·46·

Het satellietkantoor van Trent was een betonnen gebouw van een verdieping dat lichtgeel was geverfd. Je kwam er over een bochtige grindweg en op het parkeerterrein stonden een stuk of tien auto’s. Een daarvan was een Mercedes S550. Hij stond vlak naast de deur.

‘Van Bill Strauss?’ vroeg Puller toen ze erlangs liepen om naar binnen te gaan.

‘Hoe heb je dat geraden?’

‘Ik zag die auto voor The Crib staan. Verder is Roger Trent de enige hier in de stad die zich zo’n auto zou kunnen permitteren, en die is nu niet in Drake. Op de een of andere manier is Strauss hier eerder dan wij. Hij zal ons wel hebben ingehaald toen ik je vroeg even te stoppen. Of hij volgde een andere route.’ Hij keek naar het vervallen gebouw. ‘Ik zou hebben gedacht dat de directeur bedrijfsvoering in een luxer kantoor werkte.’

‘Het is de filosofie van de firma Trent dat je het geld mee naar huis neemt en niet verspilt aan kantoorruimte op een mijnbouwterrein. Zelfs Rogers eigen kantoor op het hoofdkwartier van de onderneming is nogal spartaans ingericht.’

‘Dus er is mijnbouw hier in de buurt?’

‘Een silo zoals ik je gisteravond heb laten zien. En een kleine kilometer naar het noorden is een dagbouwterrein.’

‘En ze werken hier in de buurt met explosies?’

‘In de hele streek heb je zo ongeveer overal explosies. Daarom wonen er hier veel minder mensen dan vroeger. Wie wil er nou in een gevechtszone wonen?’ Ze wierp hem een snelle blik toe. ‘Met uitzondering van militairen,’ voegde ze er vlug aan toe.

‘Geloof me: soldaten zijn ook liever niet in een gevechtszone.’

‘Met wie wil je hier gaan praten?’

‘Laten we bovenaan beginnen.’

Ze liepen naar binnen, vroegen bij de receptie naar Strauss en werden naar zijn kamer geleid. De wanden daarvan waren betimmerd met slordig geverfd triplex. Het bureau was goedkoop, net als de stoelen. In een hoek stonden een paar oude metalen archiefkasten. Een andere hoek werd bezet door een versleten bank en een tafel met putjes in het hout. Er was nog een deur, en Puller vermoedde dat die naar een privétoilet leidde. Strauss ging waarschijnlijk niet zo ver dat hij urineerde met het personeel.

Er stond een glanzende computer met een 23-inch-scherm op zijn bureau. Dat was het enige teken van moderne technologie dat Puller in het Trent-imperium had gezien. Hij dacht aan het landhuis waar hij de vorige avond was geweest en wist wat Cole had bedoeld.

Ze nemen het geld echt mee naar huis. In elk geval doen de topfiguren dat.

Strauss kwam achter het bureau vandaan om hen te begroeten. Hij had zijn jasje uitgetrokken, zodat ze zijn buikje konden zien, dat bedekt was met het gesteven witte overhemd met dubbele manchetten. Het jasje hing aan een haak op de achterkant van de deur.

Zijn vingertoppen waren vergeeld van de nicotine, en blijkbaar had hij net een sigaret in de overvolle asbak uitgedrukt, want er hing rook in de lucht. Puller wuifde met zijn hand voor zich om de rook te verdrijven, terwijl Cole een paar keer diep ademhaalde. Misschien probeerde ze zo veel mogelijk rook in te ademen, dacht Puller: welkome tweedehands rook.

‘We stellen het op prijs dat je ons ontvangt, Bill,’ zei Cole.

‘Geen probleem, Sam. Als ik had geweten dat jullie vanmorgen met me wilden praten, hadden we dat in The Crib kunnen doen.’ Hij gebaarde hun te gaan zitten.

‘We zullen proberen niet te veel van je tijd in beslag te nemen,’ zei Cole.

‘Goed. Ik hoorde dat je gisteravond bij Jean hebt gedineerd.’

