·21·

Puller haalde de laptop en aktetas uit de kamer voor bewijsmaterialen in het politiebureau van Drake. Hij moest de noodzakelijke papieren invullen om aan de voorschriften voor het bewaren van bewijsmateriaal te voldoen.

Toen ze naar buiten liepen, gaapte Cole en rekte ze zich uit.

Hij zei: ‘Je zou naar huis moeten gaan om wat slaap in te halen. Ik beloof dat ik je niet wakker bel.’

Ze glimlachte. ‘Dat stel ik op prijs.’

‘Zijn die tatoeages iets van een bende? Of vinden mensen hier in de buurt die specifieke figuren op hun arm gewoon mooi?’

‘Ik geloof dat ik ze al eerder bij Dickie heb gezien, maar ik heb er nooit goed op gelet. Ik kan ernaar informeren.’

‘Dank je. Dan zie ik je morgen.’

‘Ben je daar echt om nul zes?’

‘Ik zal je matsen. Ik kom pas om nul-zes-dertig.’

‘O ja, ik heb een arts gevonden die de secties kan doen.’

‘Wie?’

‘Walter Kellerman. Hij is heel goed. Hij heeft zelfs een leerboek over forensische pathologie geschreven.’

‘Wanneer gaat hij de secties doen?’

‘Hij begint morgenmiddag. Om ongeveer twee uur in zijn praktijk in Drake. Wil je erbij zijn?’

‘Ja.’ Hij maakte aanstalten om weg te lopen.

‘Hé, Puller, hoe kom ik toch bij de gedachte dat je nog niet naar bed gaat?’

Hij keek om. ‘Als je me nodig hebt, heb je mijn nummer.’

‘Dus ik mag je wakker bellen?’

‘Wanneer je maar wilt.’

Puller liep vlug naar Annie’s Motel terug. Cole had gelijk gehad. Hij ging nog niet naar bed. Hij keek naar de kleine verklikkers die hij altijd in zijn kamer aanbracht om er zeker van te zijn dat daar niemand geweest was. Annie’s Motel had geen kamermeisjes of roomservice. Je moest je eigen kamer op orde houden en je eigen eten halen, en dat vond Puller prima. Hij trof niets verdachts aan.

Binnen vijf minuten was hij op weg naar het gebouw van het ministerie van Binnenlandse Veiligheid. Daarmee kon hij twee vliegen in één klap slaan. Hij belde vooruit om te regelen dat de agent die daar gestationeerd was hem op zou wachten en deed er over de bochtige wegen vijftig minuten over. Normaal gesproken werd de bergplaats van het ministerie voor opslag van bewijsmateriaal gebruikt wanneer een cid-agent in het veld opereerde en niet over beveiligde faciliteiten beschikte. Om voor de hand liggende redenen moest elk bewijsstuk door twee agenten worden geregistreerd.

Toen hij bij het gebouw aankwam, legden Puller en de man van het ministerie de laptop en de aktetas in speciale kistjes, die naar het forensisch lab van het leger in Atlanta zouden worden gestuurd. Puller beschikte niet over de technische expertise om de wachtwoorden en andere beveiligingsmaatregelen van de laptop te doorbreken. Daarbij was hij ondanks zijn ts- en sci-verklaringen waarschijnlijk niet gemachtigd om kennis te nemen van wat er op de laptop en in de tas te vinden was. Omdat het om informatie kon gaan die de nationale veiligheid betrof, mocht hij geen gebruik maken van een commercieel transportbedrijf, en dus werd er een speciale militaire koerier opgeroepen om met de verzegelde kistjes een vliegtuig vanuit Charleston te nemen. Ze zouden later die dag in Atlanta aankomen. Puller had ze zelf naar Georgia kunnen brengen, zoals hij in het verleden had gedaan, maar het leek hem belangrijker dat hij ter plaatse bleef.

In het leger moest je je altijd indekken. Daarom had hij toestemming voor zijn plan gekregen van zijn sac, die zichzelf weer had ingedekt door toestemming van hogerhand te vragen, helemaal tot op generaalsniveau. Puller wist niet hoe die generaal zich indekte, en eigenlijk kon dat hem ook niet schelen.

