·90·

Toen ze daar renden, zei een versufte Trent: ‘Wat gebeurt er? Wie zijn jullie?’

‘Hou nou maar je mond en bewaar je adem voor het rennen, Roger,’ snauwde Cole.

Ze kwamen veel sneller door het filtersysteem dan op de heenweg, zelfs met Trent op sleeptouw. Ze renden de trap op, door het brandweergebouw en naar het betonnen pad aan de voorkant. Puller en Cole hadden geen tijd gehad om zich van hun Hazmat-pakken te ontdoen. Hun bezwete haar zat aan hun gezicht geplakt. Alleen omdat ze nog maar weinig vocht in hun lichaam hadden, zweetten ze nu heel wat minder.

Trent had een rood gezicht en haalde moeizaam adem. ‘Ik denk dat ik een hartaanval krijg.’

‘Doorlopen!’ riep Puller. Hij trok zijn handschoen uit en keek op zijn horloge. Er waren bijna vier minuten verstreken. Ze hadden nog één minuut. Misschien werd het een explosie van vijfhonderd ton tnt. Zelfs met die betonnen koepel was het bereik van de explosie veel groter dan de afstand die ze in de volgende minuut konden rennen, al waren ze olympische atleten geweest. En als het een kernexplosie werd, zou er over vijfenvijftig seconden niets meer van hen over zijn dan een beetje damp.

Cole zag hem op zijn horloge kijken en een gezicht trekken. Puller voelde dat en keek haar aan. Al rennend keken ze elkaar in de ogen.

‘Het was prettig met je te dienen, agent Puller.’ Ze kon een zwak glimlachje produceren.

‘Het was me een eer, brigadier Cole.’

Ze hadden nog dertig seconden te leven.

In die tijd lukte het hen nog eens tachtig meter verder te komen. De koepel verhief zich duidelijk zichtbaar achter hen. Puller keek niet eens op zijn horloge. Hij rende gewoon door. Hij voerde het tempo op. Cole deed dat ook. En Trent ook. De frisse lucht had hem verkwikt, en blijkbaar besefte hij nu dat ze letterlijk voor hun leven renden.

Puller vroeg zich even af hoe de schok zou aanvoelen. Daar zou hij gauw genoeg achter komen.

In de Bunker kwamen de dynamietstaven tot ontploffing.

Maar Robert Pullers methode werkte. De gefaseerde explosies, met telkens milliseconden ertussen, maakten een naad in de bol en de kern vloog daar recht doorheen.

Het kwam niet tot een superkritische explosie.

Nu werd het gewoon een bom.

Maar wel een grote bom. En Drake County had ondanks alle mijnbouw in de loop der jaren nog nooit zo’n klap als deze meegemaakt.

De aarde trilde onder hun voeten, maar ze voelden dat maar een seconde, de tijd waarin hun voeten nog met de aarde in contact bleven. Even later werden Puller, Cole en Trent zeven meter door de lucht gegooid. Ze smakten tegen de grond en rolden weg door de schokgolf die uit de Bunker kwam. Ten slotte bleven ze aan de rand van het bos liggen, bijna dertig meter verwijderd van de plaats waar ze voor het laatst hadden gestaan. Het scheelde maar een haar of Puller was tegen de stam van een den gedreund.

Het regende puin uit de hemel.

Puller, bebloed en versuft, rolde zich langzaam om. Op de een of andere manier was de mp-5 bij hem gebleven. De loop was tegen zijn gezicht geslagen toen hij op de grond was gedreund. Zijn wang was kapot en gezwollen. Zijn hele lichaam schreeuwde van pijn, zowel van de explosie die hem had getroffen als van de dreun waarmee hij op de grond was gegooid nadat hij zo’n eind was weggeslingerd. Toen een vliegend brok beton hem bijna onthoofdde, keek hij achterom naar de Bunker.

Die was er niet meer. Minstens een deel van de koepel was weg. Er vlogen nog steeds brokken beton door de lucht. Door het nieuwe gat in de Bunker stegen rook en nevel op. Een deel van de zijkant van de Bunker was ook weggeslagen. Dat moest de bron zijn geweest van de schokgolf die hen een eind had weggeslingerd. Het was net een door de mens gemaakte vulkaan, dacht Puller.

Hij hoorde geen kreten uit de omgeving, waar brokstukken op de huizen sloegen. In de voormalige personeelswoningen hadden zevenenvijftig mensen onderdak gevonden. Cole had eerder die avond haar agenten daarheen gestuurd om ze allemaal weg te halen. Ze hadden gezegd dat die mensen op verboden terrein waren en dat de county hen daar lang genoeg had gedoogd. Die mensen zaten nu in opvanghuizen in plaats van in die woningen, die nu verpletterd werden door een lawine van rondvliegende brokken gewapend beton. Op dat moment leek het een heel goede beslissing.

Hij wist niet of het spul dat door de Bunker werd uitgebraakt radioactief was, en op dat moment kon het hem ook niet schelen. Hij moest Cole vinden.

Hij vond Roger Trent eerst. Helaas was die met zijn hoofd tegen een boom gevlogen die veel harder was dan hij. De helft van zijn hoofd was weg. De financiële problemen van de mijnmagnaat waren voorbij, net als zijn leven.

Puller keek koortsachtig om zich heen. Een nieuwe explosie liet de grond schudden en joeg nog meer brokstukken door de lucht.

Toen zag hij haar eindelijk.

Cole was bijna vijftig meter bij hem vandaan. Ze deed verwoede pogingen om overeind te komen.

‘Blijf liggen,’ riep hij. ‘Ik kom eraan.’

Hij rende door de lucht vol gruis en brokstukken, stukken beton ontwijkend die even dodelijk waren als .50-geschut. Hij was vijftien meter bij haar vandaan toen het gebeurde. Een brok beton ter grootte van een mortiergranaat trof Cole recht op haar hoofd. Ze viel op de grond terug.

‘Nee!’ riep Puller uit.

Hij rende nog harder, terwijl stukken beton, de bewapening daarvan en allerlei dingen die hij niet herkende om hem heen vielen. Het was alsof hij de dood weer probeerde te ontwijken in Kaboel of Bagdad.

Hij kwam bij haar aan en knielde neer.

Haar achterhoofd zat onder het bloed. Hij zag stukjes van haar schedel.

Hij draaide haar voorzichtig om.

Cole keek naar hem op. Haar ogen waren dof. Haar hersenen hielden ermee op.

Hulpeloos stak hij zijn hand naar haar uit.

Haar ogen bewogen niet meer en haar blik bleef nog heel even op hem gericht. Haar lippen kwamen van elkaar. Hij dacht dat ze iets tegen hem zou zeggen.

Er ging nog één huivering door haar heen, één laatste ademtocht.

Haar ogen bewogen niet meer.

En Samantha Cole stierf.

Niet één keer had John Puller op het slagveld ooit gehuild om een gevallen kameraad. Niet één keer. En hij was vaak in de gelegenheid geweest om dat te doen. Puller-mannen huilden niet. Dat was regel één.

Maar toen Sam Cole hem verliet, liepen de tranen over zijn wangen.