·93·

Bill Strauss ging rechtop zitten zodra hij de stem van de man hoorde. Hij beefde. Het was een onmiddellijke, instinctieve reactie die verlammend was.

Hij zag het silhouet naar voren komen. De badkamerdeur ging open, en de vrouw glipte door de opening en de kamer uit. Ze deed de deur achter zich dicht.

Een val. Hij was erin gelopen.

Het silhouet werd een lichaam.

De man kwam voor Strauss staan en keek omlaag.

John Puller zei: ‘Je bent ver bij Drake in West Virginia vandaan, Bill.’

Strauss staarde omhoog naar de veel grotere man.

Puller pakte een stoel, keerde hem om en ging tegenover Strauss zitten. In zijn rechterhand had hij een van zijn M11’s.

‘Hoe wist je het? Het feit dat ik ervandoor ging?’

‘Eigenlijk wist ik het al eerder. Je bent geen goede leugenaar. Ik kon je vrij gemakkelijk doorzien op de avond dat we naar je huis kwamen om je te vertellen dat je zoon dood was. Bij Trent Exploration was je de nummer twee. Maar je wilde een groter huis. Jij was het brein en Roger was de façade. Waarom zou hij het leeuwendeel krijgen? En je verkeerde in de ideale positie om hem te bestelen. Niemand zou jou, de geldman, verdenken, want iedereen nam aan dat als de onderneming naar de bliksem ging jij ook naar de bliksem zou gaan. Maar dat zou niet gebeuren wanneer je al het geld al had. En de plattegronden van de Bunker lagen in jouw kluis, Bill. Niet in die van Roger. Dat gaf de doorslag. Jij wist alles van de Bunker. En je kwam erachter dat Treadwell en Bitner de plattegronden hadden ontdekt.’

Strauss liet zijn hoofd zakken.

‘Concentreer je, Bill. Je moet je concentreren.’ Puller sloeg de man op zijn schouder en Strauss keek naar hem op.

‘Ze hebben je zoon vermoord, Bill.’

Strauss drukte met zijn knokkels tegen zijn dijen en knikte. ‘Dat weet ik. Je weet dat ik dat weet.’

‘Maar wat ga je eraan doen?’

‘Wat kan ik doen?’

‘Je vlucht is voorbij. Je zit de rest van je leven in de gevangenis. Maar je kunt iets goedmaken. Die gelegenheid krijg je. Je kunt er op je eigen voorwaarden uitstappen. Dat is tenminste iets.’

‘Nee, dat kan ik niet. Dat kan ik niet doen, Puller.’

Puller kwam iets naar voren en bracht de M11 enigszins omhoog.

Strauss keek naar het wapen. ‘Ga je me doodschieten? Ben je daarvoor gekomen?’

‘Ik heb een lange reis gemaakt om je op te zoeken. En nee, ik ga je niet doodschieten. Tenzij je me daar een reden voor geeft,’ voegde hij eraan toe.

‘Ik vind het erg van Sam.’

‘Ik ben hier niet om over Sam te praten. Ik ben hier om over jou te praten.’

‘Hoe heb je me hier helemaal gevonden?’

‘Ik hoefde je niet te vinden.’

Strauss keek verbaasd. ‘Dat begrijp ik niet.’

‘Ik hoefde je niet te vinden, want ik ben je nooit kwijtgeraakt. We wisten voortdurend waar je was. We volgden je helemaal hierheen.’

‘Ik begrijp het niet. Hoe...’

Puller stond op. ‘Ze hebben Dickie gedood. Ze schoten hem in zijn hoofd. Dat is nooit jouw bedoeling geweest, hè?’

Strauss schudde zijn hoofd. ‘Zo had het niet moeten gaan.’

‘Dwars door zijn hoofd. Hij reed op zijn motor, en toen boem.’

Strauss viel bijna van het bed toen Puller met zijn M11 schoot en de kogel zich in de muur boorde.

