10

‘Eh... is dat niet jouw dochter?’

Jack had nog maar net een kreun kunnen slaken of Sophie, met bijna telepathische timing, draaide zich al om.

‘Papa!’

‘Sophie...’

Godsamme. Imogen hield zichzelf voor dat het niet grappig was. Maar toch... dat zo’n intelligente man zo schuldbewust kon kijken!

Sophie probeerde zich intussen te herinneren waar ze de vrouw van kende die naast haar vader stond.

‘Imogen Trent, van Hi!’ schoot Imogen haar te hulp. ‘Weet je nog, die zonder kousen en jarretels?’

‘O ja.’ Sophies gezicht klaarde op. ‘Waar papa zo ongelooflijk lomp tegen deed op zijn verjaardag.’

‘Niet ongelooflijk lomp.’ Jack keek nog steeds geschokt.

‘Wel waar.’ Imogen wendde zich weer tot Sophie. ‘Hij was echt een lomperik, hè? Ik vind het nog steeds ongelooflijk dat hij nu wel met me wil praten.’

‘Je wilt toch niet beweren dat hij heeft toegestemd om een interview te geven?’ Sophie klonk oprecht ongelovig. ‘Toch niet voor Hi!?’

‘Hij mag dan een lomperik zijn, hij is niet ineens een engel geworden, hoor,’ zei Imogen vrolijk. ‘Nee, het is heel simpel, we kwamen elkaar net tegen in The Cameron Club. Toen hij zich verontschuldigde voor die avond, viel ik bijna flauw van schrik, en toen hebben we besloten om onze wapenstilstand te vieren met een lunch in La Traviata.’

Naast haar voelde ze Jack verstijven. Het was duidelijk nog niet bij hem opgekomen dat ze allebei vast naar knoflook stonken. Wat een groentje was het ook, dacht ze vertederd.

Sophie had echter meer belangstelling voor haar vriendinnen die al doorliepen. Terwijl ze het koopje dat ze in de boekwinkel had gevonden – Zelf Swahili leren – van de ene hand naar de andere overbracht, schonk ze haar vader slechts een goedkeurend knikje.

‘Mooi zo. Dat zal mama fijn vinden.’

Mama zal het helemaal niet fijn vinden als ze wist wat er werkelijk speelde, dacht Imogen bij zichzelf. Ze probeerde zich te schamen, maar dat mislukte jammerlijk.

Cass lag te zonnebaden op het terras toen Jack thuiskwam. Net zoals hij eerder die dag stiekem naar Imogen had gekeken, bestudeerde hij nu vanuit de koelte in de huiskamer zijn vrouw, zich afvragend wat seksuele aantrekkingskracht nu eigenlijk precies was.

Hij vroeg zich ook af waarom hij zich, na zo lang gelukkig getrouwd te zijn geweest dat het bijna onfatsoenlijk was, ineens zo aangetrokken voelde tot Imogen. Hij was er niet naar op zoek geweest, maar nu het eenmaal was gebeurd, wilde hij niets liever meer.

En het kwam ook niet omdat hij zo’n echtgenote had die zichzelf verwaarloosde. Bij sommige mannen – en ook bij sommige vrouwen natuurlijk – kon je gewoon zien hoe hun respectievelijke wederhelften zich hadden laten verslonzen, en dan gunde je ze wel een avontuurtje om hun leven wat op te vrolijken.

Cass had zichzelf echter niet verwaarloosd. En wat kon je nu meer verlangen van je vrouw? Als vrouw van negenendertig had ze een lichaam waar vele meisjes van twintig haar om zouden benijden. Geen striae, geen cellulitis. Haar buik was niet uitgezakt, ze onthaarde haar benen regelmatig en ze rook altijd even heerlijk. Bovendien bezat ze een aangeboren gevoel voor stijl; wat ze ook aantrok, ze zag er altijd goed uit. Ook zoals ze daar nu lag, met haar blonde haar dat over de achterkant van de donkerblauwe ligstoel viel en in de zon glansde, en met haar gouden borsten die uit een groene bikini puilden, zag ze er gewoon verrukkelijk uit.

Op een schaal van een tot tien kreeg Cass van Jack een negen, want de hemelse Audrey Hepburn was Jacks enige tien geweest. En ondanks zijn plotse, overweldigende verliefdheid op Imogen, moest hij erkennen dat Imogen geen negen was. Het rode haar was prachtig, het namaakbruin minder. Ze zag er ongetwijfeld aantrekkelijk uit en had ook een goed figuur, maar als je haar naast Cass zou neerzetten en een onpartijdig publiek zou vragen wie de mooiste was, dan zou Cass beslist winnen.

