·43·

Om zes uur was Puller op. Hij had al gedoucht en zich geschoren en aangekleed.

Hij zat op de veranda voor het kantoortje en dronk een kop van zijn zelf gezette koffie. Niemand had het gele afzettingslint doorbroken dat hij had gespannen nadat Wally Cousins was weggegaan.

Acht uur in The Crib: omelet met ham en grutten met nog meer koffie. Cole had haar uniform weer aan. Haar vrouwelijkheid was weer verborgen onder polyester, politiespullen en zwarte dienstschoenen.

‘Louisa is gisteren gestorven,’ zei Puller.

‘Dat had ik nog niet gehoord,’ zei Cole. Haar vork bleef halverwege haar mond in de lucht hangen.

Hij vertelde haar over het bezoek van Walter Cousins aan het motel. Cole bevestigde dat Cousins’ oma en Louisa al heel lang vriendinnen waren.

‘Ik heb vanmorgen naar het ziekenhuis gebeld en gezegd dat ik haar kleinzoon was,’ zei hij. ‘Ze zeiden dat ze in haar slaap was gestorven.’

‘Geen slechte manier om dood te gaan.’

Beter dan dat een rotsblok je auto verplettert met jou erin, dacht Puller.

‘Ze heeft hier geen familie meer, zei ze. Wat gebeurt er met haar lichaam? Komt er een begrafenis? En hoe zit het met haar motel?’

‘Ik zal wat telefoontjes plegen. We regelen het wel, Puller. Drake is niet meer wat het geweest is, maar we hebben hier nog goede mensen die zich iets aan zulke dingen gelegen laten liggen, mensen die zich over anderen ontfermen.’

‘Oké.’ Hij nam een slokje koffie. ‘Moeten mensen hier echt zo snel in actie komen als er iemand dood is?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Ik zal niet zeggen dat Cousins het mis had. Als mensen niets hebben, doen ze vreemde dingen.’

‘Zoals in die wijk die je me liet zien, bij de betonnen koepel?’

‘Ik geef toe dat die mensen de omgeving afstropen. En soms nemen ze dingen mee van mensen die nog springlevend zijn. We noemen dat inbraak, roof of diefstal, en ze moeten er de prijs voor betalen.’

‘Gaan ze naar de gevangenis?’

‘Ja, soms wel.’

Puller nam een hap omelet. Hij had zijn sac in Quantico gebeld om hem op de hoogte te stellen van de nieuwste ontwikkelingen. Toen hij het over de bomaanslag had gehad, had Don White gezegd: ‘Blijkbaar heb je iemand kwaad gemaakt.’

‘Ja,’ had Puller gezegd. Maar hij had niet om ondersteuning gevraagd. Als de sac extra mensen wilde sturen, zou hij dat doen. Puller ging er niet om bedelen.

Puller had ook geregeld dat hij later op die dag met een vliegtuig vanuit Charleston zou vertrekken. Hij moest in het Pentagon informatie inwinnen over wijlen kolonel Matthew Reynolds en hij moest ook een bezoek brengen aan Reynolds’ huis in Fairfax City. Puller had er wel op gezinspeeld dat een andere cid-agent in Virginia dat kon doen, maar de sac had duidelijk gemaakt dat deze hele zaak, wat het leger betrof, een onemanshow van Puller was.

‘Hoe lang blijf je in Washington?’ vroeg ze.

‘Dat weet ik nog niet. Het hangt ervan af wat ik ontdek. Maar niet langer dan twee dagen.’

‘Heb je nog iets gehoord van je mooie laboratorium in Atlanta?’

‘Niets over de aktetas en de laptop. Ze hebben de andere voorwerpen net binnengekregen. Ze zijn goed, maar ze hebben wat tijd nodig. Ik neem vandaag contact met ze op en vertel je wat ze hebben ontdekt.’

‘En dat bedrijf in Ohio dat bodemmonsters test?’

‘Dat gaat om nul negen open. En dus bel ik ze om nul negen.’

‘Misschien mogen ze je zonder gerechtelijk bevel niet veel vertellen.’

‘Misschien niet. Maar we kunnen een gerechtelijk bevel krijgen.’

Cole zei niets. Ze dronk haar koffie en keek naar de andere bezoekers van The Crib.

Puller keek haar aandachtig aan. ‘Je hebt mijn vraag over Randy en de doodsbedreigingen nooit beantwoord.’

‘Ik dacht dat je geen detective van wereldklasse hoefde te zijn om dat te begrijpen.’

‘Je ouders zijn gedood door Trent. Waarschijnlijk ziet Randy het zo. En dus stuurde hij die eerdere bedreigingen. Jij hebt toen een onderzoek ingesteld en je bent vast wel achter de bron gekomen. Je hebt de zaak afgehandeld en wilt er nu niet meer over praten.’

‘Dat klopt wel zo ongeveer.’

‘Dan is de vraag: is hij ook de bron van die nieuwe bedreigingen?’

‘Ik denk van niet.’

‘Maar je weet het niet zeker?’

‘Ik ben lang genoeg bij de politie om te weten dat iedereen gewelddadig kan worden, als hij maar gemotiveerd is.’

‘Wil je dat ik met hem ga praten?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Puller, dat is niet jouw onderzoek. Je bent hier om maar één reden.’

‘Hoe weet je dat dit niets te maken heeft met wat er met de Reynolds’ is gebeurd? En dat is mijn zaak.’

‘Hoe zou het ermee te maken kunnen hebben?’

‘Dat weet ik niet. Daarom onderzoeken we alles. Mag ik met hem praten?’

‘Ik zal erover nadenken, maar ik weet niet eens waar hij op dit moment is.’

‘Waar leeft hij van? Afgezien van het geld dat je ouders hebben nagelaten.’

‘Hij klust hier en daar wat bij.’

‘Denkt Roger dat Randy achter de nieuwe bedreigingen zit? Heeft hij daarom rechtstreeks naar jou gebeld?’

‘Waarschijnlijk wel,’ gaf ze toe.

‘Wanneer is Trent weer in de stad?’

‘Dat weet ik niet. Ik hou zijn agenda niet bij.’

‘Ik denk dat we vanmorgen best eens naar het kantoor kunnen gaan waar Molly Bitner werkte. Dan kunnen we daar wat vragen stellen.’

‘Denk je echt dat er een verband is tussen hen en de Reynolds’? Ik bedoel, afgezien van het feit dat ze misschien iets hebben gezien.’

‘Dat moeten we uitzoeken. Maar voor de goede orde: ik geloof niet echt in toeval.’

Ze draaiden zich allebei om naar de grote ruit, want op dat moment stopte er een lichte zilverkleurige Mercedes sl600 cabrio voor The Crib. Het dak was naar beneden en de inzittenden waren duidelijk te zien.

‘Als je het over de duivel hebt...’ zei Puller. ‘Dat is je zus, daar achter het stuur, en je broertje zit naast haar.’