·33·

Dokter Walter Kellerman was ooit een veel zwaardere man geweest, maar hij had veel gewicht verloren, zag Puller toen ze voor de secties arriveerden. Dat leidde hij af uit de slaphangende huid van Kellermans gezicht en de vier extra gaatjes die hij in zijn leren riem had moeten maken omdat zijn taille zo was geslonken.

De lijken waren van het uitvaartbedrijf naar Kellermans praktijk gebracht. Ze bevonden zich nu in een bakstenen gebouw van twee kamers achter zijn praktijk. Het stond ongeveer anderhalve kilometer bij het centrum van het stadje vandaan, en blijkbaar had er vroeger iemand gewoond. Er waren bedden met koeling neergezet om de lijken goed te houden.

‘Is de man ziek of eet hij gezonder?’ vroeg Puller zachtjes aan Cole toen ze chirurgische pakken en handschoenen aantrokken.

‘Van allebei een beetje. Hij loopt meer, eet geen rood vlees meer, eet in het algemeen minder. Vorig jaar hebben ze zijn galblaas en linkernier weggehaald. Hij weet dat hij zich moet beheersen, als hij de zeventig wil halen.’

‘Ben je al vaker bij secties geweest?’ vroeg Puller.

‘Vaker dan me lief was,’ antwoordde ze.

‘Lindemann zei dat jullie tien jaar geleden voor het laatst een moord hebben gehad.’

‘Ze doen ook secties om andere redenen. Vooral ongelukken. In steenkoolland komen die nogal eens voor. En verkeersongevallen. Daar hebben we er ook een paar van gehad.’

‘Oké.’

‘En als je je afvraagt of ik ga kotsen als hij begint te snijden, is het antwoord nee.’

Kellerman had een wit baardje, blauwe ogen, weinig haar op zijn hoofd en een vriendelijke houding. Toen hij aan Puller werd voorgesteld, zei hij: ‘Ik ben vier jaar bij de luchtmacht geweest. Twee daarvan in Vietnam, maar dankzij de gi Bill kon ik medicijnen studeren.’

‘Kijk, het leger doet ook goede dingen,’ zei Puller.

‘Ik kijk er nooit met spijt op terug. Het maakt je sterker.’

‘Als je het overleeft,’ zei Cole.

Puller keek naar het lichaam dat onder een laken op de stalen tafel lag. ‘Wie is de eerste?’

‘Kolonel Reynolds.’ Kellerman keek naar de gekoelde bedden. ‘Ik heb hulp van twee goed opgeleide assistenten, maar evengoed wordt het een lange dag.’

‘We zijn hier alleen om toe te kijken en vragen te stellen,’ zei Cole.

‘Dat is geen enkel probleem. Ik heb de lijken vanmorgen bekeken. Het is een interessante mix van wonden. Hagel, pistool van klein kaliber, wurging en trauma door een bot voorwerp.’

‘Enig idee wat ze hebben gebruikt om de tieners te vermoorden?’ vroeg Puller.

‘Waarschijnlijk een hand.’

‘Hoe kunt u daar zeker van zijn?’ vroeg Cole.

‘Ik ben er niet zeker van. Hij vroeg of ik een idee had. En dat is het.’

‘Maar waarom een hand?’

‘Een honkbalknuppel, een metalen stuk gereedschap of een ander voorwerp zou bijna zeker een rest of een spoor op de huid hebben achtergelaten. Ik heb een keer een sectie gedaan waarbij je het logo van een Louisville Slugger-honkbalknuppel op de borst van de overledene kon zien. Maar de hand laat ook een eigen spoor achter. En ik heb daar iets van gevonden op de hals van de jongen.’

‘Wat was het?’ vroeg Puller.

‘Zo te zien een beetje zwart leer.’

‘U bedoelt dat ze handschoenen droegen.’

‘Ja, daar lijkt het wel op.’

‘Het is niet gemakkelijk om iemand te vermoorden door op het verlengde merg te drukken,’ zei Puller. ‘Het is maar zo’n zeven centimeter lang.’

‘Ik denk dat de dader een speciale training heeft gehad. Misschien in een vechtsport.’

