·78·

Het huis van Strauss was ruim half zo groot als dat van de Trents. Dat betekende dat het voor Drakes begrippen enorm groot was. En ook voor de meeste Amerikaanse begrippen, dacht Puller. Het stond op zijn eigen terrein van twee hectare en had zelfs een klein hek aan de voorkant. Al stond daar geen bewaker, zoals bij het landhuis van Trent.

Cole had vooruit gebeld, en Strauss en zijn vrouw waren uit hun bed gekomen. Het echtpaar zat op hen te wachten toen de deurbel ging. Mevrouw Strauss was een breedgebouwde, vlezige vrouw die de tijd had genomen haar kapsel in model te brengen nadat ze midden in de nacht was gewekt. Ze droeg een broek met een blouse daar los overheen. Haar gezicht was totaal ontredderd, zoals ook te verwachten was.

Bill Strauss droeg een spijkerbroek en een poloshirt. Hij had een niet brandende sigaret tussen zijn vingers. Misschien hield mevrouw Strauss er net zomin als Rhonda Dougett van dat er in haar huis werd gerookt.

Ze zaten tegen elkaar aan op een bank, terwijl Cole vertelde wat er gebeurd was. Toen ze bij het schot kwam, keek Bill Strauss op.

‘Bedoel je dat iemand hem heeft vermoord? Dat iemand Dickie met opzet heeft gedood?’

Puller zei: ‘Ik was erbij. Dat is precies wat er is gebeurd.’

Strauss keek hem aan. ‘Was jij daar ook? In het brandweergebouw? Wat deed je daar?’

Cole gaf antwoord: ‘Dat doet er niet toe.’

‘Hebben jullie sporen die naar de moordenaar leiden?’

‘We hebben iets beters,’ zei Puller. ‘We hebben de moordenaar.’

Beide Straussen keken hem met grote ogen aan. Bill zei: ‘Jullie hebben hem te pakken gekregen? Wie is het? Waarom heeft hij onze zoon vermoord?’

‘We weten niet wie het is. En we kunnen hem niet vragen waarom hij Dickie heeft vermoord, want hij heeft een paar minuten daarna zelfmoord gepleegd.’

Mevrouw Strauss huilde zachtjes in haar handen, en haar man legde zijn hand om haar schouders. Toen de vrouw even later helemaal instortte en onbedaarlijk begon te snikken, leidde haar man haar weg door de gang.

Puller en Cole zaten te wachten tot hij terugkwam. Na een paar minuten stond Puller op en keek hij om zich heen.

Even later kwam Strauss terug. ‘Sorry,’ zei hij, ‘maar jullie begrijpen wel hoe erg we allebei van streek zijn.’

‘Absoluut,’ zei Cole. ‘We kunnen later terugkomen, als je dat liever wilt. Ik weet dat dit heel moeilijk is.’

Strauss leunde achterover en schudde zijn hoofd. ‘Nee, laten we het afhandelen.’

Ditmaal stak hij een sigaret aan en blies hij de rook opzij.

‘We proberen erachter te komen wie de dode is. Als we dat weten, kan dat ons helpen de zaak op te lossen.’

‘Dus jullie weten zeker dat hij niet hier uit de buurt komt?’ vroeg Strauss.

‘We denken van niet, maar we zullen het nagaan.’

‘Kun je enige reden bedenken waarom iemand je zoon kwaad zou doen?’ vroeg Cole.

‘Nee. Dickie had geen vijanden. Hij had vrienden. Hij had zijn maten in de Harley Club.’

‘Waar werkte hij?’ vroeg Puller.

‘Hij... eh, hij had op het moment geen baan,’ zei Strauss.

‘Nou, waar heeft hij voor het laatst gewerkt?’

‘Er is niet veel werk in Drake.’

‘Er is Trent Exploration,’ zei Puller. ‘En jij bent de directeur bedrijfsvoering.’

‘Zeker. Dat klopt. Maar Dickie wilde niet voor Trent werken.’

‘Waarom niet?’

‘Daar had hij gewoon geen zin in.’

‘Dus jij onderhield hem?’ vroeg Puller.

‘Wat?’ zei Strauss, die er even niet bij was. ‘Wij, dat wil zeggen, ik gaf hem van tijd tot tijd wat geld. En hij woonde thuis. Hij was ons enig kind. Misschien hebben we hem verwend.’ Hij zweeg even en haalde diep adem, zodat er nog meer nicotine in zijn longen kwam. ‘Maar hij verdiende het niet om vermoord te worden.’

‘Natuurlijk niet,’ zei Cole.

‘Als hij hier woonde,’ zei Puller, ‘moeten we op een gegeven moment zijn kamer doorzoeken.’

‘Maar niet vannacht,’ zei Cole op scherpe toon.

‘Hij heeft me verteld waarom hij uit het leger is gegooid,’ zei Puller. Die opmerking leverde hem een scherpe blik van Strauss op.

‘Dat was... onfortuinlijk,’ zei Strauss.

‘De homoseksualiteit of het ontslag uit het leger?’ vroeg Puller.

‘Beide,’ zei Strauss eerlijk. ‘Ik ben geen homohater, Puller. Je denkt misschien dat mensen in zo’n klein stadje niet openstaan voor zulke dingen, maar ik hield van mijn zoon.’

‘Oké,’ zei Puller. ‘Het was een goed mens. Hij wilde het goede doen.’

‘Wat bedoel je?’

‘Hij hielp ons bij ons onderzoek,’ zei Cole.

