·57·

Puller reed regelrecht naar het huis van de Reynolds’ in Fairfax City. Het stond in een oudere buurt met bescheiden huizen. Reynolds was in de loop van zijn militaire carrière waarschijnlijk verschillende keren naar Washington en naar elders overgeplaatst. Voor mensen die hun huis op het dieptepunt van de onroerendgoedmarkt moesten verkopen en later op het hoogtepunt een nieuw huis moesten kopen waren het zware tijden. Puller kende Reynolds’ persoonlijke situatie niet, maar hij dacht dat de man zich waarschijnlijk had verheugd op een veel hoger salaris in het bedrijfsleven. Dat zou een tegenwicht zijn geweest voor al die jaren dat hij zich voor zijn land had ingezet en veel minder had verdiend dan hij waard was.

Twee uur later zat Puller in de huiskamer van het huis met een foto van de familie Reynolds’ in zijn handen. Hij had handschoenen aangetrokken, want hoewel het huis al door Binnenlandse Veiligheid was onderzocht, hield hij zich altijd aan de procedures voor een plaats delict.

Op de foto zagen de Reynolds’ er gelukkig, normaal en vooral levend uit.

Nu waren ze geen van dat alles. Hij had honkbalspullen in de kamer van de jongen zien liggen en zwem- en tennisposters zien hangen in de kamer van het meisje. Er waren foto’s van Matt en Stacey tijdens allerlei militaire gelegenheden. En op vakantie. Zeilen, skydiven, zwemmen met dolfijnen. Er waren foto’s van kinderen op tennisbanen en basketbalvelden. De dochter in haar jurk voor het schoolbal. De zoon, op een van de foto’s nog maar een peuter, die zijn armen om zijn geüniformeerde vader heen sloeg. Puller kon de uitdrukkingen op hun gezichten gemakkelijk lezen.

Pa werd naar het buitenland gestuurd.

De zoon was daar niet blij mee. Hij sloeg zijn armen heel strak om zijn vader heen om hem tegen te houden.

Puller legde de foto terug. Op weg naar buiten deed hij de deur op slot. Hij zat nog een tijdje in zijn auto naar een huis te kijken waarvan alle bewoners dood waren. Het zou te koop worden gezet en worden verkocht. De bezittingen zouden worden verspreid, en de Reynolds’ zouden alleen nog voortleven in de herinneringen van hun vrienden en familie.

En in mijn herinneringen.

Puller reed naar zijn appartement en stopte een plunjezak vol schone kleren. Het was inmiddels erg laat geworden. Hij bracht een paar minuten met awol door en dacht intussen na over de gebeurtenissen van die avond. Hij had zijn terugvlucht naar Charleston omgeboekt en zou nu de volgende morgen vroeg vertrekken. De laatste directe avondvlucht had hij gemist.

Generaal Carson had meer gelijk gehad dan ze dacht, en ook meer ongelijk. Er was inderdaad iets groots op komst, maar ze had gedacht dat Reynolds en zij de enigen aan de federale kant waren die ervan wisten. Dat was niet zo. Ze had gedacht dat ze het had verknoeid doordat ze geen contact met de autoriteiten had opgenomen, maar blijkbaar hadden de autoriteiten er al van geweten, zij het pas toen Reynolds al dood was. Dat laatste, in combinatie met het feit dat de familie Reynolds evengoed was vermoord, gaf Puller niet veel vertrouwen in het ministerie van Binnenlandse Veiligheid. Als het erop aankwam, zouden ze hem niet beschermen. Als ze dat telefoonverkeer niet hadden opgepikt, zouden ze nog geen flauw idee hebben.

Terwijl hij awol’s oren aaide, dacht hij aan Sam Cole. Kon hij haar hier iets van vertellen, en zo ja, hoeveel? Het officiële antwoord was eenvoudig: hij kon haar weinig of niets vertellen. Het officieuze antwoord was veel ingewikkelder. Hij hield er niet van mensen risico’s te laten lopen zonder hun te vertellen hoe het zat. Hij zou een korte vliegreis en daarna een langere autorit vanuit Charleston hebben om erover na te denken.

