·48·

Cole zette Puller bij zijn auto af.

Toen hij uitstapte, vroeg ze: ‘Denk je dat Eric Treadwell in de kluis is gekomen?’

‘Ja. En ik denk dat Molly hem heeft geholpen.’

‘Hoe?’

‘Strauss hangt zijn jasje op de achterkant van de deur. Vermoedelijk heeft hij zijn sleutels in de zak van dat jasje. Ik denk dat Molly een keer die kamer is binnengeslopen toen Strauss naar het toilet was, en dat ze toen afdrukken van die sleutels heeft gemaakt. Treadwell was een technicus. Het was een koud kunstje voor hem om kopieën van die sleutels te maken. Hij doet alsof hij dronken is en komt op de bank te liggen. Misschien gaat er iemand weg om iets voor hem te halen, zodat hij alleen in de kamer is. Hij heeft de sleutels in zijn zak. Molly sluit de deur en houdt de wacht. Hij springt overeind, maakt de kast en de kluis open en haalt uit de kluis wat hij wil hebben. Molly komt binnen, zogenaamd om een kijkje bij hem te nemen. Misschien heeft ze een paar mappen in haar armen. Ik zag een groot kopieerapparaat nogal uit het zicht staan in dat kantoor. Molly maakt kopieën van de papieren en brengt de originelen naar Treadwell terug als ze weer bij hem gaat “kijken”. Hij legt de originelen in de kluis terug en niemand vermoedt dat er iets mis is. Waarschijnlijk wisten ze dat Strauss er die dag niet zou zijn. Ze kon gemakkelijk in zijn agenda kijken.’

‘En wat stond er in die papieren?’

‘Zoals Johnson zei, waren het geologische kaarten.’

‘Belangrijk genoeg om mensen te vermoorden?’

‘Blijkbaar wel.’

‘Het wil er niet bij me in.’

‘Op dit moment ook niet bij mij.’

Puller keek haar na toen ze wegreed en wilde toen naar zijn motelkamer lopen, waar hij zich zou voorbereiden op zijn vlucht naar Washington. Hij bleef staan toen hij Randy Cole om de hoek van het motel zag komen.

‘Sorry dat ik vanmorgen ineens wegliep,’ zei Randy met een grijns.

‘Geen probleem. Ik geloof wel dat Jean nogal geschokt was.’

Randy ging op de veranda van het motel zitten en Puller volgde zijn voorbeeld.

‘Laat je niet door haar in de maling nemen. Ze is zo hard als staal. Harder dan wij allemaal. Waarschijnlijk is ze het nu al helemaal vergeten.’ Hij wreef over de wang waarop ze hem had geslagen. ‘Ja, hard als staal.’

‘Dat moet je misschien ook wel zijn wanneer je met iemand als Trent getrouwd bent.’

‘Zeg dat wel.’

‘Dus je hebt de pest aan die man.’

‘Hij heeft mijn ouders vermoord.’

‘Ik hoorde dat het een ongeluk was.’

‘Dat zegt iedereen.’

‘Jij weet dat het geen ongeluk was?’

‘Dat weet ik verdomd zeker.’

‘Kun je het bewijzen?’

‘Hij heeft deze hele stad in zijn bezit. Al had ik alle bewijs van de wereld, dan zou ik er nog niets aan hebben.’

‘Kom nou, Randy. Je zus is bij de politie. En ik geloof niet dat ze zo’n grote fan van Trent is. Als je bewijs had, zou ze haar uiterste best doen om hem te pakken te krijgen. Vergis ik me daarin?’

Randy wendde zijn ogen af. Er bleef niet veel van zijn zelfvertrouwen over. Hij wreef over zijn slapen.

‘Gebeurt er veel daarbinnen?’ vroeg Puller.

‘Alleen maar pijn.’

‘Je moet er echt eens mee naar de dokter gaan.’

‘Ja, hoor.’

‘Je moet het zelf weten. Als er iets mis is, wordt het erger als je langer wacht.’

‘Dat waag ik erop.’

‘Zoals je wilt. De grafstenen van je ouders zijn de enige die goed onderhouden zijn op de hele begraafplaats. Is dat jouw werk of doet Sam het?’

‘Allebei.’

‘Sam zei dat er door een mijnexplosie een rotsblok was losgeraakt en dat het op hun auto is gevallen.’

Randy knikte, en er kwam plotseling een glans in zijn ogen. Hij wreef erover en ging wat verder bij Puller vandaan zitten.

‘Ze waren op weg naar Jean. Trent was daar in de buurt met explosies bezig. De rotsen vielen op de weg.’ Hij zweeg even om zich te beheersen.

‘En ze kwamen om?’ vroeg Puller.

Randy knikte. ‘De dokter zei dat ze min of meer op slag dood moeten zijn geweest. Ze hebben dus niet geleden. Dat is goed. Het duurde even voor we ze vonden.’

