·5·

Puller zat op de kofferbak van zijn grote zwarte dienstwagen, een Chevrolet Malibu, en dronk een extra grote beker koffie, terwijl hij bij het licht van een straatlantaarn voor het cid-hoofdkwartier het dossier doornam. Om hem heen bevonden zich de kantoren van alle recherchedivisies van het leger, waaronder de ncis, waarop een populaire televisieserie was gebaseerd. Puller wenste dat hij net als zijn tv-collega’s elke week binnen een uur een misdrijf kon oplossen. In de echte wereld duurde het vaak langer, en soms kwam je nooit achter de waarheid.

Op de achtergrond waren de genadeloze geluiden van schoten te horen. Het fbi-gijzelingsteam en de mariniers trainden dag en nacht met echte munitie. Puller was zo aan die schoten gewend dat ze amper nog tot hem doordrongen. Het zou hem pas opvallen wanneer hij ze niet hoorde. Ironisch genoeg moest je je juist zorgen maken als er in Quantico geen schoten werden gelost.

Hij sloeg een bladzijde in het dossier om. Het leger deed alles net zo systematisch en nauwkeurig als het zijn gegevens bijhield. Alles was volgens de regels: de grootte van de map, het aantal bladzijden, de informatie aan de rechter- en de linkerkant, alle punten en komma’s, alle onderstrepingen. Er waren hele handboeken die al dat soort details uitputtend aan de orde stelden. Alleen al de voorschriften voor het bijhouden van het MP-register waren legendarisch gedetailleerd. Toch was het voor Puller altijd het belangrijkst wat er op het papier stond, niet de plaats waar de gegevens volgens de voorschriften thuishoorden.

Matthew Reynolds, zijn vrouw Stacey en hun twee tienerkinderen, een jongen en een meisje, waren vermoord in een huis in een afgelegen deel van West Virginia. De postbode had de lijken gevonden. De politie was ter plaatse. De man was kolonel bij de dia. Hij had zesentwintig jaar in uniform gediend en stond op het punt de dienst vaarwel te zeggen en in de particuliere sector te gaan werken. Hij werkte in het Pentagon en woonde in Fairfax City, en Puller wist dan ook niet wat de man en zijn gezin in een huis in West Virginia deden. Dat zou een van de vele vragen zijn waarop hij een antwoord moest vinden. Misschien had de plaatselijke politie die antwoorden al. Hij zou alles aanhoren wat ze wisten en het persoonlijk verifiëren.

Hij stopte het dossier in zijn aktetas en controleerde zijn spullen in de kofferbak. Het zat allemaal in een speciaal gemaakte infanterierugzak met meer dan honderd vakken. Die rugzak bevatte zo ongeveer alles wat hij in het veld nodig kon hebben: lichtblauwe rubberen handschoenen, zaklampen, papieren zakken, lijkenzakken met labels, 35mm-camera’s, instantcamera’s, groen biohazardpak compleet met capuchon en luchtfilter, witte pakken om plaatsen delict te onderzoeken, een meetlint, een liniaal, een afzettingslint, formulieren, een vingerafdrukkensetje, een setje om kruitresten te analyseren, afdekplastic, een digitale recorder, een notitieboekje, medische hulpmiddelen, overschoenen, lichaamsthermometer, gasmasker, reflecterend hesje, een zakmes en nog zo’n zeventig andere dingen. Hij had twee M11-pistolen en extra magazijnen met dertien en twintig patronen. Hij had een extra gevechtstenue in een andere rugzak. Zolang het zelfs zo laat op de avond nog warmer dan dertig graden was, had hij genoeg aan een spijkerbroek, een wit T-shirt en Nikes.

Puller was nog nooit in zijn eentje op een zaak als deze af gegaan. Gewoonlijk had hij minstens een andere cid-agent bij zich, meestal nog meer, plus technische ondersteuning. En deze zaak smeekte om de inzet van meer mensen. Maar hij had zijn bevelen. En in het leger voerde je die bevelen uit, want anders kwam je tegenover een militair tribunaal te staan, met misschien wel de gevangenis als je volgende stationering.

