·53·

Ze volgde hem naar boven en ze vonden een rustig plekje waar ze plaatsnamen in versleten leren fauteuils. Toen ze geen aanstalten maakte om met het gesprek te beginnen, zei hij: ‘Uiteraard heb ik uw sms’je ontvangen, luitenant.’

‘Zeg maar Barbara.’

‘Je mag me Puller noemen. Dus ik heb je sms’je gekregen.’ Hij liet zijn woorden in de lucht hangen.

‘Ik weet dat je onderzoek doet naar de dood van Matt Reynolds.’

‘Ben je een van zijn collega’s? In dat geval is me dat niet verteld.’

‘Ik ben geen collega van hem. Maar ik heb hem wel gekend. Ik kende hem goed.’

‘Dus jullie waren vrienden.’

‘Het ging nog verder. Mijn vader en hij hebben samen gediend. Hij was een van mijn mentors en ook een van de voornaamste redenen waarom ik bij het leger ben gegaan. Ik was ook bevriend met zijn vrouw. En ik kende zijn kinderen. Ik heb vaak op ze gepast toen ze nog klein waren.’

‘Dan moet ik je mijn deelneming betuigen.’

‘Was het zo erg als... ik heb gehoord?’

‘Wat heb je gehoord?’

‘Dat het hele gezin is afgeslacht.’

‘Wie heeft je dat verteld?’

‘Het werd rondverteld. Ik weet niet van wie ik het heb gehoord.’

‘Het was heel erg,’ zei Puller.

‘Oké,’ zei ze met bevende stem. Ze haalde een papieren zakdoekje tevoorschijn en streek ermee over haar ogen.

‘Zoals je zult weten, heb ik opdracht gekregen zijn moordenaar te vinden.’

‘Ik hoop dat het je lukt,’ zei ze met overtuiging.

‘En ik heb alle hulp nodig die ik kan krijgen.’ Hij zweeg even. ‘Ik hoop dat je me kunt helpen, Barbara.’

‘Ik... Misschien kan ik dat.’

Puller sloeg zijn officiële notitieboekje open. ‘Ik moet alles weten wat je me kunt vertellen.’

‘Het is niet zo gedetailleerd. Ik wist dat Matt en Stacey heen en weer reisden naar West Virginia om voor haar zieke ouders te zorgen. Ze namen de kinderen ook mee. Natuurlijk gingen ze niet graag. Ze waren daar bij hun vrienden vandaan, moesten de zomer ver van hun eigen wereld doorbrengen, maar familie is familie. En Stacey had een erg nauwe band met haar ouders.’

‘Ongetwijfeld.’

‘Matt ging er op vrijdag heen en kwam op zondag terug om op maandag weer aan het werk te gaan. Dat deed hij de meeste weken.’

‘Dat weet ik. Ik heb met zijn chef, generaal Carson, gesproken.’

Strickland kreeg een kleur bij die opmerking, maar ze ging vlug verder: ‘Twee weken geleden belde hij me. Hij zei dat hij in West Virginia met iets te maken had gekregen wat hem voor een groot raadsel stelde.’

‘In welk opzicht?’

‘Hij wilde niet in details treden, maar ik had de indruk dat hij op iets heel ernstigs was gestuit.’

‘Misschien iets met drugs?’

Puller hield er gewoonlijk niet van om er zelf iets tussen te gooien als hij een getuige ondervroeg, maar zijn intuïtie had hem ingegeven dat hij het deze keer wel moest doen.

Ze keek hem vreemd aan. ‘Drugs? Nee, ik geloof niet dat het iets met drugs te maken had.’

‘Wat dan?’

‘Het was iets groters. Er waren andere mensen bij betrokken. Ik kon merken dat hij een beetje bang was en niet wist wat hij moest doen.’

‘Hoe was hij erop “gestuit”, zoals je zei?’

‘Ik geloof dat hij er van iemand anders over hoorde.’

‘En die persoon was erop gestuit?’

‘Dat weet ik niet. Misschien deed die persoon er al onderzoek naar.’

Pullers pen bleef boven zijn notitieboekje hangen. ‘Je bedoelt, iemand van de politie?’

‘Nee, het was niet iemand met een officiële functie. Daar ben ik vrij zeker van. In elk geval heeft Matt dat niet gezegd.’

‘Wie was het dan wel?’

‘Nou, ik denk dat het iemand was die undercover werkte.’

‘Maar je zei net dat het niet de politie was.’

‘Nou, de politie maakt toch weleens gebruik van burgers voor undercoveroperaties, vooral wanneer die in nauw contact staan met een verdachte?’

‘Ik geloof van wel. Maar dan heb je het over drugs of misschien illegale wapenhandel.’

‘Ik geloof niet dat het dat was, want ik denk dat Matt dan niet zo bang zou zijn geweest.’

‘Hij had daar zijn gezin. Misschien maakte hij zich zorgen om hen.’

‘Misschien,’ zei ze onzeker.

‘Heeft hij je ooit een naam of signalement van die ‘‘undercover’’-persoon gegeven?’

‘Nee.’

‘Heeft hij gezegd hoe hij die persoon heeft ontmoet?’

‘Hij kwam die persoon op een dag tegen.’

‘Waarom zou die persoon hem in vertrouwen nemen?’

‘Misschien omdat hij in uniform was.’

‘Maar als die persoon undercover werkte, stond hij of zij vermoedelijk al in contact met de politie. Waarom zou die persoon dan contact opnemen met iemand in legeruniform?’

