·55·

In dit deel van Arlington waren talloze plaatsen om koffie te drinken. Ze kwamen langs een aantal van zulke gelegenheden, maar overal krioelde het van de tieners met hun smartphones en laptops. Ze liepen door en gingen een gelegenheid binnen die wat minder in de loop lag en waar zij de enige klanten waren. Het was niet meer zo klam en de lucht was helder en verkwikkend. Ze gingen naast een open raam in de cafetaria zitten.

Puller nam een slokje van zijn hete koffie, zette het kopje toen neer en keek haar aandachtig aan.

Voordat ze het appartement hadden verlaten, had ze een wit T-shirt en Nike-sportschoenen aangetrokken. Er zaten lijnen om haar ogen, kraaienpoten die een beetje dieper gingen dan bij een burger. Dat kwam er gewoon van als je het bevel voerde over gewapende mannen. Haar blonde haar stak af tegen haar gebruinde huid. Ze was aantrekkelijk en in topconditie, en ze gedroeg zich alsof ze zich heel goed bewust was van beide. Hij wist dat ze tweeënveertig was en zich een slag in de rondte had gewerkt om generaal te worden. Hij had er geen behoefte aan haar carrière uit de rails te laten lopen. Iedereen had recht op één professionele fout, en dit werd waarschijnlijk de hare.

‘Dat groene uniform staat je goed,’ zei ze zachtjes. ‘Draag je het voor een bijzondere gelegenheid?’

‘Ik had een afspraak in de Army Navy Club.’

Ze knikte en nam een slokje koffie. ‘Matt belde me ongeveer een maand geleden,’ zei ze vlug, alsof ze dit alleen maar zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben. Ze keek hem niet aan maar hield haar blik op het tafelblad gericht.

‘Wat zei hij?’

‘Hij was op iets gestuit. Zo zei hij het. Gestuit. Het was niet gepland. En ik had hem daar beslist niet voor een missie heen gestuurd. Hij reisde gewoon heen en weer om bij zijn vrouw en kinderen te zijn. Zijn telefoontje kwam volkomen onverwacht.’

‘Oké.’ Puller nam weer een slok koffie en zette het kopje neer.

Carson zei: ‘Hij had iemand ontmoet die ergens bij betrokken was. Of beter gezegd: hij had iemand ontmoet die iets had ontdekt.’

‘Wat en wie?’

‘Ik weet niet wie.’

‘Hoe heeft hij die persoon ontmoet?’

‘Bij toeval, denk ik. Hoe dan ook, het was niet gepland.’

‘En wat was het?’

‘Wat het ook was, het was iets groots. Matt dacht dat het weleens zo groot zou kunnen worden dat we er iemand bij moesten halen.’

‘En waarom heb je dat niet gedaan?’

Ze sprak nu snel. ‘Omdat ik niet genoeg wist. Ik wilde niet de trekker overhalen om een explosie in mijn eigen gezicht te krijgen. Dit viel buiten alle missies. Buiten mijn jurisdictie. Ach, ik geloof dat het niet eens iets met het leger te maken had. Het zat me niet lekker, Puller, dat moet je begrijpen. Ik beheerste de informatiestroom niet en ik kon niets verifiëren. En Matt ook niet. Hij ging af op mensen die hij niet kende.’

‘Je had evengoed naar de politie kunnen gaan. Of hem daarheen kunnen sturen.’

‘En wat konden we dan vertellen? Matt beschikte ook niet over genoeg informatie, in elk geval niet voor zover hij mij vertelde. Het was voor een groot deel intuïtie.’

‘Dacht hij dat die persoon misschien undercover werkte?’

‘Undercover?’ zei ze met oprechte verbazing. ‘Als politieman, bedoel je?’

‘Soms gaan burgers ook undercover.’

‘Hoe vaak?’ zei ze sceptisch.

‘Eén keer is genoeg.’

‘Nou, daar heeft Matt niets over gezegd.’

‘En wat zei je dat hij moest doen? Op onderzoek uitgaan? Kijken wat hij kon ontdekken? Dacht je dat het misschien goed zou zijn voor je carrière? Iets wat buiten je normale werkterrein lag?’

‘Je zegt het nogal bot, maar je hebt gelijk. En voor ik het wist, was hij dood. Zijn hele gezin was dood.’ Haar lip trilde. Toen ze haar koffiekopje wilde oppakken, beefde haar hand zo erg dat ze koffie op haar kleren morste.

Puller nam het kopje van haar over, zette het neer, veegde de koffie met een servet van haar af en pakte toen haar andere hand vast.

‘Zeg, misschien had je het beter anders kunnen aanpakken, maar zoiets overkomt ons allemaal weleens. En ik weet dat het nooit je bedoeling was dat er zoiets zou gebeuren.’

Ze keek vlug naar hem op en wendde toen abrupt haar blik af. Ze keek opzij en gebruikte een ander servetje om haar ogen af te vegen. Puller wachtte tot ze zichzelf onder controle had en hem weer aankeek.

‘Sorry,’ zei ze. ‘Generaals mogen eigenlijk niet huilen.’

‘Ik heb ze in tranen zien uitbarsten bij de lijken van hun mannen.’

Ze glimlachte gelaten. ‘Ik had het over vróúwelijke generaals, Puller.’

