·94·

Als Puller ging hardlopen, deed hij dat het liefst op afgelegen, eenzame paden. Hij kwam daar om te zweten en te denken, en het eerste hielp hem bij het laatste. En hij had niet graag mensen in de buurt als hij dat deed.

Hij stopte de dopjes in zijn oren, zette zijn iPod aan en begon hard te lopen. Acht kilometer later draafde hij naar zijn auto terug.

En toen bleef hij staan.

Hij zag zes mannen. Een van hen leunde op de motorkap van zijn Malibu. Vier anderen stonden op enige afstand. De zesde man stond bij het achterportier van de Malibu. Twee zwarte suv’s stonden voor en achter Pullers auto, die daardoor klemgezet was.

Puller liep door. Hij haalde de dopjes uit zijn oren en nam zijn iPod in zijn rechterhand.

‘Hé, Joe, hoe gaat het?’

Joe Mason kwam bij de Malibu vandaan. ‘Puller, ik heb een tijdje niet van je gehoord. Ik dacht dat mijn instructies op dat punt duidelijk genoeg waren. Je zou aan mij rapporteren.’

‘Nou, soms worden instructies verpest door de feiten in het veld en dan moet je ze veranderen.’

‘O ja?’

‘Ja, zo is het.’

‘Nou, dat heeft niemand mij verteld. En het is altijd goed om iets uit de eerste hand te horen. Daarom ben ik hier.’

Puller kwam dichter naar hem toe. Hij zag dat de vier mannen die op enige afstand stonden ook dichterbij kwamen. Ze waren allemaal gewapend. En het waren dezelfde kerels die hem ooit hadden omsingeld in die parkeergarage in Arlington, kort na zijn gesprek met generaal Carson.

‘Dus je bent hier omdat je wilt dat ik verslag uitbreng?’

‘Ja.’

‘Oké. Dat is geen probleem. Er zijn drie hoofdpunten. Toen Dickie was vermoord, zat me nog iets dwars en ging ik wat spitten. En toen vond ik het volgende. Bill Strauss en jij kenden elkaar. Jullie zijn samen opgegroeid in New Jersey. Ik ben dat nagegaan. Jullie hebben samen bij de mariniers gezeten. Strauss probeerde me in de maling te nemen door te zeggen dat hij nooit had gediend, maar hij wist wat osg en oo waren. En hij liet zijn zoon in het leger gaan omdat hij dacht dat het leger hem van zijn seksuele geaardheid kon “genezen”. Dat doe je niet als je niet zelf soldaat bent geweest.’

‘Oké, dus ik kende hem. Ik heb met hem gediend. Er lopen veel mariniers rond.’

‘Hij hield het daar niet lang uit, net als zijn zoon. Dickie werd eruit gegooid omdat hij homo was. Zijn vader werd eruit gegooid omdat hij een kruimeldief en drugsdealer was en het korps mariniers gewoon genoeg van hem kreeg. Nu is het interessant dat jij ongeveer in dezelfde tijd bij de mariniers wegging. Jij had niets negatiefs staan in je staat van dienst, zoals Strauss, anders zou je nooit bij een federale dienst en later bij Binnenlandse Veiligheid zijn aangenomen. Maar ik denk dat Strauss en jij met elkaar in contact bleven. En toen Dickie tegen zijn vader zei dat Randy Cole hem over een manier had verteld om in de Bunker te komen, en ook wat hij daar had gezien, belde Bill jou. Hij wist dat jij connecties had en dat er iets goeds uit kon voortkomen. Met iets goeds bedoelde hij veel geld, ongeacht de chaos en het verdriet die het zou veroorzaken.’

‘O ja?’

‘Ja, Joe, zo is het. Je kwam meteen naar Drake, en je ging de Bunker in en zag waar Randy Cole het over had gehad. Maar in tegenstelling tot hem begreep jij wat er in die vaten zat. Al die nucleaire koeken die daar maar wat lagen. Vergeten. Wat zou de waarde zijn? Miljarden?’

‘Hoe zou ik dat nou moeten weten?’

‘En het dossier over de Bunker dat je me gaf was echt. Tenminste, zo echt als een doofpotoperatie van het leger kan zijn. Het was ideaal voor jou. Het laatste wat je wilde, was dat iemand daar ging rondsnuffelen. Dus toen ik ernaar begon te vragen, haalde je gewoon dat rapport tevoorschijn en zagen we de Bunker niet meer als een geschikt doelwit van de terroristen.’

