·54·

‘Wat doe jij hier nou?’

Julia Carson was niet in uniform. Ze droeg een spijkerbroek en een mouwloze legergroene blouse en ze was blootsvoets. Haar armen waren gebruind en gespierd. Waarschijnlijk ging ze dagelijks naar de sportschool en liep ze in de lunchpauze hard om in de zon te komen en slank te blijven, dacht Puller.

Ze keek op naar Puller, die voor de deur van haar appartement stond. Op de schoenen die volgens voorschrift bij zijn gala-uniform hoorden was hij ruim een meter negentig, en met zijn brede schouders vulde hij de deuropening op.

‘Ik heb nog wat vragen.’

‘Hoe wist je waar ik woonde?’

‘Met alle respect, maar ik ben onderzoeker van het leger en u zit in het leger. Het is net zoiets als iemand opzoeken in het telefoonboek.’

‘Toch staat het me niet aan.’

‘Daar neem ik kennis van. Kunnen we dit binnen afhandelen?’

‘Ik heb al met je gepraat.’

‘Ja, en zoals ik al zei, heb ik nog wat vragen.’

‘Ik heb het druk.’

‘En ik doe onderzoek naar een moord. Op een van uw mensen.’

In de hal ging een andere deur open. Twee jonge mensen kwamen tevoorschijn en keken naar hen.

‘Misschien kunnen we beter naar binnen gaan, generaal,’ zei Puller.

Ze keek naar het jonge stel, deed een stap achteruit en liet Puller binnen. Toen sloot ze de deur achter hem en leidde hem door de gang. Puller zag dure accessoires, olieverfschilderijen en smaakvolle meubelen in haar flat tegenover de Pentagon City Mall, niet meer dan een metrostation van het Pentagon verwijderd.

‘U woont gunstig, zo dicht bij uw werk.’

‘Ja,’ zei ze bruusk.

Ze gingen in de huiskamer zitten. Ze gebaarde hem plaats te nemen op een fauteuil en ging zelf op een bankje tegenover hem zitten.

Aan de muren hingen foto’s van Carson met een hele rits hoge militairen en politici. Al die mensen, voor het merendeel mannen, konden haar helpen met haar carrière en hadden dat waarschijnlijk ook gedaan. Hij had een soortgelijke fotowand in haar kamer op het Pentagon gezien.

‘Mooi appartement.’

‘Het bevalt me hier wel.’

‘Ik leef nog steeds als een student.’

‘Dat is jammer,’ zei ze zonder omhaal. ‘Misschien wordt het tijd dat je opgroeit.’

‘Misschien wel.’

‘Ik weet niet wat voor vragen je nog kunt hebben.’

‘Ze zijn gebaseerd op nieuwe informatie.’

‘Wat voor nieuwe informatie?’ zei ze smalend.

‘Over kolonel Reynolds.’ Hij zweeg en keek haar aan.

‘Oké, ik wacht, of moet ik raden?’

Puller haalde op zijn gemak zijn officiële notitieboekje tevoorschijn en schroefde de dop van zijn pen. Ondertussen keek hij ook naar haar. Hij zag dat ze haar blik over zijn rijen linten liet gaan. Je droeg je linten of medailles niet op je werkkleding, maar op een groen gala-uniform prijkten ze in volle glorie. En ze was onwillekeurig onder de indruk. Zoals zijn sac had opgemerkt, was Puller een vechtersbaas in het veld geweest. De gekleurde linten en stukjes metaal hadden nooit veel betekenis voor hem gehad. Hij herinnerde zich vooral de daden achter de officiële decoraties. Maar als je met die militaire onderscheidingstekens iemands aandacht kon krijgen, waren ze hun gewicht in goud waard.

‘Je hebt veel bereikt, Puller,’ zei ze schoorvoetend met bewondering.

‘Het enige wat ik op dit moment wil bereiken, is het vinden van een moordenaar.’

‘Dan verspil je je tijd door hier nu met mij te praten.’

‘Dat denk ik niet.’

‘Kom dan ter zake. Ik heb anders wel wat beters te doen. Zoals ik je al heb verteld, moet ik morgenvroeg de briefing geven.’

‘Ja. Het verbaast me eigenlijk dat u niet meer op kantoor bent om ervoor te zorgen dat de presentatie perfect is voor de viersterrengeneraal.’

‘Dat gaat je geen bliksem aan. En laten we niet vergeten wie van ons tweeën de ster heeft. Ik begin mijn geduld te verliezen. En vergeet ook niet dat ik goede contacten heb bij de cid.’

‘Ongetwijfeld.’ Hij keek naar haar fotowand en zag het hoofd van de cid naar hem terugkijken. ‘En die zijn vast beter dan de mijne.’

‘Dus kom ter zake!’

