24

Ik stopte wat kleren in mijn rugzak en ritste hem dicht.

‘Binnen maximaal een week ben ik weer terug,’ zei ik.

Chantal bracht mijn scheermes uit de badkamer. ‘Als je gaat, gá dan gewoon. Je hoeft je niet steeds te verontschuldigen.’

Ik nam het scheermes van haar aan, ritste mijn toilettas open, stopte het scheermes erin en stopte het tasje in mijn rugzak. Ze stond me, met haar armen over elkaar geslagen, op te nemen, maar ze zei niets. Ze was niet blij.

Ik keek haar aan.

‘Chantal, ik moet dit tot op de bodem toe uitzoeken. Dat zou jij in mijn plaats ook willen doen. Dat weet je best.’

‘Ik ben journalist,’ zei ze. ‘Dat is mijn werk. Of liever, dat was het. Wat voor excuus heb jij?’

‘Ik heb geen excuus nodig.’ Mijn geduld begon een beetje op te raken. ‘Maar ik wil weten waarom Billington tegen me heeft gelogen. Hij zei dat hij nooit op zee is geweest.’

‘Zijn gezicht is verbrand geweest, zei je.’ Ze ritste de rugzak op het bed open, verschikte iets aan de inhoud en ritste hem weer dicht. ‘En misschien wilde hij daar niet over praten. Of is dat niet bij je opgekomen?’

‘Dan had hij dat toch gewoon kunnen zeggen? Waarom die smoes van dat auto-ongeluk met de Hillman van zijn broer? Waarom ontkennen dat hij hier is geweest, en met mijn vader?’

We stonden elkaar even uitdagend aan te kijken. Ik had een hekel aan ruzie, en zeker met Chantal. En volgens mij vond zij het ook vervelend, maar ze had haar antwoord altijd sneller paraat. Maar nu had ze niets te zeggen, misschien doordat ik mijn vader had genoemd.

Uiteindelijk zei ze: ‘Je moet uitkijken met dit soort dingen, Iain.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Ik heb in de loop der jaren het een en ander geleerd. Om te beginnen dat mensen nooit de waarheid vertellen over hun verleden. En verder dat niet alle verhalen een happy end hebben.’

‘Kun je dat uitleggen?’

‘Wat er gebeurd is weten we niet, maar dit dorp heeft er een belangrijke rol in gespeeld. Dit is Frankrijk, weet je nog? En jij bent Engels. Ze houden niet van buitenlanders die in hun verleden rondneuzen, en al helemaal niet als ze hun oordeel al klaar hebben.’

‘Wie zegt dat ik mijn oordeel al klaar heb? Wat ik wil weten, is wat mijn vader hier is overkomen. En het is zijn verhaal, maar ook dat van Billington. En dat van St. Cyriac.’ Ik tilde de rugzak van het bed en zette hem voor mijn voeten op de vloer. ‘Maar jij vindt dat ik het moet laten rusten?’

‘Ik vind alleen maar dat je je niet in bijzaken moet verliezen.’

‘Chantal, het spijt me dat dit alles een oponthoud voor onze plannen betekent, en ik weet dat je iets spannenders in gedachten had dan St. Cyriac – ’

Ongeduldig schudde ze haar hoofd. ‘Allemachtig, Iain. Het enige wat ik je probeer te zeggen is dat het misschien helemaal niet zo belangrijk is wat een stel bange jongelui zoveel jaar geleden heeft gedaan. Waar het om gaat is dat jij en je vader contact maken voor het te laat is.’

‘Maar dat is precies waar ik mee bezig ben. Snap je dat dan niet?’ Ze gaf geen antwoord, en ik pakte mijn rugzak, liep naar de deur maar bleef staan omdat het niet goed voelde om op deze manier weg te gaan. ‘Red je je wel, een paar dagen alleen?’

‘Ik heb Bagdad en Kabul overleefd,’ zei ze vinnig. ‘Dus het zal me wel lukken, hier in St. Cyriac.’

‘En Kate?’

Ze snoof. ‘Maak je over haar maar geen zorgen. Ik weet zeker dat ze wel iets zal vinden om de tijd mee door te komen.’

Dat idee beviel me helemaal niet, en dat wist ze. Ik gaf het op en voelde of ik mijn autosleutels bij me had. ‘Misschien dat we, zodra ik terug ben, aan de rest van ons leven kunnen beginnen,’ zei ik.

‘Zorg nu maar dat je zo snel mogelijk weer hier bent, want dan kunnen we tenminste allemaal verder.’