·70·

Slag. Slag. Slag. Slag. Ademhalen. Slag. Slag. Slag. Slag. Ademhalen.

De lucht was vochtig, de geur drukkend. Je hoefde maar een beetje vlug te lopen of het zweet brak je al uit.

Nog vier slagen. Een keer ademhalen. Dan nog vier slagen en Jean Trent kwam boven water nadat ze de zijkant van het zwembad voor de zestigste keer had aangeraakt.

‘De pondjes van de lunch aan het wegwerken?’

Ze draaide zich met een ruk in het water om en keek naar de verste rand van het dertig meter lange zwembad.

Puller zat in een teakhouten stoel, zijn grote handen op zijn dijen.

‘Hoe ben je hier gekomen?’ zei ze.

Hij wees naar de glazen wand. ‘Door die deur daar. Je zou hem echt op slot moeten doen.’

‘Ik bedoel, hoe ben je op het terrein gekomen?’

Hij stond op, kwam naar haar toe en keek omlaag. ‘Je bedoelt hoe het me is gelukt die dikke, oude man in dat gehuurde uniform daar te omzeilen?’

Ze liep naar het trapje, kwam het zwembad uit en wrong haar haar uit. Ze droeg een zwart eendelig badpak. Ze was slank, met stevige spieren.

En misschien had ze ook zojuist geprobeerd zijn auto op te blazen met hem erin.

‘Zwem je weleens?’ vroeg ze.

‘Alleen als iemand die ik achtervolg in het water springt. Ik wilde met je praten.’

Ze liep naar een teakhouten chaise longue die tegen de muur stond. Er lag een blauw kussen met witte biezen op. Er lag daar ook een badjas. Ze trok hem aan en liet zich op de chaise longue zakken.

‘Waarover? Is de lunch je niet goed bekomen? Het lijkt wel of je van streek bent.’

Hij ging op een stoel naast haar zitten. ‘Ik vroeg me af of ik je moet arresteren.’

Ze keek geschrokken. ‘Wat? Waarom?’

‘Voor poging tot moord op een federaal agent.’

Ze boog zich naar voren. ‘Hoe kom je daar precies bij?’

‘Toen ik van mijn lunch met jou terugkwam, zat er een bom onder mijn auto. Ik krijg er genoeg van dat mensen een bergje gehakt van me proberen te maken.’

‘Daar weet ik niets van. En omdat ik met jou heb geluncht, kan ik moeilijk een bom onder je auto hebben gelegd.’

‘Je kunt iemand hebben betaald om dat te doen.’

‘En waarom zou ik dat doen?’

‘Dat kom ik hier uitzoeken.’

‘Ik moet me aankleden. Ik heb vanavond een diner. Als je dit gesprek wilt voortzetten, moet het een andere keer.’

‘Nee, we doen het nu meteen.’

Ze stond op. ‘Ik wil dat je mijn huis uit gaat. Nu!’

‘En ik wil antwoorden. Ik ben hier met instemming van het politiekorps.’

Jeans lippen kwamen van elkaar, maar ze zei niets.

‘Met andere woorden: je zus weet dat ik hier ben.’

‘Ik heb geen bom in je auto gelegd.’

‘Onder mijn auto.’

‘Dat heb ik ook niet gedaan. Waarom zou ik jou vermoorden?’

‘Dat is geen moeilijke vraag. Ik ben hier om onderzoek te doen naar een stel moorden. Als jij of iemand die jij kent bij die misdrijven betrokken is, wil je me natuurlijk uit de weg hebben. En dus nodig je me uit voor een lunch. Je staat erop zelf te rijden. We komen terug en ik vlieg bijna de lucht in. Je begrijpt wel dat ik achterdochtig ben.’

Ze ging weer zitten. Van haar zelfvertrouwen was niet veel meer over. ‘Ik... ik kan dat niet verklaren. Ik weet niet wat er aan de hand is.’ Toen ze weer opkeek, had ze tranen in haar ogen. ‘Ik spreek de waarheid, Puller.’

Hij keek naar haar en vroeg zich af of die tranen echt waren. Hij had veel verdachten zien huilen, van keiharde soldaten tot aanstaande moeders en tieners die als kinderen van militairen waren ontspoord.

‘Dat jij dat zegt, is voor mij niet genoeg,’ zei hij. ‘Dus totdat ik iets anders ontdek, ben jij officieel een verdachte. Begrijp je dat?’

Ze knikte verdoofd.

‘En als je over informatie beschikt die mij bij mijn onderzoek kan helpen, zou dit een goed moment zijn om het me te vertellen.’

‘Wat voor informatie?’

‘Bijvoorbeeld waarom je man zich zoveel zorgen maakt. En ga me niet vertellen dat het door die doodsbedreigingen komt. Dat is volgens mij volslagen onzin. Het is al eerder gebeurd, met je broer, en ik denk dat hij het alleen als excuus gebruikt.’

‘Als excuus waarvoor?’

‘Hij heeft zijn beveiliging opgeschroefd, Jean. De chauffeur van zijn Escalade is een ex-marinier.’

‘Hoe weet je dat?’

‘Het leger ruikt mariniers op honderd kilometer afstand. Die kerel is een professional en hij is gewapend. En hij is nieuw, nietwaar?’

‘Ja.’

‘Het was een goede keuze. Hij is lichtjaren beter dan die ouwe lul hierbuiten.’

‘Maar zijn beveiliging hier is niet echt opgeschroefd. We hebben nog steeds die gepensioneerde politieagent hierbuiten.’