‘Ga door.’

‘Ten tweede moest je de bom maken. Strauss liet Treadwell een aantal onderdelen maken zonder hem te vertellen waarvoor ze werkelijk bestemd waren. Hij gaf hem alleen specificaties, die hij weer van jou had gekregen. Maar Treadwell en Bitner werden te nieuwsgierig en begingen de grote fout dat ze hun buurman Matt Reynolds erbij haalden. Die werkte voor de dia. Dat kwam veel te dicht bij huis. Hij liet een bodemonderzoek doen. Ik durf te wedden dat het monster uit de buurt van de Bunker afkomstig was. Ik denk niet dat Reynolds wist dat er plutonium in de Bunker zat, maar misschien dacht hij dat het iets giftigs was wat mensen in handen wilden krijgen. En als hij echt op onderzoek zou uitgaan, viel jullie hele plan misschien in duigen. En dus moesten er zes mensen sterven, onder wie twee kinderen. Wie van je jongens heeft het gedaan, Joe?’ Puller keek om en wees naar een van de mannen. ‘Hij?’ Hij wees naar een tweede. ‘Die klootzak daar. Ik denk niet dat je het zelf hebt gedaan. De baas maakt zijn vingers niet vuil. Jij hebt alleen naar de videobeelden gekeken. De ouders werden doodgeschoten, de kinderen doodgeslagen. Had je niet de moed om de kinderen te laten doodschieten?’

Mason zei niets.

‘En toen zagen jullie Larry Wellman, die op maandagavond dienst had. Een onervaren politieagent. Toen hij zijn ronde deed, gingen je mannen bij de achterkant van het huis naar hem toe, waar niemand het kon zien. Ze lieten hun legitimatiebewijzen zien. Federale goden. Wellman wilde maar al te graag helpen. Hij verzette zich niet. Stelde geen vragen. Hij nam je mannen mee naar binnen en ze knoopten hem op als een zij spek. Ze lieten daar snippers van een bonnetje voor een aangetekend stuk achter en reden weg met zijn auto.’

‘Hoe zouden wij die brief dan te pakken hebben gekregen?’

‘Het was niet de echte brief. Jullie wisten ervan omdat Wellman het aan Dickie had verteld, of anders had Matt Reynolds je verteld wat hij had gedaan, toen jullie hem ondervroegen. De brief lag niet in het huis en uiteindelijk hebben we hem niet gevonden. Je hoorde dat de brief niet was ontdekt, maar je wilde dat we op die ingeslagen weg verdergingen, omdat je wist dat die nergens heen leidde en alleen maar tijdverspilling voor ons was. En dus doodden jullie iemand alleen om een valse aanwijzing op de plaats delict te kunnen achterlaten.’

‘Interessant,’ zei Mason.

‘Toen verzon je dat telefoonverkeer in het Dari om de schuld af te schuiven op oosterse figuren, die helemaal niet bestonden. Je zou nooit de aandacht op Drake hebben gevestigd, maar je moest wel vanwege die moorden. Je wist dat de cid een onderzoek zou instellen. En dus zorgde je meteen daarna voor dat telefoongesprek en liet je je mensen nog een telefoongesprek in het Dari voeren. Op die manier zette je mij op een geloofwaardig maar vals spoor, dat naar de gaspijplijn en kernreactor zou leiden. Je zei tegen me dat we drie dagen de tijd hadden, terwijl je wist dat de Bunker binnen twee dagen zou ontploffen. Strauss bedreigde Roger Trent met de dood om het geloofwaardig te maken dat hem iets overkwam, want Strauss zou van deze gelegenheid gebruikmaken om zich te ontdoen van Trent en van de financiële gegevens waaruit bleek dat hij geld had verduisterd. En dus werden Trent en de dozen in de Bunker gelegd. Er zou niets van hem en die papieren overblijven, behalve een beetje radioactief stof. De mensen zouden denken dat Trent ervandoor was gegaan, op de vlucht voor de geldproblemen die Strauss had veroorzaakt, of dat degene die hem die doodsbedreigingen had gestuurd hem eindelijk te pakken had gekregen. Jullie twee hadden een goed plan uitgedacht.’

