·91·

De federale diensten vielen Drake binnen als een plunderend leger. En in zekere zin waren ze dat ook.

Ze sloten het stadje en vooral het terrein rond de Bunker helemaal af. Elke vierkante centimeter grond werd onderzocht door teams van experts in de allernieuwste beschermende kleding. Er werden tests gedaan met lucht- en bodemmonsters. Robots renden dag en nacht heen en weer naar het terrein van de ontploffing. Al die tijd werden de media in onwetendheid gehouden. De overheid was daar in de loop der jaren heel handig in geworden. Volgens het officiële verhaal had een zeldzame combinatie van methaangas en oude opslagvaten uit de Tweede Wereldoorlog dat deel van West Virginia een onverwacht vuurwerk bezorgd.

De besmetting van lucht en grond bleek veel minder ernstig te zijn dan gevreesd was. Er hoefde niet tot massa-evacuatie te worden overgegaan. Met behulp van de nieuwste imagingtechnieken werd zichtbaar gemaakt dat de vaten die Puller de mijngang in had gerold afdoende waren afgeschermd door miljoenen tonnen gesteente. De overheid wist niet of die vaten eruit gehaald moesten worden of dat ze daar moesten blijven liggen. Uiteindelijk had Pullers tactiek haar heel veel opslagkosten bespaard.

Restanten van de plutoniumkern en de bom waren gevonden en weggehaald. Het opruimproces begon en zou nog een tijdje in beslag nemen. Bij alles wat ze deden loog de overheid tegen de media en de bevolking van Drake. Dat gebeurde met veel aplomb en een enorm zelfvertrouwen.

John Puller had van een hele rits generaals en civiele autoriteiten bevel gekregen zijn mond te houden. Hij was soldaat en deed dus wat hem gezegd werd.

Op een dag zou dat misschien veranderen, zei hij tegen zichzelf. Alleen niet op die dag.

Robert Puller was de enige in de geschiedenis van de Verenigde Staten die een onderscheiding van zijn land kreeg nadat hij voor hoogverraad was veroordeeld. Aan de andere kant zou zijn vonnis onder geen beding worden gewijzigd. En de onderscheiding werd hem met strikte geheimhouding uitgereikt.

Puller ging niet naar Roger Trents begrafenis. Hij nam aan dat het een uitgebreide ceremonie zou worden; zijn weduwe Jean zou niet op de kosten kijken. Hij vroeg zich ook af of er wel iemand uit Drake zou komen. De man was niet medeplichtig geweest aan de poging een nucleaire catastrofe te veroorzaken, maar evengoed was hij nog steeds een klootzak geweest die met zijn bedrijven de hele regio en ook menig mensenleven had verwoest. Daarom was er Puller niets aan hem gelegen.

Maar er was een begrafenis in Drake waar hij wel naartoe ging.

Puller stapte in zijn gloednieuwe blauwe uniform uit de Malibu. Hij zag er goed uit toen hij hielp de kist uit de lijkwagen te tillen en naar het graf te dragen.

Dit was Sam Coles begrafenis, en niets zou hem daarvan kunnen weghouden.

De hele familie Cole was er, inclusief Randy, die een gloednieuw pak droeg dat Jean ongetwijfeld voor hem had gekocht om het hem op de begrafenis van zijn oudere zus te laten dragen. Hij leek meer een ontredderd klein jongetje dan een rouwende man.

Jean was in duur zwart gekleed. Ze zag er verpletterd uit. Puller dacht onwillekeurig dat ze meer om haar dode zus dan om haar dode man rouwde. Ze was nu een erg rijke weduwe, maar ze had geen zus meer.

Samantha Cole werd in haar straatuniform begraven – niet haar gala-uniform, maar het uniform dat ze dagelijks droeg. Ze hadden een testament gevonden waarin daarom werd gevraagd. Dat leek erg passend voor het soort politievrouw dat ze was geweest. Tegelijk met haar werd haar Cobra begraven. Dat stond ook in haar testament, en Puller had respect voor de vooruitziende blik van de dame, en ook voor de aandacht die ze aan details had besteed. Haar huisje liet ze aan haar broer na.

