46

Pandora lag nog in bed toen ze de brievenbus hoorde. De acht kranten die ze lazen, vielen met een reeks bonzen op de deurmat. Ze hoopte dat Rose er niet wakker van zou worden. En ze vroeg zich ook af of Sean wel echt zo vast sliep als hij deed voorkomen.

Het was haast niet te geloven dat het al bijna een jaar geleden was dat Donny haar aantekenboek het huis uit had gesmokkeld. En het was nog moeilijker te geloven dat haar idee was verkocht aan een achtenswaardige productiemaatschappij die op haar beurt ITV ervan had weten te overtuigen dat ze een hit in handen hadden en er een serie van moesten maken.

Haar grote droom kwam uit. Nu kon ze eindelijk aan Sean vertellen wat ze had gedaan. Het enige wat ze daarvoor hoefde te doen, was diep ademhalen en het gewoon zeggen.

Binnenkort, hield ze zichzelf voor. Maar niet nu.

Seans eigen serie voor Channel 4, die maanden geleden al uitgezonden had moeten worden, was twee keer uitgesteld, ogenschijnlijk vanwege problemen met het uitzendschema. Er deden echter geruchten de ronde dat de producers toch niet zo tevreden waren met de serie. Sean, die niets liever wilde dan die kwaadaardige roddels de wereld uit helpen, had vrijaf genomen van de club met de bedoeling nieuw materiaal te schrijven. Waarna hij meteen een writer’s block had gekregen. De grappen bleven uit. Wat hij ook schreef, er viel helemaal niets te lachen. Er staken nieuwe geruchten de kop op: hij had een burn-out, hij had zijn beste tijd gehad, het was voorbij met hem.

Sean, die niet gewend was dat iets hem niet lukte en ook nooit zou toegeven dat hij zich rot voelde, al helemaal niet tegenover Pandora, was steeds vaker weg. Pandora, die precies begreep hoe hij zich voelde, maar machteloos stond tegenover de muur die hij had opgetrokken, had haar eigen opwindende nieuws dus maar voor zich gehouden. Ze dacht niet dat Sean echt op haar succes zat te wachten nu hij zelf zo’n moeilijke periode doormaakte. Ze had zich voorgenomen het hem te vertellen zodra Channel 4 zijn serie uitzond en Seans zelfvertrouwen weer wat was opgevijzeld door een paar goede recensies...

Inmiddels was het ongewoon geworden dat hij naast haar in bed lag. Zelfs als hij tegenwoordig thuiskwam, sliep hij liever op de bank dan boven. Terwijl ze naar hem keek, voelde Pandora haar hart als vanouds een sprongetje maken. Te mooi voor zijn eigen bestwil, zo had een columniste hem vorige week nog in een van de roddelbladen beschreven. Op die opmerking had ze de vernietigende vraag laten volgen: Is dit voor onze stand-upcomedian het equivalent van een vroegtijdige zaadlozing? Is Sean Mandeville nu al opgebrand?

Zoals te verwachten viel, had Sean woedend gereageerd op het artikel. Hij was op dit moment geen pretje om mee samen te wonen.

Vermoeid bedacht ze dat het leven een stuk eenvoudiger zou zijn als ze niet zoveel van hem hield.

‘Ik slaap niet,’ zei Sean. Hij deed zijn ogen open en ging op zijn zij liggen. ‘Ga ze nou maar gewoon halen.’

De eerste aflevering van Sean Mandeville On Show was gisteravond uitgezonden. Nu hoefden ze alleen nog maar te kijken hoe de recensies waren. Wat Pandora betrof beloofde het niet veel goeds dat ze hem hadden geplaatst tegenover de tv-première van een film met Mel Gibson op ITV.

Rose, die inmiddels zestien maanden was en nog steeds heel licht sliep, hoorde de trap kraken toen Pandora op haar tenen naar beneden liep. Oortjes aan elastiekjes, noemde Donny het. Hij dacht dat Rose later als ze groot was een fantastische conciërge zou zijn.

