NAWOORD VAN DE AUTEUR

Als historisch figuur ontbreekt het farao Achnaton misschien aan de glamour en de romantiek van een Ramses of een Toetanchamon, maar geen enkele Egyptische vorst is zo bizar of door raadsels omgeven. Het vreemde verhaal van Achnaton is vele malen opnieuw verteld. De beroemde Britse detectiveschrijver Agatha Christie heeft een toneelstuk over hem geschreven, de moderne componist Philip Glass heeft een opera geschreven en voor fans van death metal is er zelfs een song van de band Nile die ‘Cast Down the Heretic’ heet.

Er bestaan heel wat bizarre en wonderbaarlijke theorieën over deze raadselachtige koning. Voortbordurend op de hypothese van de beroemde psycholoog Sigmund Freud dat Mozes mogelijk een volgeling van Achnaton was, hebben sommige historici verondersteld dat Mozes en Achnaton in feite één en dezelfde persoon waren. Nog dieper doordringend in het domein van de fantasie is zelfs de mogelijkheid geopperd dat Achnaton niet van deze wereld was. En inderdaad, wie ooit een afbeelding van hem heeft gezien, kan getuigen van zijn uiterst merkwaardige, buitenaardse verschijning.

Maar wie – of wat – Achnaton ook mag zijn geweest, hij dankt zijn roem aan zijn legendarische poging om de staatsgodsdienst van het oude Egypte te vervangen door een van eigen makelij, de zogenaamde Atoncultus. Het is de eerste gedocumenteerde monotheïstische godsdienst en als Achnaton deze had kunnen doorvoeren, zou hij het aanzien van zijn vaderland voorgoed hebben veranderd. Jammer genoeg voor hem was zijn religieuze staatsgreep tot mislukken gedoemd. Bijna onmiddellijk na zijn dood keerde Egypte terug tot de oude polytheïstische religie en werd alles in het werk gesteld om elk spoor van de verachte ketter uit te wissen en te doen alsof hij nooit had bestaan.

De historische achtergrond van dit verhaal is grotendeels gebaseerd op feiten. De drie opstandige priesters die samenzwoeren om de verdoemde schatten onder Achnaton neus te stelen, zijn volledig verzonnen, zij het dat ik geloof dat het, gezien de bedoelingen van de eigenzinnige farao en de mate van haat en wrok die hij opwekte, heel goed mogelijk is dat zo’n ‘roof’ inderdaad is gepland of zelfs uitgevoerd. Er is tenslotte heel weinig bekend over die tijd; geleerden kunnen het zelfs niet eens worden over de exacte data van Achnatons bewind. Gezien de adembenemende nieuwe vondsten die er elk jaar worden gedaan, is het onmogelijk te zeggen welke geheimen het woestijnzand in de toekomst zal prijsgeven.

Ik hoop dat u genoten hebt van De vloek van de farao. Ben Hope komt terug!

Scott Mariani