58

DAT WAS HET DUS. PAXTON HAD HEM VERSLAGEN. HIJ HAD HET KUNNEN weten. Had nooit op zoek moeten gaan naar die verrekte schat.

‘Schiet me gewoon dood,’ zei hij. ‘Ik wil het niet horen.’

‘Natuurlijk niet,’ antwoordde Paxton glimlachend. ‘Maar horen zul je het.’ Hij wendde zich tot Berg. ‘Kom op. Vertel onze vriend wat je mij hebt verteld.’

Berg ogen schitterden. Hij opende zijn mond om iets te zeggen.

Toen stopte hij. Zijn mond ging verder open en hij ademde scherp in. Er leek een siddering door zijn lichaam te trekken, zodat hij wankelde. Zijn oogbollen draaiden zich om toen hij zijn blik probeerde te richten op het vreemde ding dat plotseling in het midden van zijn voorhoofd was verschenen.

Het was de driehoekige stalen punt van een jachtpijl, die tien centimeter uit zijn schedel stak.

Berg viel om als een boom en viel met een smak op zijn gezicht. De Desert Eagle gleed over het dek. De slanke schacht van de pijl in zijn achterhoofd trilde nog na.

Maar Ben zág Berg al niet meer. Hij staarde naar Zara, die tevoorschijn kwam uit de kajuit achter waar Berg had gestaan. Gekleed in een witkatoenen zomerjurk die haar gebruinde huid benadrukte, haar haren glanzend in het zonlicht, zag ze er nog mooier uit dan anders. In haar hand lag de boog waarmee ze had geschoten toen hij haar voor het eerst zag, en aan haar zijde hing een volle pijlkoker. Haar blik richtte zich op Ben.

Ben kon geen woord uitbrengen, kon zijn blik niet van haar losscheuren. Zijn hart bonsde wild in zijn keel. Zara leefde. Paxton had een wrede grap uitgehaald ten koste van Ben. Hij had niet gewild dat Ben zomaar stierf, hij had gewild dat hij vervuld van radeloosheid zou sterven.

Paxton draaide zich om en keek haar aan, staarde toen ongelovig naar het lijk van Berg. ‘Je hebt hem gedood,’ stamelde hij.

Ze antwoordde niet, maar haalde een nieuwe pijl uit de koker en legde hem deskundig op de boog.

Ben zag de gespannen flakkering op Paxtons gezicht en het trillen van zijn spieren nog voordat de man tijd had om zijn Sig op haar te richten. Hij dook naar Bergs gevallen pistool, zag een vrij schootsveld en haalde de trekker over. De Desert Eagle sloeg hard terug. Paxton slaakte een kreet toen de grootkaliber kogel zijn pistool raakte en het uit zijn hand sloeg. De leren portefeuille viel op het dek toen hij wankelde en naar zijn gewonde hand greep. Angst in zijn ogen toen Ben het pistool vast op zijn hoofd richtte. De kolonel zag er opeens veel ouder uit, bijna breekbaar.

‘Schop de portefeuille hierheen,’ beval Ben hem.

Paxton gehoorzaamde. Ben raapte hem op en stopte hem in zijn broekzak. ‘Je bent er geweest, Harry. Interpol mag je hebben. Ik breng je aan wal.’

Zara deed een stap naar voren, de boog nog steeds in haar handen. Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, Ben.’

Hij keek haar aan.

‘Je brengt hem nergens naartoe.’

Voordat Ben iets kon doen, richtte ze haar boog op Paxton en schoot op hem.

De pijl zoefde over de korte afstand en trof Paxton in zijn rechterschouder. Hij gilde van schrik en pijn. Zijn linkerhand vloog naar boven en pakte de schacht beet. Probeerde hem te verwijderen, maar de spieren rondom de wond hield hem vast. Er stroomde bloed over zijn zijden overhemd. Hij viel op zijn knieën. ‘Wat doe je?’ brulde hij haar toe.

‘Iets wat ik al heel lang had willen doen,’ antwoordde Zara zacht. Er lag een kille blik op haar gezicht die Ben er nooit eerder had gezien. Haar hand gleed snel en behendig naar de koker aan haar riem en ze legde opnieuw een pijl op de boog. Ze trok en schoot nogmaals.

De pijl boorde zich in Paxtons linkerschouder. De bebloede punt stak twaalf centimeter uit zijn schouderblad.