‘Ik heb nog niets gehoord wat mij ergens mee in verband brengt,’ zei Mason.

Puller stak nu een derde vinger op. ‘En daarom rapporteerde ik niet meer aan jou en ging ik op onderzoek uit. Jij was de enige die ik had verteld dat Dickie Strauss met mij samenwerkte. Belangrijker nog: jij was de enige die ik had verteld dat hij me die avond in het brandweergebouw zou ontmoeten. Zijn dood was niet iets spontaans. Je sluipschutter was daar al een hele tijd, klaar om in actie te komen. Jij was de enige die dat kon hebben georkestreerd. Niemand anders.’

‘Zo herinner ik het me niet,’ wierp Mason tegen. ‘Het is jouw woord tegen het mijne.’

‘En je hebt hem laten vermoorden omdat je bang was dat Dickie van gedachten zou veranderen. Hij was naar het huis gegaan en had Larry Wellman gevonden. Hij zag de lijken van de familie Reynolds. Hij wist dat Treadwell en Bitner ook dood waren. Hij was bang. Jullie hebben hem vast niet verteld wat het echte plan was, maar toen er mensen doodgingen, wist hij dat hij in iets verzeild was geraakt wat veel te ver ging. Misschien dacht hij dat hij maar het beste met de autoriteiten kon samenwerken. Maar dat kon jij niet toestaan. En dus liet je je scherpschutter zijn hoofd van zijn romp schieten.’

‘Dat zeg jij. Daar heb je geen bewijs voor.’

Puller keek naar de andere mannen. ‘Je bent ermee weggekomen, Joe. Je hebt de Bunker de lucht in laten vliegen. Je hebt je nucleaire brandstof in handen gekregen. Roger Trent is dood. De financiële gegevens zijn tot as vergaan. Dus waarom ben je nu hier? Je plan heeft gewerkt.’

Mason zei niets. Hij bleef Puller rustig aankijken.

Puller kwam een stap dichter naar de man toe. ‘Misschien zat dat islamitische “telefoonverkeer” niet zo ver bezijden de waarheid, al heb jij het geënsceneerd. Misschien was je door de vijanden van dit land ingehuurd om een lading nucleair materiaal in West Virginia te laten ontploffen. Ik denk dat die vaten die je achterliet deel uitmaakten van die bom. En de mensen met wie je zakendoet, zijn er vast niet zo blij mee dat alles niet volgens plan is verlopen. En daarom ben je hier: om een beetje wraak op mij te nemen. En misschien ook om je die kerels met tulbanden van het lijf te houden. Hoeveel heb je betaald gekregen om je eigen land aan te vallen, Joe? Noem eens een bedrag.’

Mason schraapte zijn keel. ‘Je hebt het niet helemaal goed, Puller. Ik ben een patriot. Ik zou mijn land dat niet aandoen. Ik wist wat ik daar had, maar ik ben niet betaald om het te laten ontploffen.’

‘Onzin!’ snauwde Puller. ‘Jij bent geen haar beter dan die rotzakken van 9/11.’

Op kwade toon vervolgde Mason: ‘Je weet niet waar je het over hebt, Puller.’

‘Leg het me dan eens uit, Joe. Leg me eens uit hoe een ex-marinier een verrader werd.’

Mason praatte nu snel. ‘Na al die jaren bij Binnenlandse Veiligheid had ik verstand van nucleaire bommen. En ik kon contact leggen met de mensen die ik nodig had om er een te bouwen. Als je eenmaal de brandstof hebt, is de rest niet zo moeilijk. De overheid zou nooit toegeven dat ze ergens kernbrandstof had achtergelaten. Ik kon het spul verkopen zonder dat iemand er ooit iets over te weten kwam. Toch maakte ik een grote fout: ik liet Strauss die idioot van een Treadwell de reflector en andere onderdelen bouwen. Dat brak me lelijk op.’

‘Niets van wat je zojuist hebt gezegd, maakt enig verschil. Je bent nog steeds een verrader. Je hebt vaten met uranium- en plutoniumkoeken achtergelaten in de Bunker. Al dat materiaal had vijf of zes staten radioactief kunnen maken.’

