·84·

Puller reed naar Coles huis en wachtte. Twee uur later werd hij gebeld, en daarna kwam het telefoontje waarop Puller had gewacht. Als het leger iets voor elkaar wilde krijgen, kon het verbijsterend snel in actie komen. Het kon ook geen kwaad dat de minister van Defensie zich er met zijn volle gewicht achter had gezet.

Cole zat tegenover hem in haar huiskamer en keek gespannen.

Puller nam de telefoon op.

Aan de andere kant van de lijn had hij een gepensioneerde kolonel van achter in de tachtig, een zekere David Larrimore, die in Sarasota in Florida woonde. De man was Pullers laatste hoop, want hij was ingenieur geweest en had in de jaren zestig namens het leger toezicht gehouden op het complex in Drake. Volgens gegevens van het ministerie van Defensie was hij zelfs de enige die daar had gewerkt en nog in leven was.

Larrimores stem was zwak, maar beefde niet. Puller had de indruk dat hij nog heel gezond van geest was. Hij hoopte dat de man ook een goed geheugen had. Hij zou elk stukje informatie nodig hebben dat hij kon krijgen.

Larrimore zei: ‘Als je het uniform draagt, ga je volgens mij nooit echt met pensioen.’

‘Dat denk ik ook.’

‘Bent u toevallig familie van Fighting John?’

‘Dat is mijn vader.’

‘Ik heb nooit dat geluk gehad onder hem te dienen, maar het leger en zijn land kunnen trots op hem zijn, agent Puller.’

‘Dank u. Dat zal ik hem laten weten.’

‘Ik ben gebeld door een tweesterrengeneraal. Ik heb al bijna dertig jaar geen uniform meer aan, maar evengoed deed ik het bijna in mijn broek. Hij zei dat ik u alles moest vertellen. Hij zei niet waarom.’

‘Het is ingewikkeld. Maar we hebben echt uw hulp nodig.’

‘Drake? Wilt u daar iets over weten?’

‘Alles wat u me kunt vertellen.’

‘Het is een gevoelig punt, jongeman, in elk geval in mijn geheugen.’

‘Waarom?’

Puller keek naar Cole, die zo intens naar hem keek dat hij dacht dat ze een beroerte zou krijgen. Hij drukte op de speakerknop van zijn mobiele telefoon en legde hem op de tafel tussen hen neer.

Larrimores stem zweefde de kamer in. ‘Ik werd naar Drake gestuurd omdat het de laatste faciliteit voor de ontwikkeling van kernwapens was die de overheid nog had. Ik had nucleaire technologie gestudeerd en was in Los Alamos gestationeerd geweest. Ik had ook aan de bommen voor Hiroshima en Nagasaki gewerkt. We hebben het nu over de jaren zestig, dus de bommen die we in 1945 op de Jappen hadden laten vallen lagen ver achter ons, maar toch was er nog veel wat we niet over thermonucleaire wapens wisten. De atoombom op Hiroshima maakte gebruik van de kanonmethode. Vergeleken met wat we tegenwoordig doen is dat kleuterwerk. We hadden bommen met een kracht van hooguit nul komma zeven megaton. De Sovjets gooiden een waterstofbom op Antarctica; die noemden ze de Tsaar. Het was een explosie van vijftig megaton, de grootste ooit. Met zoiets kon je een heel land wegvagen.’

Puller zag dat Cole in haar stoel wegzakte en haar hand op haar borst drukte.

‘Ik heb een geheim dossier gezien,’ zei Puller, ‘waarin stond dat het complex werd gebruikt om onderdelen van bommen te maken. Er kan misschien een beetje radioactiviteit zijn achtergebleven, maar dat was dan ook alles.’

Larrimore zei: ‘Dat klopt niet, maar het verbaast me niet dat er zo’n officieel dossier is. Het leger mag graag zijn sporen uitwissen. En in die tijd waren de regels van het spel lang niet zo streng als nu.’

Puller zei: ‘Dus u maakte nucleaire brandstof voor kernwapens. Moest die met de implosiemethode worden gebruikt?’