Opeens begreep Ben het. Ze schoot niet willekeurig. Als kampioen boogschutter tegenover een groot doel op uiterst korte afstand had ze elke plek kunnen raken die ze wilde. Ze rekte het weloverwogen, uit pure wreedheid.

Paxton gilde opnieuw en viel achterover op het dek, kronkelend in zijn eigen bloed, dat hij daardoor over het gepolijste hout uitsmeerde.

‘Zara!’ riep Ben. ‘Ben je gek geworden?’

Maar ze luisterde niet. Ze liep koel om Paxton heen, die haar met open mond aankeek. Dezelfde snelle, mechanische beweging van koker naar pees. Ze schoot nogmaals. De pijl drong dwars door Paxtons dij en nagelde hem vast aan de planken. Bloed spoot als een fontein uit een doorgesneden ader. Paxton gilde nu niet meer. Zijn mond ging open en dicht toen hij in terminale shock belandde.

‘Stop!’ Ben richtte de Desert Eagle op haar, iets anders kon hij niet bedenken. ‘Zo is het genoeg.’

Er lag alweer een nieuwe pijl op Zara’s boog. Ze draaide zich nonchalant om naar Ben. ‘Oké. Je hebt gelijk.’

En toen vuurde ze een laatste schot af. De pijl trof Paxton in een neusgat, dreef zijn hoofd naar achter en drong in het hout. Paxton bewoog krampachtig en er spoot bloed uit zijn neus en mond. Zijn spieren werden slap, hij zakte neer op het dek en stierf.

Het pistool in Bens hand trilde toen hij het liet zakken. ‘Waarom heb je dat verdomme gedaan?’ vroeg hij ademloos.

Zara deed een stap naar voren en hij realiseerde zich dat ze opnieuw een pijl had opgelegd. De koker was nu leeg. Het was haar laatste schot. En het was voor hem bedoeld.

‘De portefeuille,’ zei ze. ‘Geef hem aan mij.’

Ben was een ogenblik sprakeloos. Hij begreep er niets meer van.

En toch, op een afschuwelijke manier, ook wel. Welke gijzelaar mag vrij rondlopen met een dodelijk wapen?

‘Jij en hij werkten samen,’ fluisterde hij. ‘Al die tijd.’

Zara zuchtte. ‘Inderdaad, Ben. Het spijt me.’

Gedachten raasden zo snel door zijn hoofd dat hij er duizelig van werd. ‘Maar Valentine…’

‘Harry wist dat ze hem op het spoor was,’ zei Zara. ‘We bedachten een plan. Of misschien moet ik zeggen: ík bedacht een plan. Om ze ons in het openbaar ruzie te zien maken. Harry die me in het restaurant een klap in mijn gezicht gaf, waarna ik mijn glas over hem leeggooide en naar buiten liep. Allemaal in scène gezet, om de indruk te wekken dat we problemen hadden. Maar ze trapten erin.’ Ze glimlachte en haalde haar schouders op. ‘Kort daarna benaderde Valentine me en vertelde me het hele verhaal over haar vriendin, Downey, en over die arme Afrikaanse kinderen die met Harry’s wapens werden gedood. Het hele relaas. Een echte tranentrekker. Dus speelde ik mee, deed alsof ik geschokt was.’

‘Terwijl het je in feite geen zak kon schelen.’

‘Ik moest hun vertrouwen winnen,’ zei ze. ‘Alleen op die manier konden we ze allemaal op één plek krijgen. We moesten Harry’s belangen beschermen.’

‘De man die je zojuist hebt gedood.’

‘Inderdaad. Ik haatte Harry. Hij was een gemene klootzak en een afschuwelijke echtgenoot. Ik haatte hem, maar ik zou bij hem zijn gebleven voor zijn geld.’

‘Had je niet veel gemakkelijker kunnen scheiden?’

‘Hij zou me vermoord hebben. En zelfs als hij dat niet had gedaan: er waren huwelijkse voorwaarden. Ik zou er niets aan hebben overgehouden.’

‘Niets, behalve je vrijheid.’

‘Je denkt toch niet dat ik het niet heb overwogen? Maar toen verscheen jij, Ben. Jij veranderde alles. Toen ik jou leerde kennen, begon ik te zoeken naar een manier om hem te dumpen. Het spijt me alleen dat ik tegen je moest liegen. Dat heb ik nooit gewild.’

