·79·

Om één uur ’s nachts was Puller weer in Afghanistan, midden in een vuurgevecht dat hij elke keer zou winnen, al kon hij de mannen die hij had verloren niet naar huis brengen. Langzaam en kalm ontwaakte hij uit de droom. Maar hij werd ook wakker met iets anders.

Een idee.

Er was een spoor geweest dat hij niet had gevolgd. Terwijl hij in de woestijn Afghanen doodde, had zijn geest zich ten slotte op dat spoor gericht. En hij had niet veel tijd om er iets aan te doen. Hij stond op, kleedde zich aan en verliet het huis zo zachtjes als toen hij op patrouille was in het Midden-Oosten. Hij had alleen nog even bij Cole gekeken. Ze lag in haar bed te slapen, met alleen een laken over zich heen omdat het buiten zo warm was. Hij liet een briefje op de koelkast voor haar achter, lette erop dat haar voordeur goed op slot zat en duwde zijn auto het pad af en een eindje de straat door voordat hij hem startte. En toen was hij weg.

Een halfuur later keek hij naar het grimmige betonnen gebouw. Er was geen beveiligingssysteem. Dat was hem de vorige keer al opgevallen.

Hij keek nog een laatste keer om zich heen en liep toen door. Het slot van de voordeur kostte hem niet meer dan een halve minuut.

Hij liep door het interieur. Hij had zijn zaklantaarn nog niet gebruikt, want hij wist nog van zijn vorige bezoek hoe het interieur eruitzag. Door de gang, vijftien stappen, de deur aan de linkerkant. Terwijl hij het licht van een penlight op het slot liet vallen, gebruikte hij zijn gereedschap om het te forceren.

Twintig seconden later stond hij aan de andere kant van de deur en had hij hem achter zich dichtgedaan. Hij keek naar de andere deur. Verrassend genoeg zat die niet op slot. Hij maakte hem open; hij droeg handschoenen. De grote, vrijstaande kluis staarde hem aan. Dit zou een lastiger slot worden, maar hij had gereedschap meegebracht om het open te krijgen.

Hij scheen met zijn penlight op de metalen voorkant van de kluis. Die was oud, maar stevig. Hij stak zijn gereedschap in het slot en werkte vijf minuten met geoefende hand. Er volgde een zacht klikgeluid, en toen trok hij aan de arm van het slotmechanisme en kreeg hij de deur open. Na tien minuten zoeken vond hij datgene waarvan hij vrij zeker wist dat het was wat hij zocht.

Hij vouwde de blauwdrukken open en legde ze op het bureau. Hij scheen er met zijn penlight op en nam ze bladzijde voor bladzijde door. Toen maakte hij foto’s van alle bladzijden, vouwde de blauwdrukken weer op, legde ze in de kluis terug, maakte de deur dicht en vergewiste zich ervan dat die goed op slot zat. Vijf minuten later reed hij weg met zijn Malibu. Hij kwam bij Coles huis, nam de camera mee naar binnen en ging op het bed zitten om elke foto te bekijken. Toen hij klaar was, leunde hij achterover en dacht hij erover na. Hij probeerde de dingen op een rijtje te zetten. Strauss had dit in zijn kluis gehad. Eric Treadwell en Molly Bitner hadden een plan bedacht om het uit de kluis te krijgen en er kopieën van te maken. Als hij nog niet zeker had geweten dat ze dat hadden gedaan, had hij die zekerheid nu wel.

Hij had vingerafdrukkaarten van zowel Treadwell als Bitner meegebracht. Ze hadden allebei gezweet toen ze hun inval in Strauss’ kantoor deden, want het vocht van hun afdrukken was perfect op het papier gekomen. En het was het soort papier dat vingerafdrukken voorgoed vasthield. De afdrukken kwamen perfect overeen, zowel die van Treadwell als die van Bitner.

Hiervoor hadden ze zoveel op het spel gezet. Hiervoor hadden ze uiteindelijk hun leven opgeofferd. Het ene spoor dat hij niet had gevolgd.

Tot nu toe.

Nu was de vraag: moest hij het Cole vertellen?

Het antwoord was duidelijker en dringender dan hij had verwacht.

Hij keek op zijn horloge: halfvijf.

Het was ironisch. Nu zou hij haar opnieuw wakker moeten maken.