·80·

Sam Cole rolde zich om, deed haar ogen open en gaf bijna een schreeuw.

Puller zat naast haar op een stoel die hij naar het bed toe had getrokken.

‘Wat doe jij hier?’ vroeg ze terwijl ze rechtop ging zitten.

‘Ik wachtte tot je wakker werd.’

‘Waarom maakte je me niet wakker?’

‘Je lag zo vredig te slapen.’

‘Ik dacht dat jij je daar niet druk om maakte. Je hebt me al eens eerder uit een diepe slaap gehaald.’

‘Het was prettig om naar je te kijken terwijl je sliep.’

Ze wilde iets zeggen, maar hield zich in. ‘O,’ zei ze.

Puller sloeg zijn ogen neer.

Een beetje in de war zei ze: ‘En dus besloot je te wachten en me de stuipen op het lijf te jagen?’

‘Dat was niet mijn bedoeling, maar zo is het wel ongeveer gegaan.’

Voordat ze iets kon zeggen, hield hij zijn camera omhoog.

‘Wil je soms een foto van me maken?’ vroeg ze verbaasd.

‘Ik wil dat je naar een paar foto’s kijkt.’

‘Waar moet ik op letten?’

‘Blijf hier. Ik ga koffiezetten, dan kunnen we er samen naar kijken.’

Een halfuur en twee koppen koffie later zat Cole tegen haar kussen geleund. ‘Oké. Wat betekent dit allemaal?’

‘Het betekent dat we nog heel wat uit te zoeken hebben. En daar hebben we niet veel tijd voor.’

‘En je weet zeker dat dit belangrijk is?’

‘Het is de reden dat ze Strauss’ kluis hebben opengemaakt. En ik denk dat het ook de reden is dat de Reynolds’ en Treadwell en Bitner zijn vermoord. Dus ja, het is belangrijk.’

‘Maar ik dacht dat dat bodemrapport juist de reden was dat ze zijn vermoord.’

‘Dat dacht ik ook. Maar er stond niets bijzonders in dat rapport. Ze zijn vermoord omdat op de een of andere manier was gebleken dat ze deze plattegronden uit Strauss’ kluis hadden gehaald. En iemand ontdekte ook dat Bitner en Treadwell er met Reynolds over hadden gepraat. En dus moesten de Reynolds’ ook sterven.’

‘Hoe zit het dan met dat bodemrapport?’

‘Weet je nog, die stukjes van een bonnetje voor aangetekende stukken die we onder de bank hebben gevonden?’

‘Ja.’

‘Ik denk dat de moordenaars ze daar hebben neergelegd. Om ons op het verkeerde been te zetten.’

‘Waarom? En waarom hebben ze dan niet gewoon het hele rapport voor ons achtergelaten?’

‘Dan hadden we niet zoveel tijd aan dat spoor verspild. Eigenlijk hadden we moeten bedenken dat het wel heel toevallig was dat die groene stukken van dat bonnetje voor ons waren achtergebleven.’

‘En Larry Wellman?’

‘Die was op patrouille toen ze daar waren. Hij moest tot zwijgen worden gebracht.’

‘Verdomme, Puller, dat zou best eens kunnen.’ Ze keek zorgelijk. ‘Dus ze hebben Larry alleen vermoord om stukjes papier neer te leggen die ons op een dwaalspoor zouden brengen?’

‘Zo zie ik het.’

‘En Dickie?’

‘Die was in iets verzeild geraakt wat hem veel te ver ging. Ik denk niet dat hij iets met die moorden te maken had. Toen hij erachter kwam, was het alleen maar een kwestie van tijd. En toen ik zijn hulp inriep, tekende ik in feite zijn doodvonnis.’

Ze keek hem vragend aan. ‘Wanneer heb jij dit allemaal bedacht?’

‘Toen ik in Afghanistan terug was.’

‘Wat?’

‘Alleen in mijn hoofd,’ zei hij. ‘Mijn hersenen werken sneller als ik daar ben,’ voegde hij er zachtjes aan toe.

‘Dat kan ik me voorstellen,’ zei Cole langzaam.

Ze keek naar de foto’s op zijn camera. ‘Wat doen we hiermee?’

‘Ik zet ze op mijn computer en druk ze dan af. Maar het is vooral belangrijk dat we daarheen gaan.’

‘Daarheen? Je bedoelt, alleen om te kijken?’

‘Nee, ik bedoel meer dan dat.’ Hij keek op zijn horloge. ‘Het is nog donker buiten. Doe je mee?’

‘Natuurlijk doe ik mee. We hebben geen tijd te verspillen. Maak dat je uit mijn slaapkamer komt, dan kan ik me aankleden.’