‘Ja, omdat Roger op dit moment niet thuis is. Ik denk dus dat hij zich niet zo druk maakt om jouw veiligheid of die van je dochter. Zijn professional gaat alleen met hem mee.’

‘Waar zou hij bang voor zijn?’ vroeg ze.

‘Je zei dat hij veel vijanden heeft. Maar dat zijn dezelfde vijanden van vroeger, nietwaar? Zou er nu iets nieuws zijn, een nieuwe vijand? Dat zou verklaren waarom hij die nieuwe lijfwacht heeft ingehuurd.’

‘Ik zou niet weten wat het was. Zoals ik al zei, bemoei ik me niet met Rogers zaken.’

‘Als je tegen me blijft liegen, Jean, doe ik je handboeien om en sleur ik je hier weg.’

Er kwamen nog meer tranen uit haar ogen. ‘Ik wil niet naar de gevangenis.’

‘Vertel me dan de waarheid. Je hebt alles voor je bed & breakfast zelf uitgekozen. Tot en met de koffiekopjes. Je hebt verstand van zakendoen. Ik durf te wedden dat je toezicht hebt gehouden op de bouw van dit huis, want als ik op de inrichting van Trent Exploration mag afgaan, is dat niet Rogers sterkste punt. En wil je me nu vertellen dat je de zaken helemaal aan hem overlaat? Daar trap ik niet in.’

Ze zaten een tijdje zwijgend bij elkaar. De vochtige lucht drukte op Puller neer. In de woestijn was de hitte tenminste droog geweest. Hij keek naar Jean. Hij was niet van plan de stilte te doorbreken. Hij was niet van plan op te staan en weg te gaan. Hij zou gewoon wachten tot ze het eindelijk niet meer uithield.

‘Er zijn problemen bij Trent Exploration.’

‘Zoals?’

‘Er is bijvoorbeeld geld verdwenen. Overboekingen. Fantoomrekeningen bij buitenlandse banken. Dingen die er niet zouden moeten zijn, zijn er wel. Dingen die er zouden moeten zijn, zijn er niet.’

‘En weet Roger daarvan?’

‘Nou en of.’

‘Wat doet hij eraan?’

‘Alles wat hij kan, maar zijn mogelijkheden zijn beperkt. Hij heeft vorig jaar zakelijke beslissingen genomen waarvoor extra kapitaal nodig is. Veel kapitaal. Hij had gedacht dat uit die zakelijke beslissingen veel inkomsten zouden voortkomen, maar dat is niet gebeurd. De schulden zijn er nog. Hij dacht dat hij geld had om die schulden te dekken. Maar nu al dat geld is verdwenen, komt hij in de problemen met zijn cashflow. Daarom was hij in New York; hij probeerde extra financiering te krijgen. Maar de banken willen hem niets lenen. Ze hebben het overal geprobeerd.’

‘En nu wordt hij met de dood bedreigd. Misschien door de mensen die hem bestelen?’

‘Ik weet het niet,’ zei Jean. ‘Echt niet.’

‘Oké, Trent is een groot bedrijf, maar het is niet General Electric. En het zit in een klein stadje. Wil je beweren dat niemand van hier weet of zelfs maar vermoedt wie al dat geld van het bedrijf steelt? Wat zou je zeggen van Randy?’

‘Randy? Waarom zou hij dat doen?’

‘Nou, hij neemt Roger bijvoorbeeld de dood van jullie ouders kwalijk.’

‘Gesteld dat hij geld van Roger zou willen stelen, dan zou hij daarvoor niet in de positie verkeren. Hij weet niets van computers of financiële transacties. Dit is gedaan door mensen die goed op de hoogte zijn van beide.’

‘Misschien iemand met wie Randy samenwerkt.’

‘In Drake? Dat denk ik niet. Maar de situatie wordt wel wanhopig. Roger en Bill kunnen bijna nergens meer terecht.’

‘En jij?’ zei hij. ‘Als het bedrijf ondergaat, raak jij dan alles kwijt, ook het huis?’

‘Waarschijnlijk wel. Maar daarom heb ik mijn bed & breakfast opgebouwd. Niet omdat ik vermoedde dat Roger geldproblemen had, maar omdat ik... Ik wilde gewoon wat onafhankelijker worden.’

Puller had onwillekeurig medelijden met haar.

‘Dus Roger weet echt niet waar al die financiële manoeuvres vandaan komen? Hij is heel intelligent. Hoe kan het dat hij wordt bestolen en niet weet hoe dat gebeurt?’

‘Hij en Bill worden er gek van. Dat bedrijf is hun leven. Als het naar de bliksem gaat, sleurt het hen mee.’

Puller zei niets. Hij staarde somber voor zich uit.

Jean keek naar de littekens op zijn hals.

‘Midden-Oosten?’

Hij knikte.

‘Weet je nog dat ik je vertelde over die jongeman van wie ik hield?’

‘Die niet uit de Eerste Golfoorlog terugkwam?’

‘Hij leek een beetje op jou.’

‘Zou je nog steeds willen dat hij was teruggekomen?’

‘Nog steeds,’ zei ze.

Hij keek om zich heen. ‘Dan zou je dit alles niet hebben.’

‘Misschien heb ik het nu ook niet.’

‘Nee, misschien niet.’

Hij stond op.

‘Ga je me niet arresteren?’

‘Nee. Maar wat je me hebt verteld, helpt me wel verder. Dat stel ik op prijs.’

‘Ik was vroeger altijd eerlijk. Toen trouwde ik met Roger en veranderden de dingen.’

Hij liep terug in de richting vanwaar hij gekomen was.

‘Wat ga je doen?’ riep ze hem na.

‘Een moordenaar zoeken.’