iemand anders. Dat is een beetje een schok voor me, meer niet. Ik ken hem en ik weet niet of ze er wel goed aan doet.’

‘O!’ Verbaasd, maar ook vreselijk opgelucht vroeg ze: ‘Is ze gelukkig?’

Met een scheef lachje antwoordde hij: ‘O ja, ze is heel gelukkig...’

Waar keek hij nu weer naar? Toen Imogen zijn blik volgde, zag ze dat hij naar de thermometer en cycluskalender keek die aan haar kant van het bed op de grond lagen.

Hulpeloos en op verbitterde toon zei ze: ‘Dat kunnen we er ook nog wel bij hebben, dat Cass nog eerder zwanger is dan ik.’