11

Het was belachelijk eenvoudig geweest om Colin Matheson aan een test te onderwerpen. Cleo had alleen maar de hulp hoeven inroepen van een vriendin van haar, Miranda, die het café was binnengelopen waar hij vaak wat dronk, en ze was vrijwel meteen door hem aangesproken.

Hij had niet zozeer toegehapt als wel geprobeerd haar totaal te verorberen. En het was wel duidelijk geweest dat hij er veel ervaring mee had, had Miranda later verteld. Afspraakjes maken met andere meisjes en Linda ontrouw zijn was voor hem de normaalste zaak ter wereld. Waarschijnlijk beschouwde hij het gewoon als een leuk tijdverdrijf, zoiets als naar cricket kijken. Miranda had het een genoegen gevonden om hem af te wijzen.

Hoewel Cleo opgetogen was over het slagen van haar plannetje, voelde ze de moed in haar schoenen zinken bij het vooruitzicht dat ze dit nieuwtje ook daadwerkelijk aan Linda zou moeten vertellen. Colin mocht dan een eersteklas etterbak zijn, Linda’s leven had de afgelopen drieënhalf jaar wel compleet om hem gedraaid.

Uiteindelijk begon Linda er zelf over toen ze elkaar spraken in een kleine wijnbar vlak bij Berkeley Square. ‘Hij is erin getrapt, hè?’ Ze nam een diepe, wanhopige hijs van haar sigaret, met een treurige blik in haar enorme blauwe ogen. ‘Zeg het nou maar gewoon. Ik zal heus mijn polsen niet doorsnijden, hoor.’

Cleo moest zichzelf eraan herinneren dat ze Linda een grote dienst bewees. ‘Sorry.’ De woorden tuimelden eruit. ‘Je zei dat hij na zijn werk altijd wat ging drinken bij Vampires. Ik heb Miranda op hem afgestuurd, omdat je zei dat hij op brunettes viel; ze hoefde alleen maar aan de bar te gaan staan en haar portemonnee te laten vallen. Colin hielp haar met het geld oprapen, begon tegen haar te kletsen, stelde zich voor... en dat was dat. Twee drankjes later nodigde hij haar uit voor een etentje bij San Lorenzo. Toen Miranda vroeg of hij een relatie had, zei hij dat hij het net had uitgemaakt met zijn vriendin en dat hij het heerlijk vond om weer single te zijn.’ Cleo schudde vol afkeer haar hoofd. ‘God, waarom zijn mannen altijd van die smerige klootzakken?’

Linda’s beroemde ogen vulden zich met glanzende tranen. ‘Ik zal de bruiloft moeten afzeggen. Wat vreselijk. Stel je voor dat ik nooit meer iemand tegenkom? Dat ik als een uitgedroogde, ongelukkige ouwe vrijster eindig. Wie wil mij nou nog hebben?’

‘Hoor eens, als hij Miranda binnen drie seconden al begon te versieren, dan betekent dat dat hij dat vaker heeft gedaan en dat hij dat blijft doen, de rest van zijn leven. Maar je moet het zelf weten,’ zei Cleo wat vriendelijker. ‘Als je echt met hem wilt trouwen, moet je dat vooral doen.’

‘Nee. Ik weet dat je gelijk hebt. Het is beter om er nu een eind aan te maken.’

Er drupten tranen langs Linda’s lange elegante neus. De jonge Australische barman deed zijn best om de indruk te wekken dat hij niets zag.

‘En je eindigt heus niet als een ouwe vrijster,’ verzekerde Cleo haar ervan. ‘Voor je het weet, heb je alweer iemand anders, iemand die veel aardiger is. Kijk nou eens naar jezelf, wie zou jou nou niet willen, wie zou jou nou niet de toekomst willen geven die je verdient?’

Nadat Linda de prop doorweekte zakdoekjes in de al volle asbak had gegooid, zocht ze snuffend in haar tas naar nieuwe. ‘Ik zag je broer pas nog op tv, in een of ander programma op Channel 4.’ Ze depte haar ogen, snufte nog een keer en leunde toen met een diepe zucht achterover. ‘Hij is echt een stuk, hè?’

Cleo straalde. ‘Heeft-ie van zijn zus.’

‘En hij lijkt me ook zo aardig.’ Er flakkerde iets van hoop in Linda’s roodomrande, maar nog steeds prachtige ogen. Verlegen vervolgde ze: ‘Ik bedoel, niet meteen natuurlijk, maar ik zou het best leuk vinden als je me een keertje aan hem voorstelde, over een paar maanden of zo.’

Arme Linda, dat was wel het laatste wat ze kon gebruiken. Cleo begreep dat ze snel moest ingrijpen. ‘Nee, jij bent mijn vriendin en dat kan ik je niet aandoen.’ Ze sprak zo overtuigend mogelijk. ‘Sean mag dan een leuke broer zijn, maar hij gebruikt vrouwen alsof het wegwerpbordjes zijn. Hij is gewoon een slet. Als we het dan toch over klootzakken hebben, dan is hij wel de ergste.’