‘Hij hielp jullie? Hoe dan?’

‘Hij hielp ons gewoon.’

‘Denk je dat hij daarom is vermoord?’

‘Ik weet het niet.’

‘Allemachtig,’ zei Strauss. ‘Al die mensen die in een paar dagen tijd in Drake zijn vermoord. Denk je dat die moorden iets met elkaar te maken hebben?’

‘Ja,’ zei Cole.

‘Waarom?’

‘Daar kunnen we niet op ingaan,’ zei ze.

Puller keek enkele ogenblikken naar Strauss en vroeg zich af of hij het over een andere boeg moest gooien. Ten slotte besefte hij dat hij niet veel tijd meer had.

‘Heb je nog iets ontdekt over de vergunning voor die explosies?’

Met een vage blik in zijn ogen zei Strauss: ‘Ik heb naar het kantoor gebeld waar ze die dingen regelen. Ze zijn het nagegaan. De voorman daar vroeg om de speciale vergunning en die kregen we. Maar het ging niet helemaal goed met de openbare bekendmaking. Die ging niet op tijd de deur uit. De voorman had dat niet gehoord en dus werkte hij evengoed met de explosieven. Dat gebeurt niet vaak, maar soms wel.’

‘Wie zouden van het tijdstip van de explosies hebben geweten?’

‘Ik. De voorman. Veel mensen bij Trent.’

‘Roger Trent?’ vroeg Puller.

‘Ik weet het niet zeker, maar als hij het had willen weten, kon hij er gemakkelijk genoeg achter komen.’

Cole stond op en gaf Strauss haar kaartje. ‘Als je nog iets bedenkt, moet je me bellen. Ik vind het heel erg dat je je zoon hebt verloren.’

Strauss reageerde verbaasd op het abrupte einde van het gesprek, maar kwam toen wankelend overeind. ‘Dank je, brigadier Cole.’

Puller was de laatste die opstond. Hij kwam dicht bij Strauss staan en zei tegen hem: ‘Er zijn veel mensen gestorven. We willen niet nog meer lijken zien.’

‘Natuurlijk niet.’ Zijn gezicht werd rood. ‘Je wilt toch niet suggereren dat ik iets...’

‘Ik suggereer niets.’

‘Je denkt dat hij liegt, nietwaar?’ zei Cole toen ze naar de auto terugliepen.

‘Ik denk dat hij meer weet dan hij ons wilde vertellen.’

‘Je bedoelt dat hij heeft geholpen zijn zoon te laten vermoorden? Ik had de indruk dat hij er helemaal kapot van was.’

‘Misschien wilde hij niet dat zijn zoon bij dit alles betrokken raakte.’

Ze stapten in en Puller reed bij het huis van Strauss vandaan.

Cole keek door de achterruit. ‘Ik kan me niet voorstellen hoe het is om je kind te verliezen.’

‘Dat kan niemand zich voorstellen. Niemand wil het zelf ondergaan.’

‘Heb je er ooit over gedacht om te trouwen?’

Puller dacht: Ik ben getrouwd. Mijn vrouw is het leger van de Verenigde Staten. En ze kan soms heel lastig zijn.

‘Ik denk dat iedereen daarover denkt,’ zei hij. ‘Op een gegeven moment.’

‘Het is moeilijk om getrouwd te zijn en bij de politie te werken.’

‘Dat doen heel veel mensen.’

‘Als je ook nog vrouw bent, bedoel ik.’

‘Ook dat gebeurt veel.’

‘Waarschijnlijk wel. Zeg, als je denkt dat Strauss iets achterhoudt, had ik het doorzoeken van de kamer van zijn zoon misschien beter niet kunnen uitstellen.’

‘We komen daar nog aan toe, maar ik denk niet dat Dickie daar iets belangrijks bewaarde.’

‘Nou, waar zou hij dan wel belangrijke dingen bewaren?’

‘Misschien op dezelfde plaats waar Eric Treadwell zijn wolfraamcarbide bewaarde.’

‘Zou dat echt belangrijk zijn?’

‘Het is belangrijk omdat het onverklaarbaar is.’ Hij keek op zijn horloge. ‘Moe?’

‘Nee. Ik voel me alsof iemand me tegen een stroomdraad aan heeft getrokken. Maar je zou vannacht bij mij moeten blijven.’

‘Waarom? Ik heb een kamer.’

‘Iemand heeft ook geprobeerd jou te vermoorden. Twee keer.’

‘Oké, misschien heb je gelijk.’

Ze pikten haar auto op en hij volgde Cole naar haar huis. Ze bracht hem naar zijn kamer en zorgde ervoor dat hij alles had wat hij nodig had.

Toen hij op het bed ging zitten en zijn legerschoenen uittrok, bleef ze bij de deur staan.

Hij keek op. ‘Ja?’

‘Waarom Drake? Alleen omdat we een gaspijplijn en een kernreactor in de buurt hebben?’

‘Misschien is dat voor sommige mensen genoeg.’

Hij liet zijn tweede schoen op de vloer vallen en haalde zijn voorste M11 uit de holster.

‘Denk je dat je je hele leven met een pistool blijft rondlopen?’ vroeg ze.

‘Jij?’

‘Ik weet het niet. Op dit moment lijkt het me wel een goed idee.’

‘Ja. Zo denk ik er ook over.’

‘Puller, als we hier levend uitkomen...’ Ze zweeg even. ‘Misschien kunnen we dan...’

Hij keek naar haar op. ‘Ja, dat dacht ik ook.’