‘Ja. Ze had een paar mensen uitgenodigd terwijl Roger de stad uit was.’

‘Waar is Roger eigenlijk?’ vroeg Puller.

‘Hij is voor zaken in New York,’ antwoordde Strauss.

‘Zaken in New York?’ zei Puller. ‘Ik dacht dat dit een particuliere firma was.’

Strauss keek hem aan. ‘Dat klopt. Trent Exploration is een particulier bedrijf. Maar het is ook erg winstgevend en we houden ons bezig met energie. Dat maakt het aantrekkelijk voor allerlei investeerders.’

‘Dus Trent denkt erover naar de beurs te gaan?’ vroeg Puller.

Strauss keek hem met een strak glimlachje aan. ‘Daar kan ik echt niets over zeggen. En ik zou ook niet weten waarom het van belang is voor je onderzoek.’ Hij ging weer zitten en keek Cole aan. ‘Nou, wat kan ik voor je doen?’

‘Zoals ik al eerder zei, moeten we met de collega’s van Molly Bitner praten. Voordat we dat doen, wil ik graag dat je ons vertelt wat ze hier deed. En hoe lang ze al voor Trent werkte.’

Strauss leunde achterover en vouwde zijn handen samen achter zijn hoofd. Hij keek naar het pakje Marlboro op zijn bureau en de overvolle asbak daarnaast, maar besloot blijkbaar geen nieuwe sigaret op te steken.

Puller keek naar de man en zijn lichaamstaal en wachtte intussen op zijn antwoord.

‘Ze heeft hier ongeveer vier jaar gewerkt. Daarvoor werkte ze in een van onze andere kantoren. Dat staat aan de noordkant van de stad.’

‘Waarom werd ze overgeplaatst?’ vroeg Puller.

Strauss keek hem meteen aan. ‘We laten vaak mensen van het ene naar het andere kantoor gaan. Soms is dat voor het werk noodzakelijk; soms willen ze het zelf. Het kantoor in het noorden deed meer werk dat te maken had met de dagbouw daar. Dit kantoor houdt zich meer bezig met gecentraliseerde werkzaamheden. Het is een soort coördinatiecentrum voor verschillende locaties. Ik kan jullie niet precies vertellen waarom Molly hier is komen werken, want dat weet ik niet. Misschien kunnen collega’s van haar die vraag beantwoorden.’

‘We zullen het ze vragen,’ zei Puller.

‘En wat deed ze hier?’ drong Cole aan.

‘Archiefwerk, de telefoon opnemen, orders uit het veld afhandelen. Vrij normale dingen. Ze verkeerde niet in een positie dat ze iets kon bestellen zonder toestemming van hogerop. In het bedrijfsleven noem je zo iemand een secretaresse schuine streep assistent-officemanager, geloof ik.’

‘Was ze een goede medewerkster? Ooit problemen gehad?’

‘Voor zover ik weet, hebben we nooit problemen met haar gehad.’

‘Is je de afgelopen weken iets ongewoons aan haar opgevallen?’

‘Nee, maar er zou me ook niet gauw iets opvallen. Zoals ik al zei, kende ik haar natuurlijk wel, maar hadden we weinig met elkaar te maken.’

‘Geen geldproblemen waar u van weet?’

‘Er was geen beslag gelegd op haar salaris, als u dat bedoelt.’

Ze stelden nog een paar vragen, en toen leidde Strauss hen naar het kamertje waar de officemanager werkte. Voordat Strauss bij hen vandaan ging, vroeg Puller: ‘Hoe gaat het met je zoon?’

Strauss keek hem aan. ‘Goed. Hoezo?’

‘Ik vroeg het me alleen maar af.’

‘Weet je, je had niet het recht hem naar zijn militaire carrière te vragen. En eerlijk gezegd vond ik je vragen beledigend voor hem.’

‘Jammer dat je er zo over dacht. Ben je ooit in het leger geweest?’

‘Nee.’

‘Als je in het leger had gezeten, zou je die vragen niet beledigend hebben gevonden.’

Strauss keek Cole aan, trok een kwaad gezicht en liep weg.