7

Wanneer iemand tegen Cleo Mandeville zei dat ze alleen maar een succesvol model was geworden omdat ze beroemde ouders had, kreeg ze altijd zin om klappen uit te delen. En tot haar verbazing waren er behoorlijk veel mensen die dat dachten. Niet de mensen uit het vak – degenen die met haar wilden werken, wisten dat ze goed was – maar het stomme klootjesvolk dat het altijd beter dacht te weten.

Zoals deze ontzaglijk domme, kletsgrage bemoeial van een taxichauffeur wiens taxi ze in al haar onschuld op dat stomme Piccadilly Circus had aangehouden.

‘Dat is nog eens toevallig,’ begon de zweterige man verrukt te ratelen. ‘Ik zit net naar je moeders programma te luisteren. Vaste prik. Zonder haar is mijn dag niet goed. Ik vind het vooral leuk als ze met luisteraars praat.’

‘Mm.’ Achter in de taxi werkte Cleo voor het handspiegeltje haar lippenstift bij.

‘Vast fijn om zo’n moeder te hebben,’ vervolgde de taxichauffeur. ‘Ik bedoel, het draait allemaal om connecties, hè? Neem nou mijn oudste, Louise... echt, ik zweer het je, ze zou zo model kunnen zijn. Ze ziet er stukken beter uit dan die magere, aanstellerige supermodellen, echt waar, maar ze is alle modellenbureaus af geweest en werd door iedereen afgewezen.’ Hij zweeg even om op adem te komen en naar een Renault te toeteren die het lef had om hem te willen inhalen. ‘En weet je waarom? Omdat ze niet de juiste mensen kende! Echt waar, als ik beroemd zou zijn geweest en een eigen radioprogramma had gehad, dan zouden ze hebben gezegd: “O, ben jij de dochter van Tom Harris? Nou, natuurlijk kun je model worden, schat, teken hier maar...”’

Gaap gaap. Die Louise van hem was waarschijnlijk scheel en vet als een walvis, en ze had vast nog konijnentanden ook. Bovendien, als haar lichaamsgeur ook maar een beetje op die van haar vader leek, was het niet meer dan logisch dat ze haar hadden afgewezen. Cleo trok een vies gezicht naar de dikke, klamme rug van de taxichauffeur en stopte de lippenstift weer in haar tas. Ze had een lunchafspraak met Linda, die nodig eens moest worden opgevrolijkt. Nou ja, dacht ze bij zichzelf, als zij over zes weken zou moeten trouwen met die klootzak van een verloofde van Linda, dan hadden ze haar ook moeten opvrolijken.

Linda en Cleo zaten bij hetzelfde modellenbureau en waren al jaren bevriend. Aangezien Linda’s idee van een lunch drie radijsjes en een perzik als toetje was, hadden ze afgesproken in het café op de eerste verdieping van Emporio Armani. Linda zat er al, nippend aan mineraalwater met ijs, toen Cleo, zoals altijd te laat, hijgend de trap op kwam lopen.

‘Kijk, ik heb vijf blouses gekocht.’ Linda hield de bruine tas op om ze te laten zien; ze had iets wanhopigs over zich.

Cleo keek in de tas. Het waren allemaal witte blouses. En Linda hield bovendien niet eens van blouses. Paniekaankopen dus weer.

‘Ja, ik weet het,’ verdedigde Linda zich. ‘Maar het komt omdat Colin zegt dat ik me moet beheersen en me niet als een verwend kind moet gedragen... en ik weet dat hij gelijk heeft,’ vervolgde ze gehaast. ‘Want we zitten met een torenhoge hypotheek, en de inrichting kost ook handenvol geld. Maar iedere keer dat hij een preek houdt over dat ik niet zo met geld moet smijten, krijg ik zo’n wanhopig gevoel... En nu zegt hij ook nog dat ik hem mijn geld moet laten beheren. Dan weet hij tenminste zeker dat ik er niks stoms mee doe. O Cleo, hij wil me een toelage geven. Hij zegt dat honderd pond per week voor “diversen” meer dan genoeg is voor een mens.’

Een van de moeilijkste dingen in het leven was, wat Cleo betrof, te moeten aanzien dat je vriendinnen gingen samenwonen of trouwen met compleet ongeschikte mannen. Je wist van tevoren dat het niet zou werken, dat het met tranen zou eindigen, dat het de rampzaligste relatie was sinds Tom en Jerry... en dat je er helemaal niets aan kon doen.

‘Maar het is jouw geld,’ protesteerde ze. ‘Jij verdient tien keer zoveel als Colin. Wie geeft hem het recht om de baas over je te spelen?’ Wat zachter vervolgde ze: ‘O Linda, weet je wel zeker dat hij de ware is? Wil je echt trouwen met iemand die al je geld inpikt en je zakgeld wil geven?’