Jack haatte zichzelf om zijn weinig verfijnde gedachten. Hij moest denken aan de woorden van Paul Newman, de acteur die bekendstond om zijn trouw aan zijn echtgenote: waarom zou je een hamburger buiten de deur gaan eten als je thuis een biefstuk hebt? Het probleem was dat na drieëntwintig jaar biefstuk een hamburger ineens gewoon heel lekker leek.

Ook niet erg verfijnd, deze gedachte. Hij keek naar Cass, die moeizaam rechtop ging zitten, haar zonnebril recht duwde en een leren map pakte met de aantekeningen en brieven die ze moest doornemen voor het programma van morgenochtend. Dat herinnerde hem ineens aan zijn eigen naderende deadline, en hij stapte het zonovergoten terras op.

‘Schat.’ Cass hield haar gezicht op voor een kus. ‘Ik dacht al dat ik de auto hoorde. Het is hier zo warm... Zou je even mijn rug en schouders willen doen?’

Blij dat hij een excuus had om achter haar te kunnen blijven staan, begon hij langzaam Ambre Solaire in haar gladde, door de zon verwarmde huid te masseren. ‘Je raadt nooit met wie ik vanmiddag heb geluncht.’

‘Tom Cruise, Beertje Paddington, Madonna, Bill Clinton...’

‘Die vriendin van je, Imogen Trent.’

Cass’ mond viel open van verbazing. Ze draaide zich half om in de ligstoel, in de verwachting dat hij zou zeggen: ‘Grapje!’

‘Echt waar?’

‘Echt waar.’ Met bedachtzame, trage bewegingen ging hij verder met het inmasseren van de olie op haar schouders.

‘God, ik geloof dat ik flauwval.’

‘Dat zei Imogen ook. Je krijgt trouwens de groeten van haar.’

‘Maar hoe...’

‘Ze is net lid geworden van The Cameron Club, en daar liepen we elkaar bij de bar tegen het lijf, en toen herinnerde ik me dat je zo kwaad op me was op het feest, dus toen dacht ik dat ik maar beter even mijn verontschuldigingen kon gaan aanbieden. Dat was het moment waarop zij bijna flauwviel van schrik,’ zei hij droog. ‘Hoe dan ook, we hebben een tijdje zitten kletsen en toen ze zei dat ze honger had, leek het me wel zo netjes om haar een lunch aan te bieden. Dus we hebben het weer goedgemaakt.’ Nadat hij de dop weer op de fles Ambre Solaire had gedraaid, veegde hij zijn handen af aan een handdoek. ‘Ze valt geloof ik wel mee. We kunnen het redelijk goed met elkaar vinden. O, en Imogen zei dat, als je zin had om ook een keer gemarteld te worden, je dan best een keertje met haar mee kunt. Ze zit op aerobics voor gevorderden, dat wordt gegeven door Sadistische Susie. Ik heb al gezegd dat je dat voor geen goud zou doen.’

‘Misschien toch wel.’ Cass, verbaasd en opgetogen over het nieuws over de verzoening tussen Jack en Imogen, zette haar zonnebril af om te kijken of het echt waar was.

Het was nu Jacks beurt om stomverbaasd te zijn. ‘Maar je hebt de pest aan aerobics.’

‘Dat weet ik, maar zulke dingen zijn veel leuker als je ze samen met een vriendin doet. Als ik weet dat Imogen er ook is, vind ik het al een stuk minder erg om te gaan. Bovendien kan ik maar beter iets gaan doen voordat het te laat is.’ Ze prikte in haar maag. ‘Alle meisjes op kantoor zitten ook op fitness, en Cleo zeurt ook steeds dat ik moet gaan sporten. Per slot van rekening ben ik al bijna veertig.’ Ze fronste. ‘Hoewel ik niet weet of ik zo’n les voor gevorderden al aankan. Is Imogen erg fit? Zal ik niet erg voor schut staan?’

‘Natuurlijk sta je niet voor schut.’ Hij had kortaf gesproken. Zijn schuldbewuste verbeeldingskracht, die overuren draaide, had hem het beeld voor ogen getoverd van Cass en Imogen, samen sportend, onderworpen aan het oordeel van de clubleden die vanuit de bar naar hen keken.

‘Echt niet?’ Ze keek tevreden. ‘Dan moet ik het misschien maar eens gaan proberen.’