62

Cleo had nog nooit zoiets meegemaakt. De chemie tussen Dino en Linda was zo krachtig dat het bijna gênant was. Zo te zien was ze getuige van een geval van liefde op het eerste gezicht.

Het was echt heel bijzonder; Linda’s gezicht leek wel een vuurwerkshow, zoals ze straalde, en ze kon haar ogen niet van Dino afhouden. Dino op zijn beurt leek zijn handen nauwelijks van haar af te kunnen houden en keek alsof hij haar het liefst mee de balzaal uit had genomen, naar zijn hotelsuite en – zonder omhaal – naar bed.

Cleo wou dat ze zich niet zo jaloers voelde. Ze probeerde echt blij voor hen te zijn. En het was niet eens omdat ze heimelijk een oogje op Dino had, want ze had het al een keertje met hem geprobeerd en dat had simpelweg niet gewerkt.

Tussen Linda en Dino werkte het echter maar al te goed. En er was ook niets heimelijks aan. Cleo vroeg zich af of het gevaar bestond dat ze spontaan vlam zouden vatten en ze vroeg zich bovendien af of zij zulke overweldigende wederzijdse lustgevoelens nog eens zou meemaken. Maar ze wou vooral dat ze zich in vergelijking met hen niet zo uitgedroogd en vrijgezellig en alleen voelde.

‘Ik moet maar eens naar mijn tafel gaan.’ Ze kon in elk geval proberen de schijn op te houden dat ze al die dingen niet voelde. Terwijl ze Dino vrolijk in zijn borst porde, voegde ze eraan toe: ‘En je kunt maar beter je portefeuille trekken. Vergeet niet dat je beloofd hebt mee te bieden.’

‘Ja, tot zes pond vijftig,’ zei hij grinnikend. ‘Zie je wel, ik weet het nog.’

Linda sloeg een hand voor haar mond. ‘God, dat was ik helemaal vergeten te vertellen.’ Ze wendde zich tot Cleo. ‘Ik heb vorige week een show gelopen in Parijs voor Anton Visa. Hij vroeg nog naar je.’

‘Hij haat me nog steeds omdat ik vorig jaar die shoot in Venetië heb verknald.’ Cleo trok een gezicht. ‘En die haat is wederzijds. Ik krijg de rillingen van die vent. Heeft hij al iets aan die dubbele onderkin van hem laten doen of ziet hij er nog steeds uit als een brulkikvors?’

‘Nou, het is wel een slijmerd.’ Linda knikte en beet op haar lip. ‘En hij had het er ook over dat jij vanavond aan deze veiling meedeed. Hij zei dat hij zou kijken of hij tijd had om te komen en mee te bieden. En daarna lachte hij.’ Huiverend voegde ze eraan toe: ‘Ik weet dat hij een genie is, maar hij heeft wel een heel raar gevoel voor humor.’

‘Nou, lekker dan.’ Cleo liet haar blik nog een keer door de balzaal glijden. ‘Ik zie hem nergens. Maar mochten jullie een brulkikvors in smoking zien, waarschuw me dan even.’

‘Oké, oké, ik snap de hint,’ zei Dino vermoeid. ‘Goed, dan ga ik wel tot tien pond.’

Toen Cleo terugkwam aan hun tafel, bleken Cass en Jack geïnterviewd te worden. ‘Dus jullie gaan hertrouwen.’ De journaliste, dolblij dat ze een primeur had, was driftig aan het noteren. ‘Fantastisch.’

‘Ik heb haar eindelijk zover weten te krijgen.’ Jack maakte geen grapje. Tot zijn grote bezorgdheid had Cass de boot steeds afgehouden. ‘We hebben nog geen datum, maar het zal ergens in januari zijn,’ voegde hij er met nadruk aan toe. Hij wilde geen enkel risico meer nemen nu hij haar bijna kwijt was geweest. ‘Wat mij betreft hoe eerder hoe beter.’

