·27·

Puller pakte de autosleutels in zijn zak even vast, leunde tegen zijn Malibu en wachtte hen op.

Dickie en zijn vriend bleven ongeveer een meter bij hem vandaan op het trottoir staan.

‘Wat kan ik voor jullie doen?’ vroeg Puller.

‘Het was geen ontslag wegens slecht gedrag. En ook geen oneervol ontslag.’

‘Blij dat te horen. Maar als je liegt, ben ik daar binnen vijf minuten achter. Ik hoef maar een paar toetsen in te drukken en ik krijg antwoord van de legeradministratie. Nou, wat was het?’

‘Het leger en ik gingen uit elkaar.’

‘Waarom?’

Dickie keek naar zijn vriend, die zijn blik op Puller gericht hield.

‘Het is persoonlijk. En het was niets slechts.’

Zijn vriend voegde daaraan toe: ‘En het gaat je geen moer aan.’

‘Nou, wat kan ik voor jullie doen?’ vroeg Puller opnieuw.

‘Ik hoorde dat Eric Treadwell is vermoord.’

‘Je kent hem?’

‘Ja.’

Puller keek naar de tatoeages op de arm. Hij wees ernaar. ‘Waar heb je dat laten doen?’

‘Hier in de stad.’

‘Treadwell had er precies zo een.’

‘Niet precies hetzelfde. Een beetje anders. Maar ik gebruikte die van hem als model.’

‘Waarom?’

‘Waarom niet?’

‘Dat is geen echt antwoord.’

De grotere man kwam naar voren. Hij was een paar centimeter groter dan Puller en woog zo’n vijfentwintig kilo meer. Hij zag eruit als een ex-footballspeler. Niet goed genoeg voor de profs, maar wel voor vier jaar studiebeurs op een college.

‘Het is zíjn antwoord,’ zei de man.

Puller richtte zijn blik op de man. ‘En jij bent?’

‘Frank.’

‘Oké, Frank. Ik dacht dat Dickie en ik dit gesprek voerden.’

‘Nou, misschien moet je anders denken.’

‘Daar zie ik geen reden voor.’

Puller zag dat Frank zijn handen uit zijn zakken haalde en zijn vuisten balde. Hij zag ook wat de man in zijn hand had, al probeerde hij het te verbergen.

‘Ik heb hier twee heel goeien,’ zei Frank, en hij hield zijn grote vuisten omhoog.

‘Nee, dat heb je niet, Frank, echt niet,’ zei Puller kalm, terwijl hij rechtop ging staan en ook zijn handen uit zijn zakken haalde. Puller had niets in zijn handen, maar dat hoefde ook niet.

‘Ik weet dat je een pistool hebt. Dat zag ik in The Crib,’ zei Frank.

‘Ik zal het niet nodig hebben.’

‘Ik weeg twintig kilo meer dan jij,’ zei Frank.

‘Eerder vijfentwintig.’

‘Oké. Dus je snapt het wel?’

Dickie zei nerveus: ‘Hé, jongens, rustig nou.’ Hij legde zijn hand op de arm van zijn vriend. ‘Frank, hou nou op. Het is de moeite niet waard.’

‘Je vriend spreekt verstandige taal, Frank,’ zei Puller. ‘Ik wil je niets doen, maar als je wat je nu met je lichaamstaal uitstraalt in daden omzet, loopt het slecht met je af. De vraag is alleen hoe slecht.’

Frank snoof en probeerde zelfverzekerd te grijnzen. ‘Denk je dat je iedereen in elkaar kunt slaan omdat je in het leger zit?’

‘Nee. Maar ik weet dat ik jou in elkaar kan slaan.’

Frank haalde uit met zijn rechterhand, maar een volle seconde eerder was Puller al in actie gekomen. De bovenkant van zijn hoofd trof de man recht in zijn gezicht. Pullers schedel was veel harder dan de neus van de andere man. Verdoofd vloog Frank met al zijn honderddertig kilo naar achteren, maaiend met zijn armen, zijn gezicht onder het bloed. Puller greep zijn linkerarm vast en draaide hem om tot hij bijna brak. Hij zette zijn voet achter Franks linkerbeen en de grote man dreunde tegen de grond. Puller was met de vallende Frank mee geknield en hield zijn andere hand onder zijn hoofd, zodat de schedel van de man geen barsten opliep.

Puller trok de rol kwartjes uit Franks vuist, liet die rol op het trottoir vallen, stond op en keek omlaag. Toen Frank, die zijn hand op zijn gebroken neus had en met zijn knokkels het bloed uit zijn ogen probeerde te krijgen, overeind probeerde te komen, zette Puller zijn voet op zijn borst om hem weer omlaag te drukken.

‘Blijf liggen.’ Hij keek Dickie aan. ‘Ga naar The Crib om een zak ijs te halen. Doe dat nu meteen.’ Toen Dickie niet in actie kwam, gaf Puller hem een duwtje. ‘Meteen, Dickie, of ik gooi je door het raam om er wat vaart in te krijgen.’

Dickie liep vlug weg.

‘Dat had je niet hoeven doen, hufter,’ zei Frank tussen zijn bebloede handen door.

‘En jij had niet met een rol kwartjes naar me hoeven uithalen.’

‘Ik denk dat je mijn neus hebt gebroken.’

‘Ik héb je neus gebroken. Maar hij is al eens eerder gebroken. Hij wijst naar links en heeft een bult in het midden. Waarschijnlijk een dreun tegen een masker tijdens een wedstrijd. Volgens mij nooit goed rechtgezet. En je hebt waarschijnlijk ook een scheef tussenschot. Als ze je opknappen, kunnen ze dat ook meteen in orde maken.’

