·50·

Ze verlieten het kantoor van de J2, namen corridor 9 naar links en gingen met de lift naar het souterrain. De onderste verdieping van het Pentagon was een verbijsterend labyrint van steriele witte gangen waar nooit een sprankje zonlicht kwam. In het Pentagon zeiden ze dat er nog steeds ambtenaren van het ministerie van Defensie uit de jaren vijftig door die gangen dwaalden, op zoek naar de uitgang.

Het personeel van J23 bestond uit analisten en tekenaars. Het waren er ongeveer vijfentwintig en ze stelden elke week systematisch het briefingboek samen. Daarvoor gebruikten ze informatie die niet alleen afkomstig was van de dia maar ook van andere diensten als de cia en de nsa. Die informatie zetten ze enigszins naar hun hand, al naar gelang de voorkeuren van de in functie zijnde voorzitter van de stafchefs. Het was een powerpointpresentatie op papier, beknopt en ter zake. In het leger ging bondigheid bijna boven alle andere deugden.

De mensen van J23 waren een mengeling van geüniformeerden en burgers. Puller zag dan ook oude groene uniformen, nieuwe blauwe uniformen, katoenen broeken, buttondownoverhemden en hier en daar een das. J23 was dag en nacht actief en de leden van de nachtploeg hadden het voordeel dat ze een poloshirt mochten dragen. Reynolds was hier de hoogste officier geweest.

Aangezien J23 was gehuisvest in een kamer van scif, ofwel Sensitive Compartmented Information Facility, moesten Puller en Bolling hun mobiele telefoons en andere elektronische apparatuur in een kluisje bij de ingang achterlaten. In een scif mochten geen foto’s worden gemaakt en mocht geen apparatuur aanwezig zijn waarmee verbinding met de buitenwereld kon worden gelegd.

Ze mochten doorlopen en Puller keek naar de receptie. Die zag er net zo uit als veel andere recepties die hij in het Pentagon had gezien. Dit was de enige in- en uitgang, misschien met uitzondering van een nooduitgang ergens achterin. Aan het eind van de gang lag een open ruimte. Langs de randen daarvan zag hij rijen hokjes waarin analisten en tekenaars op het product zwoegden waarover generaal Carson zich de volgende morgen om vijf uur zou buigen. De lichten hier waren zwak. De lichten in de hokjes waren beter. Toch, dacht Puller, had de helft van de mensen hier waarschijnlijk al een bril nodig als ze nog geen jaar bezig waren geweest om in het halfduister van achter hun bureau tegen terroristen te vechten.

Puller en Bolling legitimeerden zich en kregen toegang tot Reynolds’ collega’s, van wie de hoogste in rang een luitenant-kolonel was. Er was een kleine vergaderkamer waar Puller zijn ondervragingen hield. Er werd met iedere persoon afzonderlijk gesproken, een gebruikelijke ondervragingstactiek. Getuigen die tegelijk werden ondervraagd, vertelden vaak hetzelfde verhaal, ook als ze over verschillende informatie beschikten en eigenlijk ieder een eigen kijk op de zaak hadden. Puller vertelde hun – en Bolling bevestigde het – dat Puller alle betrouwbaarheidsverklaringen tot en met ‘ts/sci met leugendetector’ had en ‘een geldige reden had om dingen te weten’. In de inlichtingenwereld openden die frasen menige gesloten deur en mond.

De collega’s waren blijkbaar dieper geschokt door de dood van Matthew Reynolds dan zijn superieur. Niettemin konden zij ook geen nuttige informatie verstrekken. Ze wisten niet waarom Reynolds vermoord zou kunnen zijn. Zijn werk was weliswaar geheim, maar had niet betrekking op iets wat tot zijn dood zou kunnen leiden, zeiden ze tegen Puller. Hij praatte ongeveer een halfuur met ieder van hen, maar was aan het eind niet verder met zijn onderzoek dan toen hij het gebouw binnenging.

Vervolgens doorzocht hij Reynolds’ kamer, die afgesloten was geweest vanaf het moment dat hij naar West Virginia vertrok, waar hij was vermoord. Terwijl J23 formeel open opslagruimte was, wat betekende dat alles wat je er opborg daar veilig bleef liggen, had Reynolds misschien toch een kluis in zijn kamer. Het bleek dat hij die niet had. En verder vond Puller ook niets wat hem bij zijn onderzoek kon helpen. De kamer was schoon en spaarzaam ingericht, en de computerbestanden, die hij in het bijzijn van Bolling doornam, leverden ook niets op.

Hij verliet J23, haalde zijn mobiele telefoon uit het kluisje, liep met Bolling naar een van de hoofdingangen terug en liet de dia-man daar achter. Over het enorme parkeerterrein liep hij naar zijn auto terug. In plaats van meteen weg te rijden ging hij op de kap van zijn groene dienstwagen zitten en keek naar het vijfhoekige gebouw, het grootste kantoor ter wereld. Het had een klap in zijn gezicht gekregen op 11 september 2001, maar daar was het ruimschoots bovenop gekomen.

Eind jaren negentig was het toen bijna zestig jaar oude Pentagon aan een langdurige verbouwing begonnen. Het eerste segment dat was voltooid was ironisch genoeg ook het deel dat getroffen werd door de jumbojet van American Airlines die tijdelijk bestuurd werd door krankzinnigen. Nu, meer dan tien jaar later, was de totale renovatie van het gebouw bijna klaar. Het vormde een bewijs voor de Amerikaanse veerkracht.

Puller keek de andere kant op en zag kinderen van Pentagon-personeel binnen de omheining van een crèche op het Pentagon-terrein spelen. Hij nam aan dat het leger daarvoor vocht: de rechten en vrijheden van de volgende generatie. Toen hij die jongens en meisjes op plastic glijbanen en speelgoedpaardjes zag, voelde Puller zich om de een of andere reden opeens wat beter. Maar niet veel beter. Hij moest nog steeds een moordenaar vinden en had het gevoel dat hij niet veel was opgeschoten sinds hij die taak had gekregen.

Zijn mobiele telefoon trilde en hij haalde hem uit zijn zak. Het sms’je was kort maar intrigerend.

army navy club binnenstad vanavond 1900 ik vind je.

Hij wist niet van wie het berichtje afkomstig was, maar de afzender wist blijkbaar hoe hij met hem in contact kon komen. Puller keek nog enkele seconden naar de woorden en stopte de telefoon toen weer weg. Hij keek op zijn horloge. Hij zou genoeg tijd hebben. Hij had dit toch al willen doen toen hij naar Washington ging. En nu hij met de slecht functionerende familie Cole had kennisgemaakt, leek het hem nog belangrijker.

Hij trapte het gaspedaal in en liet het Pentagon in zijn spiegeltje achter.