Puller was eerder naar haar huisje gegaan om daar een briefje op de voordeur achter te laten: eenieder die probeerde iets uit het huis te plunderen, zou door het Amerikaanse leger worden opgejaagd en op gepaste wijze, zo nodig met extreem geweld, worden terechtgewezen.

Toen hij naar de kist liep, voelde Puller dat zijn keel en borst zich samentrokken. Het was benauwend heet en de zon schitterde aan de hemel. De luchtvochtigheid bereikte een nieuwe recordhoogte. Toch voelde Puller alleen de ijzige kou van de nabije dood. Hij streek even over het gladde mahoniehout, mompelde een paar woorden en liep toen weg met het gevoel dat hij volkomen tekort was geschoten, dat hij een minderwaardige Romeo voor de gedode Julia was geweest.

Ten slotte vermande hij zich en zei: ‘Je was een goede politievrouw, Cole. Deze plaats verdiende jou niet.’ Hij zweeg en deed zijn uiterste best om te voorkomen dat zijn emoties volledig met hem aan de haal gingen.

Ten slotte zei hij: ‘Het was een eer om met je te dienen.’

Toen ze na de dienst naar de auto’s terugkeerden, kwam Jean Trent naast Puller lopen.

‘Wat is er werkelijk gebeurd?’ vroeg ze. ‘Niemand wil me iets vertellen.’

‘Moet je het echt weten?’

Ze stoof op: ‘Of ik echt moet weten waarom mijn man en zus zijn vermoord? Zou jij het niet willen weten als je in mijn schoenen stond?’

‘De waarheid brengt ze niet terug.’

‘Nou, je bent een grote hulp.’

‘Ik geef je de beste raad die ik heb,’ zei hij.

Ze bleef staan. Hij ook.

‘Je was niet op Rogers begrafenis,’ zei ze.

‘Dat klopt. Daar was ik niet.’

‘Maar je bent hiervoor teruggekomen, in je mooie pak met al je medailles. Waarom?’

‘Omdat ik het aan je zus verplicht was,’ antwoordde hij. ‘Het is een kwestie van respect.’

‘Je gaf om haar, nietwaar?’

Puller zei niets.

‘Krijg je degene die haar heeft gedood te pakken?’

‘Ja,’ zei Puller.

Ze wendde haar blik af en perste haar lippen op elkaar.

‘Ik weet niet wat ik moet doen.’

‘Je bent rijk en vrij. Je kunt doen wat je wilt.’

‘Van die rijkdom ben ik niet zeker. Het grootste deel van Rogers vermogen is verdwenen.’

‘Je hebt je bed & breakfast, en een pientere dame als jij heeft vast wel ergens wat geld weggestopt.’

‘Gesteld dat het zo is, wat zou je dan doen als je mij was?’

‘Vraag je me dat echt?’

‘Sam had een hoge dunk van jou. En ze was niet gauw van iemand onder de indruk. Als zij vond dat jij oké was, vind ik dat ook. En ik wil graag je advies horen.’

‘Verhuis naar Italië. Begin daar een restaurant. Geniet van het leven.’

‘O ja? Vind je dat ik dat moet doen?’

‘Er is niets wat je nog hier houdt.’

‘Mijn broer is hier.’

‘Neem hem mee.’

‘Randy? Naar Italië?’

Puller keek naar Randy Cole. Die zat in zijn eentje op een bank. Hij zag eruit alsof hij niet eens wist waar hij was.

‘Hij is eindelijk naar een dokter gegaan, hè?’

Ze knikte. ‘Hij heeft een hersentumor, maar het hoeft niet fataal te zijn. De artsen denken dat ze de tumor kunnen behandelen, of in elk geval de groei ervan kunnen afremmen, maar we weten niet hoeveel tijd hij nog heeft.’

‘Dan denk ik dat jullie allebei een nieuw begin kunnen gebruiken. Veel succes.’

Hij begon weg te lopen.

Ze riep hem na: ‘Puller, ik geef een receptie in het huis. Ik hoopte dat je kon komen.’

Puller liep door. Hij had geen tijd voor recepties.

Hij had een zaak die hij moest afmaken. En afmaken zou hij hem. Voor hemzelf.

Maar vooral voor Sam Cole.