42

Toen Donny aanbelde, werd er niet opengedaan, maar omdat hij geluiden in de achtertuin hoorde, liep hij er om het huis heen naartoe.

‘Jemig! Ik schrik me rot!’ Pandora, die in de zon zat, sloeg een hand voor haar borst. ‘Sorry, maar ik verwachtte niemand.’

‘Ik ben degene die zich moet verontschuldigen.’ Donny, die dat helemaal niet meende, wierp haar zijn wit-met-gouden glimlach toe. Pandora was niet de enige die verrast was. Hij had echt niet gedacht dat ze zo’n gedaantewisseling zou hebben ondergaan sinds de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien. Het moederschap stond haar bijzonder goed.

‘Ga zitten,’ zei ze verlegen. Ze klopte op het blauw-wit geruite kleed dat ze had uitgespreid onder een knoestige appelboom waarvan de kromme takken voor een aangename schaduw zorgden.

Op haar ruggetje, grijpend naar de schaduwvlekken, lag de baby waar Donny zo verbazingwekkend weinig over hoorde. Volgens Sean deed ze niets anders dan krijsen, poepen en kotsen.

Sean, de niet erg toegewijde vader, was steeds vaker van huis.

‘Ik ben gewoon niet zo goed in dat soort dingen,’ had hij tegen Donny gezegd. Alleen bij de gedachte al aan de luiers die hij in de vuilnisbak zag liggen, trok hij zijn neus op. God verhoede dat hij ze zelf ook nog zou moeten verschonen. ‘Het is meer iets voor Pandora dan voor mij. Ik bedoel, vrouwen zijn geprogrammeerd voor dat soort dingen.’

Donny had medelijden gehad met Pandora, die weinig in te brengen leek te hebben. Daarom was hij vandaag ook even langsgegaan. Iemand moest zich toch een beetje om haar bekommeren? En bovendien was hij gek op zijn neefjes en nichtjes. Hij verschoonde zelfs af en toe wel eens een luier.

Hij keek naar de baby die op het kleed lag te kronkelen. Ze heette Rose, hoewel Sean nog steeds naar haar verwees als ‘het’.

‘Wat een schatje, hè?’ Pandora was totaal verliefd op haar dochtertje. ‘In het begin had ze last van kolieken, maar dat is nu gelukkig voorbij. Kijk, ze lacht naar je. Dat is een hele eer, hoor. Tegen Sean lacht ze bijna nooit.’

Daar kreeg ze natuurlijk de kans ook niet voor, want Sean was bijna nooit thuis, dacht Donny bij zichzelf. Betoverd door de pure zachtheid van de huid van de baby, liet hij zich naast haar op het kleed zakken en streelde haar blote bruine buikje. Kirrend van blijdschap kneep Rose met beide handjes stevig in zijn wijsvinger.

‘Wil je iets drinken soms?’ vroeg Pandora. ‘Thee, sap, iets alcoholisch?’

Donny schudde zijn hoofd. ‘Nee, dank je.’

‘Als je voor Sean komt, hij is er niet.’ Pandora was toch opgestaan en liep naar de keuken. Over haar schouder riep ze: ‘Hij is op de club.’

Daar was hij niet. Donny, die er net vandaan kwam, zei: ‘Doe toch maar een kop thee.’

Even later kwam ze terug met drie mokken. ‘Eentje voor jou, twee voor mij.’ Ze keek bijna verontschuldigend. ‘Ik heb dorst.’

‘Dat heb je als je borstvoeding geeft,’ zei hij met een begripvol knikje. Hij kon het weten, want hij had vijf zussen. ‘En daarom ben je ook zo afgevallen. Vind je het erg als ik zeg dat je er echt fantastisch uitziet?’

Hij overdreef niet. Pandora woog nu waarschijnlijk nog minder dan een jaar geleden. De pronte rondingen van haar billen en dijen werden in evenwicht gehouden door nieuwe en opvallend voluptueuze borsten. Nu de extra kilo’s als sneeuw voor de zon waren verdwenen, kwam haar mooie bottenstructuur beter uit; haar ogen leken enorm groot en haar hals langer.

Waarschijnlijk pasten zijn handen wel om haar middel, dacht hij.

Pandora was in haar nopjes met het compliment. ‘Dat mag je zo vaak zeggen als je maar wilt.’

‘Je ziet er fantastisch uit,’ zei hij gehoorzaam.