‘Bruidsmeisjes?’ Toen de journaliste Cleo zag kijken, zei ze haastig: ‘Sophie misschien?’

Cass grinnikte. ‘Sophie in een bruidsmeisjesjurk met frutsels?’

‘Misschien dat jij haar dat durft te vragen, maar wij echt niet,’ zei Jack.

Meteen na het eten begon de veiling, omdat iedereen dan verzadigd was en daardoor vrijgevig werd. Cleo, die zo zenuwachtig was dat ze nauwelijks een hap door haar keel had kunnen krijgen, keek naar de veilingmeester – een vreselijk charmante politicus – die het publiek om zijn vingers wond en tot een hoog bod wist op te zwepen.

De presentator van een talkshow op ITV troefde zijn rivaal van de BBC af bij het bieden op een reis met de Oriënt-Express. Een glitterjurk van Shirley Bassey ging naar een schorre travestiet die er met geen mogelijkheid in zou passen. Het derde veilingstuk, een gastoptreden in een populaire soap, ging na veel strijd naar de bimbo-achtige vrouw van de charmante politicus.

‘En dan nu nummer vier.’ Onder het praten stak de politicus zijn hand uit naar Cleo die al op het podium stond. ‘Een avond in het gezelschap van Cleo Mandeville. Wat een prijs! Als mijn vrouw ons niet net financieel had uitgekleed, zou ik zelf ook meebieden. Hier is ze dan, dames en heren... Kijkt u maar eens goed naar wat een hele avond van u kan zijn en tast diep in uw buidels.’ Met een knipoog voegde hij eraan toe: ‘Want ik verzeker u dat ze het waard is. Wie wil als eerste bieden? Hoor ik daar vijfhonderd pond?’

Cleo voelde zich misselijk. Hoewel er welwillend werd gelachen, deed niemand een bod. Nu ze eenmaal op het podium stond, kon ze de gezichten in de zaal bijna niet zien. Het was bovendien bloedheet onder de lampen, en terwijl de seconden voorbij tikten, voelde ze de zweetdruppeltjes vanuit haar nek langzaam over haar rug lopen. Die stomme moeders ook, dacht ze, terwijl ze haar glimlach manmoedig intact probeerde te houden. Stomme liefdadigheidsbals met hun stomme goede doelen. En stomme, stomme Dino Carlisle, die blijkbaar zo betoverd was door Linda dat hij helemaal vergat dat het zijn taak was om haar te behoeden voor deze gênante vertoning.

Alleen was gênant niet het goede woord. Dit was regelrecht vernederend.

‘Vooruit, heren.’ De politicus schudde afkeurend zijn perfect gekapte hoofd. ‘We hebben het hier wel over de kans van uw leven! Goed, om het balletje aan het rollen te brengen... hoor ik daar driehonderd?’

‘Zes pond vijftig,’ zei Dino vanaf zijn tafel achter in de zaal.

Nog meer gelach. Cleo, die hem het liefst een klap voor zijn kop had verkocht, dwong zichzelf te blijven lachen en niet het podium af te stormen.

‘Vijfenzestig pond,’ klonk het ergens anders vandaan.

Terry Brannigan, besefte Cleo. Nou ja, ze moest haar zegeningen tellen.

Dino, achter in de zaal, kneep in Linda’s hand en fluisterde: ‘Ze vermoordt me als ik het niet doe.’ Hardop zei hij: ‘Zeshonderd pond. En vijftig pence.’

Cleo wilde hem meteen geen klap meer verkopen. Ze blies een kusje in zijn richting. Zo, nu zou haar kwelling toch wel voorbij zijn.

‘Aha, we hebben een telefonische bieder die het strijdperk wil betreden.’ De politicus keek naar een van de jonge obers die naast het podium stond met een telefoon aan zijn oor.

Cleo draaide zich om en staarde naar de ober die iets in de telefoon mompelde. Hij knikte naar de politicus en fluisterde: ‘Duizend pond.’