Dickie kwam terug met het ijs in een handdoekje. Toen Puller opkeek, zag hij dat iedereen in het restaurant voor het raam stond te kijken.

Dickie hield Puller het ijs voor.

‘Ik heb het niet nodig, Dickie, maar je vriend wel.’

Frank pakte het ijs aan en hield het tegen zijn neus.

‘Wat is hier in godsnaam aan de hand?’

Puller draaide zich om en zag dat Sam Cole met het raampje omlaag in haar politiewagen kwam aanrijden, ditmaal volledig in uniform. Ze parkeerde langs de stoeprand en stapte uit. Puller constateerde dat haar wapenriem niet piepte.

Ze keek omlaag naar Frank en zag de rol kwartjes. Toen keek ze Dickie en daarna Puller aan.

‘Wil je uitleggen wat hier aan de hand is? Heeft hij jou aangevallen of viel jij hem aan?’

Puller keek eerst naar Dickie en toen naar Frank. Toen ze blijkbaar geen van beiden iets wilden zeggen, zei Puller: ‘Hij gleed uit en brak zijn neus. Zijn vriend heeft ijs voor hem gehaald.’

Cole trok haar wenkbrauwen op en keek Dickie aan. Die mompelde: ‘Zo is het.’

Ze keek weer omlaag naar Frank. ‘Is dat ook jouw verhaal?’

Frank steunde op een elleboog. ‘Ja, mevrouw.’

‘En toen viel er een rol kwartjes uit je zak?’

‘Zijn borstzakje,’ zei Puller. ‘Toen hij viel. Ik hoorde hem iets zeggen over de wasserette. Dat verklaart die kwartjes.’

Cole stak haar hand uit en hielp Frank overeind. ‘Ik zou daar maar meteen naar laten kijken.’

‘Ja, mevrouw.’

Ze liepen langzaam weg.

‘Klaar om aan de slag te gaan?’ vroeg Puller.

‘Waar ik klaar voor ben is dat jij me vertelt wat er werkelijk is gebeurd.’

‘Bedoel je dat ik heb gelogen?’

‘Die kerel is niet uitgegleden. Hij zag eruit alsof hij een dreun van een vrachtwagen had gehad. En die rol kwartjes had hij waarschijnlijk in zijn vuist toen hij naar jou uithaalde.’

‘Dat zijn alleen maar gissingen en speculaties van jouw kant.’

‘Nou, hier heb ik een beter bewijs.’ Ze stak haar hand omhoog en tikte hem licht op zijn voorhoofd. ‘Je bloedt. Ik zie geen snee, dus waarschijnlijk is het zijn bloed. Dat betekent dat hij naar je uithaalde en dat jij hem toen een kopstoot gaf. Ik zou graag willen weten waarom.’

‘Een misverstand.’ Puller veegde met zijn mouw het bloed van zijn voorhoofd.

‘Waarover?’

‘Over persoonlijke leefruimte.’

‘Ik begin me kwaad op jou te maken.’

‘Het is niet belangrijk, Cole. Laat het nou maar. Het is een klein stadje, ik ben een buitenstaander; het was te verwachten. Als er meer aan de hand blijkt te zijn, ben jij de eerste die het van mij te horen krijgt.’

Ze keek niet overtuigd, maar zei ook niets.

‘Ik dacht dat we elkaar op de plaats delict zouden ontmoeten.’

‘Ik ben vroeg opgestaan. Ik dacht wel dat je hier zou zijn,’ antwoordde Cole.

‘Ik heb een praatje met je baas gemaakt.’

‘Sheriff Lindemann?’

‘Hij kwam in The Crib. Ik heb hem het nummer gegeven van iemand die hem met de media kan helpen.’

‘Bedankt.’

‘Hij heeft een heel hoge dunk van jou.’

‘Dat is wederzijds. Hij heeft me mijn kans gegeven.’

‘Je zei dat je bij de staatspolitie was voordat je hierheen kwam.’

‘Dat was zijn idee. Hij zei dat als dat in mijn cv stond, niemand me kon beletten om in Drake met een badge rond te lopen.’

‘Ik neem aan dat hij niet degene is die de beslissingen over nieuwe mensen neemt.’

‘Nee, dat doet de County Commission. Allemaal mannen. Allemaal levend in de negentiende eeuw. Blootsvoets, zwanger en achter het aanrecht – zo zien ze ongeveer de rol van een vrouw in het leven.’

‘Ik heb ook met de postbode gepraat.’

‘De postbode? Howard Reed?’

‘Ja, hij was daar net klaar met zijn ontbijt. Hij zei dat hij het pakje dat hij kwam brengen in het huis heeft achtergelaten. Waarschijnlijk heeft hij het daar laten vallen. Hij zei dat het per adres naar de Halversons was gestuurd. Dat betekent dat het waarschijnlijk bestemd was voor de Reynolds’. Hebben jullie het?’

Cole keek verbaasd. ‘We hebben geen pakje gevonden.’

Puller keek haar rustig aan. ‘Vroegen jullie je niet af waarom de postbode naar de deur was gekomen?’

‘Hij zei dat hij daar was omdat er voor iets moest worden getekend. Ik nam aan...’ Haar stem stierf weg en ze kreeg een kleur. ‘O, wat stom van me. Ik had niet zomaar iets moeten aannemen.’

‘Maar het pakje is dus niet in het huis gevonden? Reed was er vrij zeker van dat hij het daar had laten vallen.’

‘Misschien kwamen ze daarvoor gisternacht terug.’

‘Ja, maar je mensen waren daar de hele dag geweest. Waarom hebben ze het pakje niet gevonden?’

Ze zei: ‘Laten we naar een antwoord op die vraag zoeken, Puller. Nu meteen.’