Haar glimlach stierf weg. ‘Maar misschien kun je het beter tegen Sean zeggen. Hij lijkt het niet op te merken.’

Op het kleed deed Rose ijverige pogingen om zich op haar buik te rollen.

‘Natuurlijk ziet hij het wel.’ Terwijl Donny Rose op haar buik hielp, begon hij er lustig op los te fantaseren, niet alleen om Sean te verdedigen, maar ook om Pandora gerust te stellen. ‘Hij heeft het er continu over dat je het zo goed doet en dat je er zo fantastisch uitziet.’ Eenmaal begonnen met liegen, kon hij niet meer stoppen. ‘En hij is ook gek op Rose, hij heeft het continu over haar...’

‘O jee,’ zei Pandora op spijtige toon. ‘Ik begon je net te geloven.’

Toen Rose tevergeefs over het kleed probeerde te zwemmen, legde Donny zijn hand op haar woest door de lucht maaiende voetjes. ‘Nou ja, dat had wel gemoeten.’

‘In plaats van alle nachtclubs aflopen en dan thuiskomen met de parfumgeur van andere vrouwen om zich heen,’ merkte Pandora op. Ze slaakte een diepe zucht, en hoewel het zinloos was, zei ze het toch: ‘Ik snap het niet, waarom hebben ze altijd van die vieze parfum op? Waarom neemt hij er nooit eens eentje die normaal ruikt?’

‘Hij is een vriend van me, maar dat wil nog niet zeggen dat ik hem altijd even graag mag,’ zei Donny.

‘Hier idem dito.’

‘Maar toch ben je nog hier.’

Donny had er natuurlijk geen flauw idee van hoe onzeker ze was geweest tijdens haar zwangerschap, hoe weinig zelfvertrouwen ze had gehad, dacht ze. En voor een krijsende baby met kolieken zorgen was ook niet bepaald gemakkelijk geweest.

Hardop zei ze: ‘Ik geloof dat ik vind dat ik dat aan Rose ben verschuldigd. Om het in elk geval te proberen. Want hoe je het ook wendt of keert, Sean is wel haar vader.’

Pas toen Pandora twintig minuten later zo’n beetje halverwege een zin bijna in slaap viel, drong tot Donny door hoe moe ze nog steeds was. Ze schrok wakker van een knetterende auto en verontschuldigde zich meteen uitgebreid.

Donny, die van plan was geweest om maar tien minuten te blijven, hoorde zichzelf zeggen: ‘Geen excuses. Het is dodelijk vermoeiend om voor een baby te zorgen. Weet je, waarom ga je niet even naar bed? Ik pas wel op Rose.’

‘O, wat aardig van je.’ Ze aarzelde, alsof ze het bijna niet durfde te zeggen. ‘Maar eigenlijk neem ik liever een bad. Rose zet het namelijk altijd op een gillen zodra ik in bad stap. Dus als jij haar hier een uurtje bezig zou kunnen houden, dan kan ik eindelijk weer eens lekker in bad...’

Die stomme Sean, altijd weg. Toen Donny, met Rose als een kikker tegen zijn schouder gedrukt, de keuken in liep, hoorde hij boven de kranen lopen. Pandora had tranen in haar ogen gehad toen ze op zijn aanbod inging. Ze viel bijna om van vermoeidheid, en dat kon ook haast niet anders als je er vijf keer per nacht uit moest om de borst te geven en overdag continu met de baby bezig was. Hij keek even naar de afwas die nog moest worden gedaan, maar wendde toen gauw zijn blik af. Je kon ook te ver gaan.

Terwijl hij naar de huiskamer liep, kreeg hij het vermoeden dat Rose niet echt van plan was mee te werken. Omdat ze blijkbaar had besloten om uit te testen of het geen grootspraak van hem was geweest toen hij had gezegd dat hij wel voor een baby kon zorgen, poepte ze meteen haar luier vol. Hij trok een gezicht. Rose, die het contrast tussen zijn donkere gezicht en zijn witte en gouden tanden blijkbaar heel boeiend vond, slaakte een gilletje van pret en trok aan een van zijn dreadlocks.

Gelukkig zag hij al waar hij schone luiers kon vinden, want Pandora had dezelfde luiertas als die zijn zussen allemaal hadden gebruikt, een vormeloos paars-met-groen geval met een rits. Met het idee dat hij alles onder controle had, pakte hij wat hij nodig had: natte doekjes, watten, babylotion, een verschoonmatje en een schone luier. Als hij het heel snel deed, zou hij misschien niet hoeven kokhalzen.

