·14·

Uren later hadden ze de vier lijken van alle kanten gefotografeerd en andere delen van de plaats delict onderzocht. Puller en Monroe hadden de lijken naast elkaar gelegd op wit plastic dat ze op de vloer hadden uitgespreid. Larry Wellmans lichaam was naar boven gehaald en lag in een dichtgeritste lijkenzak in de eetkamer. Wellman en de Reynolds’ hadden geen wonden die op verweer wezen. Blijkbaar waren ze allemaal volkomen verrast.

Puller had zijn waarnemingen vastgelegd en het apparaat aan zijn riem gebruikt om de gegevens ordelijk op te slaan. Monroe had hem nieuwsgierig gevraagd wat dat voor een apparaatje was.

‘Het leger noemt dit een csed, een Crime Scene Exploitation Device. Het is een camera met een barcodeapparaat, een digitaal scherm, een labeler en een printer – dat alles in één. Het heeft een uitklapbare usb-poort, zodat ik het met mijn laptop kan verbinden om te downloaden en uploaden. Mijn digitale recorder heeft die mogelijkheid ook. En het heeft een elektronische transcriber, zodat het automatisch uittypt wat ik heb ingesproken. Ik ben niet zo goed met een toetsenbord.’

‘Dat is supercool,’ zei Monroe.

‘Word maar niet te enthousiast, Lan,’ zei Cole. ‘Ik denk niet dat zo’n apparaat op ons budget staat.’

Puller keek Cole aan. ‘Vertel eens over de hond die hier was.’

‘Een collie. Ik heb hem door een collega laten meenemen. Een lief beest.’

‘Oké, maar heeft iemand hem horen blaffen?’

‘De hond kan niet blaffen,’ antwoordde Cole. ‘Dat is waarschijnlijk de enige reden dat ze hem in leven lieten.’

‘Een hond die niet kan blaffen?’

‘Nou, tegen ons heeft hij niet één keer geblaft. Misschien is hij geopereerd. Dan kunnen ze soms niet meer blaffen. Tenminste, dat zegt een dierenarts die ik ken en die ik het heb gevraagd.’

Cole keek naar de lijken die op een rij lagen en zei: ‘Je zei dat ze zijn ondervraagd, maar je legde niet uit wat je bedoelde. Natuurlijk zijn ze niet ondervraagd toen ze al dood waren. Waarom hebben ze ze dan na hun dood op de bank gezet?’

‘Ik denk dat iemand hen wilde zien terwijl ze werden ondervraagd. En die wilde ook op videobeelden zien dat ze dood waren.’

‘Dus ze stuurden de videobeelden naar iemand anders?’

‘Dat denk ik.’

Cole knikte langzaam. ‘Als we de videobeelden in handen kunnen krijgen, vinden we daarop misschien aanwijzingen. Misschien is een van de moordenaars voor de camera langs gelopen. Of misschien is er een weerspiegeling van een of meer van hen te zien.’

‘Dat kan. Maar als we de videobeelden vinden, is de kans groot dat we ook de moordenaars hebben. Ze laten zoiets heus niet ergens slingeren.’

‘Nou, laten we hopen van wel.’

‘We moeten de lichamen snel naar een gekoelde omgeving brengen en dan de secties laten verrichten,’ zei Puller met een blik op de lijken, die al in staat van ontbinding verkeerden. ‘Op een gegeven moment valt al het bewijsmateriaal uit elkaar. Hoe staat het met je vriend de dokter?’

‘Ik verwacht later vandaag iets definitiefs van hem te horen.’

Puller knielde bij Matt Reynolds neer. ‘Met een geweer in zijn gezicht geschoten. Op minder dan een meter afstand, minimale verspreiding van korrels, viltproppen in de wonden. Als de loop een tapse boring had, komt die analyse op losse schroeven te staan.’ Hij wees naar de viltproppen in de wonden. ‘Lan, heb je al een monster genomen om het kaliber na te gaan?’

‘Ja. Ik heb de test nog niet gedaan, maar ik hoop dat we een antwoord krijgen als ik de diameter met de proppenmonsters vergelijk.’

Puller keek naar het lichaam van de vrouw. ‘Ik heb de afstand tussen de korrels gemeten. Omdat er geen wond in het midden is, en ook geen viltprop, mogen we aannemen dat ze van meer dan drie meter afstand is beschoten.’

‘Maar wel in de kelder,’ zei Cole, die naast hem neerknielde.

‘Vermoedelijk. Maar dat moet nog door het bloedonderzoek worden bevestigd,’ zei Puller.

‘Waarom in de kelder?’ vroeg Cole.

‘Dat maakt minder herrie,’ zei Puller. ‘Evengoed heb je daar nog problemen.’

‘Wat dan?’

‘Een geweerschot kan zelfs in een kelder midden in de nacht de aandacht trekken. En je moet de andere gevangenen in bedwang houden. Ze horen het schot, raken in paniek, beginnen te schreeuwen en proberen weg te komen, want ze weten dat zij waarschijnlijk de volgende zijn.’

Monroe knipte met zijn vingers, maakte een metalen doos open die hij eerder het huis binnen had gebracht en haalde er wat gesloten zakjes uit.

‘Ik vroeg me af waarom ik daar deze dingen heb gevonden. Maar wat jij net zei, zou dat kunnen verklaren.’

Puller bekeek de zakjes een voor een. ‘Wat heb je hier?’

‘Dit beetje grijs spul komt uit het linkeroor van het meisje. De witte draad vond ik in de mond van de jongen. Ik vond net zo’n draad op een kies van de moeder, een kies aan de linkerkant.’

Cole keek over Pullers schouder mee.

Puller zei: ‘Zou die witte draad in de mond van een prop komen?’

‘En dat ding in het oor?’ vroeg Cole.

Monroe zei: ‘Ik denk dat het een stukje van een oordopje is. Bijvoorbeeld van een koptelefoon van een iPod of mp3-speler.’

Puller zei: ‘Ze lieten harde muziek in hun oren dreunen terwijl ze mensen doodschoten. Op die manier konden ze het niet horen.’

‘Dat is nogal macaber!’ riep Monroe uit.

Puller zei: ‘Maar het verklaart niet waarom ze een hagelgeweer gebruikten. Al konden zij het niet horen, buren misschien wel.’

Cole stond op, liep naar het raam en keek naar buiten. Ze draaide zich snel om.

‘Die geweerschoten.’

Puller gaf de zakjes aan Monroe terug en keek haar aan. ‘Wat is daarmee?’

‘Trent Exploration. Daar kunnen zondagavond best explosies hebben gedreund. En deze huizen staan er maar een paar kilometer vandaan.’