·41·

Zo’n acht kilometer verder zette Cole de auto langs de kant van de weg. Ze stapte uit, reikte achter de zitting en haalde twee veiligheidshelmen tevoorschijn. Ze gaf er een aan Puller.

‘Waar gaan we heen dat we die helmen nodig hebben?’ vroeg hij.

‘We gaan naar mijn ouders.’

Puller zette de helm op en volgde haar. Cole had een krachtige zaklamp uit de laadbak van haar pick-up gehaald en hem aangezet. Ze liepen over een grindpad door het bos. Algauw werd het een zandpad.

‘Normaal gesproken moet je schriftelijk toestemming hebben en je hier laten escorteren. Maar daar doe ik niet aan. Per slot van rekening zijn het mijn ouders.’

Ze verlieten het pad en staken een veld over tot ze bij een draadgazen omheining kwamen. Puller wilde er al overheen klimmen, maar Cole wees hem op de spleet in de schakels.

‘Heb jij dat gedaan?’

‘Ja,’ antwoordde ze.

Ze gingen naar de andere kant van de omheining en liepen door. Ten slotte ging Cole langzamer lopen. Ze waren aan de rand van een begraafplaats gekomen.

‘Gaan we naar het graf van je ouders?’ vroeg Puller.

Ze knikte.

‘Waarom zo ingewikkeld?’

‘Trent kocht het dorp, en de begraafplaats hoorde daarbij. Officieel moet je tegenwoordig een afspraak maken als je de laatste rustplaats van een overleden familielid wilt bezoeken. Maar eerlijk gezegd, Puller, word ik juist opstandig van zo’n voorschrift, terwijl ik toch politievrouw ben.’

‘Daar kan ik inkomen. Ik zou er ook opstandig van worden.’

Ze leidde hem langs de graven, tot ze bij twee graven bleef staan en haar zaklamp op de stenen richtte.

‘Mary en Samuel?’

Cole knikte.

‘Je bent naar hem genoemd?’

Ze glimlachte bitter. ‘Ze dachten dat ik een jongen zou worden. Toen ik een meisje bleek te zijn, noemden ze me Samantha, roepnaam Sam. Ze dachten namelijk dat ze geen kinderen meer zouden krijgen. Randy was een kleine verrassing die pas jaren later kwam.’

Puller las de geboorte- en sterfdata in het marmer.

‘Een rots die loskwam? Verkeerde plaats, verkeerde tijd. Zinloos.’

Cole zei niet meteen iets. Toen ze sprak, klonk haar stem dieper en heser, alsof haar keel werd dichtgesnoerd. ‘Wil je me even wat tijd geven?’

‘Goed.’

Hij liep een meter of vijftien bij haar vandaan en keek naar andere graven. De begraafplaats verkeerde in staat van verval. Grafstenen waren omgevallen, het gras en onkruid schoten hier en daar hoog op, en alles was bedekt met een laag stof. Het was hem wel opgevallen dat de stenen van Mary en Samuel Cole recht in de grond stonden, dat er verse bloemen op de graven stonden en dat het gras was bijgeknipt. Hij nam aan dat Cole dat had gedaan.

‘Hé!’

Hij draaide zich met een ruk om toen hij Cole hoorde roepen. Een paar seconden later stond hij naast haar.

‘Er is daar iemand,’ zei ze, wijzend naar links.

Puller tuurde in het donker. Cole scheen met haar zaklantaarn in die richting en bewoog hem langzaam opzij.

‘Daar!’ Cole wees naar het silhouet van een man die naar het oosten vluchtte. Ze hield haar lichtbundel op hem gericht. Haar mond viel open.

‘Randy? Randy?’ riep ze met luidere stem.

Even later was de man buiten bereik van hun licht.

‘Je broer?’ vroeg Puller.

‘Ja. Wat zou hij hier doen?’

‘Misschien hetzelfde als jij. Hij zei vanavond dat hij nog ergens heen moest en mensen moest opzoeken. Misschien bedoelde hij daarmee dat hij hierheen zou gaan.’ Hij zweeg even. ‘Wil je achter hem aan?’

‘Nee. Laten we gewoon weggaan.’

Ze reed naar haar huis terug. Zijn Malibu stond op het pad. Ze stapten uit de pick-up.

‘Wil je binnenkomen voor een kop koffie? Je zei dat je daar beter door kon slapen. Jean serveerde geen koffie bij haar mooie diner. Ze houdt meer van likeurtjes of soorten thee met namen die ik niet eens kan uitspreken. Ik drink het liefst gewoon een sterke bak zwarte koffie.’

Puller wilde eigenlijk naar het motel terug om nog wat werk te doen. En dat zei hij ook bijna. Maar in plaats daarvan antwoordde hij: ‘Dank je. Dat klinkt goed.’

