·75·

Het scherpschuttersgeweer woog zes kilo en was meer dan een meter lang, bijna net zo lang als een korte halter. Daarom schoot je meestal vanuit liggende positie. Hij droeg het geweer in zijn rechterhand. Het inklapbare statief aan het eind van de loop was gesloten. Hij liep snel, maar doelbewust. Hij had die avond één doelwit gedood en hoefde er niet nog een te doden. Niet deze avond.

Hij keek weer over zijn schouder. Er keek niets dan duisternis naar hem terug. Hij was zeven meter bij de bomen vandaan. Daarna zou het vijf minuten lopen zijn door het bos. Er stond een auto op hem te wachten en hij zou snel wegrijden, voordat de politie de wegen kon afzetten. Hij hield van deze omgeving. Een uitgestrekt gebied met lang niet genoeg politieagenten om alles af te zetten.

Hij bleef staan en keek om.

Sirenes, ja, maar nog iets anders. Iets onverwachts.

Zijn hand ging naar zijn middel.

‘Nog een centimeter met die hand, en je mag je darmen bekijken.’

De hand van de man bleef waar hij was.

Puller kwam niet tussen de bomen vandaan. Hij wist niet of de andere man alleen was. Hij hield zijn MP op de man gericht.

‘Eerst pak je het geweer bij de loop vast en gooi je het van je af. Dan ga je op je buik liggen, met je handen samengevouwen achter je hoofd, je ogen dicht en je voeten wijd uit elkaar.’

De man zette het geweer met de kolf voorop op de grond, pakte de loop vast en gooide het wapen weg. Het kwam op twee meter afstand neer, en dreunde zo hard tegen de grond dat aarde en gras in het rond vlogen.

‘Dat was één. Nu stap twee,’ zei Puller.

‘Hoe heb je me ingehaald?’ vroeg de man.

Puller hield niet van die vraag, maar nog minder van de toon waarop hij was gesteld. De man klonk ongehaast, oprecht nieuwsgierig en maakte zich blijkbaar helemaal niet druk om de gevolgen van het feit dat hij was gepakt. Hij liet zijn blik over het veld voor hem gaan. Was daar ergens een spotter? Een ondersteuningsteam om de schutter vlug weg te brengen?

‘Een kwestie van meetkunde,’ zei hij. ‘Ik werkte naar de logische conclusie toe en maakte dat ik hier snel kwam.’

‘Ik heb je niet gehoord.’

‘Dat klopt. Waarom schoot je Dickie dood?’

‘Ik weet niet waar je het over hebt.’

‘Ik durf te wedden dat niet iedereen hier met Lapua-kogels rondloopt.’

‘Je kunt hier nog van weglopen, Puller. Nu meteen. Misschien moet je dat doen.’

Puller hield nog minder van die verandering van tactiek. Het was net of die andere man hem onder schot hield en bereid was hem te laten gaan.

‘Ik luister,’ zei hij.

‘Je hebt er vast al wel over nagedacht. Van mij krijg je niets meer te horen. Ik hoef jouw werk niet te doen.’

‘Er zijn nu acht mensen dood. Daar moet een goede reden voor zijn.’ Puller bracht zijn vinger naar de trekkerbeugel van de MP-5. Als hij die vinger eenmaal binnen de beugel had, zou hij schieten.

‘Dat moet wel.’

‘Als je praat, kunnen we misschien een deal maken,’ zei Puller.

‘Nee, dat denk ik niet.’

‘Ben je zo loyaal?’

‘Als je het zo wilt noemen. Ik liet je bij me komen. Mijn schuld. Mijn verantwoordelijkheid.’

‘Ga op je buik liggen. Dit is de laatste keer dat ik het zeg.’

Puller richtte het geweer. Op deze korte afstand zou de man zeker dood zijn. Hij zette de MP tegen zijn rechter borstspier. Met zijn linkerhand liet hij zijn M11 een boog van dertig graden beschrijven.

De man liet zich op zijn knieën zakken. Toen op zijn buik. Hij begon zijn handen samen te vouwen. Maar toen ging zijn hand bliksemsnel naar zijn middel.

Puller pompte twee schoten in de armen van de man en stapte toen naar links achter een boom. De vuurflits van zijn geweer had zijn positie verraden. Hij had geen dodelijk schot gelost omdat dat niet nodig was. De man was niet in de gelegenheid geweest op hem te schieten. En nu hij zijn armen niet kon gebruiken, zou hij zijn wapen niet eens op Puller kunnen richten. Misschien had de man twee redenen gehad om naar zijn wapen te grijpen.

Ten eerste had hij gewild dat Puller hem doodschoot.

Puller had besloten hem niet ter wille te zijn. Hij wilde een getuige die hij kon ondervragen.

Ten tweede had hij gewild dat Puller schoot, zodat diens positie zichtbaar werd; vandaar dat Puller zich achter die boom had teruggetrokken.

Hij verwachtte vuur uit een andere sector.

Dat kwam niet.

Hij wierp een blik achterom naar de gewonde man, die daar nog lag, met bloed dat uit zijn armen gutste. Het was geen slagaderlijk bloed, want daar had Puller niet op gemikt.

Hij merkte een seconde te laat dat de man zijn hand onder zich had liggen. Het schot galmde.

‘Shit,’ mompelde Puller terwijl hij het bovenlijf van de man met een ruk omhoog zag komen, waarna het op de grond terugviel en stil bleef liggen.

