·88·

Ze keken samen naar de man die daar lag. Puller geloofde niet dat hij dood was, want hij was vastgebonden. Lijken bond je niet vast. Puller knielde voor alle zekerheid bij hem neer, trok zijn handschoen uit en voelde zijn pols. Hij keek op naar Cole. ‘Langzaam maar regelmatig. Hij is gedrogeerd.’

‘En ik heb dit gevonden,’ zei Cole.

Puller keek in de aangewezen richting. Het was wel het laatste wat hij daar had verwacht te vinden.

Het waren archiefdozen. Hij maakte er een open. Ze zaten vol met financiële gegevens. Puller keek in een paar mappen. Er zat ook een zakje met geëtiketteerde usb-sticks bij.

‘Wat zijn dat?’ vroeg Cole.

‘Zo te zien zijn het financiële gegevens. Zoals je weet, zei je zus dat Roger problemen had. Misschien vertellen deze gegevens een verhaal waarvan iemand niet wil dat het ooit wordt ontdekt. Net als Roger.’

‘Maar wie zou dat doen?’

‘Ik heb mijn vermoedens.’

‘Wie? Ik bedoel...’ Ze zweeg, want Puller keek over haar schouder.

Hij zei: ‘Heb je de hele kant daar onderzocht?’

‘Nee. Ik keek eerst in het rond, en toen ik hierheen keek, zag ik Roger liggen. Waarom?’

Hij wees. ‘Daarom.’

Cole draaide zich om en zag wat zijn aandacht had getrokken.

Er kwam licht van de andere kant van de Bunker. Zacht groen licht. Het was net aangegaan. Anders zou hij het in het donker al eerder hebben gezien.

Ze liep vlug achter hem aan, haar Cobra naar voren gestoken.

Puller bleef staan en zij deed dat ook.

Ze keek waar hij keek.

De doos was ruim een meter lang en even groot. Zo te zien was hij van roestvrij staal. Hij was glad en ongeschonden, zonder zichtbare naden. Het metaal zag eruit alsof het in één keer gegoten was; een knap stukje vakmanschap. Puller knielde erbij neer en legde zijn hand op de doos. Toen haalde hij hem weg.

Hij keek op naar Cole. ‘Warm.’

‘Waar komt de energie van dit ding vandaan?’ vroeg ze. ‘Er is hier geen elektriciteit.’

‘Er is hier veel energie, Cole. Waarschijnlijk zit er in die vaten genoeg energie om New York duizend jaar van stroom te voorzien, tenminste als je het spul door een reactor haalt.’

Ze keek naar de doos. ‘Is... is dit het? Is dit een bom? Het ziet er niet uit als een bom.’

‘Hoeveel atoombommen heb jij in je leven gezien?’

‘Ik heb ze op de vleugels van vliegtuigen gezien. Ik heb een programma op History Channel gezien over de bommen die ze op Japan hebben gegooid. Die leken niet op een doos.’

‘Nou, schijn kan bedriegen.’

‘Is hij net aangegaan? Ik heb dat licht niet eerder gezien.’

‘Ik ook niet. Dat betekent dat het ding net wakker is geworden.’

Ze hield haar adem even in. ‘Zit er een timer op? Tikt hij?’

‘Jij hebt te veel films gezien.’ Puller keek naar elke vierkante centimeter van de doos, op zoek naar een naad, een scharnier, een onderbreking van het metaal. Hij streek met zijn vingers over de bovenkant, tastend naar iets wat hij niet door de nachtbril had gezien.

‘Dus hij heeft geen timer?’

‘Cole, ik weet het niet,’ snauwde Puller. ‘Ik ben nooit bij een kernwapen in de buurt geweest.’

‘Maar je hebt in het leger gezeten.’

‘Niet in dat deel van het leger. En de meeste kernwapens vallen onder de marine en de luchtmacht. Wij infanteristen zijn het gewone volk dat onder alle mogelijke weersomstandigheden schiet en beschoten wordt, precies zoals dat tweehonderd jaar geleden al gebeurde. Het grootste wapen waar ik ooit zo dichtbij ben geweest, was een .50. Met een .50 kun je honderden mensen doden. Met dit ding kun je tienduizenden mensen doden, misschien nog meer.’

‘Puller, als je dat ding openmaakt, zal de inhoud ons dan niet doden?’

‘Misschien wel. Maar als ik het niet openmaak, zal de inhoud ons waarschijnlijk ook doden. Plus een heleboel andere mensen.’

Zijn vingers hielden op met tasten en bleven op een bepaald punt, vijftien centimeter bij de rechterkant van het roestvrij staal vandaan.

‘Heb je iets gevonden?’ vroeg ze.

Bij wijze van antwoord pakte hij zijn grote telefoontoestel op en toetste een nummer in.

‘Als je nu eens geen verbinding krijgt?’

‘Dan kunnen we het wel schudden.’

Ze wilde iets zeggen, maar hij stak zijn vinger op. ‘De telefoon werkt.’ Hij sprak erin.

‘Hé, Bobby. Heb je tijd om je kleine broertje een paar tips te geven over het onschadelijk maken van een atoombom?’