‘Ze schoten hem dood,’ ging Puller kalm verder. ‘Ze knalden zijn hersenen overhoop. Ik was erbij; ik heb alles gezien. Hydrostatische druk op het hoofd van een supersonische geweerkogel. Een Lapua-kogel, Bill. Het was overdreven zwaar geschut. Ze wilden er zeker van zijn dat hij dood was. Hij maakte geen schijn van kans. Je zou je jongen niet hebben herkend, Bill. Hij had geen gezicht meer over.’

Strauss hees zich overeind en snauwde: ‘Dat hoorde niet bij het plan. Ik wist niet... Niemand heeft me verteld dat Dickie...’ Zijn stem stierf weg en hij begon te huilen.

‘Je zult het wel erg vinden dat hij dood is,’ zei Puller.

‘Natuurlijk. Toen je naar mijn huis kwam en het me vertelde, was ik diep getroffen. Zijn moeder is helemaal overstuur.’

‘Maar je vond het geen probleem om haar achter te laten,’ merkte Puller op.

‘Ik kon haar niet hierheen meenemen. Ik zou haar nooit kunnen uitleggen...’ Hij haperde, drukte zijn vuisten tegen zijn ogen en huilde weer.

‘En dus hield je je vrouw in onwetendheid.’

‘Ik heb een rekening voor haar opgezet. Het zal haar nooit aan iets ontbreken.’

‘Behalve aan haar man en zoon. En aangezien je haar hebt achtergelaten, kon je niet weten dat ze in leven zou blijven als de bom afging.’

‘Ze zeiden... Ik bedoel, ons huis stond ver genoeg weg...’

Puller onderbrak hem: ‘Maakte het je niet kwaad dat ze je zoon hebben vermoord?’

Strauss zei niets.

Puller stak zijn hand in zijn jasje en haalde er een foto uit. ‘Ik heb hier een sectiefoto. Wil je je zoon zien? Wil je zien wat ze met hem hebben gedaan?’

Er liepen nog meer tranen over Strauss’ gezicht. Hij deed geen enkele poging ze weg te strijken. ‘Het was niet de bedoeling dat het gebeurde.’

‘Nou, het is gebeurd, Bill. Wil je het zien?’ zei Puller met nog meer aandrang. Hij hield hem de foto voor.

Strauss deinsde ervoor terug. ‘Nee. Nee, ik wil hem niet zien... Niet zo,’ zei hij zacht.

‘Als iemand mijn zoon zoiets aandeed, zou ik het ze betaald willen zetten. Ik zou wraak willen nemen. Ik zou gerechtigheid willen.’

‘Ik... Ik kan nu niets beginnen.’

‘Natuurlijk wel.’ Puller stopte de foto weer in zijn zak. ‘Je kunt het goedmaken, Bill. Dat kun je doen voor je zoon.’

‘Ik kan het niet. Mijn vrouw... Misschien doen ze haar...’

‘Ze is al in beschermende hechtenis. Ze krijgt een nieuwe identiteit. Het is allemaal geregeld. Het is allemaal al gedaan. Jij hoeft alleen maar te doen wat goed is.’

Puller leunde achterover en stak de M11 in de holster.

Strauss zei: ‘En ik? Kan ik...’

Puller onderbrak hem weer: ‘Jij gaat naar de gevangenis, Bill. Je krijgt geen deal.’

‘Dus als ik praat, ga ik toch naar de gevangenis?’ zei Strauss bitter.

‘Je blijft leven. Dat is veel beter dan niet leven.’

‘Dus je gaat me doden? Als ik niet meewerk?’

‘Dat hoef ik niet te doen.’

‘Waarom niet?’

‘De Amerikaanse overheid zal je executeren. Voor hoogverraad.’

Er gingen enkele momenten van stilte voorbij.

Ten slotte zei Puller: ‘Ik moet een antwoord hebben, Bill. Er staat een vliegtuig te wachten. Afhankelijk van je antwoord, brengt dat vliegtuig je naar de ene in plaats van de andere plaats.’

Bill Strauss stond op.

‘Laten we gaan.’

Puller stond op en pakte de andere man bij zijn elleboog vast.

‘Goede keuze.’

‘Voor mijn zoon.’

‘Ja,’ zei Puller.