18

Voor Jack was het een ramp van een dag geweest, die ’s avonds alleen maar nog erger bleek te worden. De fotografen achtervolgden hem weer tot aan het hek, de telefoon stond roodgloeiend en de Standard had hem op de voorpagina gezet. Morgen zouden de andere kranten hun voorbeeld wel volgen en dan was hij de risee van het land.

Cleo en Sophie werden intussen als heldinnen beschouwd, en Sean vond alles alleen maar ontzettend grappig.

‘Dat was iemand van de GMTV die wilde weten of je woensdag in hun programma wilde komen,’ zei hij breeduit grijnzend, toen hij weer aan de eettafel kwam zitten. ‘Ik heb gezegd dat je dan al in een ander praatprogramma zat.’ In het voorbijgaan woelde hij even door Sophies korte haar. ‘Wie had dat kunnen denken? Onze kleine Sophie, nu ook een beroemdheid! Straks moet ze nog een bodyguard nemen.’

‘Als je nog een keer aan mijn haar zit, geef ik je een klap voor je kop,’ reageerde Sophie kalmpjes.

Toen de telefoon weer overging, beval Jack: ‘Wie het ook is, zeg ze dat ze ons met rust moeten laten. En leg dan in godsnaam de hoorn van de haak. Wat ga jij doen?’ Dat was tegen Cleo, die haar bord oppakte en weg wilde lopen.

‘De telefoon opnemen.’ Cleo, die nog steeds nauwelijks haar mond opendeed tegen haar vader, klonk kortaf. ‘Dat wilde je toch?’

‘Zet je bord neer.’

‘Maar dan eet Sean al mijn garnalen op.’

‘Doe verdomme niet zo kinderachtig,’ zei Jack geërgerd.

‘Pardon,’ zei Cleo smalend. ‘Als er hier eentje kinderachtig is, dan ben jij het wel.’

‘Alsjeblieft.’ Vermoeid probeerde Cass de zoveelste ruzie te voorkomen. Zelfs normaal met elkaar eten zat er tegenwoordig niet meer in.

Sean, die naast haar zat, had rode wijn op het tafelkleed gemorst en probeerde het op te deppen met wat voorhanden was, de Evening Standard. Toen hij een paar binnenpagina’s wilde pakken, begon hij te lachen. ‘Deze is goed. Er staat hier een cartoon van papa die prins Charles interviewt. Papa heeft zes medailles op en fantastische plateauzolen aan en hij zegt tegen prins Charles: “Maar bent u niet bang dat niemand u meer serieus zal nemen?”’

‘Heel grappig.’ Jack wierp een boze blik op Cleo, die grijnzend in de deuropening stond. ‘Je bent je dierbare bord vergeten.’

‘Te veel opwinding.’ Ze keek hem triomfantelijk aan. ‘Dat was een vriendin van me die bij Channel 4 werkt. Ze belde om te zeggen dat we, als we eens goed wilden lachen, volgende week vooral naar Rory Bremner moeten kijken.’

Cass had inmiddels een bonkende koppijn. Omdat ze de spanningen beneden niet meer aankon, maakte ze een kop thee voor zichzelf klaar, nam twee aspirientjes in en ging naar de slaapkamer.

Jack volgde haar. ‘Het is pas negen uur.’

‘Ik ben moe.’ Ze schudde haar hoofd, bijna niet in staat om hem aan te kijken. ‘Ik heb er genoeg van.’

Jack schrok. ‘Wat bedoel je?’

Cass, die zich aan het uitkleden was, merkte dat ze niet wilde dat hij haar naakt zag. Plotseling was haar niet meer zo jonge lichaam iets geworden waarvoor ze zich schaamde. Tegelijkertijd haatte ze Jack omdat hij haar dat gevoel gaf.

‘O, niet op die manier.’ Ze dwong zichzelf om haar spijkerbroek uit te trekken, maar hield haar witte T-shirt aan toen ze in bed stapte. Spottend zei ze: ‘Ik ga heus geen zelfmoord plegen, als je daar soms bang voor bent. Als je wilt vertrekken, dan vind ik dat best, Jack. Ik zal je niet tegenhouden... We redden ons hier prima zonder jou.’

Jacks donkere ogen kregen een verdrietige glans. ‘Maar je houdt me al tegen, gewoon omdat jij hier bent. Ik wil niet bij je weg, Cass. Ik hou nog steeds van je.’

‘En wat wil je daar nu precies mee zeggen? Dat je Imogen gaat vertellen dat het uit is, dat het allemaal een grote vergissing is, dat je bij mij blijft en dat je niks meer met haar te maken wilt hebben?’

Er viel een schaduw over zijn gezicht. ‘Dat kan ik niet...’

‘Nou,’ zei Cass kalm. ‘Dat is dan duidelijk. Dan kun je beter gaan.’

‘Maar...’