Tegen de tijd dat Pandora thee had gezet, een flesje opgewarmd en de stapel kranten van de grond had opgeraapt, had Rose’ gekrijs Sean op zijn knieën gekregen. Toen Pandora weer bovenkwam, zaten ze samen in bed. Ze kroop er ook weer in, maar deinsde geschrokken achteruit toen ze Rose’ zeiknatte luier voelde. Het zou echt nooit bij Sean opkomen om haar eens te verschonen.

De daaropvolgende tien minuten behoorden tot de ergste uit Pandora’s leven. Terwijl Sean de recensies las, werd zijn gezicht steeds ijziger. Een spiertje trilde in zijn opeengeklemde kaken. Het enige geluid in de kamer was afkomstig van Rose die tevreden aan haar flesje lurkte en tegelijkertijd de blootfoto op pagina drie van The Sun aan stukjes scheurde.

Na een tijdje schoof Sean de hele stapel kranten naar Pandora toe, gooide het donkerblauwe dekbed opzij, stond op en verdween zonder een woord te zeggen de badkamer in.

‘Oeps, een blindganger van Mandeville!’ luidde de spottende kop van de eerste recensie die Pandora onder ogen kreeg. ‘Slaapverwekkend,’ verklaarde de tweede, waarna een opsomming volgde van Seans vele tekortkomingen. Een derde recensent schreef: ‘Sean Mandeville heeft niet alleen het uiterlijk van een filmster, maar blijkbaar ook de gevatheid. Helaas heet die filmster Lassie. Lassie, go home. Alsjeblieft.’

De andere recensies waren minstens zo vernietigend. Het leek wel alsof de recensenten een wedstrijdje ‘wie kan Sean het beste beledigen’ hielden. Slechts een van hen wees erop dat de mislukking misschien aan de opzet van het programma – het moest zowel een documentaire als een liveverslag van een optreden zijn – te wijten was. Als kijker kon je niet van het optreden genieten, omdat het steeds doorsneden werd met beelden van achter het toneel, en andersom kon je niet van de documentaire genieten omdat die steeds werd onderbroken door beelden van het liveoptreden.

Pandora voelde zich misselijk. De kijkers zouden zich na dit soort recensies en masse van het programma afkeren. Dit was heel slecht nieuws voor Sean. Hij moest zich vreselijk voelen.

‘Wat?’ vroeg Sean geërgerd, toen ze aarzelend de deur van de badkamer openduwde. Even vroeg ze zich geschrokken af of hij soms had gehuild. Maar toen hij zich naar haar omdraaide, zag ze alleen maar woede in de zwarte ogen.

‘Het spijt me.’ Ze voelde zich volslagen hulpeloos. Het enige wat ze kon doen, was hem laten merken dat ze aan zijn kant stond.

‘Wat spijt je? Heb jij die recensies geschreven?’

‘Nee, maar...’

‘Nou dan. Dan hoef je je ook niet te verontschuldigen.’ Hij zat echt niet op haar medelijden te wachten, als ze dat soms dacht.

Op dat moment verscheen ook Rose in de deuropening. Met haar doorweekte luier, die bijna tussen haar knieën hing, waggelde ze naar Sean toe, sloeg haar armpjes om zijn benen en zei, alsof ze nog meer zout in de wond wilde strooien: ‘Donny, Donny.’

‘Papa,’ verbeterde Pandora haar snel. Rose noemde tegenwoordig iedere man die ze tegenkwam Donny, iets wat Sean helemaal niet beviel.

‘Ook de beste komieken hebben wel eens slechte recensies gekregen,’ ging ze verder, hoewel Sean zichtbaar niet geïnteresseerd was in haar mening. Ze verzon gauw een paar namen. ‘Morecambe and Wise, Tommy Cooper, Paul Merton...’

‘Hou daar alsjeblieft mee op.’ Sean wrikte Rose’ armpjes los, tilde haar op en gaf haar aan Pandora. ‘Je kunt beter iets nuttigs gaan doen en haar mee naar beneden nemen. Ik ga me douchen. En mocht er gebeld worden, praat dan in godsnaam niet met de pers.’