‘Oké. Toen je hoorde wat er met de Reynolds’ was gebeurd, wat deed je toen?’

‘Eerlijk gezegd raakte ik in paniek. En toen ik tot bedaren kwam, kon ik alleen maar denken aan de mogelijke repercussies die het voor mij kon hebben. Dat was niet fraai van me, maar het is de waarheid.’

‘En je dacht dat de moord op het hoofd van J23 op zichzelf al genoeg belangstelling zou krijgen? Je wist dat er veel slinkse manoeuvres zouden komen van mensen die veel hoger geplaatst zijn dan wij. En misschien gaf je deze en gene een hint: zolang ze niet zeker wisten wat erachter zat, was het beter om er maar één cid-agent op af te sturen en de zaak te behandelen als een normaal moordonderzoek. En dan zou je wel zien waar het schip strandde.’

‘Ik weet niet of mijn plan zo geraffineerd was, maar ik besefte meteen dat alles evengoed kon uitkomen en dat ik er dan heel slecht uit naar voren zou komen. Het heeft me daarna geen moment meer losgelaten.’

‘Dat kan ik me voorstellen. Maar misschien zat je dichter bij de waarheid dan je dacht. Je zei dat hij er bij toeval mee te maken kreeg?’

‘Ja. Matt zei ook dat hij dacht dat het gevolgen voor de nationale veiligheid kon hebben. Dat zei hij echt zo tegen mij. Ik kon het niet verifiëren, maar ik wist dat hij het geloofde.’

‘Ben je ooit in Drake, West Virginia, geweest?’

Ze schudde haar hoofd.

‘Nou, dat is niet bepaald een kweekbodem voor terrorisme, als we het daarover hebben.’

‘Ik kan je alleen maar vertellen wat Matt mij heeft verteld.’

‘Dat is redelijk. En iemand heeft hem daarom vermoord.’ Puller dacht nog even na, terwijl Carson doodongelukkig naar haar handen keek.

‘Je moet jezelf niet te erg om de oren slaan, generaal. Je dacht alleen dat je misschien iets gedaan kon krijgen, iets om het land te helpen.’

‘Laten we er niet omheen draaien, Puller. Ik dacht dat ik het kon gebruiken om aan mijn tweede ster te komen. Ik was egoïstisch en kortzichtig. En nu zijn er vier mensen dood die niet dood zouden moeten zijn.’

Zeven, dacht Puller. Er zijn zeven mensen dood.

‘Oké. Kun je verder nog iets bedenken wat mij zou kunnen helpen?’

‘Matt zei nog wel dat het gauw zou gebeuren – wat het ook mocht zijn.’

‘Gauw omdat ze bang waren dat het aan het licht zou komen? Of gauw omdat het plan al een tijdje klaar was en het tijd werd om het uit te voeren?’

‘Waarschijnlijk beide, als je bedenkt dat ze het nodig vonden Matt en zijn gezin te vermoorden.’

‘Het verbaast me dat hij je niet meer bijzonderheden heeft gegeven.’

Ze zei: ‘Heeft hij echt niets achtergelaten waaruit blijkt wie die persoon zou kunnen zijn? Dat weet je zeker?’

‘We hebben niet veel gevonden. We denken dat een bodemmonster een rol zou kunnen spelen.’

Ze keek hem vragend aan. ‘Een bodemmonster?’

Hij knikte. ‘De moordenaars zijn daarvoor misschien zelfs teruggekomen. Het moet dus belangrijk zijn geweest. Zegt dat je iets?’

‘Nou, hij zei wel dat het iets was wat grote gevolgen zou kunnen hebben.’

‘Maar hij zei niet op welke manier?’

‘Nee. Ik wou dat ik op meer details had aangedrongen. Ik heb nooit gedacht dat het op deze manier zou eindigen. Daar had ik aan moeten denken. Het leger leert je overal rekening mee te houden.’

‘We zijn menselijk. Dat betekent dat we niet volmaakt zijn.’

‘Het leger verwacht van ons dat we volmaakt zijn,’ wierp ze tegen.

‘Nee, ze verwachten alleen van ons dat we beter zijn dan de tegenstander.’

Ze keek in het notitieboekje. ‘Hoe ga je dit rapporteren?’

‘Dat je heel goed hebt meegewerkt en me waardevolle inlichtingen hebt verstrekt.’

‘Ik sta bij je in het krijt, Puller. Ik had je helemaal verkeerd beoordeeld.’

‘Nee, waarschijnlijk heb je mij wel goed beoordeeld, maar de situatie niet helemaal.’

‘Als je naar een ster hengelt en tegelijk een vrouw bent, kun je eenzaam worden.’

‘Je hebt een grote familie om je heen: het leger van de Verenigde Staten.’

Ze glimlachte zwakjes. ‘Ja, misschien wel. Als dit voorbij is, moet je me eens komen opzoeken. Misschien kunnen we dan samen iets drinken.’

‘Misschien,’ zei Puller. Hij sloot zijn notitieboekje en stond op.

Op weg naar buiten keek hij op zijn horloge. Hij moest nog naar één plaats, daarna kon hij een ochtendvlucht naar West Virginia nemen.

Helaas zou hij dat waarschijnlijk niet halen.

De vier mannen hadden hem omsingeld.