·72·

‘Ik neem aan dat je mij zoekt, want er is hier verder niemand meer,’ zei Puller.

Trent droeg een donkere broek en een wit overhemd met open boord. Hij had een sigaar in zijn hand. Zijn gezicht was rood en de aderen op en bij zijn dikke neus waren gezwollen. Toen Puller dichterbij kwam, rook hij alcohol in de adem van de man.

‘Weet je zeker dat je in jouw conditie met dat ding kunt rondrijden?’

‘Welke conditie bedoel je?’

‘In kennelijke staat van dronkenschap.’

‘Ik kom niet eens in de buurt. Als het op eten en drinken aankomt, kan ik veel hebben.’

Puller keek naar de dikke pens van de man. ‘Dat zie ik. Heb je er ooit over gedacht om bij de Weight Watchers te gaan?’

‘Je probeert me al op stang te jagen vanaf het moment dat we elkaar voor het eerst zagen.’

‘Het is moeilijk om van je te houden, Roger.’

Tot Pullers verbazing schoot de andere man in de lach. ‘Nou, je bent tenminste eerlijk. Ik hoorde dat je vandaag met mijn mooie vrouw hebt geluncht. Bij Vera Felicita.’

‘Zij had mij uitgenodigd, niet andersom.’

‘Dat zeg ik ook niet. Maar je zei ja.’

‘Inderdaad.’

‘Heb je je geamuseerd?’

‘Ze is heel prettig gezelschap. Heeft ze je verteld wat er daarna gebeurde?’

‘Dat iemand een bom onder je auto had gelegd? Ja, dat zei ze. Daarom ben ik hier gekomen. Om je te vertellen dat ze er niets mee te maken had.’

‘Dank je. Dat is een hele opluchting.’

‘Ik dacht net dat wij veel met elkaar gemeen hebben.’

‘Ja? Wat dan wel?’

‘Het is duidelijk dat iemand ons dood wil hebben.’

‘Jij wordt alleen maar gebeld. Ik krijg de bommen.’

Trent leunde tegen zijn Bentley aan. ‘Heb je je ooit afgevraagd waarom ik hier ben blijven wonen? Ik zou overal kunnen wonen, weet je.’

‘Je vrouw gaat liever naar Italië. Dat weet ik.’

‘Dat is mijn vrouw. Ik heb het over mezelf.’

‘Oké. Ja, dat heb ik me afgevraagd. En ik merk dat je popelt om het me te vertellen. Het syndroom van de grote vis in de kleine vijver?’

‘Zo simpel ligt het niet. Weet je, Puller, ik heb er geen behoefte aan dat mensen van me houden. Verre van dat. Je gaat niet in de mijnbouw om populair te worden. Ik houd ervan dat mensen de pest aan me hebben. Dat geeft me energie. Ik houd daar echt van. Iedereen tegen mij. Weet je, in Drake ben ik de underdog. Een rijke underdog, zelfs de rijkste. Maar toch de underdog.’

‘Heb je er ooit over gedacht om in therapie te gaan?’

Trent lachte weer. ‘Ik mag jou wel. Ik weet niet waarom. Ach, misschien weet ik het ook wel. Jij haat mij ook, maar je doet het op een ander niveau. Je haat me recht in mijn gezicht, niet achter mijn rug om, zoals alle anderen hier.’

‘Heb je het nu ook over je familie?’

Trent blies op zijn gemak een rookkring uit en keek hoe hij opsteeg en verdween.

In het bos kwamen de krekels op gang.

‘Waarschijnlijk. Sam kan me niet uitstaan. Randy is niet goed bij zijn hoofd. Jean houdt van mijn geld.’

‘Een grote, gelukkige familie.’

‘Maar ik kan het ze niet kwalijk nemen. Weet je nog dat ik het over jaloezie had? Het is waar. Ik durf te wedden dat je een fantastische soldaat was. Waarschijnlijk heb je in het Midden-Oosten veel gevechten meegemaakt. Je hebt een hele rij medailles.’

‘Heb je dat nu opeens zelf bedacht?’

‘Ik heb me in jou verdiept. Ja, je zult het daar echt wel zwaar hebben gehad. Maar ik zal je vertellen hoe een echt gevecht is. Het zakenleven is een gevecht. En om te winnen moet je een schoft zijn. Aardige mensen komen niet aan de top. Het is doden of gedood worden. En als je niet aan de top staat, lig je op de bodem. En daar blijven de meeste mensen hun hele leven.’ Hij tikte as van zijn sigaar en bracht hem naar zijn lippen.

‘Bedankt voor je les over het zakenleven, Roger. Vertel me nu eens over je financiële problemen.’

De sigaar zakte omlaag en de opgewekte blik verdween uit zijn ogen. ‘Welke financiële problemen?’

‘Jij hebt je in mij verdiept. Ik heb me in jou verdiept.’

‘Dan ben je verkeerd ingelicht.’

‘Je hebt tegenwoordig een keiharde marinier als lijfwacht. Waar is hij trouwens? Je wordt met de dood bedreigd, dus je kunt beter niet in je eentje ergens naartoe gaan.’

‘Ik vind het ontroerend dat je je zoveel zorgen om me maakt.’

‘En ik begrijp dat de bankiers in New York niet erg gevoelig waren voor je cashflowproblemen?’

Trent gooide zijn sigaar op de grond en drukte hem uit met zijn voet. ‘Wat heeft Jean je in godsnaam verteld? De stomme trut.’

Minder dan drie dagen. Meer had Puller niet. Hij besloot recht op zijn doel af te gaan.

‘Je hebt overal een vinger in de pap, Roger. Steenkool, maar je beheert ook gasleidingen, nietwaar?’

‘Wat heeft dat ermee te maken?’

‘Zeg jij het maar.’

‘Ik heb je niets te zeggen.’

‘Weet je dat zeker?’

‘Heel zeker.’

‘Het is erg om schulden te hebben. Verraad is nog erger.’

‘Ben jij aan de drugs of zoiets?’

‘Ik geef je alleen maar raad.’

‘Waarom zou ik naar raad van jou luisteren?’

‘Omdat ik het beste met je voorheb.’

Trent lachte. ‘Heel grappig.’

‘Nee, niet echt. En als de dingen gaan zoals ik denk dat ze gaan, zul je meer dan één marinier nodig hebben om jezelf te beschermen.’

‘Bedreig je me?’ bulderde Trent.

‘Je bent intelligent genoeg om te weten dat de bedreiging niet van mij komt, Roger.’

Trent stapte weer in zijn Bentley en reed weg.

Blijkbaar had ook dit gesprek niets opgeleverd. Puller moest maar hopen dat Dickie iets nuttigers te melden had.