Hij keek op zijn horloge. Hij had dit van tevoren geregeld. Dat moest wel, anders kon het niet gebeuren.

Hij belde het nummer, sprak met een aantal mensen en gaf de juiste antwoorden. Ten slotte kreeg hij de vertrouwde stem aan de lijn.

‘Ik was verbaasd toen ze zeiden dat jij me vanavond zou bellen,’ zei Robert Puller.

‘Ik wilde wat bijpraten.’

‘Het is laat aan de oostkust.’

‘Ja, dat klopt.’

‘Het gesprek wordt gevolgd,’ zei zijn broer. ‘Er luisteren mensen mee.’ Hij veranderde van stem, ging met opzet over op een diepe bariton. ‘Kun je ons goed genoeg horen, officiële meeluisteraar? Zo niet, dan willen we best wat harder praten terwijl we plannen maken voor de ondergang van de wereld.’

‘Hou op, Bobby, straks kappen ze het gesprek af.’

‘Dat zou kunnen, maar het gebeurt niet. Dit is het enige vertier dat ze hebben.’

‘Ik ben bij hem geweest.’

Voor de gebroeders Puller was dit geen subtiele code. Er was maar één ‘hem’ in hun levens.

‘Oké. Hoe gaat het met hem?’ Roberts stem was vlug ernstig geworden.

‘Nou, eigenlijk niet zo goed. Hij is dwalende.’

‘Binnen en buiten de sterren?’

‘Ja. Precies.’

‘En verder?

‘Gezond. Hij wordt honderd.’

‘Wat nog meer?’

‘Hij is kwaad.’

‘Op wie?’

‘Hij geeft iedereen de schuld van alles. Nog steeds de sterren, denk ik. Maar hij is helemaal de weg kwijt.’

Het kon Puller niet schelen of de afluisteraars begrepen dat ze het over hun vader hadden. Tenzij hun gesprekken in enig opzicht crimineel of ongepast waren, was dit telefoongesprek vertrouwelijk. En militaire carrières konden worden afgeremd of zelfs verwoest als delen van een telefoongesprek van een gedetineerde op ongeoorloofde wijze in de openbaarheid kwamen, vooral wanneer er een zwaar gedecoreerde oorlogsveteraan aan de andere kant van de lijn was.

‘Laat me één keer raden,’ zei Robert.

‘Je hebt het goed,’ zei Puller.

‘Gelooft hij dat echt? De jaartallen kloppen bij lange na niet.’

‘Voor zijn gevoel wel.’

Puller hoorde zijn broer een lange zucht slaken.

Puller zei: ‘Ik dacht erover het je niet te vertellen.’

‘Omdat het er toch niet toe doet?’

‘Zoiets. Misschien had ik het je niet moeten vertellen.’

‘Toch wel, klein broertje. Ik stel het op prijs.’ Hij zweeg. ‘Werk je aan iets interessants?’

‘Ja en nee. Ja, ik werk aan iets interessants, en nee, ik kan je er niet over vertellen.’

‘Nou, veel succes. Ik denk dat je het wel oplost.’

Ze praatten nog een halve minuut over koetjes en kalfjes en namen toen afscheid. Toen Puller de verbinding verbrak, keek hij nog even naar zijn telefoon en stelde zich voor dat zijn broer naar zijn cel terug werd geleid. Daar zou hij niets anders kunnen doen dan wachten tot hij de volgende dag een uur uit zijn kooi werd gelaten. Wachten op het volgende telefoontje van zijn broer. Of het volgende bezoek. Hij kon het zelf niet bepalen. Er was geen enkel aspect van zijn leven waarop hij echt invloed had.

Ik ben het enige wat hij nog heeft.

Ik ben het enige wat de oude man nog heeft.

God helpe me.

En hen.