·10·

Een paar minuten later keek Puller achter zich en zag hij dat Sam Cole grote moeite had hem in het dichte struikgewas bij te houden. Hij bleef staan en stak zijn hand op. Cole stond meteen stil. Hij tuurde door zijn nachtbril naar het stuk bos dat voor hem lag. Bomen, struiken, een wegrennend hert. Niets wat hem wilde doden.

Hij bewoog nog steeds niet. Hij dacht weer aan wat hij door het raam in het bos had gezien. Een silhouet, geen dier. Een man. Het hoefde niets met de zaak te maken te hebben, maar had dat waarschijnlijk wel.

‘Puller?’

Hij keek niet opnieuw naar haar om, maar gaf haar een teken dat ze naar voren moest komen. Even later hurkte ze bij hem neer.

‘Heb je iets opgepikt met die mooie apparatuur van je?’

‘Alleen een hert en een heleboel bomen.’

‘Ik hoor ook niets.’

Hij keek naar de hemel, die al lichter werd. ‘Ik zag een zoeklicht toen ik kwam aanrijden. Op een paar kilometer afstand in het oosten.’

‘Het zal wel iets met de mijnbouw te maken hebben gehad.’

‘Waarom een zoeklicht?’

‘Waarschijnlijk een helikopterlanding. Dan heeft zo’n toestel iets om op af te gaan.’

‘Helikopterlandingen bij een kolenmijn, midden in de nacht?’

‘Dat is niet verboden. En het is geen mijn zoals jij je die voorstelt. Ze doen hier aan dagbouw. Dat betekent dat ze geen schachten en tunnels graven, maar gewoon de berg van boven af opblazen.’

Puller tuurde nog steeds naar voren en naar opzij. ‘Was jij degene die het leger belde over Reynolds?’

‘Ja. Hij was in uniform. Dat was onze eerste aanwijzing. En toen we in zijn auto keken, vonden we zijn identiteitsbewijs.’ Ze zweeg even. ‘Je bent binnen geweest. Je hebt gezien dat er niet veel van zijn gezicht over is.’

‘Had hij een tas of een laptop?’

‘Beide.’

‘Die moet ik zien.’

‘Goed.’

‘Er kan geheim materiaal in die tas zitten of op die laptop staan.’

‘Ja.’

‘Zijn ze veilig opgeborgen?’

‘In onze bewijsmaterialenkamer op het bureau.’

Puller dacht even na. ‘Je moet ervoor zorgen dat er echt niemand bij kan. Reynolds was van de dia, de militaire inlichtingendienst. Het kan een hele toestand worden als onbevoegden bij dat materiaal komen. Een probleem dat je echt niet kunt gebruiken.’

‘Ik begrijp het. Ik kan iemand bellen.’

‘Dank je. Er stond in het dossier dat jullie zijn vingerafdrukken hebben genomen.’

‘Ja, en die hebben we naar het Pentagon gefaxt, naar een nummer dat ze ons gaven. Ze hebben zijn identiteit bevestigd.’

‘Hoeveel technisch rechercheurs heb je?’

‘Eén, maar hij is erg goed.’

‘Patholoog-anatoom?’

‘Die zit helemaal in Charleston. Daar is het forensisch lab van de staat.’

Onder het praten bleef Puller het bos in turen. Degene die daar was geweest, was nu weg. ‘Waarom zijn de lijken nog in het huis?’

‘Om verschillende redenen, maar vooral omdat we eigenlijk geen goede plek hebben om ze heen te brengen.’

‘Het ziekenhuis?’

‘Het dichtstbijzijnde is meer dan een uur rijden.’

‘De plaatselijke lijkschouwer?’

‘Die hebben we even niet.’

‘Wat bedoel je daarmee?’

‘Daar bedoel ik mee dat de lijkschouwer die we hadden is vertrokken. En hij was geen arts. Hij was ambulancebroeder. Maar volgens de wetgeving van de staat was dat goed genoeg.’

‘Wie gaat er dan sectie verrichten op de slachtoffers?’

‘Daar werk ik nog aan. Waarschijnlijk een arts hier uit de buurt van wie ik weet dat hij ervaring heeft met forensisch werk. Hoeveel technisch rechercheurs heb jij?’

‘Je praat met hem.’

‘Je onderzoekt moorden en bent tegelijk technisch rechercheur? Dat is een beetje ongewoon.’

‘Het is juist de beste aanpak.’

‘Wat bedoel je?’