‘Die vaten waren leeg. Ik liet dat spul niet achter. Je hebt gelijk. Het was miljarden waard.’

‘Je liegt,’ zei Puller. ‘Ik heb die vaten gezien. De bovenkant was in geen tientallen jaren open geweest.’

Mason grijnsde triomfantelijk. ‘We hebben de ónderkant van die vaten opengemaakt, Puller. En daarna weer dichtgemaakt. Nadat we ze met aarde hadden gevuld. Je ziet, ik had overal rekening mee gehouden. Ook toen jij aan de bom kwam. Dat liet de timer verspringen.’

‘Toch was het een nucleaire bom. Je wilde je eigen land met een atoombom te lijf gaan, klootzak.’

Mason snauwde: ‘Ik wist wat ik deed. We gebruikten alleen een minimale hoeveelheid plutonium, genoeg voor een kleine knal en een beetje straling. En het was midden in de rimboe. Wat gaf het als Drake in West Virginia radioactief werd? Het was toch al dood.’

‘Er wonen daar meer dan zesduizend mensen, Joe.’

‘In het verkeer komen elk jaar veel meer mensen om. Elk jaar gaan er honderdduizend mensen in ziekenhuizen dood doordat er fouten worden gemaakt. In die context viel de bijkomende schade wel mee.’

‘Maar je bent van plan nucleaire brandstof te verkopen aan onze vijanden. Die zullen hun bommen niet in dunbevolkte gebieden laten ontploffen, Joe. Die laten ze ontploffen in New York.’

‘Ja, nou, ik ben bezig naar een ander land te verhuizen. Ik heb genoeg van dit land. Maar jij verpestte het voor me. Ik kan het spul nog steeds verkopen, maar nu wordt het lastiger. Daarom ben ik hier. Om jou dat betaald te zetten.’

Puller zei: ‘Had je dat geld echt zo dringend nodig? Om je land aan terroristen te verkopen? Je bent uitschot.’

‘Ik heb me dertig jaar voor mijn lánd uit de naad gewerkt. En bij de volgende bezuinigingen wilden ze me eruit gooien. Ik ben mijn land niets verschuldigd.’

Puller stak een vierde vinger op.

Mason zei: ‘Je zei dat er maar drie punten waren.’

‘Ik loog. We hebben Bill Strauss in Zuid-Amerika te pakken gekregen. Hij ging er natuurlijk vandoor voordat de Bunker de lucht in vloog. Hij bleef daar heus niet wachten om naar de paddenstoelenwolk te kijken, al nam hij niet de moeite zijn rouwende vrouw mee te nemen. Een geweldige kerel! O, heb ik je al verteld dat hij jou en al je mensen heeft verraden?’

‘Dat kan niet,’ gooide Mason eruit. ‘Ik heb met Bill gesproken...’

‘Ja, je hebt gisteren met hem gesproken, en vandaag weer. Ik zat bij hem in de kamer. De fbi heeft alles opgenomen.’

‘Je bluft.’

‘Hoe zou ik anders al die dingen kunnen weten die ik jou daarnet heb verteld? Ik ben een vrij goede onderzoeker, maar Strauss heeft ons een heleboel uitgelegd. Anders was ik er nooit achtergekomen.’

Mason staarde alleen maar voor zich uit.

Puller zei: ‘Dus nu zit je met een heleboel nucleair materiaal dat je nooit kunt verkopen. Aan de andere kant heb je in de gevangenis ook niet veel geld nodig. Of als je voor hoogverraad wordt veroordeeld, krijg je een dodelijke injectie. Het is mij om het even.’

Puller keek om zich heen en zag dat Masons mannen nu tekenen van grote nervositeit vertoonden. Dat was zowel gunstig als ongunstig. Gunstig in de zin dat nerveuze mannen geen goede vechters waren. Ongunstig in de zin dat nerveuze gewapende mannen grillige dingen deden en dus moeilijk te voorspellen waren.

Maar hoewel het zes tegen één was, voelde Puller aan dat ze zelf het gevoel hadden dat ze in de minderheid waren.

Hij keek Mason weer aan. ‘Ben je eraan toe om je over te geven, Joe?’ vroeg Puller.

‘Ik zal je vertellen waar ik aan toe ben, Puller. Dat zal ik je meteen vertellen.’