Voor negen uur was Sean de deur al uit. Hij vertelde niet waar hij naartoe ging, en ze vroeg hem er ook niet naar. Ze was net bezig Rose cornflakes te voeren – zonder al te veel succes – toen de telefoon ging. Pas toen ze hoorde wie er belde, deed ze het antwoordapparaat uit en nam op.

‘En, heb je het hem al verteld?’

‘Jezus zeg.’ Mannen, dacht ze. Soms konden ze zo... zo... mannelijk zijn. ‘Natuurlijk heb ik het hem niet verteld. Heb je de recensies gelezen?’

‘Alleen die in The Sun en in de Express. Toen wist ik genoeg.’

Donny was in een goede bui. Per slot van rekening had het wel iets bevredigends dat Sean Mandeville eindelijk eens zijn verdiende loon kreeg. Wat aan de late kant drong tot hem door dat het voor Pandora misschien minder leuk was, en hij zei snel: ‘Ach, hij overleeft het wel. We worden allemaal wel eens neergesabeld.’

‘Dat weet ik,’ zei ze uit de grond van haar hart. ‘Maar dat kun je maar beter niet tegen Sean zeggen.’

‘Je moet het hem echt gauw vertellen, hoor, dat ze met die serie van je beginnen,’ berispte hij haar. ‘Dat is al heel snel. Je kunt het niet eeuwig voor hem verborgen houden.’

‘Dat weet ik ook wel.’ Ze zuchtte. ‘Maar je snapt toch wel dat dat nu even moet wachten? Heb je dan helemaal geen hart?’

Aan de andere kant van de lijn keek Donny naar de witte afdruk van een bikinibandje op de gladde bruine rug van het meisje dat naast hem lag. Hij had haar gisteravond opgepikt in Comedy Inc. en meende bijna zeker te weten dat ze Sarah heette. Pandora vond het maar niets dat hij steeds meisjes voor één nacht oppikte, wat hij nogal komisch vond als je bedacht dat ze zelf iets met iemand als Sean was begonnen.

Ja, Donny had heus wel een hart. Helaas behoorde dat toe aan Pandora.

‘Heb je zin om met me te gaan lunchen?’ vroeg hij. Ze hadden echt een heel rare verstandhouding die wel iets weg had van een geheime affaire, maar dan zonder de seks.

‘Lunchen?’ vroeg ze weifelend, met een blik op haar dochtertje die haar beide handen in het blauwe schaaltje met cornflakes had gestopt.

‘Je zei dat hij weg was. Ik kom je afhalen.’

‘En Rose dan?’

‘Hoezo? We zoeken wel iets kindvriendelijks.’ Naast hem begon het meisje dat waarschijnlijk Sarah heette zich te verroeren. Tot zijn ergernis zag hij dat haar mascara had afgegeven op zijn lichtgroene kussensloop. Wisten vrouwen niet hoe lastig het was om dat er weer uit te krijgen?

‘Dus we gaan niet naar Le Gavroche,’ zei Pandora op ernstige toon. ‘Maar weet je zeker dat je het aankunt met haar erbij? Ze heeft net cornflakes in haar oren gestopt.’

Donny grinnikte. Hij was gek op Rose.

‘Hoe gaat het trouwens met mijn meisje?’

‘Prima.’ Sarah – ja, ze heette beslist Sarah – deed haar ogen open. ‘Maar een kop koffie zou wel fijn zijn.’ Ze keek Donny aan. ‘Met wie praat je?’

‘Met mijn vrouw.’

‘Oké, kom dan maar rond twaalven,’ zei Pandora. ‘Tegen die tijd heb ik het ontbijt wel uit haar haren gewassen.’ Ze zweeg even en vroeg toen: ‘Praat je ook nog met iemand anders?’

Donny vroeg zich af waarom er nog niemand op het idee was gekomen om wegwerpkussenslopen te maken voor de avontuurtjes voor één nacht.

‘Nee hoor,’ antwoordde hij opgewekt. ‘Goed, dan zie ik je om twaalf uur.’

Terwijl hij de hoorn op de haak legde, kwam Sarah half overeind. Op haar ellebogen steunend en zich onbewust van de uitgelopen mascara op haar wangen vroeg ze: ‘Hoorde ik iemand Le Gavroche zeggen? Mag ik ook mee?’