‘Of een militaire training,’ opperde Cole.

‘Ja. Of een militaire training,’ beaamde Kellerman.

Hij trok zijn doorzichtige mondkapje omlaag, haalde het laken van de dode kolonel weg en legde zijn instrumenten op een rij.

‘Zullen we?’

Zelfs met hulp van de twee assistenten duurde het vele uren om deugdelijk sectie te verrichten op de zeven lijken. Puller had een groot deel van het sporenmateriaal in speciale dozen verpakt, die hij zorgvuldig van etiketten had voorzien en naar usacil zou sturen. Hij zou er specifieke instructies bij doen voor het lab in Fort Gillem, waar ze het materiaal zouden verwerken. En hij zou een e-mailbericht en een telefoongesprek op die instructies laten volgen.

Kellerman had het aan zijn assistenten overgelaten om de Y-incisies dicht te naaien. Hij had andere kleren aangetrokken en was naar huis gegaan. Cole en Puller liepen naar buiten. Puller zette de dozen in Coles auto. Hij had tijdens de secties gegevens ingesproken in zijn recorder, en Cole had ook veel notities gemaakt. Evengoed was er niets bijzonders uit de secties voortgekomen.

Er waren viltproppen van hagelpatronen uit Reynolds’ hoofd gehaald. Aan de hand daarvan zou worden geprobeerd het kaliber van het geweer na te gaan. Een deel van het witte materiaal dat in zijn gezicht was aangetroffen, was geen vilt geweest. Kellerman had de theorie dat ze de kolonel een blinddoek hadden omgedaan.

‘Dat was waarschijnlijk de reden dat hij zich niet probeerde te verdedigen en zijn handen niet omhoogstak,’ zei Puller.

‘Hij heeft het niet zien aankomen,’ merkte Cole op.

Het bovenlijf van mevrouw Reynolds had vol hagelkorrels gezeten. De twee kinderen waren gedood door slagen tegen hun hals, zoals ze al hadden vermoed. Eric Treadwell en Molly Bitner waren gedood door .22-kogels in hun hersenen. De kogels waren er in redelijke conditie uitgekomen en ze hoefden nu alleen nog maar het pistool te vinden waarmee ze waren afgeschoten.

Wellman was hard genoeg op zijn hoofd geslagen om bewusteloos te raken. Het touw om zijn hals had een eind aan zijn leven gemaakt. Zijn nek was niet gebroken, want dan moest je een eind vallen en daarvoor was het plafond van de kelder te laag. In plaats daarvan was Wellman langzaam gestikt.

Cole en Puller leunden tegen haar auto. Ze haalde een sigaret tevoorschijn en stak hem aan.

‘Kijk niet zo, Puller,’ zei ze. ‘Ik heb net moeten aanzien hoe zeven lijken in stukken werden gesneden. Daar word je gespannen van.’

‘Ze hebben niet veel achtergelaten,’ zei hij.

‘Heb je ideeën?’

‘Op dit moment niets waar we veel verder mee komen.’

Ze keek op haar horloge. ‘Het etentje bij mijn zus.’

‘Waarom wil ze mij daar hebben?’

‘Dat weet ik niet, behalve dat je jonger, langer en fitter bent dan haar man.’

‘Wil je zeggen dat ze hem bedriegt?’

‘Ik wil niets zeggen, want ik weet het niet. Roger is vaak weg.’

‘Ze maakte zich blijkbaar niet zo druk om die doodsbedreigingen.’

‘Roger is niet populair. Ik denk dat je eraan gewend raakt.’

‘Zij misschien wel, maar hij duidelijk niet. Hij was tegelijk kwaad en bang.’

‘Nou, hij is het doelwit, niet zij.’

‘Zeker.’

‘Ik kan je bij je auto afzetten en je dan bij het motel oppikken. Dan hebben we allebei de tijd om te douchen en andere kleren aan te trekken. Ik moet hard boenen om de stank van de dood weg te krijgen.’

‘Ik denk niet dat iemand zo hard kan boenen.’

‘Nou, ik ga het in elk geval proberen.’