·28·

Twee politiewagens van de county stonden naast elkaar, maar motorkap naast kofferbak, voor de twee huizen geparkeerd, en de agenten in de auto’s praatten met elkaar. Cole kwam slippend tot stilstand, gevolgd door Puller in zijn Malibu. Haar auto stond nog maar amper stil of ze stapte al uit en liep naar de twee politiewagens toe.

‘Hebben jullie de hele nacht zitten kletsen of ook nog jullie werk gedaan?’ snauwde ze.

Puller kwam achter haar aan en zag dat het twee agenten waren die hij niet eerder had gezien. Dat was ook wel logisch, als ze de nachtdienst hadden.

De agenten stapten uit hun auto’s en gingen min of meer in de houding staan, al zag Puller in hun lichaamstaal veel meer minachting dan respect voor hun meerdere. In het leger zou zoiets binnen enkele pijnlijke minuten zijn afgehandeld, gevolgd door een maandenlange straf voor de overtreder.

‘Iets te melden?’ vroeg Cole.

Ze schudden allebei hun hoofd. Een van hen zei: ‘We hebben niets gezien en gehoord. We hebben regelmatig onze ronden gelopen, maar steeds op andere tijden, zodat iemand die keek geen patroon kon zien.’

‘Oké.’ Ze wees naar Puller. ‘Dit is John Puller van de cid. Van het leger dus. Hij werkt met ons samen aan deze zaak.’

Deze twee agenten keken niet vriendelijker dan die van de vorige dag. Daar zat Puller niet mee. Hij was hier niet gekomen om vrienden te maken. Hij knikte de twee toe, maar keek toen Cole weer aan. Dit was haar show, niet de zijne.

‘Jullie twee waren maandag op de plaats delict,’ zei Cole. ‘Heeft een van jullie daar een pakje zien liggen dat de postbode kan hebben laten vallen?’ Ze wees naar het huis van de Halversons.

Ze schudden allebei hun hoofd. ‘Al het sporenmateriaal is geregistreerd,’ zei een van hen. ‘We hebben geen pakje gezien.’

De ander zei: ‘Als het niet is geregistreerd, hebben we het niet gevonden. Maar wij waren daar niet de enigen. Lan moet weten of er een pakje is gevonden,’ voegde hij eraan toe.

‘Ik had het moeten weten als er een pakje was opgedoken, verdomme,’ snauwde Cole.

‘Dus misschien is er geen pakje, brigadier,’ zei de eerste agent met kalme, gelijkmatige stem.

Zonder dat ze het merkten keek Puller aandachtig naar hen beiden. Hij kon hen niet goed doorgronden. Hij wist niet of het hen dwarszat dat ze door een vrouw werden gecommandeerd of dat er iets anders achter hun onwillige houding zat – bijvoorbeeld een leugen.

Hij zei: ‘Nou ja, het duikt wel op, of niet.’

Beide agenten keken hem aan.

Voordat een van hen iets kon zeggen, zei Puller: ‘Dus er is vannacht niets gebeurd? Geen auto’s, geen mensen die over straat liepen? Geen kinderen die verstoppertje speelden?’

‘Er waren wel auto’s,’ zei een van de agenten. ‘En ze gingen allemaal naar hun huis en daar zijn ze nog steeds.’

De ander zei: ‘Er waren een paar kinderen buiten. Ze kwamen niet bij een van de huizen. En er liep vannacht niemand over straat. Het was heet en benauwd en het was hier vergeven van de muggen.’

Puller keek naar het huis waarin Treadwell en Bitner waren vermoord. ‘Hebben ze familie die in kennis moet worden gesteld?’

‘Dat zijn we aan het nagaan,’ zei Cole. ‘De Reynolds’ hebben naast de ouders van de vrouw nog meer familie. We proberen met ze in contact te komen.’

‘Het leger kan jullie daarbij helpen. Ze hebben informatie over de familie van de kolonel.’

Cole knikte haar agenten toe. ‘Oké, jullie hebben nog dienst tot acht uur. Ga maar weer aan het werk.’

De mannen draaiden zich om en liepen weg.

‘Hebben ze altijd zo’n arrogante houding?’ vroeg Puller.

‘Nou, ik heb ze er in feite van beschuldigd dat ze het hadden verknoeid of bewijsmateriaal hadden achtergehouden. Ik kan me wel voorstellen dat het ze niet lekker zit. Waarschijnlijk zou ik net zo’n houding aannemen. Misschien had ik niet zo tegen ze moeten uitvaren, maar ik ben kwaad omdat ik niet meer aan dat verrekte pakje heb gedacht.’ Ze keek naar hem op. ‘Vind je het erg als ik een sigaretje rook?’

‘Nee, maar je longen denken er vast anders over.’

‘Denk je dat ik niet heb geprobeerd te stoppen?’

‘Mijn vader heeft veertig jaar gerookt.’

‘Hoe is hij ervan af gekomen?’

‘Hypnose.’

‘Dat meen je toch niet?’

‘Ik stond er zelf ook versteld van. Ik dacht dat koppige mensen niet te hypnotiseren waren. Maar blijkbaar zijn zij er juist ontvankelijk voor.’

‘Noem je mij koppig?’

‘Ik zou je liever een ex-roker noemen.’

‘Dank je, Puller. Misschien ga ik het proberen.’

‘Dus nu gaan we in het register van het sporenmateriaal kijken. En wat dan?’

‘Lan komt hier vanmorgen.’ Ze keek op haar horloge. ‘Over ongeveer een uur.’

‘En als het pakje niet opduikt?’

‘Ik weet het niet, Puller. Ik weet het echt niet.’

‘Reed zei dat hij misschien op het postkantoor kon uitzoeken waar het vandaan komt. Er worden gegevens bijgehouden van aangetekende stukken. Maar misschien kun jij ervoor zorgen dat daar wat vaart achter wordt gezet.’

‘Misschien wel. Het zou mooi zijn om te weten wat er in dat pakje zat. Misschien is vanwege de inhoud een van mijn mannen gedood.’

Hij draaide zich om en keek naar het huis. ‘Was jij een van de eersten die hier aankwamen?’

‘Nee. Twee anderen waren hier eerder. Jenkins daar. En Lou, die je gisteren hebt ontmoet. De man die met de bedrieger in het huis van Treadwell heeft gepraat.’

‘Wanneer ben jij hier aangekomen?’

‘Ongeveer anderhalf uur nadat het telefoontje was binnengekomen. Ik was helemaal aan de andere kant van de county.’

‘En was de hond toen nog in het huis?’

‘Ja. Hoezo? Wat heeft die verrekte hond ermee te maken? Hij heeft niet geblaft; dat heb ik je al verteld.’

‘Nou, honden pakken dingen op. Ze kauwen op dingen. Ze eten dingen die ze niet zouden moeten eten.’

Cole keek grimmig naar het huis.

‘Laten we gaan, Puller.’

Ze begon te rennen.