‘Vertelt u me eens wat kolonel Reynolds tegen u heeft gezegd over wat er in West Virginia aan de hand was. Waarover maakte hij zich zorgen?’

Ze keek hem verbaasd aan. ‘Ik heb je al verteld dat Reynolds niet met mij praatte over wat er in West Virginia gebeurde.’

‘Dat weet ik. Ik heb het in mijn boekje genoteerd. Ik wilde u alleen de kans geven uw verklaring te herzien voordat het niet meer kan worden teruggedraaid.’

Ze keken elkaar ijzig aan.

‘Ik weet niet wat je hier wilt suggereren, maar het bevalt me niet,’ zei ze.

‘En het bevalt mij niet dat er tegen me wordt gelogen.’

‘Je gaat buiten je boekje.’

‘Wat buiten het boekje gaat is dat u me onjuiste informatie geeft waardoor het veel moeilijker voor me wordt om Reynolds’ moordenaar te vinden.’

‘Wie heeft je verteld dat ik daar iets van wist?’

‘Ik ben onderzoeker. Het is mijn werk om dingen te weten te komen.’

‘Als mensen onjuiste dingen over me zeggen, heb ik het volste recht om het te weten.’

‘Als die dingen onjuist zijn. Maar niet als ze waar zijn.’

Ze sloeg haar armen over elkaar en leunde achterover.

Hij zag dat. Daarstraks was haar houding agressief geweest: haar handen op haar knieën, haar bovenlijf naar hem toe gebogen, als het ware smekend om de waarheid te mogen vertellen. Nu was dat veranderd.

Ze had hem blijkbaar zien kijken, want ze zei: ‘Ik heb de ondervragingstechnieken zo ongeveer uitgevonden, Puller, dus je hoeft niet te proberen me te doorgronden.’

‘Hebben we het dan over de meer uitgebreide ondervragingstechnieken, mevrouw?’

‘Jij weet net zo goed als ik dat het leger zich aan de conventie van Genève houdt.’

‘Ja, mevrouw.’

Maar ze leunde nog meer achterover en keek hem niet meer zo recht in de ogen.

Hij besloot gebruik te maken van het moment. ‘Was Reynolds een goede militair?’

‘Ja, dat was hij. Dat heb ik je al verteld.’

‘En goede militairen nemen de hiërarchie in acht?’

‘Ja.’

‘Dus als Reynolds iemand van buiten zijn hiërarchische keten over zijn bezorgdheid had verteld, zou het toch logisch zijn als hij ook zijn directe superieur op de hoogte had gesteld. U dus. Hij was de kolonel. U bent de generaal, zoals u me zo goed duidelijk hebt gemaakt.’

Ze sloeg haar benen over elkaar en liet haar kin een beetje zakken. ‘Ik weet niet wat ik je zou kunnen vertellen.’

‘Natuurlijk wel. De waarheid, bijvoorbeeld.’

‘Voor zulke woorden kan ik je achter de tralies laten gooien.’

‘Maar dat doet u niet.’

‘Waarom niet? Vanwege je vader? Die is allang uit het leger vertrokken, Puller. Dus daarmee zet je me niet onder druk, of de man nu een legende is of niet.’

‘Dat was niet waar ik aan dacht.’

‘Natuurlijk wel. Je pokergezicht laat veel te wensen over.’

Puller ging door alsof hij haar niet had gehoord. ‘Eigenlijk dacht ik aan die ster op uw schouder.’

Haar gezicht werd nog harder. Ze zag eruit alsof ze hem elk moment kon aanvliegen, maar een ervaren ondervrager als Puller kon onder die harde schaal de eerste vage angst bij de vrouw bespeuren.

‘Hoezo?’ zei ze. ‘Denk je erover me die ster te laten verliezen? Bespaar je de moeite. Ik heb me voor die ster uit de naad gewerkt. Ik heb hem verdiend.’

‘Eigenlijk, mevrouw, dacht ik dat uw schouders breed genoeg leken om die ster en waarschijnlijk nog minstens een ster erbij te kunnen dragen.’

Die tactiek verraste haar. Carson sloeg haar armen en benen over elkaar en boog zich naar voren. Ze keek naar het notitieboekje.

Hij ging op die subtiele blik in en zei: ‘Dit komt allemaal in het rapport alsof het plaatsvond tijdens onze eerste bespreking in het Pentagon.’

‘Eerlijk gezegd verwacht ik dat soort nuances niet van jou, Puller.’

‘De meeste mensen verwachten dat niet, denk ik.’

Ze keek omlaag en wreef nerveus haar vingers over elkaar. Toen ze opkeek, zei ze: ‘Zullen we ergens een kop koffie gaan drinken? Ik kan wel wat frisse lucht gebruiken.’

Hij stond op. ‘Ik trakteer.’

‘Nee,’ zei ze vlug. ‘Ik denk dat ik ga trakteren, soldaat.’