·52·

Oud.

Architecturaal indrukwekkend.

Efficiënte bedrijfsvoering.

Dat waren de gedachten die door Pullers hoofd gingen toen hij naar de Army Navy Club aan 17th Street N.W. in het centrum van Washington liep. Toen hij naar binnen ging, knikte hij de mannen in de bediendenkamer toe. Hij nam de korte trap naar boven en keek naar links en rechts. Hij droeg zijn groene uniform. Het leger verving de groene en witte uniformen geleidelijk door blauwe. In feite gingen ze daarmee terug naar de oorspronkelijke kleur, die overeenkwam met het blauw van het huidige uniform. Ten tijde van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog had het continentale leger voor blauw gekozen om zich te onderscheiden van de Britse roodjassen. En het was ook de kleur van het Noordelijke leger in de Burgeroorlog geweest.

Twee grote oorlogen. Twee grote overwinningen.

Het leger wilde best voortbouwen op successen uit het verleden.

Normaal gesproken zou Puller zijn groene uniform alleen voor bijzondere militaire gelegenheden aantrekken. Hij zou het uniform dat bij zijn rang hoorde nooit dragen wanneer hij iemand ondervroeg. Hij herinnerde zich dat in de tijd dat hij nog sergeant was officieren op hem neerkeken als ze door hem werden ondervraagd. Dat gebeurde minder vaak nu hij adjudant was. En militairen met een lagere rang konden hun advocaat laten beweren dat je hun cliënten had geïntimideerd met je hogere rang. En dus droeg Puller meestal burgerkleren. Maar vanavond had hij het gevoel dat hij zijn uniform moest aantrekken.

Rechts van hem bevond zich het restaurant van de club. Links was de receptie. Puller liep beide voorbij en ging met twee treden tegelijk de trap op.

Hij was met opzet wat vroeger gekomen. Hij hield er niet van als andere mensen hem vonden. Hij had liever dat hij hen eerst vond.

Hij kwam op de eerste verdieping en keek om zich heen. Er waren daar vergaderkamers en kleine eetkamers. Op de tweede verdieping was een bibliotheek, waar een tafel stond met kogelgaten die erin waren gekomen toen hij meer dan een eeuw geleden tijdens een schermutseling in Cuba door Amerikaanse soldaten was omgegooid om als schild te dienen.

Er was op de eerste verdieping nog iets anders wat Pullers aandacht trok.

Een bar. Als je naar een militair buiten zijn basis en in zijn vrije uren zocht, kon je het best in een bar gaan kijken.

Hij keek door de glazen deuren naar de bar en zag daar vier personen, allemaal mannen. Een van het leger, een van de marine en twee in pak. Degenen die een pak droegen, hadden hun das losgetrokken. Ze namen papieren door met de kerels in uniform. Misschien hadden ze besloten een bespreking voort te zetten in de bar.

Het was duidelijk dat degene die hem het sms’je had gestuurd niet een van hen was.

Hij keek uit naar een geschikte surveillanceplaats en vond er bijna direct een. Er waren toiletten aan de gang, voorzien van een kleine voorkamer met een deuropening. Er hing een grote spiegel. Puller nam daar positie in en constateerde dat hij de ingang van de bar heel goed kon zien.

Telkens wanneer iemand naar de toiletten ging, deed Puller alsof hij daarvandaan kwam. Wanneer die mensen weer tevoorschijn kwamen, deed hij alsof hij zijn kleren rechttrok in de spiegel of praatte hij in zijn mobiele telefoon.

Hij keek op zijn horloge.

Zeven uur precies.

Toen zag hij haar.

Ze was in uniform. Een militair. Dat had hij al verondersteld op grond van de militaire tijdaanduiding in het sms’je. Militairen waren punctueel; dat werd er in het leger bij je ingehamerd.

Ze was begin dertig en slank en had een normaal postuur en kort donker haar dat een mooi gezicht omlijstte. Ze droeg een bril met metalen montuur en een blauw uniform; haar officiële pet had ze in haar rechterhand. Hij zag aan de zilveren streep op haar schouder dat ze eerste luitenant was. Ze was dus hoger in rang dan hij. Puller was onderofficier en ook als hij het tot hoofdadjudant bracht, zou hij in de militaire pikorde nog altijd onder de laagste officieren staan. Die officieren hadden op West Point of een andere militaire academie gezeten. Hij niet. Hij was een specialist. Zij waren generalisten. In het leger hadden die laatsten het voor het zeggen.

Ze keek door de glazen deuren naar de bar.

Puller had vier grote stappen nodig om bij haar te komen.

‘Wilt u dit onder vier ogen doen, luitenant?’

Ze draaide zich snel om. Waarschijnlijk weerhield alleen haar militaire training haar ervan een gil te slaken.

Ze keek naar hem op. In het leger mochten vrouwen geen schoenen dragen met hakken die hoger waren dan zeven centimeter. Zij had voor de volle zeven gekozen en toch leek ze naast hem net een kind.

Toen ze niets zei, keek hij naar de rechterkant van haar uniform en zag haar naamplaatje.

‘Luitenant Strickland? U wilde me spreken?’

Zijn blik ging naar links, naar haar rijen linten. Daar was niets indrukwekkends bij, en dat had hij ook niet verwacht. Omdat vrouwen niet in gevechtssituaties werden ingezet, konden ze in het veld niet veel medailles behalen. Geen bloed, geen glorie.

Hij zag dat ze naar zijn rijen linten keek, en ze zette grote ogen op toen ze besefte hoe enorm zijn gevechtservaring en militaire prestaties waren.

‘Luitenant Strickland?’ zei hij opnieuw, nu een beetje zachter. ‘U wilde me spreken?’

Ze keek hem aan en verschoot van kleur. ‘Sorry, ik verwachtte niet, ik bedoel...’

‘Ik houd er niet van om gevonden te worden, luitenant. Ik vind liever zelf.’

‘Ja, natuurlijk, dat kan ik me voorstellen.’

‘Hoe bent u aan mijn nummer gekomen?’

‘Via via.’

Hij wees naar de trap. ‘Ze hebben daar privékamers.’