·77·

Ze reden er in de Malibu van Puller heen. Nu, in de avond, voelde de lucht nog benauwender aan dan overdag, toen het zo’n vijfendertig graden was geweest, met veel vocht in de atmosfeer. In het schijnsel van zijn koplampen doken zwermen muggen op, wachtend op slachtoffers. Vijftien meter voor hen sprong een hert uit het bos aan hun linkerkant. Puller tikte op de rem. Even later sprong opeens een dier dat eruitzag als een kleine poema de struiken uit. Het was in twee sprongen over het asfalt en verdween in het bos aan de andere kant.

Blijkbaar was er die avond geen gebrek aan roofdieren.

‘In het Midden-Oosten was het nog heter dan dit, maar dat was tenminste een droge hitte. Dit doet me eerder aan Florida denken,’ zei Puller, terwijl hij over de bochtige achterwegen reed. Het leek wel alsof Drake geen ander soort wegen kende.

‘Ik ben nooit in Florida geweest,’ zei Cole. ‘Eigenlijk ben ik nooit buiten West Virginia geweest. Hier hoor ik thúís.’

Hij zette de airco op de hoogste stand en wreef een streep zweet van zijn voorhoofd. Haar woorden deden hem pijn.

‘Laten we het uitpraten,’ zei hij.

‘Dit brengt me in een moeilijke positie, Puller.’

Hij keek haar even aan. ‘Dat weet ik. Je bent ordehandhaver. Een dienaar van de samenleving. Het is je taak om Drake te beschermen en verdedigen.’

‘Ja. Dus wat moet ik doen? De county evacueren?’

Puller hield het stuur nog steviger vast en tuurde de duisternis in. Cole had hem verteld hoe hij naar het huis van Strauss moest rijden, maar blijkbaar zaten ze op een lang recht eind, tenminste lang voor Drakes begrippen, en Cole maakte daar gebruik van om uiting te geven aan haar zorgen.

‘Ja, dat kun je proberen. Maar met de gegevens die we nu hebben zal het je waarschijnlijk niet lukken.’

‘Maar als jij me steunt? En de mensen in Washington?’

‘Dat gebeurt niet,’ zei Puller botweg.

‘Waarom niet?’

Puller besloot haar de waarheid te vertellen. ‘Ze zien jullie als een gelegenheid om een nieuwe bladzijde in het oefenboek te schrijven en tegelijk een paar schurken te pakken te krijgen.’

‘Je bedoelt dat we proefkonijnen zijn?’ snauwde ze.

‘Ja, jullie zijn proefkonijnen. De federale diensten hebben liever niet dat we op de paniekknop drukken, want dan gaan de schurken gewoon ergens anders heen om het daar te doen.’

‘Maar ik kom hiervandaan. Ik ben hier geboren. Ik ken de mensen. Ik kan niet lijdzaam afwachten tot iedereen wordt weggevaagd.’

Puller had naar haar gekeken, maar wendde zijn blik nu af.

‘Puller? Begrijp je waar ik vandaan kom?’

‘Ja, en dat betekent dat ik het je waarschijnlijk niet had moeten vertellen.’

‘Natuurlijk wel!’

‘Het komt erop neer dat de federale diensten niets doen om de zaken te bespoedigen. Ze willen kijken hoe het gaat. Ze sturen de troepen pas op het laatste moment. Dat moet genoeg zijn om de bijkomende schade tot een minimum te beperken.’

‘Dat “moet genoeg zijn”? “Bijkomende schade tot een minimum beperken”?’

Hij onderbrak haar. ‘Maar dat betekent niet dat we rustig moeten afwachten. We kunnen proberen deze zaak op te lossen voordat de trekker wordt overgehaald.’

‘Maar als we dat niet kunnen?’

‘Het is het beste plan dat ik heb.’

‘Je vraagt me een keuze te maken tussen mijn land en mijn eigen mensen.’

‘Ik vraag helemaal niets van je, Cole. Ik vertel je alleen wat ze mij hebben verteld. Het bevalt mij net zomin als jou.’

‘Wat zou jij doen?’

‘Ik ben soldaat. Voor mij is het gemakkelijk. Ik volg gewoon bevelen op.’

‘Dat is onzin.’

‘Ja, je hebt gelijk. Het is onzin.’

‘Nou?’

Hij greep het stuur zo stevig vast dat het een beetje meegaf. ‘Nou, ik weet het niet.’

Ze reden een tijdje in stilte. Cole verbrak die stilte alleen om hem te vertellen hoe hij moest rijden om bij Strauss’ huis te komen.

Toen ze er bijna waren, zei ze: ‘Als ik nu eens besluit alarm te slaan?’

‘Die beslissing is aan jou.’

‘Schiet je me dan niet dood?’

‘Die beslissing is aan jou,’ herhaalde Puller. ‘En nee, ik schiet je niet dood.’ Hij haalde diep adem. ‘Sterker nog: ik zal je steunen.’

‘O ja? Waarom?’

Hij keek opzij en zag dat ze naar hem keek.

‘Dat doe ik gewoon,’ zei Puller. ‘Het is de juiste handelwijze. Soms vergeten mijn superieuren dat kleine detail. De juiste handelwijze,’ zei hij opnieuw.

Ze zagen de lichten van Strauss’ huis dichterbij komen. Toen Puller het pad op reed, zei hij: ‘We kunnen hier doorheen komen als we blijven samenwerken.’

Ze drukte met haar handpalmen tegen het dashboard, alsof er allerlei wilde gedachten uit haar weg dreigden te rennen en ze die gedachten probeerde tegen te houden.

Hij stak zijn hand uit en gaf een kneepje in haar schouder. ‘Je bent niet alleen, Sam. Ik ben hier bij je.’

Ze keek hem aan. ‘Dat is de eerste keer dat je me Sam noemt.’

‘Ik zit in het leger. We zijn formeel ingesteld.’

Dat leverde hem een zeldzaam glimlachje van haar op. Ze gaf een klopje op zijn hand.

‘Ik red me wel... John.’ Ze keek hem aan. ‘Is het goed dat ik je soms John noem? Ik weet dat het waarschijnlijk idioot klinkt dat ik me druk maak om zoiets, met alles wat er aan de hand is.’

‘Het is goed. En het is beter dan Romeo.’

‘Of Julia,’ antwoordde ze.