‘Bent u een kernkop?’

‘Wat?’

‘Zo noemden we elkaar toen. Kernkoppen.’

‘Nee. Maar ik heb vrienden die dat wel zijn.’

‘Wij van Defensie werkten met een toeleverancier. De naam zou u niets zeggen. Die firma is allang in andere handen overgegaan. En het bedrijf dat hem kocht, is verkocht, en nog een keer verkocht, en nog een keer.’

Puller voelde aan dat Larrimore oude herinneringen wilde ophalen, en daar had hij geen tijd voor.

‘U zei dat het een gevoelig punt voor u was. Waarom?’

‘Dat komt door de manier waarop we daarheen gingen. We bouwden dat monsterlijke complex en vertelden niemand wat het was. We haalden alleen mensen vanbuiten daarheen. We moedigden het personeel niet aan om contact te leggen met de plaatselijke bevolking. En als ze toch naar het stadje gingen, lieten we ze volgen. Zo ging dat toen. Iedereen was paranoïde.’

‘Ik geloof niet dat er zoveel veranderd is,’ merkte Puller op. ‘Was dat de enige reden dat het zo gevoelig voor u lag?’

‘Nee, de manier waarop we de dingen achterlieten stond me niet aan.’

‘U bedoelt die betonnen koepel van een meter dik?’

‘Wat?!’

‘U wist dat niet?’

‘Nee. Het complex zou worden ontmanteld en weggehaald, tot en met de laatste molecuul. Dat moest vanwege alles wat daar lag.’

‘Het is er allemaal nog. Tenminste, dat denk ik. Onder een gigantische koepel van beton. Ik weet niet hoe groot de oppervlakte is, maar het is veel.’

‘Wat stelden ze zich in godsnaam daarbij voor?’

‘Waarom wist u er niet van?’ vroeg Puller.

‘Ik deed mijn werk toen het complex geleidelijk werd stopgezet. Toen werd ik overgeplaatst naar een ander complex in het zuiden. Zeker, ik hield toezicht namens het leger, maar de jongens uit de particuliere sector hadden de leiding en de generaals zetten hun handtekening onder alles wat hun werd voorgelegd.’

‘Nou, blijkbaar wilden die particulieren het niet ontmantelen maar met beton overdekken. Waarom zouden ze dat hebben gedaan?’

Larrimore zei niets.

‘Meneer Larrimore?’

‘Ik ben er nog.’

‘Ik wil graag een antwoord op die vraag.’

‘Agent Puller, ik ben al heel lang niet meer in dienst. Ik schrok me een ongeluk toen ik vandaag werd gebeld. Ik heb een goed pensioen, waar ik hard voor heb gewerkt, en nog een paar jaar om hier in de zon te liggen. Ik wil dat niet kwijtraken.’

‘U raakt niets kwijt, maar als u me niet helpt, verliezen misschien veel Amerikanen hun leven.’

Toen Larrimore weer sprak, was zijn stem krachtiger. ‘Misschien heeft het iets te maken met de reden dat we het complex sloten. Dat bedoelde ik toen ik zei dat de manier waarop we de dingen hadden achtergelaten me niet aanstond.’

‘Wat was die reden?’

‘We hadden het verprutst.’

‘Hoe? Ging er iets mis in het diffusieproces?’

‘We werkten niet met gasdiffusie.’

‘Ik dacht dat we het daarover hadden. Zoals ze in Paducah doen.’

‘Bent u ooit in het complex in Paducah geweest, jongeman?’

‘Nee.’

‘Dat is gigantisch. Dat moet ook wel, als je met gasdiffusie werkt. Het is veel groter dan wat we in Drake hadden.’

Puller keek Cole verbaasd aan. ‘Wat deden ze dan in Drake?’

‘Experimenten.’

‘Waarmee?’

‘In feite probeerden ze een superkernbrandstof voor onze wapens te maken. Je zou kunnen zeggen dat het ons doel was de Sovjet-Unie te vernietigen voordat ze ons vernietigden.’