Sean had nou niet bepaald wat je noemde de avond van zijn leven. Hij wist niet wat er aan de hand was, maar omdat hij al twee weken naar deze avond had uitgekeken, voelde hij zich zwaar teleurgesteld. En het maakte hem ook heel erg kwaad.

Het was de afgelopen paar weken een gekkenhuis geweest. Vlak nadat hij iets met Pandora had gekregen, moest hij vijf dagen naar Schotland waar zijn agent hem had geboekt voor optredens in drie verschillende tv-programma’s. Meteen daarna was hij naar de Kanaaleilanden gevlogen voor een paar liveoptredens. Terug in Londen was hij zo druk geweest met zijn optredens in Comedy Inc. en met interviews dat hij nauwelijks de tijd had gehad om zich om te kleden. En toen het hem eindelijk was gelukt om anderhalve dag vrij te hebben en hij Pandora probeerde te bellen, kreeg hij alleen maar het gekmakende ge-prr te horen van een telefoon die overging, maar niet werd opgenomen.

Toen hij haar gisteravond eindelijk te pakken had gekregen, vertelde ze dat ze met een van de andere meisjes had geruild en een paar dagen vrij had genomen. ‘Ik ben naar vrienden in Bath geweest.’

‘Fijn voor je.’

‘Sorry.’ Zo te horen vond ze het wel komisch. ‘Mag dat soms niet?’

‘Ik wilde je zien.’ Hij zuchtte diep. Hoewel hij zijn best deed om niet al te geïrriteerd te klinken, ging hem dat niet zo goed af. ‘Je snapt gewoon niet hoeveel moeite het me heeft gekost om vrij te krijgen.’

‘Ja, maar hoe moest ik nou weten dat je vrij had? Dat is toch geen reden om zo vervelend tegen me te doen?’

Haar stem had onmiskenbaar een scherp randje gekregen. Hij grijnsde, want ondanks zijn irritatie was het een verademing dat ze anders was dan al die amechtige meisjes die Comedy Inc. bevolkten – hoewel hij dat natuurlijk al wel had geweten. ‘Je hebt gelijk, maar het komt gewoon omdat ik je heb gemist. Wat dacht je van vanavond?’

‘Dan moet ik werken.’

‘Na het werk. Ik kom je wel afhalen.’ Hij besloot zich edelmoedig op te stellen. ‘Wat doe je liever, uit eten of naar een of andere club gaan?’

Ze aarzelde even. Toen zei ze: ‘Kunnen we niet gewoon naar mijn huis gaan? Eh... ik maak wel wat te eten klaar.’

Er was echt iets aan de hand. Meteen al toen hij haar afhaalde bij The Moon and Sixpence, voelde hij dat er iets veranderd was aan Pandora, hoewel hij zijn vinger er niet op kon leggen. Ze was niet echt nerveus, maar toch leek ze minder ontspannen dan anders. En nu, bij haar thuis, overhandigde ze hem een fles cabernet en een glas ter grootte van een grapefruit.

‘We kunnen over tien minuten eten. Ga jij maar vast in de huiskamer zitten, dan schep ik alles op de borden.’

De foto’s waren van de schoorsteen verdwenen. Sean vroeg zich af of dat betekende dat ze niet wilde dat hij ze zag, of dat het uit was met de hulk. Hij wilde nog steeds weten waarom ze zo gespannen was. Stond ze soms op het punt om hem te vertellen dat het niks kon worden tussen hen, nog voordat ze echt iets hadden?

Maar dat sloeg ook nergens op. Dat had ze hem ook door de telefoon kunnen zeggen. Bovendien, waarom zou ze niets met hem willen hebben?

‘Dit is belachelijk.’ Hij gooide de keukendeur open. Pandora stond met haar rug naar hem toe garnalen en stukjes ananas door rijst te roeren. ‘Zet maar uit. Laten we het eten maar helemaal vergeten en gewoon meteen naar boven gaan.’

Pandora droeg een strakke rode katoenen jurk, had rood-met-gouden sandaaltjes met hoge hakken aan en had een bijpassende nagellak opgedaan. Sean, die besloot dat ze echt de mooiste schouders van de wereld had, ging achter haar staan en sloeg zijn armen om haar middel. Terwijl hij haar schouderbladen een voor een kuste, fluisterde hij: ‘Misschien dat dat ons helpt om ons een beetje te ontspannen. Om weer aan elkaar te wennen. Weet je, je ruikt echt verrukkelijk...’

‘Dat zou ik graag willen.’ Ze zette het gas uit en deed een deksel op de pan met bijna gare rijst. Daarna draaide ze zich om en keek hem ernstig aan. ‘Maar we moeten praten.’ Ze haalde diep adem. ‘Ik vind het echt heel erg om te moeten vertellen, maar ik ben zwanger.’

Shit. Sean keek automatisch naar haar buik. Ze zag er niet erg zwanger uit. Dus dat was dat, dacht hij. Het feest is afgelopen. Lekker dan.

Hardop zei hij: ‘O.’ Logisch dat ze zo gespannen was geweest. Hij glimlachte, om haar te laten merken dat hij met haar meeleefde. ‘Jammer.’