‘Wie heeft ze gevonden?’

‘Ik.’

‘Je zei dat ze op weg waren naar Jean? Bedoel je hun vorige huis?’

Randy knikte.

‘Waarom gingen ze daarheen?’

‘Ik was jarig,’ zei Randy met zo’n klein stemmetje dat Puller hem amper kon verstaan. ‘Jean gaf een feestje voor me.’

‘Dus ze stierven op jouw verjaardag?’

Randy knikte en boog zijn hoofd. ‘Het was een rotcadeau. Ik heb daarna nooit meer mijn verjaardag gevierd.’

‘Hoe heb je ze gevonden?’

‘Toen ze niet kwamen opdagen, probeerden we ze te bellen. Er werd niet opgenomen. Toen splitsten we ons op. Er waren drie routes die ze konden hebben gevolgd. Vaak sluiten ze hier wegen af voor werk en zo. Ze namen dus niet altijd dezelfde weg. We moesten overal zoeken. Sam ging naar een weg, Jean naar een andere, en ik nam de derde weg. De juiste weg.’ De tranen sprongen hem weer in de ogen, en ditmaal wendde Puller zich af.

‘Waar was Roger toen dat alles gebeurde?’

‘Die was zich in het huis aan het bezatten.’ Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Weet je wat hij tegen me zei toen hij hoorde wat er gebeurd was?’

‘Nee, wat?’

‘“Zulke dingen gebeuren nou eenmaal.” Dat zei de schoft tegen me. “Zulke dingen gebeuren nou eenmaal.”’

‘Ik vind het heel erg, Randy.’

‘Ja,’ zei hij kortaf.

Puller sloeg zijn ogen neer. ‘Ik kan me voorstellen dat zoiets iemand een opdonder geeft.’

‘Ik red me wel.’

‘Geloof je dat echt?’

‘Ja. Ach, je hebt je familie niet voor het uitkiezen. Je moet je gewoon zien te redden met de familie die je hebt.’

Vertel mij wat, dacht Puller.

‘En Jean? Hoe reageerde zij erop?’

‘Die gaat haar eigen weg. Leidt haar eigen leven. Ze zoekt bezigheden. Toen onze ouders omkwamen, was ze daar net zo kapot van als de rest van ons, maar ze is jong en rijk en heeft veel om voor te leven. Een gezin om voor te zorgen. Kinderen om groot te brengen.’

‘En jij? Jij hebt nog een heel leven voor je.’

‘Denk je dat?’

Hij zei dat op een vreemde manier en Puller keek hem aandachtig aan. ‘Denk je erover om er voortijdig een eind aan te maken? Dat zou erg dom zijn.’

‘Nee, ik ben niet zoveel verdriet waard.’

‘Heb jij de nieuwe doodsbedreigingen aan Roger gestuurd?’

‘Ik wist niet eens dat hij ze kreeg. Hoe gaat het met je onderzoek?’

‘De hele stad zal er wel over praten.’

‘Ja, dat kun je wel zeggen.’

‘Het gaat langzaam.’

‘Je kunt je moeilijk voorstellen dat al die mensen vermoord zijn.’

‘Heb je Eric Treadwell of Molly Bitner gekend?’

‘Nee, niet goed.’

‘Je hebt ze gekend of niet gekend, Randy. Wat is het?’

‘Ik kwam ze weleens tegen. Dat was het wel zo’n beetje.’

‘Kende je ze goed genoeg om mij nu te kunnen vertellen dat ze iets met drugs deden? Er misschien in handelden?’

‘Nee. Zo goed kende ik ze niet. Maar ik ben zelf niet aan de drugs, dus ik zou het niet weten. Mijn favoriete verslaving is bier.’ Randy keek over zijn schouder naar het kantoortje van het motel. ‘Het is mooi wat je voor Louisa hebt gedaan.’

‘Ik deed alleen maar wat ieder ander had moeten doen.’

‘Zo kun je het ook bekijken. Sam is een goede politievrouw. Ze zal je echt kunnen helpen.’

‘Dat heeft ze al gedaan.’

‘Jean heeft me over de bom verteld. Je hebt Sams leven gered.’

‘Het scheelde niet veel. Ik zag het gevaar te laat.’

‘Toch ben je in mijn ogen een held. Waarschijnlijk zeg ik het niet vaak tegen haar, maar ik ben trots op mijn zus.’

‘Vertel het haar dan zelf. Het leven is kort.’

‘Misschien doe ik dat nog eens.’

‘Wil je in je familie terug, Randy?’

De andere man stond op. ‘Ik weet het niet, Puller. Ik weet het echt niet.’

‘Nou, op een gegeven moment moet je die keuze maken.’

‘Ja, dat weet ik.’

Hij draaide zich om en liep weg in de richting vanwaar hij gekomen was.

Puller keek de man na.

Drake, West Virginia, bleek veel ingewikkelder in elkaar te zitten dan hij had gedacht.