De kogel was door de rug van de man naar buiten gekomen. Precies in het midden. Een contactschot, maar dan omgekeerd. Door het slachtoffer zelf gelost.

Puller had een mogelijke getuige verloren, een mogelijke doorbraak in de zaak. Wie die mensen ook waren, ze waren toegewijd. Het was geen gemakkelijke beslissing om de dood boven het leven te verkiezen. Blijkbaar was de man dat al die tijd van plan geweest. Vanaf het moment dat hij wist dat Puller hem had gezien en bijna gevangen had genomen.

Even ontspande Puller. Dat was bijna een fatale vergissing geweest.

Hij blokkeerde het mes met de loop van zijn geweer, maar de man haalde met zijn andere hand naar Pullers arm uit, en door de schok viel zijn MP-5 in het zand. Puller bracht zijn M11 omhoog, maar de helper van zijn tegenstander stootte dat wapen ook in het zand. De man kwam opnieuw op hem af en liet zijn mes alle kanten op zwaaien om Puller in verwarring te brengen. Hij was een meter vijfentachtig, negentig kilo, met dik, donker haar, een mager gebruind gezicht en de ogen van iemand die het gewend was andere mensen te doden.

Maar Puller was dat ook gewend.

Puller drukte de arm waarmee de man het mes vasthield tegen diens bovenlijf, dook omlaag en stootte zijn hoofd tegen de keel van de man. Het mes viel op de grond. Puller draaide zich bliksemsnel om, greep met zijn rechterhand de bovenkant van het hoofd van de man vast en trok het naar rechts, terwijl hij tegelijk hard met zijn elleboog tegen de linkerkant van de hals van de man stootte.

De man gorgelde en het bloed liep uit zijn neus en mond.

‘Geef het op, en je blijft in leven, klootzak,’ zei Puller.

De man bleef zich verzetten. Hij schopte naar Pullers kruis, stak naar zijn ogen. Dat was ergerlijk, maar beheersbaar. Puller wilde dat deze man in leven bleef. Maar toen de man zijn hand op Pullers achterste M11 kreeg en hem probeerde los te trekken, vond Puller het beter om zonder gevangene in leven te blijven dan dood te zijn.

Puller zorgde dat hij achter de man kwam, sloeg zijn lange arm met de elleboog omhoog om de beschadigde hals van zijn tegenstander, greep met zijn andere arm diens bovenarm vast en trok in verschillende richtingen. Toen hij hoorde dat de man begon te schreeuwen, tilde hij hem van de grond, draaide hem snel rond en gooide hem tegen de dichtstbijzijnde boom. Hij hoorde de wervelkolom knappen en liet de hele lading in het zand vallen. Snel ademhalend keek hij naar de puinhoop die hij van het menselijk lichaam had gemaakt. Hij keek naar het mes. Een gekarteld lemmet. Een versleten heft. Vaak gebruikt. Het was de bedoeling geweest dat het nu onder zijn bloed zou zitten. Puller had geen greintje spijt.

‘Puller!’

Hij keek naar rechts.

Hij herkende Coles stem.

‘Hier. Kom niet dichterbij. Ik heb een dode schutter en zijn helper, maar misschien zijn er nog meer. Ik ben ongedeerd.’

Er verstreken tien minuten en Cole zei: ‘Kunnen we nu bij je komen?’

Puller keek nog een laatste keer langs de bomen. ‘Oké.’

Even later verschenen Cole en twee van haar agenten in zijn gezichtsveld.

‘Puller?’

‘Rechts van je.’ Hij kwam naar voren om te laten zien waar hij was.

Cole en haar agenten schuifelden naar voren en kwamen bij hem om de dode mannen heen staan.

Puller knielde neer en draaide de schutter om. ‘Schijn eens op zijn gezicht.’

Cole deed het.

De agent die Lou heette, slaakte een zucht. Hij zei: ‘Dat is de man die deed alsof hij in het huis van Treadwell woonde.’

Puller stond op. ‘Dat dacht ik al.’

‘Waarom dacht je dat?’ vroeg Lou.

‘Hij voldeed aan het signalement dat je eerder van hem gaf. Nu weten we dat hij niet alleen goed mensen van dichtbij kan vermoorden maar ook een goede scherpschutter is.’

Lou keek naar het verwoeste lichaam. ‘Wat heb je in godsnaam met hem gedaan?’

‘Ik heb hem gedood,’ zei Puller simpelweg. ‘Voordat hij mij doodde.’

‘Dat was Dickie Strauss daar bij het brandweergebouw,’ zei Cole.

‘Dat weet ik.’

‘Wat deed hij hier?’

‘Hij had een afspraak met mij.’

Cole keek naar de wonden in de armen van de man. ‘Jouw kogels?’

Puller knikte. ‘Toen hij naar zijn pistool greep. Ik dacht dat hij me zo ver wilde krijgen dat ik hem doodde. Dat deed ik niet. Toen schoot hij zelf een kogel door zijn lijf. Dat had ik moeten zien aankomen. Maar als iemand zelfmoord wil plegen en hij heeft een pistool bij de hand, kun je er niet veel aan doen.’

‘Misschien niet,’ zei Cole kortaf.

Puller keek om zich heen en zei: ‘Laten we de plaatsen delict afschermen. Roep Lan Monroe op en wie je verder nog nodig hebt. Daarna kunnen jij en ik praten.’

‘Waarover?’

‘Over een heleboel dingen.’