·58·

De volgende morgen steeg het vliegtuig in alle vroegte op van het vliegveld Dulles om soepel het luchtruim te kiezen. Puller dronk een flesje water en keek gedurende het grootste deel van de korte vlucht uit het raam. Op een gegeven moment keek hij op zijn horloge. Bijna nul zes uur. Hij had de afgelopen nacht geprobeerd wat te slapen, maar zelfs zijn legertraining had het laten afweten, want zijn geest bleef even snel draaien als de motoren van het vliegtuig.

Ongeveer een uur later landde het vliegtuig in Charleston en haalde hij zijn Malibu van het parkeerterrein. Hij kwam op tijd voor het ontbijt in Drake aan. Hij ontmoette Cole in The Crib Room nadat hij haar onderweg had gebeld. Hij dronk nog twee koppen koffie en bestelde het grootste ontbijt dat The Crib te bieden had.

Ze keek naar hem en zag de berg voedsel verdwijnen.

‘Geven ze je in de grote stad niet te eten?’ vroeg ze.

Hij nam een hap eieren en pannenkoek. ‘Deze keer niet. Ik weet eigenlijk niet wanneer ik voor het laatst heb gegeten. Misschien het ontbijt van gisteren.’

Ze nam een slokje van haar koffie, scheurde een stukje toast af en at het op.

‘En was het een productieve trip?’

‘Ja. We hebben veel om over te praten. Alleen niet hier.’

‘Belangrijk?’

‘Anders zou ik je tijd niet verspillen. Is hier nog iets gebeurd?’

‘Ik heb het gerechtelijk bevel laten faxen.’ Ze haalde papieren tevoorschijn. ‘En ik heb de resultaten van het bodemonderzoek.’

Puller legde zijn vork neer en keek naar de papieren. ‘En?’

‘En ik ben geen wetenschapper.’

‘Laat mij eens kijken.’

Ze schoof het rapport naar hem toe.

Toen hij het oppakte, zei ze: ‘De eerste twee bladzijden zijn juristerij. Ze dekken zich in voor het geval hun rapport niet klopt of ze een test niet goed hebben gedaan. Als deze resultaten ooit een rol spelen in een rechtszaak, zijn ze absoluut niet aansprakelijk.’

‘Dat is geruststellend,’ mompelde Puller.

Hij ging naar de derde bladzijde en begon te lezen. Na een minuut zei hij: ‘Ik ben ook geen wetenschapper, maar terwijl ik termen zie als apatiet, rutiel, marcasiet, galeniet, sfaleriet en dat soort dingen waarvan ik nooit heb gehoord, zie ik ook uranium, en dat ken ik beslist wel.’

‘Stel je er niet te veel van voor. Er is steenkool in drieënvijftig van de vijfenvijftig county’s van West Virginia, en waar steenkool is, is ook bijna altijd uranium. Maar het niveau van de radioactiviteit is laag. Mensen ademen voortdurend uraniumdeeltjes in zonder dat ze er problemen van ondervinden. En uit het aantal uraniumdeeltjes per miljoen blijkt dat het daar van nature voorkomt.’

‘Weet je dat zeker? Je zei dat je geen wetenschapper bent.’

‘Zo zeker als dat ik weet dat steenkool meer een gesteente dan een mineraal is. Aangezien het uit organische resten bestaat, is het strikt genomen geen echt mineraal. Het bestaat in feite uit andere mineralen.’

‘Weet iedereen in West Virginia die dingen?’

‘Nou, niet iedereen, maar veel mensen wel. Wat kun je anders verwachten van een staat waarvan het officiële mineraal een brok vette steenkool is?’

Hij bladerde in het rapport. ‘Weten we zelfs waar dit bodemmonster vandaan komt?’

‘Dat is de ellende: dat weten we niet. Het kan overal vandaan komen. Het rapport zegt daar niets over. Ze gingen er zeker van uit dat Reynolds wel wist waar hij het monster had genomen.’

‘Nou, vermoedelijk komt het ergens uit Drake, want ik denk niet dat Reynolds vaak ergens anders naartoe ging als hij hier was.’

Cole speelde met een suikerzakje. Ze boog het heen en weer tot het scheurde en de witte kristallen omlaag regenden. Ze veegde ze op haar schoteltje. ‘Denk je dat Reynolds aan iets werkte wat niets met Drake te maken had? Misschien komen die monsters wel uit Washington.’

‘Dat denk ik niet, zeker niet na wat ik daar heb ontdekt.’

‘Eet dan maar vlug je bord leeg, dan kunnen we hier weggaan en kun jij me er alles over vertellen.’

‘Oké, maar we moeten langs het politiebureau. Ik moet dat bodemmonster naar een paar mensen faxen.’

Ze betaalden hun rekening en stapten in haar politiewagen, die buiten geparkeerd stond. Ze reed naar het politiebureau en Puller faxte het rapport naar Joe Mason in Washington en Kristen Craig van usacil in Georgia.

Toen ze weer in de auto zaten, draaide Cole zich naar hem opzij. Ze droeg haar uniform, en haar wapenriem maakte die manoeuvre moeilijker dan de bedoeling was, maar blijkbaar wilde ze absoluut de confrontatie met hem aangaan.

‘Voor de dag ermee, Puller. En niets weglaten.’

‘Heb je een betrouwbaarheidsverklaring?’

‘Ik heb je al verteld dat ik die niet heb, tenzij je het certificaatje meerekent dat ik kreeg toen ik politieagente werd. Daar zijn jullie federale types vast niet erg van onder de indruk.’

‘Akkoord. Wat ik je ga vertellen, is waarschijnlijk geheim, en als ik het je vertel, kan dat me mijn baan kosten.’

‘Akkoord. En ze krijgen het van mij niet te horen.’

Hij keek uit het raam. ‘Dickie Strauss en zijn grote vriend zaten in The Crib naar ons te kijken.’

‘Net als de rest van Drake,’ voegde Cole daaraan toe.

‘We moeten nog steeds uitzoeken waarom hij dezelfde tatoeage heeft als Treadwell.’

‘Ja, maar op dit moment moet jij vooral je verhaal doen.’

‘Ga maar rijden. Ik ben liever onderweg als ik je vertel wat ik ga doen. En ga naar het oosten.’

‘Waarom?’

‘Omdat je nadat je het hebt gehoord, misschien wel door wilt rijden tot je bij de zee bent.’