‘Dat weet ik niet,’ gaf Strickland toe. ‘Maar ik weet wel dat Matt er op de een of andere manier bij betrokken was en dat hij zich grote zorgen maakte.’

‘Waar werk je?’ vroeg hij.

‘Ik ben analist op het ministerie van Defensie.’

‘Wat analyseer je?’

‘Het Midden-Oosten, met de nadruk op de grens tussen Pakistan en Afghanistan.’

‘Ben je daar ooit geweest?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Nee. Jij wel, weet ik. Vaak.’

‘Het geeft niet, Barbara. Sommige mensen hebben er aanleg voor om analist te zijn en anderen niet.’

‘En sommige mensen zijn goed in vechten. Zoals jij.’

‘Zou je een situatie voor me willen analyseren?’

Ze keek verrast, maar knikte gewillig.

‘Toen ik op deze zaak werd gezet, kreeg ik te horen dat het een ongewone zaak was. Vier doden in een andere staat, onder wie een dia-kolonel. Normaal gesproken zouden we met zwaar geschut op zoiets afgaan. Een heleboel cid-agenten, technische ondersteuning, zelfs mensen van usacil, maar ze stuurden alleen mij, omdat het een ongewone zaak was. Weet jij misschien waarom dat het geval is?’

‘Omdat de dia erbij betrokken is?’

‘Maar generaal Carson zei dat Reynolds niet bij zaken betrokken was die met de moord op hem in verband konden staan, dus daar maakten ze zich blijkbaar geen zorgen om. Toch heeft het bureau van de minister van de Strijdkrachten naar het lab in Atlanta gebeld om informatie over de zaak te krijgen. Blijkbaar denken ze dat er iets heel bijzonders aan de hand is, iets wat verder gaat dan alleen de activiteiten van de dia. Waarom zouden ze dat denken?’

‘Omdat iemand van de dia tegen hen heeft gezegd dat het iets heel bijzonders is en dat het geheim moest blijven?’ opperde Strickland.

‘Ik dacht hetzelfde. Toen ik daarstraks over generaal Carson begon, kreeg je een kleur.’

Nu werd Strickland bleek.

Puller zei: ‘Ik let gewoon op zulke dingen. Je moet het niet persoonlijk opvatten. Nou, vertel me eens over die vrouw.’

‘Ik ken haar niet zo goed.’

‘Ik denk dat je haar veel beter kent dan ik. Vertel eens: zou Reynolds met haar hebben gepraat over het probleem dat hij daar had, zoals hij met jou heeft gedaan?’

‘Matt was een soldaat bij uitstek.’

‘Je bedoelt dat hij de hiërarchie in acht nam. En dus zal hij het haar hebben verteld. En misschien zag ze het als een buitenkans om een overwinning te scoren en aan haar tweede ster te komen, vooral wanneer Reynolds op iets gestuit was wat met de nationale veiligheid te maken had. Zou dat kunnen? Of zoek ik het nu in de verkeerde hoek?’

Strickland stoof op: ‘Ik denk dat Julia Carson nog over het lichaam van haar dode moeder zou kruipen om generaal-majoor te worden.’

‘Dus ze is erg ambitieus?’

‘Het is mijn ervaring in het leger dat iedereen die minstens één ster heeft zo ambitieus is.’

‘En dus zegt ze tegen Reynolds dat hij verder moet gaan met de zaak. Hij moet contact opnemen met die undercoverpersoon. Ze ruikt die tweede ster. Maar in plaats daarvan worden Reynolds en zijn gezin vermoord. En nu zit ze op een potentiële bom. Als de waarheid uitkomt, loopt ze niet alleen de tweede ster mis maar raakt ze misschien ook de eerste kwijt.’

Strickland knikte. ‘Ze moet zich indekken. Maar ze heeft tegen jou gezegd dat Matts werk bij de dia niets te maken had met zijn dood. Dat hij niet aan een zaak werkte die erg gevoelig lag.’

‘Wat zou ze anders moeten zeggen? Hij stond aan het hoofd van J23. Dat is op zichzelf al genoeg om te geloven dat hij door zijn werk om het leven is gekomen. Hij werkte mee aan de briefing die de voorzitter van de stafchefs dagelijks krijgt. En als iemand Carson daarover belt, zal ze zeggen dat het topgeheim was. Ze zal niet met mij meewerken, maar er wel op rekenen dat Reynolds’ werk voor de dia als de doodsoorzaak wordt beschouwd. En waarschijnlijk hoopt ze tegen beter weten in dat nooit zal uitkomen wat er werkelijk achter de moord op Reynolds zat. Dan blijft zij buiten schot. Als daarentegen wordt ontdekt dat ze iets groots onder de pet heeft gehouden om haar eigen carrièrekansen te bevorderen, heeft ze heel wat uit te leggen. Ze ging voor de homerun, maar dat is haar lelijk opgebroken.’

‘Als dat zo is, verkeert ze in grote moeilijkheden.’ Strickland keek bijna blij.

Maar Puller zei: ‘Het is mijn taak een moordenaar te pakken te krijgen, niet een generaal van haar carrièrepad af te halen. Misschien heeft ze het verknoeid, en in dat geval zal ze het gelag moeten betalen, maar dat is niet mijn doel, oké?’

De blije uitdrukking verdween van Stricklands gezicht. ‘Wat ga je doen?’ vroeg ze.

‘Ik ga nog een keer met een zekere generaal praten,’ zei Puller. ‘Ik stel je hulp op prijs, luitenant.’

Strickland verbleekte weer. ‘Je gaat toch niet tegen haar zeggen dat ik...’

‘Nee.’