Hij nam zijn Garmin om het adres in te voeren, sloot het portier van de Chevrolet, drukte het gaspedaal in en liet Quantico achter zich.

Hij stopte een keer om te gaan plassen en nog een beker zwarte koffie te nemen. Om drie uur ’s nachts arriveerde hij in Drake, West Virginia, volgens het bord een plaats met 6547 inwoners. Over iets meer dan drie uur zou de zon opkomen. Hij was een keer verdwaald toen zijn gps hem over een tweebaansweg aan de rand van Drake had geleid.

Zijn koplampen schenen op een wijk met leegstaande huizen. Het moesten er minstens honderd zijn, misschien wel veel meer. Ze zagen eruit als prefabhuizen die ter plaatse in elkaar waren gezet. Aan de ene kant van de straat stond een rij elektriciteits- en telefoonpalen. Maar toen hij deze kleine ‘omweg’ maakte, was Puller op andere gedachten gekomen. De huizen stonden niet leeg; sommige waren bewoond, misschien wel allemaal. Er stonden oude auto’s aan de voorkant. Toch leek het licht dat in een paar van de ramen te zien was niet elektrisch. Misschien waren het gas- of batterijlampen. Puller reed door en zag toen nog iets wat hem vreemd voorkwam. Het was een kolossaal koepelvormig gevaarte dat zich uit het bos verhief. Tussen dichte klimplanten, wilde struiken en spichtige bomen meende Puller iets harders te zien, iets wat door de mens gemaakt was.

Wat is dat nou weer?

Hij was doorgereden, want hij wilde zo gauw mogelijk op zijn bestemming zijn. De gps had een nieuwe route berekend en hij was algauw weer op de juiste weg. Toen hij aankwam, was hij niet moe. De lange rit was ontspannend geweest en had hem nieuwe energie gegeven. Hij besloot aan het werk te gaan.

Hij had vooruit gebeld om een kamer in het enige motel in die omgeving te reserveren. Het was een derderangsmotel, maar dat kon Puller niet schelen. Hij had jaren van zijn leven in primitieve onderkomens in moerassen en woestijnen doorgebracht, met een emmer als douche en een gat in de grond als wc. Vergeleken daarmee was dit etablissement zoiets als het Ritz.

De deur van het kantoor zat op slot, maar toen hij drie keer had aangebeld, werd er opengedaan. Later, nadat ze hem had ingeschreven, vroeg de slaperige oude vrouw die achter de balie stond, een vrouw met krulspelden en een rafelige ochtendjas – hem waarvoor hij in de stad was.

Terwijl hij de kamersleutel in ontvangst nam, zei Puller: ‘Vakantie.’

Daar moest de oude vrouw om lachen.

‘Je bent een grappenmaker,’ zei ze, slissend door een groot gat tussen haar voortanden. Ze rook naar nicotine, knoflook en salsa. Het was een indrukwekkende combinatie. ‘Een grote grappenmaker.’ Ze keek vanaf haar eigen hoogte van een meter vijfenvijftig naar hem op.

‘Kunt u me een eetgelegenheid aanbevelen?’

Legervoorschrift nummer één: zoek een betrouwbare plek om te eten.

‘Dat hangt ervan af,’ zei de vrouw.

‘Waarvan?’

‘Of je het erg vindt om steenkoolstof in je uitsmijter te krijgen.’

‘Dat kan niet erger zijn dan verarmd uranium in je ochtendkoffie. En ik sta nog overeind.’

‘Dan kun je hier overal terecht,’ kakelde ze. ‘Ze zijn allemaal ongeveer hetzelfde, schat.’

Toen hij zich omdraaide, vroeg ze: ‘Ben je getrouwd?’

‘Ben jij op zoek?’ antwoordde hij. Hij draaide zich om en zag haar grijnzen met dat gat tussen haar tanden.

‘Was het maar waar, schat. Was het maar waar. Ga maar lekker slapen.’

Puller liep weg. Hij was niet van plan te gaan slapen.