Ze wist het antwoord op die vraag al. Linda, die nerveus aan haar donkerblauwe T-shirt zat te plukken, keek met de minuut zenuwachtiger. Ondanks haar uiterlijke glamour, had ze het zelfvertrouwen van een deurmat. Juist door dat chronisch lage zelfbeeld van haar zat ze aan Colin vastgeketend. Zijn bazigheid wat geld betrof, mocht dan een minpuntje zijn, ze vertrouwde hem volkomen. Ze geloofde hem wanneer hij zei dat hij haar nooit ontrouw zou zijn. Ze hield van hem omdat ze zich veilig bij hem voelde.

Cleo werd kotsmisselijk van hem.

Maar ik kan er wel iets aan doen, dacht Cleo ineens. Ze kon dit gewoonweg niet zomaar laten gebeuren. En ze wist ook al hoe ze het zou aanpakken. Vorige week, in Amerika, waar ze een reclamefilm had opgenomen voor de nieuwe collectie van Donna Karan, had ze kennisgemaakt met een geheel nieuw en interessant concept. Een van de andere modellen daar had haar verteld over een bedrijf dat Checkamate heette. Hun idee was zowel schandalig slecht als volmaakt.

‘Luister,’ begon Cleo snel, voordat ze zich zou bedenken. Ze vertelde in het kort wat de bedoeling was.

Linda keek haar met open mond aan. ‘Dat meen je niet!’ Van schrik pakte ze een klontje bruine suiker uit het schaaltje op tafel en stak hem in haar mond. ‘Hoe doen ze dat dan precies?’ vroeg ze mompelend.

‘Nou, laten we zeggen dat een vrouw wil weten of haar grote liefde echt te vertrouwen is. Dan neemt ze contact op met dat bureau en vertelt hun waar ze hem kunnen vinden. Bijvoorbeeld in een café waar hij iedere dag na zijn werk wat drinkt. Een meisje van het bureau gaat daar dan naartoe en knoopt een praatje met hem aan. Ze heeft een klein recordertje bij zich zodat ze het later kunnen afspelen voor de vrouw in kwestie. Hoe dan ook, ze babbelen wat, ze drinken wat, en als die man dan gewoon weer weggaat, dan is hij geslaagd voor de test.’ Cleo’s ogen glinsterden. ‘Mocht hij daarentegen als een gek flirten en haar mee uit eten vragen, dan is het bewijs geleverd dat hij een klootzak is. En als zijn vriendin hem er later mee confronteert, kan hij ook niet met smoezen aan komen zetten, want het staat allemaal op tape.’

Met een bezorgd gezicht zei Linda: ‘Dat klinkt best gemeen.’

‘Gemeen? Gemeen?’ riep Cleo uit. ‘Je zou eens moeten weten met wat voor smoezen sommigen van die kerels komen aanzetten! Daisy, het meisje dat me erover vertelde, heeft parttime voor dat bureau gewerkt. Haar eerste opdracht betrof een vent die pas een halfjaar was getrouwd. Hij hing een heel zielig verhaal op tegen haar over dat hij weduwnaar was, en het eindigde ermee dat hij haar uitnodigde voor een weekendje skiën in Aspen.’

Linda kromp ineen. ‘Toch is het eigenlijk uitlokking.’

Cleo was echter op kruistocht en zei zorgeloos: ‘Alleen mannen die gesnapt worden, noemen het uitlokking. Luister, het is een snelle, doeltreffende methode en stukken goedkoper dan een privédetective inhuren, en je weet meteen wat je wilt weten. Je zult moeten toegeven dat het heel ingenieus is.’

‘Dus jij vindt dat ik Colin moet testen.’ Linda’s grote blauwe ogen vulden zich plotsklaps met tranen. Ze pakte nog een suikerklontje. Haar onderlip beefde als een peuter op een fietsje.

‘Ga nou niet huilen,’ smeekte Cleo haar, terwijl ze Linda’s magere hand beetpakte. ‘Ik bedoel alleen maar dat het beter is om er nu achter te komen dan als jullie getrouwd zijn. En bovendien, misschien slaagt hij wel met vlag en wimpel! En dan weet je zeker dat je hem kunt vertrouwen...’

‘Ik haat je, Cleo Mandeville.’ Terwijl Linda haar tranen droogde, perste ze er een flauw lachje uit. ‘Hoe komt het trouwens dat je zo ontzettend cynisch bent? Volgens Hi! zijn jouw ouders het gelukkigste stel van Londen.’

‘Dat is juist zo deprimerend,’ zei Cleo. ‘Zij zijn het enige gelukkige stel dat ik ken. Verder hoor je niet anders dan dat er weer iemand gaat scheiden.’

‘Ik sprak Cherry Chandler gisteren. Ik wist niet dat die al vier keer getrouwd is geweest.’ Linda aarzelde. ‘Oké dan, ik zal erover nadenken. Wil jij het regelen als ik besluit het te doen?’

‘Laat dat maar aan mij over.’ Zonder iets van haar triomfantelijke gevoel te laten merken, schonk Cleo haar een geruststellend lachje.

‘Dank je wel.’ Linda beet op haar lip. ‘Ik voel me een beetje paniekerig. Denk je dat het helpt als ik nog even ga shoppen?’

‘De allerbeste therapie ter wereld. Harvey Nicks dan maar?’ stelde Cleo voor.

‘O alsjeblieft, ja!’