·96·

Puller zei: ‘Je bent een held, Bobby. Je hebt een stadje en waarschijnlijk een hele staat gered.’

Hij zat tegenover zijn broer in de usdb.

Robert Puller deed kennelijk erg zijn best om niet te laten blijken hoe goed die woorden hem deden. Het was voor het eerst dat Puller een zekere mate van trots op het gezicht van zijn broer zag sinds Robert in de usdb zat.

‘Hebben ze je de onderscheiding al gegeven?’

Robert knikte. ‘Een primeur voor de usdb. Waarschijnlijk wisten ze niet wat ze moesten doen.’

‘Vast niet.’

‘Ik vind het heel erg van je vriendin Sam Cole.’

‘En ik vind het heel erg dat ze je vonnis niet hebben veranderd.’

‘Had je dat echt verwacht? Het leger komt niet op zijn besluiten terug. Dan zou het in feite toegeven dat het een fout heeft gemaakt, en dat doet het leger ook niet.’

Puller stak zijn hand uit en schudde die van zijn broer zonder zich iets aan te trekken van de woedende blik van de dienstdoende MP. ‘Je hebt mijn leven gered.’

‘Daar zijn grote broers voor.’

Gedurende het grootste deel van de vlucht naar huis keek Puller uit het raam. Toen het vliegtuig over West Virginia vloog, was de stem van de piloot te horen. Die vertelde hun waar ze waren en voegde eraan toe dat hij uit Bluefield kwam, volgens hem de mooiste plaats in het land. Puller haalde het tijdschrift van de luchtvaartmaatschappij tevoorschijn en sloot zich af voor de woorden van de man.

Hij haalde zijn gerepareerde Malibu van het vliegveld en reed naar zijn appartement. Daar werd hij begroet door awol, en hij schonk de kat enkele minuten aandacht. Hij keek door zijn keukenraam naar de kleine binnenplaats. Daardoor moest hij om de een of andere reden denken aan Sam Coles perfecte achtertuin met zijn fontein en zijn schommelbank, waar ze samen op hadden gezeten. Hij raakte zijn wang aan op de plek waar ze hem had gekust. Hij vroeg zich af of hij er verkeerd aan had gedaan om Sam Coles niet al te subtiele uitnodiging om in haar bed te komen van de hand te wijzen. Aan de andere kant geloofde hij dat het op dat moment de juiste beslissing was geweest voor hen beiden. Hoewel hij altijd had gedacht dat er nog andere gelegenheden zouden komen.

Maar hoe groot was die kans eigenlijk geweest? Dat hij in leven zou blijven en dat zij zou zijn gestorven? Dat brok beton had hem ook kunnen raken. Of een boom. Of een hert. Maar het had ervoor gekozen om op Sam Cole neer te komen en een eind aan haar leven te maken.

Je kon het verklaren door te zeggen dat het gewoon nog niet zijn tijd was. Dat had hij zelf gedaan als hij op het slagveld aan de dood was ontkomen. Andere jongens waren gestorven. Hij niet. Maar voor Puller was die verklaring niet afdoende. Deze keer niet. Hij wist niet waarom het in dit geval anders was, maar hij wist het gewoon.

Hij zette awol weg en meldde zich bij de cid in Quantico. Hij schreef zijn rapporten en praatte met de mensen met wie hij moest praten. Hij hoorde dat hij binnenkort een promotie kon verwachten waardoor hij twee sprongen omhoog in de militaire hiërarchie zou maken in plaats van één, een ongekende kans.

Hij weigerde meteen.

Zijn sac probeerde hem een hele tijd op andere gedachten te brengen.

‘Anderen zouden daar een moord voor plegen.’

‘Laat die anderen het dan hebben.’

‘Ik begrijp je niet, Puller, echt niet.’

‘Dat weet ik. Soms kan ik mezelf ook niet begrijpen.’

Hij had zijn bureau opgeruimd, een paar e-mails beantwoord, met enkele superieuren gepraat om hen op de hoogte te stellen, en daarna vond hij dat hij voorlopig klaar was met het leger. Hij had nog verlofdagen te goed. Die wilde hij opnemen. Er was geen officier in de rangen die dat verzoek van de hand zou hebben gewezen. Mensen die een nucleaire catastrofe op eigen bodem hadden helpen voorkomen, konden min of meer doen wat ze wilden.

Binnen het redelijke.

Per slot van rekening was dit het Amerikaanse leger.

Hij ging naar huis, pakte wat spullen en ook zijn kat, zette alles in de Malibu en vertrok. Hij had geen kaart, geen plan, geen bestemming. Het was iets van hem, een cid-agent die op weg ging met zijn trouwe kameraad awol. De kat zat op de achterbank alsof hij een auto met chauffeur had. Puller wilde die rol maar al te graag spelen.

Ze gingen om twaalf uur ’s nachts weg. Puller reed het liefst in het donker. Hij vond een weg die naar het westen leidde en volgde hem. Tegen de ochtend had hij bijna zevenhonderd kilometer afgelegd zonder zelfs maar een sanitaire stop te maken. Toen hij eindelijk stopte om zich uit te rekken en te plassen, de tank vol te gooien, de grootste beker koffie te nemen die ze hadden en awol uit te laten, merkte hij dat hij in West Virginia was. Niet in Drake, maar in een ander deel van de staat. Hij had daar niets te zoeken; misschien was dat altijd al zo geweest.

Hij wilde de Bunker niet terugzien, of wat ervan over was.

Hij wilde de Trents en de Coles niet zien, of wat er van hen over was.

Hij zou Sam Cole in zijn herinneringen met zich meedragen zolang hij herinneringen had. Daar was hij zeker van. Doordat hij bij haar was geweest, was hij een betere onderzoeker geworden. En ook een beter mens. Hij zou haar de rest van zijn leven missen. Daar was hij ook zeker van.

Hij zou naar het leger terugkeren en zijn plicht doen: mensen te pakken krijgen die slechte dingen deden. Om de een of andere reden had hij het gevoel dat hij nu sterker was dan ooit. Dat was een goed gevoel. Hij geloofde dat hij dat ook aan Sam Cole te danken had.

Hij maakte het portier open en awol sprong weer in de auto. Puller ging achter het stuur zitten, zette de Malibu in de versnelling en zei: ‘Rijden maar weer, awol?’

De kat miauwde instemmend.

Puller reed de weg weer op en trapte op het gaspedaal.

Soepel en met grote snelheid reed hij over de weg.

En toen was hij verdwenen, alsof hij er nooit was geweest.

Per slot van rekening wás het waar.

Je kon niet doden wat je niet op je af zag komen.