·76·

Cole wachtte in haar huis op hem. Hij was onderweg nog even naar zijn motelkamer geweest. Ze begroette hem bij de voordeur en hij volgde haar door de gang naar de keuken.

‘Wil je iets drinken?’ vroeg ze. ‘Ik neem een biertje.’

‘Nee, dank je,’ zei hij.

Ze gingen in een achterkamer met uitzicht op de tuin zitten. Het was warm en klam en Coles airco was niet veel beter dan die in zijn motelkamer. Hij dacht dat hij de steenkool in de lucht kon proeven en kon voelen hoe zijn huid vettig zwart werd, alleen doordat hij daar was.

Ze ging tegenover hem zitten, haar vingers om de hals van haar flesje bier.

‘Terwijl jij een paar sporen volgde,’ begon ze, ‘heb ik op Treadwells werkplek gekeken. Het enige nuttige stukje informatie dat ik daar heb opgedaan, is dat er niets uit hun magazijn is verdwenen. En ze wisten niet waarom hij wolfraamcarbide in zijn huis had. Ze leveren zoiets helemaal niet.’

‘Dus het had niets met zijn werk te maken?’

‘Nee.’

‘Ik weet nu hoe het met het methamfetaminelab zit.’

‘Hoe dan?’

Hij vertelde haar wat hij in het brandweergebouw had ontdekt.

‘Verdomme. Dus de Xanadu-bende handelt in meth?’

‘Daar ziet het naar uit,’ zei Puller, ‘maar wij komen er niet verder mee. En de tijd dringt.’

‘Wat bedoel je?’

Hij vertelde haar over zijn gesprek met Joe Mason. Over de gaspijplijn die door Trent werd beheerd. En over de kernreactor die blijkbaar het echte doelwit was. En ten slotte vertelde hij haar over Trents financiële problemen.

Toen hij klaar was, zette ze haar bier neer en leunde ze in haar stoel achterover.

‘Ik weet niet waar ik moet beginnen,’ zei ze. ‘Jean heeft me nooit iets over geldproblemen verteld. En jou wel?’

‘Ik denk dat ze op dat moment nogal kwetsbaar was. En ik ben geen familie. Misschien wilde ze gewoon niet dat jij het wist. Misschien schaamde ze zich omdat ze misschien weer arm zou worden.’

‘Heb je trek? Ik voel me plotseling uitgehongerd.’

‘Cole, ga nou niet eten. We hebben minder dan...’

Met bevende stem zei ze: ‘Ik moet sandwiches klaarmaken, Puller. Ik... ik moet iets normaals doen. Anders ga ik eronderdoor. Dat meen ik. Voor zoiets als dit ben ik niet bij de politie gegaan. Zulke dingen gebeuren niet in plaatsen als Drake.’

Sussend zei hij: ‘Oké. Oké. Zal ik je helpen?’

Ze gingen naar de keuken en maakten kalkoensandwiches klaar, met schijfjes augurk bovenop en chips als garnering. Ze aten ze staande aan het aanrecht.

‘Wat denk je?’ vroeg ze zachtjes.

Puller nam een hap sandwich en at ook een paar chips.

‘De schutter wist wat hij deed. Zijn geweer was eersteklas, en zijn keuze van munitie was dat ook. Hij koos zijn positie goed, loste zijn schot en kwam bijna weg. Ik moest hard rennen om hem in te halen en had daar ook nog een beetje geluk bij nodig. En dat terwijl ik er heel goed in ben om schutters in zo’n omgeving te pakken te krijgen.’ Hij zweeg even. ‘En evengoed kwam hij bijna weg. En zijn helper was ook goed. Niet zo goed als ik, maar heel goed.’

‘Wat ben je toch bescheiden,’ zei Cole nuffig.

‘Ik ben alleen maar realistisch,’ zei Puller. ‘Het kan fataal zijn als je jezelf onderschat of overschat. Er zijn mensen die beter zijn dan ik. Hij was daar niet een van.’

‘Oké.’

‘Laten we even veronderstellen dat Dickie, Treadwell en Molly in de methamfetamine zaten. Ik zei al dat Dickie op me overkwam als iemand die in het nauw zat. Hij dealde in meth, en dat wilde hij natuurlijk geheimhouden, maar hij was ook op iets gestuit wat veel erger was.’

‘Je zei dat Dickie vanavond een afspraak met je had. Enig idee wat hij te melden had?’

‘Nee. Misschien niets. Ik was degene die om de ontmoeting vroeg.’

Ze maakte de koelkast open en haalde er twee flesjes mineraalwater uit. Ze gaf hem er een.

‘Een gaspijplijn en een kernreactor,’ zei ze. ‘En we hebben twee dagen de tijd. Dat is idioot, Puller. Idioot.’

‘Het is wat het is.’

‘Je moet om hulptroepen vragen.’

‘Dat heb ik geprobeerd, Cole. Mijn superieuren houden voet bij stuk.’

‘Dus ze laten ons aan ons lot over?’

Ze stonden dicht tegenover elkaar, maar de afstand leek Puller wel een kilometer. Het grootste deel van zijn volwassen leven had hij zijn land gediend. En als je je land diende, betekende dat in feite dat je de burgers daarvan diende. Mensen zoals de vrouw die hem op dat moment wanhopig aankeek. In zijn hele leven had hij nog nooit zo erg in tweestrijd verkeerd als nu.

‘Ik weet niet wat ik tegen je moet zeggen, Cole. Echt niet.’

Ze zei: ‘Nou, er is één ding dat ik moet doen.’

‘Wat dan?’ vroeg Puller behoedzaam.

‘Ik moet Bill Strauss vertellen dat zijn zoon dood is.’

‘Ik ga met je mee.’

‘Dat hoeft niet.’

‘Dat moet wel.’

Ze stonden op en gingen samen weg.