Ze zette de koffie en schonk twee koppen in. Ze liepen ermee naar buiten en gingen op de schommelbank in de achtertuin zitten. Ze trok haar schoenen uit en wreef over haar voeten.

‘Geen muggen. Dat verbaast me,’ zei hij.

‘Ik sproei,’ zei ze. ‘En dat is één voordeel van de mijnbouw hier: muggen houden net zomin van kolenstof en de andere bijproducten als wij. Bovendien is er zoveel stilstaand water dichtgegooid dat de muggen zich niet goed meer kunnen voortplanten.’

Ze dronken hun koffie.

‘Ik stel het op prijs dat je me vanavond mijn hart liet luchten over mijn familie.’

‘Het is altijd goed om je hart te luchten. Het helpt je om je hoofd helder te krijgen.’

‘Maar we moeten zeven moorden en een bomaanslag oplossen. En dan te bedenken dat ik vorige week geen grotere problemen had dan openbare dronkenschap, een paar illegale drankstokerijen en een inbraak waarbij een magnetron en een kunstgebit werden buitgemaakt.’

‘Een deel van mijn hersenen is er onder het eten en tot op dit moment mee bezig geweest.’

‘En wat zeggen je hersenen?’

‘Dat we vooruitgang boeken.’

‘Hoe weet je dat?’

‘Iemand heeft geprobeerd ons te vermoorden.’

‘En wat nu?’

‘We blijven spitten. Maar ik moet morgen naar Washington terug.’

Haar gezicht betrok. ‘Wat? Waarom?’

‘Reynolds werkte voor de dia. Ik moet daar met mensen praten. Dingen uitzoeken.’

‘Kan iemand die daar al zit dat niet doen? Het leger heeft vast wel een heleboel agenten.’

‘Dat is zo, maar ze hebben besloten die agenten niet voor deze zaak in te zetten.’

‘Ik begrijp het nog steeds niet.’

‘Het is zoals het is, Cole. Maar ik kom gauw terug.’

Haar mobiele telefoon ging. Ze nam op. Luisterde en stelde een paar vragen. Toen verbrak ze de verbinding.

‘Dat was sheriff Lindemann.’

‘En wat had hij te zeggen?’

‘Hij vindt het niet leuk dat er moorden en bomaanslagen in zijn vredige dorpje worden gepleegd.’

‘Dat kan ik me voorstellen.’

‘Ze hebben de brand geblust. Het huis waar je heen ging, staat al jaren leeg. Er zitten geen vingerafdrukken op de brief die onder je deur door is geschoven. De springstof die ze gebruikten, was dynamiet, en de atf-man zei dat de detonator van beide bommen het werk van een professional was.’

‘Goed. Ik heb niet graag met amateurs te maken. Die zijn te onvoorspelbaar.’

‘Ik ben blij dat je er een beetje goed nieuws in kunt zien.’

‘Er zijn dus geen aanwijzingen? Geen sporen?’

‘Op dit moment niet.’

‘Ik kan bijna niet geloven dat iemand hier aan de noodzakelijke middelen kon komen en twee bommen kon installeren zonder dat het opviel.’

‘Er zijn hier veel explosieven, Puller. En er zijn veel mensen die ermee kunnen werken.’

Hij dronk zijn koffie op en zette het kopje op de armleuning van de bank. ‘Ik moest maar eens gaan.’

‘Ja, misschien moest je dat maar eens doen.’

‘Bedankt voor alles wat je me over de mijnstreek hebt verteld.’

‘Graag gedaan. Zit die struikeldraad je nog steeds dwars?’

Hij gaf geen antwoord.

‘Je bent een vreemde man.’

‘Er zijn wel ergere dingen over me gezegd.’

‘Ik bedoelde het eigenlijk als compliment.’

Ze keek naar de deur van haar huis en keek hem toen weer aan. ‘Het is laat. Je kunt vannacht hier blijven, als je wilt.’ Ze bleef hem aankijken.

Hij las haar gedachten en zei: ‘Weet je, soms is het gewoon een beroerd moment voor iets.’

Ze glimlachte zwakjes en zei: ‘Ja, dat is zo.’ Ze stond op en pakte zijn kopje aan. ‘Ga nu maar. Het is laat. Hoe laat zullen we morgenvroeg afspreken? Ik trakteer op ontbijt.’

‘Laten we uitslapen. Nul achthonderd in The Crib.’

Ze glimlachte. ‘Julia.’

‘Nog geen tijd voor Romeo.’

Ze ging op haar tenen staan en gaf hem een kus op zijn wang, met haar hand tegen zijn borst. ‘Opnieuw beroemde laatste woorden.’

Hij stapte in zijn auto en reed weg. Ze wuifde hem na vanaf de veranda en ging naar binnen.

Hij keek in zijn spiegeltje naar haar totdat hij haar niet meer kon zien.

Hij zette koers naar Annie’s Motel.