Ben zei niets. Er viel niets te zeggen. Er was een kilte neergedaald in zijn maag.

‘Ik wil de schat, Ben. Ik wil hem al sinds de avond dat Morgan dronken werd aan boord van de Scimitar.’ Ze snoof. ‘Raar mannetje, zoals hij zich uitsloofde tegenover de vrouw op wie hij een oogje had en tegelijkertijd met zijn vader concurreerde. Het was zó gemakkelijk hem aan het praten te krijgen. Ik bleef hem gewoon drank door zijn stomme strot gieten en zorgde ervoor dat hij in mijn topje kon kijken. Werkt altijd.’

‘Dus je hebt iedereen gewoon gebruikt. Zoals je mij hebt gebruikt. Alles wat je me verteld hebt was gelogen. Er is nooit iets tussen ons geweest.’

Ze schudde haar hoofd. ‘Dat is niet waar. Ik meende het toen ik zei dat ik van je hield. Ik wilde dat we samen waren.’

‘Je houdt van me, maar liet me denken dat je een gijzelaar was? Dat heb je me willens en wetens aangedaan?’

‘Wat moet ik zeggen? Ik had geen keus. Ik moest een manier vinden.’

‘Om te krijgen wat je wilde.’

‘Voor ons.’ Haar ogen schitterden van opwinding. ‘Voor jou en voor mij.’

‘En als ik gedood was?’

‘Jij niet. Niet zo gemakkelijk. Ik wist dat je terug zou komen.’

‘Terwijl jij je de hele week ontspannen hebt, hebt liggen zonnebaden met een koel drankje naast je?’

Ze keek gekwetst. ‘Ik heb het ook niet makkelijk gehad. Glimlachen naar die klootzak, hem zoethouden, doen alsof alles goed was terwijl ik niet kon wachten tot ik je weer zag. We hebben het klaargespeeld. We zijn nu vrij. We worden rijk. Wat Harry had, was een habbekrats vergeleken met wat wij zullen hebben. Denk eens aan alles wat we kunnen doen. Het leven dat we samen kunnen leiden.’

‘Dus jij en ik gaan de zonsondergang tegemoet met het goud. Zie je het zo?’

Ze lachte. ‘Waarom niet? Waarom kan het niet zo eenvoudig zijn? Wat weerhoudt ons? Ik hou van je. En jij houdt van mij.’ Haar glimlach weifelde. ‘Je houdt toch van me?’

Hij slaakte een diepe zucht. ‘Ja. Ik hou van je.’

‘Laten we dan bij elkaar blijven,’ zei ze. ‘Zoals we die nacht in Parijs hebben besproken.’

Ben zweeg.

‘Nou? Geef je me geen antwoord?’

‘Vergeet het, Zara. Het is voorbij.’

‘Alsjeblieft, Ben. Ik heb je nodig.’

‘Je bent niet goed wijs,’ zei hij. ‘Ik kan maar niet begrijpen wat voor monster je bent.’ Hij wees naar het lijk van Paxton. ‘Je bent erger dan hij. Ik hou van je, maar ik haat je.’

Haar gezicht leek te verkrampen. Haar tanden kwamen bloot en de glans in haar ogen werd dof. ‘Goed. Als je het zo wilt. Ik ben altijd alleen geweest. Ik red me wel.’

Terwijl ze het zei, haakte ze drie vingers om de boogpees en de spieren in haar onderarm spanden zich toen ze haar hand terugtrok en tegen haar wang legde. De pijl viel zacht schrapend in schietpositie op de nok. De dikke fiberglazen werparmen werden gespannen, de katrollen draaiden, kabels werden gespannen en laadden een enorme hoeveelheid energie achter de vlijmscherpe pijlpunt die recht naar zijn hart wees.

‘Zou je me doodschieten?’ vroeg hij.

Haar knokkels waren wit om de greep van de boog terwijl ze die volledig spande. Ze knikte. ‘Ik heb je de kans gegeven om de schat met me te delen. Je leven met me te delen. Je wilde het niet. Jouw keus. Het spijt me, maar je biedt me geen andere uitweg.’

‘Je zou jezelf kunnen aangeven. Proberen goed te maken wat je gedaan hebt.’

