·16·

Puller ging het voortrapje af en liep door tot hij midden in de voortuin met door de zon verzengd gras stond. Cole was hem naar buiten gevolgd. Lan Monroe was binnen gebleven om de rest van het sporenmateriaal in zakjes te doen.

Puller keek naar rechts, naar links en toen weer naar voren. De dag was snel voorbijgegaan. De zon was allang aan zijn afdaling begonnen, maar het was nog onbehaaglijk heet. Geen zuchtje wind. De vochtige lucht drukte van alle kanten tegen je aan, als muren van water.

‘Puller, wil je de huizen verdelen?’ vroeg ze.

Hij gaf geen antwoord.

Wat hij zag, moest worden ontcijferd en in het juiste perspectief worden gezet. Er stonden acht huizen aan de straat, vier aan elke kant, inclusief het huis waar de moorden waren gepleegd. Voor zes van de andere huizen waren mensen te zien. Een paar mannen, wat vrouwen, een stuk of wat kleine kinderen. Ze hadden allemaal een of ander karweitje gevonden. Ze wasten een auto, maaiden het gras, haalden de post, speelden met een bal of stonden gewoon wat te praten. In werkelijkheid bevredigden ze hun morbide nieuwsgierigheid door heimelijke blikken te werpen op het huis waar de gruweldaden waren gepleegd.

Puller had allereerst de taak de normale, voor de hand liggende dingen te scheiden van hun antithese. Hij keek naar het huis recht aan de overkant. Op het pad stonden twee auto’s en een grote Harley-motor. Maar er was niemand buiten. Helemaal geen nieuwsgierigen.

Hij wees. ‘Hebben jullie met de mensen in dat huis gesproken?’

Cole keek in de aangewezen richting. Toen riep ze over haar schouder naar een van de geüniformeerde agenten die de wacht hielden bij de plaats delict. ‘Lou, jij hebt toch met die mensen gepraat?’

Lou kwam naar voren. Hij was de dikke agent. Zijn leren riem piepte onder het lopen.

Puller wist dat het een beginnersfout was. Je moest olie op je riem doen. Dat gepiep kon je je leven kosten.

Lou haalde zijn notitieboekje tevoorschijn en bladerde erin. ‘Ik heb een man gesproken die Eric Treadwell heet. Hij woont in dat huis met een zekere Molly Bitner. Hij zei dat ze die ochtend vroeg naar haar werk was gegaan en niet tegen hem had gezegd dat ze iets verdachts had gehoord of gezien. Als ze thuiskwam, zou hij haar ernaar vragen. En Treadwell zei ook dat hij zelf niets had gezien of gehoord.’

‘Maar misschien heeft hij vannacht iets gezien, toen Larry is vermoord,’ zei Cole. ‘Ik wil dat al die mensen opnieuw worden ondervraagd. Er is iemand weggereden in Larry’s politiewagen. Misschien heeft iemand in een van die huizen iets gezien of gehoord.’

‘Oké, brigadier.’

Puller zei: ‘Heeft die Treadwell je een identiteitsbewijs laten zien?’

Lou, die net wilde weglopen om Coles bevel op te volgen, draaide zich naar hem om.

‘Een identiteitsbewijs?’

‘Ja, om te bewijzen dat hij daar echt woonde,’ zei Puller.

‘Nee, dat heeft hij niet laten zien.’

‘Heb je erom gevraagd?’

‘Nee.’ Het klonk verdedigend.

‘Hoe ging het in zijn werk? Ben je naar hem toe gelopen?’ vroeg Puller.

‘Hij stond bij zijn voordeur toen ik aan kwam lopen,’ zei Lou. ‘Dat is waarschijnlijk de reden dat ik hem niet om papieren heb gevraagd. Omdat hij in zijn huis was.’

Dat was gelul, wist Puller. De man verzon dat achteraf om te rechtvaardigen dat hij zo onprofessioneel te werk was gegaan en zelfs zijn gezond verstand niet had gebruikt.

‘Maar je kende Eric Treadwell niet van gezicht?’ vroeg Puller.

Cole keek naar haar agent, die kwaad naar Puller keek. ‘Geef antwoord op de vraag, Lou.’

‘Nee,’ gaf Lou toe.

‘Kenden andere agenten hem?’

‘Niet voor zover ik weet.’

‘Hoe laat was het?’

Lou keek weer in zijn notities. ‘Kort na drie uur ’s middags. Het telefoontje was kort daarvoor binnengekomen en wij waren hier nog maar net.’

‘Waren er toen nog meer buren?’

‘Nee, om die tijd in de middag zou je dat ook niet verwachten. Mensen in Drake werken. Niet alleen de mannen, maar ook de vrouwen.’

‘Maar die man blijkbaar niet.’

‘Waar wil je heen, Puller?’ vroeg Cole. ‘Bedoel je dat die man de moordenaar was? Dat zou nogal stom zijn: blijven rondhangen en met de politie praten.’

Bij wijze van antwoord wees hij naar het huis. ‘Het is vijf uur ’s middags geweest. Er staan twee auto’s op het pad. Die stonden er al toen ik hier om vier uur vannacht aankwam. En ze hebben er de hele dag gestaan. Je zei dat iedereen hier werkt, maar dat geldt blijkbaar niet voor dat huis. En bij alle andere huizen zijn mensen buiten om naar ons te kijken. Dat is normaal. In dat huis staat zelfs niemand door de ramen naar buiten te loeren. Onder deze omstandigheden is dat niet normaal.’ Hij keek Lou aan. ‘Toen je maandag met die man praatte, stonden die twee auto’s en die Harley toen ook al op het pad?’

Lou schoof zijn pet naar achteren en dacht even na. ‘Ja, ik geloof van wel. Hoezo?’

‘Nou, je zei dat die man zei dat zijn vrouw nog op haar werk was. Hoeveel auto’s hebben ze?’

‘Shit,’ mompelde een beschaamd kijkende Cole. Ze keek Lou fel aan. ‘Kom mee.’

Ze stak met grote stappen de straat over, gevolgd door Puller en Lou. Ze klopte op de deur, kreeg geen reactie en klopte opnieuw.

Niets.

Ze zei: ‘Jammer genoeg hebben we geen huiszoekingsbevel. En we hebben ook geen gerede aanleiding om een inval te doen. Ik kan proberen iets te krijgen...’ Ze onderbrak zichzelf. ‘Wat doe je?’

Puller had zich over de leuning van het trapje gebogen en keek door het raam aan de voorkant van het huis naar binnen.

‘Ik help ons aan een gerede aanleiding.’

‘Wat?’ vroeg Cole op scherpe toon.

Puller trok zijn M11.

‘Wat doe je?’ riep Cole uit.

Puller trapte met zijn schoen, maat vijfenveertig, tegen het hout van de deur, en het bezweek. Zijn schouder maakte af wat zijn voet was begonnen. Puller ging naar binnen. Hij liep voorovergebogen en keek telkens om zich heen, met zijn pistool in dezelfde richting als zijn blik. Hij liep de hoek om en verdween uit het zicht.

‘Kom binnen,’ zei Puller. ‘Maar kijk uit. We weten niet of er nog iemand is.’

Cole en Lou trokken hun wapen en volgden hem naar binnen. Ze keek om de hoek en zag Puller ernaar kijken.

‘Allemachtig,’ riep Cole uit.