Toen Puller naar Drake terugreed, belde hij naar usacil in Atlanta en sprak met een chef van wie hij wist dat die daar nog laat aan een spoedzaak werkte. Het was Kristen Craig, een burger en officier van justitie. Ze hadden vaak samengewerkt, al hadden ze elkaar maar een paar keer persoonlijk ontmoet. Hij vertelde haar in het kort wat er op komst was.

‘Kristen, ik weet dat jullie betrouwbaarheidsverklaringen hebben voor de meeste zaken, maar hierover moeten jullie contact opnemen met de dia. En het spul moet in jullie veilige kluis worden opgeborgen. Ik heb alles van de juiste merktekens voorzien.’

‘Begrepen, Puller. Bedankt voor de informatie.’

Het militaire lab had verschillende afdelingen, al naar gelang het materiaal dat werd verwerkt. Vingerafdrukken, vuurwapens, gereedschapssporen, drugs, dna, serologie, verf, auto’s, digitale sporen en computers, en de lijst ging nog een hele tijd door.

‘En, Kristen, het is een gecompliceerde plaats delict. Ik stuur je allerlei dingen, bestemd voor veel verschillende afdelingen. Wees daar dus op voorbereid. Ik zal mijn best doen om de bijbehorende papieren zo duidelijk mogelijk te maken, maar waarschijnlijk moet ik ook het een en ander uitleggen per e-mail of telefoon. En ik denk dat het leger hier heel veel spoed achter wil zetten.’

‘Het verbaast me dat ze ons niet om technische ondersteuning hebben gevraagd. Hoeveel agenten heb je bij je?’

‘Ik ben hier in mijn eentje.’

‘Dat meen je niet!’

‘In mijn eentje, Kristen.’

Hij hoorde haar diep ademhalen. ‘Hé, Puller?’

‘Ja?’

‘Wat je me daarnet hebt verteld, klopt wel met wat hier vandaag is gebeurd.’

‘Wat dan?’

‘We kregen een telefoontje van het bureau van de minister van de Strijdkrachten.’

Puller hield zijn ene hand strak op het stuur en drukte de telefoon met zijn andere hand tegen zijn oor. ‘O ja?’

‘Ja. Dat gebeurt niet elke dag.’

‘Dat weet ik. Wat wilden ze?’

‘Ze willen overal van op de hoogte worden gehouden. En toen kregen we nog een telefoontje.’

‘Jullie zijn populair. Van wie?’

‘De fbi. Het bureau van de directeur. Hetzelfde verhaal. Ze willen op de hoogte worden gehouden. Ik vond dat je het moest weten.’

Puller dacht erover na. Zijn sac had gezegd dat veel mensen de zaak volgden, en hij had niet overdreven. Misschien lag het antwoord bij kolonel Reynolds en bij wat hij voor de dia deed. Maar waarom was de fbi er dan bij betrokken?

‘Dank je, Kristen.’

‘Hé, hoe gaat het met je vader?’

‘Z’n gangetje.’

Niemand vroeg hem ooit naar zijn broer.

Hij klapte de telefoon dicht en reed door.

Hij kwam bij het motel terug en nam zijn rugzak mee naar binnen. De kofferbak van zijn Malibu had een speciale alarminstallatie en nog een paar andere verrassingen die beslist niet door de fabrikant waren aangebracht. Toch had Puller ook het gevoel dat hijzelf de beste beveiliging van belangrijke zaken vormde en nam hij ze dus altijd met zich mee.

Hij sliep met een van zijn M11’s onder zijn kussen. Het andere pistool lag in zijn rechterhand. Dat laatste was niet doorgeladen; dat was de enige concessie die hij aan de veiligheid deed. Hij zou wakker moeten worden en het wapen moeten doorladen om te kunnen richten en schieten. En dan mocht hij niet missen. Dat alles zou hij in drie seconden doen, en dat zou snel genoeg zijn.

Hij moest gaan slapen. En zoals het leger hem had geleerd, deed hij dat binnen tien seconden.