·74·

Sam Coles zwaailichten sneden door de duisternis en haar sirenes gilden door de stilte. Ze kende deze wegen beter dan zo ongeveer iedereen, maar een paar keer vergde ze zoveel van zichzelf en haar auto dat ze dacht dat ze van de weg af zou raken en door de lucht zou vliegen om duizend meter neer te storten naar een vroegtijdige dood.

Ze vloog de laatste bocht in en trapte op het gas toen ze op het rechte eind kwam. Even later zag ze het brandweergebouw. Toen ze stopte, viel het licht van haar koplampen op het lichaam dat daar op het beton lag. Ze trok haar pistool en maakte haar portier open. Ze belde Puller met haar mobiele telefoon, maar hij nam niet op.

Ze glipte de auto uit en hield het portier tussen haarzelf en de plaats waar de schutter zou kunnen zijn. Ze keek naar de verwoeste motor bij het brandweergebouw en toen naar de Malibu. Ze hoorde sirenes in de verte. Even later stopten er twee politiewagens naast haar.

Ze riep: ‘Er is daar ergens een schutter.’

Ze zag de agenten hun portieren openmaken en erachter wegduiken.

‘Geef me dekking,’ zei Cole.

Ze droeg het kogelvrije vest dat haar door de politie was verstrekt en hoopte dat het goed genoeg was. Ze rende naar voren, naar het lijk. Ze lichtte het vizier van de helm op en keek naar het gezicht.

Dickie Strauss zag er niet uit alsof hij sliep. Hij zag eruit alsof iemand een kanon op zijn hoofd had laten vallen.

Ze riep naar de agenten: ‘Dood.’ Ze keek naar de gaten in de helm. ‘Schot in het hoofd. Zwaar geschut.’

‘Je kunt beter dekking zoeken, brigadier,’ zei een van haar mannen.

Cole liep vlug naar de auto terug en verschanste zich achter het portier. Ze keek naar haar agenten. ‘Roep assistentie op. Ik wil dat alle wegen hier worden afgezet. We moeten systematisch gaan zoeken. Wie het ook is, hij mag niet wegkomen.’

‘En die legerkerel?’ vroeg een van haar mannen.

Cole keek de duisternis in.

Kom op, Puller. Laat je niet doodschieten. Laat je niet doodschieten.

Puller had positie ingenomen naast een leegstaand huis, ongeveer vijfhonderd meter bij het brandweergebouw vandaan. Hij was daar gekomen door de vermoedelijke baan van de kogel terug te volgen. Een enigszins getalenteerde schutter kon een doelwit op zeshonderd tot duizend meter raken, als hij over het juiste materieel beschikte. De Lapua-kogel was voor Puller een teken dat de schutter inderdaad het juiste materieel had.

Scherpschutters van de politie schoten in een stedelijke omgeving meestal op een afstand van nog geen dertig meter. Militaire scherpschutters werkten met veel grotere afstanden, want aan het front ging het heel anders toe. Omdat Puller de knal had gehoord, wist hij dat het schot op niet meer dan anderhalve kilometer afstand was gelost. Militaire scherpschuttersgeweren waren meestal langer dan die van de politie. Daardoor kon de kruitlading volledig opbranden, zodat de flits die uit de loop kwam minder hevig was en de kogel een hogere snelheid had. Daardoor was het moeilijker om de positie van de schutter na te gaan en werd de kans op een dodelijk schot groter.

Puller vroeg zich af of de schutter ook een spotter had. In dat geval was het twee tegen één. Hij hoorde sirenes in de verte. Cole en haar team waren er bijna. Dat was zowel goed als slecht nieuws. Goed in de zin dat versterkingen altijd welkom waren. Slecht in de zin dat de schutter nu des te gemotiveerder was om zich terug te trekken en te maken dat hij wegkwam.

Puller tuurde naar het terrein dat voor hem lag, op zoek naar een teken van een laserzoeker. Die apparaatjes waren enorm handig voor het zoeken van een doelwit, maar op het slagveld werden ze afgeraden om de simpele reden dat ze je positie verrieden. Puller had altijd op zijn vizier en spotter vertrouwd en de hoogte van doelwitten vergeleken met hun silhouet in het militaire vizier. Het was vrij goed mogelijk een schatting te maken van de grootte van een menselijk hoofd, de breedte van schouders en de afstand van de heupen tot de kruin van het hoofd. Als je die afstanden had, kon je je vizier op de afstand instellen. De politie mikte op de ‘abrikoos’, de medulla oblongata, een ongeveer zeven centimeter lang deel van de hersenen dat onwillekeurige bewegingen beheerste. Als je dat raakte, was het doelwit op slag dood. Militaire scherpschutters mikten bij een afstand van meer dan driehonderd meter meestal op niets in het bijzonder. Die mikten op het hele lichaam, want de romp vormde een groter doelwit.

De schutter met wie Puller nu te maken had, had zich niet aan die scherpe tweedeling gehouden. Hij had op een afstand van meer dan driehonderd meter iemand in zijn hoofd geschoten.

Politie of leger?

Of beide?

Als de man nog een keer schoot, zou Puller door middel van driehoeksmeting zijn positie kunnen inschatten. Maar als de schutter opnieuw schoot en Puller in zijn hoofd of romp trof, zou de Lapua-kogel hem ernstig letsel toebrengen en hem waarschijnlijk doden.

Hij keek naar wat er voor hem lag: lege huizen, stille straten. Maar niet alle huizen stonden leeg. Voor sommige stonden auto’s geparkeerd. Hij zag zwak licht achter de ramen. Wisten die mensen niet dat ze een schutter in hun midden hadden? Hadden ze het schot niet gehoord?

Hij keek weer in de richting van het brandweergebouw en concentreerde zich op de exacte positie van Dickie Strauss’ lichaam. Na de inslag van de kogel was de motor doorgereden. Dickie was na ongeveer drie seconden van de motor gevallen. Daar moest hij rekening mee houden. Waar was de kogel vandaan gekomen? Hij keek in de tegenovergestelde richting en ging de waarschijnlijke vuurlijn nog eens na. De enige rechte zichtlijn. Het huis aan het eind van de doodlopende straat. Donker, geen auto’s aan de voorkant. Daarachter stonden nog meer huizen, maar in de volgende blokken stonden ze allemaal de andere kant op.

Hij luisterde en dwong zichzelf de sirenes te negeren. Geen geluiden. Geen rennende voetstappen.

Hij nam een besluit.

Even later was hij in beweging. Ondanks zijn grootte kon hij bijna geruisloos lopen. Dat was zowel gemakkelijk als moeilijk. Lange benen, dus minder beweging om meer afstand af te leggen. Maar grote mannen stonden er niet om bekend dat ze lichtvoetig waren. Mensen dachten altijd dat iemand van zijn grootte evenveel geluid zou maken als een naderende olifant. Sommigen hadden dat kort voor hun dood gedacht.

Puller hoopte dat hij daar vanavond weer een voorbeeld van zou meemaken.