Toen hij alles weer terug propte in de tas, vond hij bij toeval Pandora’s dagboek op de bodem. Begrijpend dat ze het daar expres had verstopt, sloeg hij het met enig schuldgevoel open. Maar aan sommige dingen kon je nu eenmaal moeilijk weerstand bieden. En het dagboek van de verwaarloosde vriendin van Sean was beslist één van die dingen.

Dus dit is het, dacht Cass. Ze zat alleen aan haar keukentafel en keek naar het papier in haar hand. Zo ziet een officiële scheidingsakte er dus uit. Op deze manier wordt het einde van een huwelijk van tweeëntwintig jaar aangekondigd.

Blij dat ze alleen was en nog blijer dat de post pas ’s middags was bezorgd en niet ’s ochtends al, vlak voordat ze naar haar werk moest, sloot ze haar ogen en dacht aan Jack. Al die jaren, die hele gezamenlijke geschiedenis, gewoon in rook opgegaan.

Ze vroeg zich af of hij nu met Imogen zou gaan trouwen. Ze vroeg zich af of ze zelf ooit weer iemand zou leren kennen met wie ze in het huwelijksbootje zou willen stappen. Ze had geprobeerd om zich voor te stellen hoe het zou zijn om met Rory Cameron te trouwen, maar dat was haar niet gelukt. Op de een of andere manier ging dat haar voorstellingsvermogen te boven.

Net toen ze een brok in haar keel kreeg, ging de telefoon. Met een trillende hand nam ze op.

‘Hoi, met mij.’ Het was Jack, uitgerekend hij. ‘Heb jij hem ook gekregen?’

Cass had het papier nog steeds in haar hand. Ze liet er nog een keer haar blik overheen glijden en keek toen uit het raam. De zon scheen nog volop, de lucht was mediterraan blauw. Geen wolk te bekennen. Het was echt een prachtige dag geweest. ‘Ja, ik heb hem gekregen.’

‘Ik ook.’ Jack klonk raar, bijna aarzelend. ‘Eh... gaat het een beetje?’

‘Ja hoor, prima.’ Geen sprake van dat hij mocht merken dat het niet zo was. Ze rechtte haar schouders. ‘Ik bedoel, het is geen verrassing toch? We wisten dat het zou gebeuren.’

Jack kende haar echter veel te goed. Hij liet zich niet van de wijs brengen door haar stoere woorden. ‘Toe, je zult moeten toegeven dat het raar voelt. Ik voel me in elk geval wel raar.’

‘Nou, misschien moet je Imogen dan maar vragen of ze je een van haar befaamde kruidenmassages wil geven.’

‘Cass, niet doen.’ Haar kattigheid was voor hem het bewijs dat ze van streek was. ‘Ben je alleen? Is Sophie thuis?’

‘Ja,’ zei ze, hoewel Sophie vannacht bij een schoolvriendinnetje sliep.

‘Geef me haar even.’

‘Ze wil je niet spreken,’ zei ze.

‘Dus ze is er niet.’ Hij zuchtte. ‘Luister, heb je zin om vanavond met me uit eten te gaan?’

Dat was wel het laatste wat Cass had verwacht. Van schrik liet ze de hoorn bijna uit haar hand vallen. ‘Uit eten? Waarom?’

Jack, die dat zelf ook niet goed wist, zei: ‘Waarom niet? We kunnen ons toch wel als beschaafde volwassenen gedragen? Ik zou het leuk vinden om met je uit eten te gaan.’

‘Ja, maar de vraag is: vindt Imogen dat ook leuk?’

‘Het maakt niet uit wat Imogen vindt. Ik ben degene die jou uitnodigt.’ Hij zweeg even; Imogen wist er nog niets van. ‘Tenzij je iets anders hebt natuurlijk.’

‘Ik zal even in mijn agenda kijken.’ Ze probeerde niet al te blij te klinken. Ze had geen andere plannen, en het vooruitzicht Imogen overstuur te maken, was zo leuk dat ze deze kans niet voorbij wilde laten gaan. Bovendien kon ze op deze manier de avond doorbrengen met iemand die in elk geval snapte wat ze voelde. ‘Nou, zo te zien kan ik wel...’

‘Mooi zo. Ik kom je om acht uur afhalen.’

Om niet al te gretig over te komen, zei ze: ‘Doe maar halfnegen.’