‘Op die manier komt er niets tussen mij en het materiaal,’ zei hij. ‘En ik kan altijd terugvallen op het forensisch lab van het leger. Laten we naar het huis teruggaan.’

Even later stonden ze bij de vier lijken. Buiten werd het al licht, maar Cole deed de plafondlamp aan.

Puller zei: ‘De integriteit van de plaats delict is geschonden. De moordenaars zijn teruggekomen. Ze kunnen sporen hebben uitgewist.’

‘Dat konden ze ook al eerder doen,’ wierp Cole tegen.

‘Zelfs wanneer we een verdachte terecht kunnen laten staan, kan zijn advocaat alleen al op grond hiervan de hele bewijsvoering torpederen.’

Cole zei niets, maar aan haar kwade gezicht was te zien dat ze het begreep.

‘Nou, wat doen we eraan?’ zei ze ten slotte.

‘Voorlopig niets. We gaan hier verder met het onderzoek.’

‘Moet je dit rapporteren?’

Hij gaf haar geen antwoord. In plaats daarvan keek hij om zich heen en zei: ‘De Reynolds’ woonden hier niet. Wat deden ze hier dan?’

‘Het huis is van Richard en Minnie Halverson. Dat zijn de ouders van mevrouw Reynolds. Die zitten in een verpleegtehuis. Nou ja, hij. Mevrouw Halverson woonde hier, maar ze heeft kortgeleden een beroerte gehad en ligt nu in een gespecialiseerd ziekenhuis bij Pikeville. Dat is hemelsbreed niet zo ver, maar over onze achterweggetjes doe je er minstens anderhalf uur over om er te komen.’

‘Daar heb ik iets van gemerkt toen ik hierheen kwam.’

‘Het schijnt dat mevrouw Reynolds hier tijdelijk was om dingen te regelen, en om op de behandeling van haar vader toe te zien, het huis in orde te maken voor de verkoop en haar moeder te laten opnemen in hetzelfde verpleegtehuis, want die kan niet meer op zichzelf wonen. Omdat het zomer was, logeerden de kinderen bij haar. Blijkbaar kwam meneer Reynolds hier alleen in de weekends.’

‘Hoe kom je aan al die informatie?’

‘Plaatselijke bronnen. Het verpleegtehuis en het ziekenhuis. En door hier in de buurt te informeren. We hebben ook op straat met buren gepraat.’

‘Goed werk,’ zei Puller.

‘Ik ben hier niet om klungelwerk te leveren.’

‘Zeg, ik ben hier alleen omdat een van de slachtoffers een uniform draagt. En mijn sac zei dat jullie best met ons willen samenwerken.’

‘Mijn baas wilde dat wel.’

‘En jij?’

‘Laten we zeggen dat ik nog geen besluit heb genomen.’

‘Dat is redelijk.’

‘Dus hij zat bij de dia?’

‘Hebben ze je dat niet verteld toen je de vingerafdruk faxte?’

‘Nee. Ze bevestigden alleen wie hij was. Dus de militaire inlichtingendienst? Was hij een soort spion? Is hij daarom vermoord?’

‘Ik weet het niet. Hij stond op het punt uit het leger te vertrekken. Misschien was hij alleen maar een kantoormannetje met een paar mooie medailles dat voor het grote geld van de particuliere sector wilde gaan. Daar wemelt het van op het Pentagon.’

Puller had besloten haar niet te vertellen wat Reynolds werkelijk bij de dia had gedaan. Ze was niet bevoegd om dat te weten, en hij wilde niet riskeren dat hij werd gedegradeerd omdat hij iets had verteld wat geheim moest blijven.

‘Daar komen we dus niet veel verder mee.’

Pullers eerlijke kant kreeg de overhand. ‘Nou, misschien was hij niet zomaar een kantoormannetje.’

‘Maar je zei net...’

‘Ik zei “misschien”. Het is niet bevestigd. En ik ben er nog maar net mee bezig. Er is nog veel wat ik niet weet.’

‘Oké.’

Puller ging dichter naar de lijken toe. ‘Jullie hebben ze zo gevonden? Allemaal zittend op een rij?’

‘Ja.’

‘In het geval van de volwassenen is de doodsoorzaak wel duidelijk. Hoe zit het met de kinderen?’ Hij wees naar hen.

Toen ze geen antwoord gaf, keek Puller haar aan.

Ze had haar Cobra getrokken en richtte het wapen op zijn hoofd.