20

Ergens in het afgelopen uur had ik Kates deur open horen gaan, en haar de trap af horen lopen. En nu, terwijl Chantal en ik ons langzaam maar zeker weer bewust werden van de wereld om ons heen, hoorden we jazzmuziek uit de jaren twintig, en madame Didiers totaal onverwachte schorre lach.

‘Voor je komst hebben we al even rondgekeken in St. Cyriac,’ zei Chantal. ‘Het is een apart plaatsje.’

‘Ja, dat vind ik ook.’

‘Ik was vergeten dat dit soort dorpen nog bestaat. Ze hebben iets magisch.’ Ze draaide zich naar me toe en zag mijn gezicht. ‘Wat is er?’

Ik stond op en ging voor het raam staan.

‘Iain?’

Ze ging zitten, en ik liep terug naar het bed en ging naast haar zitten.

‘Vertel,’ zei ze.

Ik vertelde haar over Felix en dr. Pasqual en vader Thomas Montignac. Over de Rosens en Robert Hamelin, over het feest bij Henri en over Dominic en de boot.

Ze luisterde zonder me in de rede te vallen, en toen ik klaar was staarde ze nadenkend voor zich uit. Uiteindelijk keek ze naar me op. ‘En het voelt vreemd? Is het dat?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Dat er eigenlijk zo weinig voor nodig was om achter je vaders grote geheim te komen?’

‘Ik heb het gevoel dat ik er nog niet eens echt aan ben begonnen.’

‘Ik kan je niet volgen.’ Ze fronste haar voorhoofd. ‘Je bent naar St. Cyriac gegaan om uit te zoeken waarom je vader niet wil praten over wat hier is gebeurd, ja toch?’

‘Ja.’

‘En daar heb je nog niet voldoende redenen voor gevonden?’

‘Goede redenen, zeker,’ zei ik. ‘Ik weet alleen niet zo zeker of het wel de ware redenen zijn.’

Ze stak haar kin in de lucht. ‘Bedoel je dat er volgens jou iets niet klopt aan de verhalen?’

‘Zoiets.’

‘Zoals wat?’

‘Die oude man van de boot, Dominic. Hij sprak over iets wat hier is gebeurd. Iets waar mijn vader zichzelf de schuld van geeft. Iets ergs, zei hij.’

‘Het verlies van zijn boot. Zijn bemanning. De dood van de priester. Vind je dat niet erg genoeg?’

‘Dat heb ik hem gevraagd, maar hij bedoelde iets anders. Hij wil me alleen niet vertellen wat.’

‘Misschien moet je niet zo veel waarde hechten aan wat die ene oude man zegt. Per slot van rekening is hij niet helemaal normaal.’

‘En dan is er die gedenksteen op het kerkhof. Voor Robert Hamelin. De agent die ze kwamen halen. Lucien. Dat monument is door mijn vader betaald.’

‘Dat is… erg ontroerend.’

‘Het is er pas in de jaren zestig geplaatst. Waarom zou hij een gedenksteen voor die man geplaatst willen hebben, en dan nog eens twintig jaar na de oorlog?’

Chantal reageerde niet meteen. ‘Je vader heeft hier veel meegemaakt, Iain,’ zei ze. ‘Hij heeft een zware tijd gehad. Veel mensen worden al door veel minder ingrijpende dingen uit hun evenwicht gebracht. Geloof me maar, want ik heb het met eigen ogen zien gebeuren.’

‘Hij kon tegen een stootje, die vader van mij,’ zei ik. ‘Dat heb ik me nooit eerder zo gerealiseerd. En hij had in die vijf jaar tijd heel wat oorlogsleed en ellende meegemaakt. Na al die tijd zou hij daar toch aan gewend geweest moeten zijn.’

‘Het overkomt de stoerste kerels,’ zei ze. ‘En soms uitgerekend hun. En je went er nooit aan. Nooit.’

‘Als de mensen er in de Tweede Wereldoorlog niet aan gewend waren geraakt, zou de helft van de bevolking in een gekkenhuis zitten.’

‘Misschien horen ze daar ook wel.’

Ik gaf geen antwoord. Ik dacht aan die foto van mijn vader op het strand – glimlachend en met zijn arm om mijn moeder geslagen. Ik had geen idee van wat er gebeurd kon zijn waardoor zijn geest was gebroken.

Chantal keek me aan. ‘Iain, als je twijfelt, kies dan voor de meest simpele optie. Hij voelt zich verantwoordelijk voor het verlies van de boot, de dood van zijn mannen en de moord op die priester. Het maakt niet uit wat Dominic zegt, of wie dan ook. Uiteindelijk komt het hierop neer.’

‘Hij had geen enkele reden om zichzelf daar de schuld van te geven. Hij was een held. Dat zegt iedereen. Hij heeft alles op het spel gezet om Hamelin op te pikken en terug te brengen, maar toen het misliep heeft hij het overleefd en is hij er op haast wonderbaarlijke wijze in geslaagd een andere man veilig thuis te brengen.’

‘Heb je een theorie?’

‘Alleen dat hem hier iets anders overkomen moet zijn,’ zei ik. ‘Iets waarover niemand me nog heeft verteld.’

Ze tuitte haar lippen maar zei niets.

‘Hij was bang, Chantal. Dat heeft mam gezegd. Er was iets wat hem achtervolgde. Iets monsterlijks, als een wolf in het bos.’

Ze keek me geschrokken aan. ‘Iets monsterlijks?’

Ik keek uit over de daken. Ongewild drongen de beelden zich aan me op: wrakhout op grijsgrauw water, een omgeslagen boot en dreigende planken vol zeewier in de regen. En ik hoorde mijn vader schreeuwen, en voelde zijn sterke armen om me heen in de ijskoude zee.

Uren later werd ik wakker. De naar natgeregende hagen en velden ruikende nachtlucht dreef de kamer binnen. Ik wist dat Chantal ook wakker was, en na een poosje stopte ze met doen alsof ze sliep en nestelde zich in het donker tegen me aan. Haar lange haren vielen over mijn borst.

Ik zei: ‘Een paar nachten geleden heb ik een klok horen luiden. Door dat raam. Een noodklok, van ginds, op de zandbanken.’

‘En is dat zo vreemd?’

‘Die klok is jaren geleden weggehaald.’

Ze dacht na over wat ik dán gehoord zou kunnen hebben.

‘De kerkklokken?’

‘Om twee uur ’s nachts?’

‘Een vreemd soort echo, dan? Een scheepsklok?’

‘Of misschien heb ik het me alleen maar verbeeld.’

‘Misschien.’ Ze hees zich op een elleboog en maakte de glazen dieren in hun vitrine aan het rinkelen. ‘Kom op, lieverd, probeer je te ontspannen. Je bent ontzettend gestresst.’

‘Ik? Ik ben rijk en ik heb voor de rest van mijn leven vakantie.’

‘Je moeder is twee weken geleden gestorven,’ zei ze geduldig. ‘En nu heb je al deze dingen ontdekt waar je vader je nooit over heeft verteld.’ Ze prikte me met haar wijsvinger tussen mijn ribben. ‘Daar hoef je geen meesterbrein voor te zijn.’

Ik streek met de muis van mijn hand over haar ruggengraat. ‘Ik denk dat ik droomde. Toen ik die bel heb gehoord. Eigenlijk voelde het ook wel een beetje alsof ik nog half sliep.’

Ze kuste me. ‘Zolang je maar vrede hebt met je eigen verklaring, liefste.’ Ze geeuwde, kroop tegen me aan en viel vrijwel meteen weer in slaap.