Met open mond keek ze hem aan en vroeg toen: ‘Wat?’

‘Een klassiek gevalletje van slechte timing.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Net nu we het zo goed met elkaar konden vinden.’

‘Wát?’

Omdat haar reactie hem verwarde, deed hij een stap naar achteren. ‘Hoor eens, natuurlijk ben ik teleurgesteld.’ Hij zei het allemaal op superredelijke toon. ‘Maar wat moet ik dan zeggen? Wat dacht je nou, dat ik enthousiast zou zijn over het feit dat je een kind krijgt van een ander?’

Weer een onheilspellend lange stilte. Toen: ‘Het is niet van een ander.’ Ze keek naar de keukenklok aan de muur waarvan het getik op de een of andere onverklaarbare manier steeds luider klonk. ‘Het is van jou.’

‘Ja vast.’ Gek genoeg had hij zin om te lachen. Dit was gewoon idioot...

‘Het spijt me, maar het is nou eenmaal zo.’

‘Maar we... we hebben het twee weken geleden met elkaar gedaan! Je kunt mij toch niet de schuld geven van jouw zwangerschap?’

Haar gezichtsuitdrukking veranderde. Haar ogen leken donkerder te worden. ‘Ik geef je nergens de schuld van,’ zei ze kalm. ‘Ik stel het alleen maar vast. Twee dagen geleden ben ik niet ongesteld geworden. Vanochtend heb ik een zwangerschapstest gedaan en die was positief. Voor mij is het net zo’n schok als voor jou, hoor, maar dat neemt niet weg dat het van jou is.’

Sean voelde zich misselijk worden. Hij geloofde geen woord van wat ze zei, en het idee dat ze hem dit per se in de schoenen wilde schuiven, maakte hem woedend. Wat dacht ze nou, dat hij een complete idioot was? Had ze bedacht dat hij wel zwijggeld zou betalen, misschien het kind zelfs wel onderhouden, alleen maar omdat hij redelijk beroemd was en veel geld verdiende?

Allemachtig zeg, zo onnozel zag hij er toch niet uit!

‘Oei,’ zei ze droog toen hij niet reageerde. ‘Dit gaat niet echt goed.’

‘Wat een rotgeintje.’ Hij keek haar met samengeknepen ogen aan. Misschien was ze wel gewoon een afperser. ‘Voor het geval je dat bent vergeten, ik heb condooms gebruikt.’

‘Dat weet ik. En eentje daarvan was blijkbaar lek.’

Pandora was erg goed in verontwaardigd kijken. In elk geval bespaart ze me de tranen-met-tuitenlook, dacht hij bij zichzelf. Want daar kon hij helemaal niet tegen. ‘Hoe weet je zo zeker dat het van mij is?’

‘Omdat je de enige man bent met wie ik het afgelopen jaar naar bed ben geweest.’ Haar stem kreeg een kwade klank. ‘Ik snap dat je je wat anders had voorgesteld van deze avond, maar waarom zou ik je dit in vredesnaam vertellen als het niet waar was? Ben je altijd zo wantrouwig?’

Hij kon gewoon niet geloven dat hem dit overkwam. Hij wou dat hij weer op de club was, om wat te drinken met Donny, een of andere blondine te versieren – een ongevaarlijke, giechelende blondine die aan de pil was en niets meer van hem verlangde dan de gelegenheid om haar vriendinnen later te kunnen vertellen met wie ze de nacht had doorgebracht.

‘Waarom zou ik je geloven? Het past mij allemaal veel te mooi in elkaar.’ Om zijn woorden extra kracht bij te zetten, liet hij zijn stem wat dalen. ‘Een fantastische kans om een slaatje te slaan uit een kutsituatie. Misschien lieg je wel,’ vervolgde hij, ervan overtuigd dat hij gelijk had. ‘Misschien heb je wel iets met iemand anders gehad en het pas geleden uitgemaakt. En nu heb je ontdekt dat je zwanger bent. Je weet dat die ander je gewoon in de stront zal laten zakken, dus probeer je het bij mij, omdat je weet dat ik in elk geval het geld heb om iets te doen.’

‘Maar –’

‘Oké. Laat ik het anders zeggen,’ ging hij moeiteloos door. ‘Ik weet dat je iets met iemand anders hebt gehad. Ik heb jullie samen gezien... Ik heb de foto’s van jullie twee samen gezien... een grote, blonde kerel, komt dat je bekend voor? Dus laat mij er alsjeblieft buiten. Ga maar lekker terug naar die blonde hulk van je, misschien dat hij met je wil trouwen of...’

Beng! Ze sloeg hem met een koekenpan tegen zijn hoofd. Verdomme, dat deed echt zeer.

‘Rot op!’ schreeuwde ze, terwijl hij tegen de koelkast viel en met zijn elleboog een netje vol sinaasappels aanstootte. De sinaasappels rolden een voor een over de zwart-witte tegelvloer. ‘Rot op voordat ik je nog een keer sla. Je bent walgelijk en ik haat je,’ zei ze, zichtbaar trillend van woede. ‘Je zei dat je verliefd op me was, en nu noem je me ineens een leugenaar. Hoe durf je!’