Ze lachte. ‘Denk na, man.’

Hij hief het zware pistool en richtte het vizier precies op haar. Haar lach bevroor op haar lippen. Verwarring flakkerde in haar ogen.

‘Nu wordt het lastiger,’ zei hij. ‘Ik heb twee pond druk op deze trekker. Schiet die pijl in me en er is maar een beetje kracht nodig als mijn spieren verkrampen. Een ons, meer niet. En dan ben je op hetzelfde moment dood als ik. We vallen tegelijkertijd op de grond. Geen schat meer voor jou.’

Ze antwoordde niet. Ze draaiden om elkaar heen.

‘Nu heb je een keus,’ zei hij. ‘Leg je boog neer, zie de gevolgen onder ogen. Of ik schiet.’

‘Dat zou je nooit doen.’

Hij haalde de trekker over. De Desert Eagle dreunde en sloeg terug in zijn hand. De knal galmde over het water.

Zara slaakte een kreet en viel achterover. De pijl viel onschadelijk op het dek, onafgevuurd. De pees en de kabels hingen slap aan de boog; alle spanning was eruit verdwenen. De katrol die Ben van de bovenste werparm had geschoten, viel en rolde als een reusachtig muntstuk over de planken.

Zara lag op het dek, de verbrijzelde boog nog in haar hand en huilend van schrik en woede.

Ben liet het pistool zakken. Stak zijn hand in zijn zak en haalde er de portefeuille uit. Bracht zijn arm naar achter en smeet hem ver in zee. Hij zeilde door de lucht, niet meer dan een donkere stip tegen de zon, viel en raakte met een plons het water.

Toen liep hij naar de plek waar Paxton het gouden beeldje had neergelegd. Hij raapte het op, liep naar de reling en gooide het overboord. Een laatste glinstering en het was verdwenen. Misschien zou een fortuinlijke duiker het over een paar eeuwen vinden op de zeebodem.

‘Daar gaat je schat,’ zei hij tegen Zara. ‘Het is voorbij. Afgelopen. Was het het waard?’ Hij stak zijn hand uit, pakte haar arm en trok haar voorzichtig overeind.

Haar betraande ogen zochten de zijne. Haar haren zaten in de war, haar kaak was gespannen. ‘Nu heb ik niets,’ zei ze verbitterd. ‘Je hebt me geruïneerd. Me berooid achtergelaten.’

‘Ik denk dat je jezelf geruïneerd hebt, Zara.’

Ze boog wanhopig haar hoofd. ‘Wat ga je met me doen?’

Hij zweeg lange tijd voordat hij antwoordde. Keek naar haar gezicht. Het soort gevoelens dat hij voor haar had, ging niet zomaar weg. Ze zouden heel lang niet weggaan.

‘Je weet dat ik je nooit kwaad zou doen,’ zei hij.

‘Geef me niet aan,’ smeekte ze. ‘Het zou mijn dood zijn. Ik zou niet in de gevangenis kunnen leven.’

‘Wie zou me geloven?’ zei hij. ‘Het zou jouw woord tegen het mijne zijn. Jij en Harry hebben jullie sporen goed uitgewist. Nu is hij dood. Je bent vrij. En ik ga weg.’

‘Nee, Ben. Niet doen.’

Hij keerde haar de rug toe en liep naar de reling. Beneden dobberde de motorsloep zacht op de deining.

Hij legde een hand op de reling en wilde zijn benen er al overheen zwaaien, toen ze hem achterna rende en zijn arm pakte. Tranen gleden over haar wangen. ‘Blijf bij me,’ mompelde ze. Ze drukte zich tegen hem aan en streelde zijn gezicht. De aanraking van haar vingers was teder en warm en heel even gaf hij er bijna aan toe. Emotie welde in hem op.

Dat soort gevoelens verdween niet zomaar.

Maar ze zouden verdwijnen, mettertijd. Hij slikte moeilijk en maakte zich los.

‘Vaarwel, Zara.’

‘Ben…’ Haar stem brak in een snik van verdriet.

Hij antwoordde niet. Zara keek ontroostbaar toe terwijl hij in de sloep stapte en afzette.

Twintig meter van het jacht keek hij om en zag de eenzame gestalte aan de reling die hem nakeek. Haar haren wapperden in de wind. De zon begon achter haar onder te gaan.

Hij keek niet meer om.