·12·

De drie politieagenten van Drake County stonden op een rij naar hun gedode collega te kijken. Puller keek aandachtig naar hen. Ze waren alle drie ongeveer een meter tachtig groot; twee waren slank en een was aan de dikke kant. Ze waren jong; de oudste was begin dertig. Puller zag dat een van hen een tatoeage van een anker op zijn hand had.

‘Marine?’ vroeg hij.

De man knikte en nam zijn blik even van Wellmans lijk weg.

De tatoeage, wist Puller, was aangebracht nadat de man de marine had verlaten. In de strijdkrachten waren geen tatoeages toegestaan die zichtbaar waren als je je uniform droeg.

‘Landmacht?’ vroeg Ankerman.

‘701ste cid, Quantico.’

‘De mariniers trainen daar ook, hè?’ zei de dikke politieagent.

‘Ja,’ zei Puller.

‘Mijn neef is marinier,’ zei de dikke. ‘Hij zei dat ze altijd als eersten het gevecht ingaan.’

‘De mariniers hebben me in het Midden-Oosten vaak dekking gegeven.’

Cole kwam de trap af. ‘Een mijnwerker die naar zijn werk ging, heeft Larry’s politiewagen drie kilometer hiervandaan in een ravijn zien liggen. Hij belde de politie en onze technisch rechercheur is er nu heen.’

Puller knikte. ‘En kan hij daarna hier komen? Ik moet hem spreken.’

‘Ik geef het aan hem door.’ Ze wendde zich tot haar mannen. ‘Na wat er met Larry is gebeurd moeten we hier voortdurend twee agenten hebben.’

‘Brigadier, dan houden we heel weinig mensen over om te patrouilleren. Het zijn er toch al niet veel,’ zei Ankerman.

Ze wees naar Wellman. ‘Misschien vond Larry dat ook, en moet je zien wat hem is overkomen.’

‘Ja, brigadier.’

‘En, Dwayne, ik wil dat je naar Larry’s wagen gaat en zorgt dat er niemand bij kan komen,’ zei ze tegen hem.

‘Ja, brigadier,’ zei Dwayne.

Puller keek of de andere agenten er moeite mee hadden om een vrouwelijke superieur te hebben. In het leger hadden de meisjes het zelfs in de eenentwintigste eeuw nog moeilijk. Als hij op de gezichten van de agenten mocht afgaan, gold dat zeker ook voor de dames in West Virginia.

‘Agent Puller van de cid helpt ons bij dit onderzoek,’ zei Cole.

De drie agenten keken hem ijzig aan. Dat verbaasde Puller helemaal niet. Als hij in hun schoenen had gestaan, zou hij er ook een probleem mee hebben gehad.

Hij kwam niet aanzetten met het cliché dat ze allemaal naar gerechtigheid streefden. Hij zei helemaal niets. Hoewel hij zich beleefd en professioneel opstelde, was het nu eenmaal een feit dat hij geen gezag over deze mensen had. Cole was degene die haar mannen in het gareel moest houden.

‘Waar is het register van de plaats delict?’ vroeg hij met een blik op Cole. Ze trok de rits van haar jack dicht. Misschien, dacht Puller, om niet in het bijzijn van haar agenten te laten zien dat ze er alleen een T-shirt onder droeg.

‘In mijn pick-up.’

Ze haalde het register op en Puller zette zijn naam erin, met de datum en het tijdstip waarop hij was binnengekomen. Hij keek naar andere namen op de lijst. Politieagenten en die ene technisch rechercheur. En een arts, die ongetwijfeld officieel had vastgesteld dat de vier lijken dood waren.

Hij wachtte tot Cole aan Dwayne had uitgelegd waar Wellmans auto was en hem had weggestuurd.

‘Zijn er al media die hiervan weten?’ vroeg hij aan Cole. Ze waren op de voorveranda. Het was intussen zo licht geworden dat hij de wallen onder haar ogen kon zien. Ze haalde een sigaret uit haar pakje. Hij stak zijn hand op en sprak zo zachtjes dat de agenten, die nog in het huis waren, hem niet konden horen. ‘Laten we een pauzeruimte inrichten in de tuin daar aan de zijkant van het huis. Het zal nog wel even duren voor we hier klaar zijn. Daar kunnen jullie roken en kunnen we eten en ons afval kwijt. En we hebben een portable wc nodig.’

‘Er zijn twee wc’s in het huis.’

‘We veranderen de plaats delict op geen enkele manier. Dus we raken de thermostaat niet aan, gebruiken de wc niet, roken niet, eten niet, drinken niet en kauwen geen pruimtabak. Wanneer onze dingen vermengd raken met wat er al binnen is, maakt dat de zaak extra gecompliceerd.’

Ze stopte de sigaret weg en sloeg haar armen over elkaar. ‘Oké,’ zei ze met tegenzin.

‘Media?’ vroeg hij opnieuw.

‘We hebben hier maar één krant, en die verschijnt eens per week. De dichtstbijzijnde tv- en radiostations zijn ver weg. Dus nee, we hebben hier niet veel media en ik houd geen persconferentie, voor het geval je je dat afvroeg. We zijn moeilijk te bereiken. De media moeten echt heel graag naar Drake willen komen en op dit moment is dat blijkbaar nog niet het geval.’

‘Goed.’ Hij zweeg even en keek haar aan.

‘Wat is er?’ zei ze toen hij bleef kijken.

‘Ben je toevallig familie van ene Randy Cole?’

‘Dat is mijn jongere broer. Hoezo?’

‘Ik ben hem eerder tegen het lijf gelopen.’

‘Waar?’ vroeg ze op scherpe toon.

‘Het motel waar ik een kamer heb genomen.’

Ze nam een ongeïnteresseerde houding aan, maar Puller doorzag haar meteen. ‘En hoe ging het met hem?’

‘Wat bedoel je?’

‘Ik bedoel, was hij dronken of dronkener?’

‘Hij was nuchter.’

‘Wat een verrassing.’

‘Maar hij zei dat hij vaak hoofdpijn heeft.’

‘Ja, dat weet ik,’ zei ze zorgelijk. ‘Het afgelopen jaar.’

‘Ik heb tegen hem gezegd dat hij naar een dokter moet gaan.’

‘Dat heb ik ook tegen hem gezegd, maar dat betekent niet dat hij het gaat doen. Sterker nog, het betekent dat hij het waarschijnlijk niet gaat doen.’

‘Ik pak mijn spullen en ga aan het werk.’

‘Heb je hulp nodig?’

‘Jij hebt de leiding. Dat is toch lakeienwerk?’

‘We beschouwen hier niet gauw iets als lakeienwerk. We dragen allemaal ons steentje bij. En trouwens, het feit dat Larry is vermoord, verandert alles. Voor mij tenminste wel. Sinds ik hier de leiding heb, hebben we nog nooit een man verloren. Nu wel. Dat verandert alles,’ zei ze opnieuw.

‘Dat kan ik me indenken. Ik laat het je weten als ik hulp nodig heb.’

‘Heb je veel van je mannen verloren in het Midden-Oosten?’

‘Zelfs één was er al een te veel,’ antwoordde Puller.