‘We hebben een bod van duizend pond.’ De politicus maakte meteen gebruik van de situatie. Na een bemoedigend knipoogje naar Cleo, wendde hij zich tot Dino’s tafel. ‘En, jongeman daar achterin? Hoor ik tweeduizend pond?’

Dino knikte.

Na kort overleg met de bieder aan de telefoon, knikte de ober ook.

‘Drieduizend pond. Ik hoor hier drieduizend pond,’ verkondigde de politicus.

‘Wie is dat?’ vroeg Cleo fluisterend. Haar wenkbrauwen verdwenen bijna in haar haargrens. ‘Als het Anton Visa is, moet u het bod weigeren,’ ging ze geagiteerd verder. ‘Want ik ga met hem echt niet –’

Achter in de zaal stak een breed grijnzende Dino vier vingers op.

‘Vierduizend,’ kakelde de politicus, die steeds meer van een veehandelaar weg kreeg. ‘Ik hoor vierduizend achterin. Hoor ik vijf...’

De ober knikte.

Cleo’s maag draaide zich om.

Dino riep: ‘Zes!’

‘Zeven,’ zei de ober met een knikje naar de politicus om het bod te bevestigen.

Cleo overwoog even om van het podium af te springen en hem de telefoon te ontfutselen. Ze vroeg zich af hoever Dino uit naam van hun vriendschap zou willen gaan om haar te redden. Ze hoopte trouwens dat hij niet van haar verwachtte dat ze samsam zouden doen.

Maar... o, wat verschrikkelijk... Achter in de zaal schudde Dino zijn hoofd.

Cleo kreeg kippenvel van angst.

‘Nee, hoger ga ik niet,’ verklaarde Dino. Nog steeds grijnzend kuste hij Linda’s hand en trok haar dichter tegen zich aan: ‘Bovendien heb ik al gevonden wat ik wil. Meneer Brulkikvors of hoe hij ook heet mag Cleo hebben.’

Gelukkig wist verder niemand in de zaal waarover hij het had. Niet dat iemand dat wat kon schelen, dacht ze als verdoofd. Iedereen had het veel te druk met fluiten en klappen voor de succesvolle mysterieuze bieder.

Terwijl de politicus haar het podium af hielp en naar de jonge ober bracht die nog steeds stond te bellen, raakte ze bevangen door paniek. ‘Als het Anton Visa is, doe ik het niet,’ herhaalde ze.

Het drong ineens tot haar door dat ze dan zelf die zevenduizend pond zou moeten ophoesten. ‘Dit is oneerlijk,’ zei ze smekend tegen de ober, maar hij was druk bezig het benodigde bedrag in te vullen op een blanco cheque.

Pas toen de ober de cheque had overhandigd aan de politicus die ermee het podium op liep, had hij oog voor Cleo. ‘Sorry,’ zei hij met een ontwapenend lachje. ‘Vooruitbetalen, u weet hoe dat gaat. En wilt u dan nu zo vriendelijk zijn om even met me mee te lopen? Mijn klant wacht buiten op u.’

‘Buiten?’ Ze vroeg zich af of ze de mysterieuze bieder überhaupt wel zou kennen. Misschien was het wel een of andere gek die haar wilde ontvoeren, daartoe aangezet door alle publiciteit rond Sophies ontvoering.

Terwijl de ober haar door de lobby meenam naar de rookglazen schuifdeuren, zei ze: ‘Dit is echt niet grappig, hoor. En ik ga beslist niet nu nog ergens naartoe. Ik weet niet eens wie het is. Denk je nou echt dat ik zo meteen naar buiten loop en dan uit vrije wil in een limousine met getinte ramen...’

De ober opende het portier van een limousine.

‘Jemig, mens,’ klonk een geërgerde mannenstem vanuit de auto. ‘Ik kon je hier helemaal horen jammeren. Hou alsjeblieft je mond en doe voor deze ene keer in je bazige leven eens wat je verteld wordt en stap in!’