‘En vergeet je tandenborstel niet.’ Ze draaide zich om om haar tranen te verbergen. Ze had niet eens geweten dat ze huilde, het was gewoon ineens begonnen. En er schoten de raarste gedachten door haar heen: als dit het echt was, als dit echt het einde was, dan zou ze Jack nooit meer zijn tanden zien poetsen. Ze zou hem nooit meer onder de douche horen zingen. Ze zouden nooit meer de liefde bedrijven...

Die laatste gedachte, het besef dat ze voor de laatste keer de liefde hadden bedreven zonder dat ze dat had geweten, was nog het allerergste. Als ze het had geweten, dan zou ze beter hebben opgelet, dan had ze zich beter geconcentreerd en ervoor gezorgd dat ze zich alles zou herinneren, zelfs de dingen die op dat moment misschien onbetekenend leken. Verdomme, dacht ze, terwijl de tranen haar over de wangen stroomden, het is niet eerlijk, waarom heeft hij me niet gewaarschuwd...

Jack kon er niet tegen. Ondanks al haar zachtheid was Cass geen huilebalk. Dit was de eerste keer deze week dat hij haar zag huilen.

Toen hij haar in zijn armen nam, slaakte ze een verdrietige kreun en verborg haar gezicht tegen de voorkant van zijn blauw-wit gestreepte overhemd.

Jack pakte echter haar kin beet en dwong haar om hem aan te kijken. Dit was de vrouw van wie hij al vierentwintig jaar oprecht hield. Achter haar, op het nachtkastje, stonden de ingelijste foto’s van hun drie kinderen als baby’s, kinderen die ze samen hadden gemaakt en van wie hij ook zielsveel hield.

Cleo’s woede en Sophies stille walging van de afgelopen dagen begonnen hem behoorlijk op te breken. Juist omdat ze altijd zo’n hecht gezin waren geweest, was het onverdraaglijk. Hij had niet alleen Cass verdriet gedaan, maar hun ook, en dat lieten ze hem merken. Zou ik het mezelf ooit kunnen vergeven als ik wegging, vroeg hij zich af. Kan ik überhaupt van hen verwachten dat ze het me vergeven?

‘Wat doe je?’ vroeg Cass geschrokken. Het was een overbodige vraag, want het was wel duidelijk wat hij wilde toen hij haar witte T-shirt over haar hoofd begon te trekken.

‘Ik hou van je.’ Hij duwde haar zacht in de stapel kussens. Nadat hij zijn overhemd had uitgetrokken en op de grond gegooid, kuste hij haar zoals hij haar in geen jaren had gekust.

Door de kracht van hun gevoelens was hun liefdesspel vuriger dan ooit. Hulpeloos kraste Cass met haar nagels over zijn rug. Toen Jack bijna klaarkwam, moest ze zijn gekreun dempen tegen haar schouder, anders zou de hele buurt het nog horen. Al het opgekropte verdriet en alle opgekropte woede van de afgelopen week kwamen eruit, terwijl hun hartstocht het overnam en het onvoorstelbare verdriet stilde.

‘O mijn god,’ verzuchtte ze toen het voorbij was. Haar borst ging zwaar op en neer. ‘Dat was... ik weet niet wat dat was... ik kan niet op het woord komen... ongelooflijk.’

Naast haar grinnikte Jack. ‘Nu snap ik waarom mensen het uitmaken om het weer goed te maken. Cass, we moeten nu echt praten.’ Hij likte zijn droge lippen. ‘Heb je ook zo’n dorst? Ik moet echt iets te drinken hebben...’

Cass knikte loom. ‘Lekker. Sinaasappelsap graag, met een heel klein beetje tonic en heel veel ijsklontjes.’

‘Ik ben zo terug.’ Jack stond op en pakte zijn donkerblauwe badjas. Voordat hij wegliep, moest hij haar gewoon nog even op haar warme, roze wang kussen. Daarna kuste hij haar mond.

‘Sinaasappelsap,’ beval ze glimlachend. ‘Voordat ik uitdroog.’

Omdat Sophie nooit genoeg had aan één maal, stond ze in de keuken haar favoriete snack – een boterham met pindakaas en honing – te maken. Toen ze Jacks gezicht zag, de badjas en zijn verwarde donkere haar, vroeg ze hoopvol: ‘Is dit goed nieuws?’

Jack glimlachte. Die jeugd van tegenwoordig toch.

‘Misschien wel, lieverd. Je moeder heeft zin in een glas sinaasappelsap.’

Sophie schrok. ‘Ik heb net het laatste opgedronken.’

Haar vader opende de deur van de koelkast en nam er een fles Bollinger uit. Terwijl hij twee glazen uit het keukenkastje pakte, zei hij: ‘Ach, dit is misschien wel toepasselijker.’

‘O papa, ik ben zo blij.’ Het was Sophies beurt om in een wanhopige huilbui uit te barsten. Ze liet haar boterham, die zo dik was als een woordenboek, voor wat hij was, sloeg haar armen om Jacks nek heen en ademde een walgelijke pindakaaslucht over hem heen. ‘Dit is het mooiste nieuws dat ik ooit heb gehoord!’

