·23·

Zoals altijd werd Puller niet met een schok wakker. Hij liet zich gewoon van zijn dunne matras in Annie’s Motel glijden. Hij beheerste zich volkomen; al zijn bewegingen waren zorgvuldig afgemeten. Hij was niet aan de rand van Kandahar om daar tegen moordenaars met tulbanden te vechten. Hij was in een steenkoolgebied van Amerika en zocht daar naar moordenaars die misschien van eigen bodem waren.

Hij hoefde niet op zijn horloge te kijken. Zijn inwendige klok vertelde hem alles wat hij moest weten. Nul-vier-dertig. Hij nam een douche en bleef dertig seconden langer dan anders onder het warme water staan om de stank van een decennia oude herinnering te verdrijven. Maar het werkte niet. Het werkte nooit. Hij deed alleen maar alsof. Hij trok de kleren aan die daar in Drake bijna zijn uniform waren geworden: spijkerbroek en cid-poloshirt, maar hij koos voor een oud paar beige legerschoenen in plaats van de sportschoenen. Buiten was het al warm. Waarschijnlijk koelde het ’s nachts nauwelijks af. Maar hoe warm het ook werd, niets kwam in de buurt van Afghanistan of Irak in de zomer. Dat was een hitte geweest die je nooit vergat. Zeker niet als die hitte ook nog eens werd versterkt door brandende diesel. En door de kreten van mannen die levend verbrandden. Die zwart en rauw werden en dan helemaal verschrompelden waar je bij stond.

Zijn mobiele telefoon ging. Het kantoor. Of misschien Cole. Misschien was er weer iets gebeurd. Hij keek op het display en zijn alerte gezicht betrok meteen.

‘John Puller.’

‘Je hebt me nooit teruggebeld, adjudant.’

‘Ik was op een missie.’ Hij zweeg maar heel even. ‘Hoe gaat het, generaal?’

De stem van John Puller senior klonk als het blaffen van een grote hond met een brede borstkas. Het was een legermythe dat hij mensen met zijn stem kon doden door hun een hartverlamming van angst te bezorgen.

‘Je hebt me nooit teruggebeld, adjudant,’ zei hij opnieuw, alsof hij Pullers antwoord niet had gehoord.

‘Dat wou ik vandaag doen. Problemen?’

‘Mijn eenheid gaat naar zijn moer.’

Pullers vader had zijn zoons vrij laat in zijn leven gekregen. Hij was nu vijfenzeventig en zijn gezondheid liet te wensen over.

‘Je krijgt het wel weer in topconditie. Dat lukt je altijd. En het zijn goede mannen. Ze reageren goed. Rangers gaan voorop, generaal.’ Puller probeerde allang niet meer op zijn vader in te praten, tegen hem te zeggen dat hij geen enkele legereenheid meer onder zijn bevel had. Dat hij oud, ziek en stervende was.

‘Ik heb je hier nodig. Jij kunt ze in het gareel krijgen. Ik kan altijd op je rekenen, adjudant.’

Puller was in het leger gegaan toen de roemruchte carrière van zijn vader er al bijna op zat. Ze hadden nooit samen gediend. Maar de oude man had de verrichtingen van zijn jongste zoon nauwlettend gevolgd. Het feit dat hij de zoon van de luitenant-generaal was, had het niet gemakkelijker voor hem gemaakt, maar juist eindeloos veel moeilijker.

‘Bedankt, generaal. Maar zoals ik al zei: ik ben op een andere missie.’ Hij zweeg weer en keek op zijn horloge. Hij lag achter op het schema. Hij wilde deze kaart niet graag uitspelen, maar als het moest, deed hij het. ‘Ik ben laatst bij Bobby geweest. Je moet de groeten van hem hebben.’

De verbinding werd onmiddellijk verbroken.

Puller klapte de telefoon dicht en stopte hem in de houder aan zijn riem. Hij bleef daar nog even met neergeslagen ogen zitten. Hij moest gaan; hij moest echt gaan. In plaats daarvan haalde hij zijn portefeuille uit zijn zak en schoof de foto eruit.

De drie Puller-mannen stonden naast elkaar. Alle drie lang, maar John junior was de langste, net een centimeter langer dan zijn vader. Het gezicht van de generaal was uit graniet gehouwen. De ogen van de oude man waren weleens hollepuntskogels met maximale lading genoemd. Je kon je optrekken aan de kin van de man. Hij leek de generaals Patton en MacArthur in één persoon, maar dan groter, gemener, harder. Hij was als generaal een keiharde rotzak geweest, en zijn mannen hadden van hem gehouden en waren voor hem gestorven.

Als vader was hij ook een keiharde rotzak geweest. En zijn zoons?

Ik hou van hem. Ik zou voor hem zijn gestorven.

Senior was aanvoerder van het basketbalteam van de militaire academie West Point geweest. In de vier jaar van zijn vader waren ze nooit kampioen geworden, maar elk team waartegen ze speelden ging onder de blauwe plekken naar huis. En degenen die zijn vaders team hadden verslagen hadden waarschijnlijk nog steeds het gevoel dat ze hadden verloren. In die tijd werd vaak de uitdrukking ‘gepullerd worden’ gebruikt. Op het basketbalveld. Op het slagveld. Voor de oude man was dat ongetwijfeld hetzelfde. Hij beukte op je in tot de zoemer ging.

Of tot de legers geen munitie meer hadden en iedereen dood was.

Puller keek even links van zijn vader op de foto. Er was daar niemand, al had daar iemand moeten zijn.

Er had iemand moeten zijn.

Hij stopte de foto weg, pakte zijn wapen, trok zijn cid-jasje aan en deed de deur achter zich op slot.

Zo was het verleden nu eenmaal.

Het was voorbij.