Jack kuste haar haren en klopte zacht op haar knokige ruggengraat alvorens zich weer van haar los te maken. ‘Ik weet het, ik weet het. Toe, ik wil je moeder niet zo lang laten wachten. En bovendien heb jij ook vast wel zin om eens vroeg naar bed te gaan,’ voegde hij er vriendelijk aan toe. ‘Want gisternacht heb je vast niet veel slaap gehad.’

‘Sinaasappelsap,’ protesteerde Cass toen ze de donkergroene fles, bedekt met condens, in zijn hand zag. ‘Waarom wil je die in godsnaam openen, Jack? Ik zei toch dat ik dorst had.’

‘We kunnen het toch wel vieren?’ Nadat hij de glazen in haar schoot had gelegd, met het gevoel alsof er een enorme last van hem afviel, begon hij met zijn duimen voorzichtig de kurk uit de fles te duwen. De grijns op zijn gezicht wilde gewoon van geen wijken weten. ‘Cass, het is voorbij. Het ligt achter ons. Ik zal Imogen niet meer zien. Jij bent mijn vrouw en ik hou van je. Wij horen bij elkaar...’

Ze staarde hem aan. Ze kon haar oren niet geloven. ‘Wil je zeggen dat ik heb gewonnen?’

Met een zoef schoot de kurk de fles uit, kaatste tegen twee muren en een lichtknop en landde toen in een van Cass’ schoenen met hoge hakken.

‘Glazen, glazen!’ riep Jack, terwijl het schuim over zijn handen stroomde. Het kon hem echter niets schelen dat hij champagne morste. Hij was terug en dat was het enige wat telde. God mocht weten hoe Imogen op het nieuws zou reageren, maar dat was van later zorg. Hij moest het haar gewoon goed proberen uit te leggen.

‘Nou,’ zei Cass. ‘Dank je, maar nee, dank je, zoals ze zeggen.’

Uit de fles, waarmee hij had geschud toen hij de trap op rende, stroomde nog steeds champagne. Jacks glimlach verdween van zijn gezicht. ‘Wat?’

‘Je hebt me wel gehoord.’ Cass sprak duidelijk, en van haar tranen was geen spoor meer te bekennen. ‘Jij wilde weg, Jack. Je weet best dat je dat wilde, je kon je er alleen niet toe zetten om die beslissing te nemen. Dus nu neem ik die voor jou. Snap je? Ik help je gewoon. Je hoeft alleen nog maar je spullen te pakken en weg te gaan.’

Het was heerlijk de uitdrukking op zijn gezicht te zien. En wat een aantrekkelijk gezicht, dacht ze, zichzelf schrap zettend om nu vol te houden. Hij was pas veertig, nog steeds jong, en nog steeds een stuk.

Hij staarde haar aan. ‘Maar ik zei net toch dat ik niet weg wilde?’

‘Te laat.’ Haar borsten waren veilig verstopt onder het dekbed. Ze sloeg haar armen ervoor alsof ze zichzelf tegen een aanval moest beschermen. ‘Ik wil dat je gaat.’

‘Maar waarom?’ Hij was stomverbaasd, zichtbaar niet in staat om te geloven dat dit echt gebeurde. ‘Ik heb Sophie net verteld dat...’

‘Nou, dan moet je dat maar even recht gaan zetten.’ Haar woede vlamde ineens weer op. Hij had het recht niet om Sophie valse hoop te geven. ‘Hoe kon je dat nou doen, Jack? Zonder het mij te vragen nota bene! Hoe durf je!’

‘Cass, alsjeblieft...’

‘Nee,’ schreeuwde ze. ‘Geen sprake van. Vergeet het maar. Waarom zou ik het je moeten vergeven dat je die kleine del hebt geneukt? Ik heb geen zin om de komende vijftig jaar te moeten aanhoren dat ik je leven heb verpest. Jack, je wilt haar, je mag haar hebben. Je bent pas veertig. Je kunt van me scheiden, met Imogen trouwen en op je negentigste je gouden huwelijk met haar vieren! Snap je het dan niet? Je kunt een heel nieuw leven beginnen en...’

‘Hou op,’ beet hij haar toe. Zijn ogen staken ineens donker af tegen zijn bleke gezicht. ‘Doe niet zo hysterisch!’

‘Hysterisch ha ha of hysterisch krijs krijs?’ Verbitterd wierp ze hem een kwade blik toe, haar hele lichaam verstijfd van woede. ‘Jij bent degene die hysterisch ha ha is, Jack. Jij bent degene die door iedereen wordt uitgelachen.’

‘En dat van daarnet dan?’ schreeuwde hij. ‘We hebben gevreeën... Betekende dat dan helemaal niets voor je?’

‘Natuurlijk wel,’ zei ze spottend. Het was zo heerlijk eenvoudig om wreed te zijn. ‘Het was precies wat ik wilde, een knallend einde. Dat leek me een passende afsluiting.’