30

BEN STAARDE VALENTINE LANGE TIJD AAN. ‘IK GELOOF DAT JE JE NADER moet verklaren. Wie ben je precies, wat wil je van me en wat wil je me vertellen?’

‘Goed,’ zei ze. ‘Ik wilde je alleen maar die foto laten zien. Ik wilde je laten weten wat voor man Harry Paxton in werkelijkheid is. Maar laat me een paar stappen terug doen en bij het begin beginnen.’

Ben keek haar slechts kil aan. Harrison en Wolff zwegen.

Valentine wees naar de twee mannen. ‘Tot vijf weken geleden waren wij drieën speciale agenten van Interpol.’

Ben bleef haar strak aankijken.

‘Je gelooft me niet?’

‘Ik kan het gemakkelijk nagaan. Ik ken mensen bij Interpol. Ik heb wat connecties.’

‘Dat zal best,’ zei Valentine. ‘Trek ons gerust na. Ik zal je de exacte gegevens geven van de mensen met wie we hebben samengewerkt, de afdelingshoofden aan wie we verslag uitbrachten, de namen van departementen, de kleur van de wandtegels in de toiletten van het Algemeen Secretariaat in Lyon.’

‘Ik zal beslist wat telefoontjes plegen,’ zei Ben. ‘Maar laten we voorlopig zeggen dat ik je geloof. Ik snap nog steeds niet waarom ik hiernaar luister.’

‘Je bent hier omdat Harry Paxton niet is wie jij denkt. Omdat het tijd is dat je de waarheid kent.’ Valentine zweeg even. ‘Laat me je vertellen over de ware Harry Paxton. Hij is wapenhandelaar. Hij handelt al meer dan tien jaar illegaal in wapens. Hij verkoopt aan iedereen. Terroristen, massamoordenaars. Hij heeft despoten overal ter wereld aan de macht gebracht. Oorlogsmisdaden en genocide in zowat elk oorlogsgebied aangewakkerd. Afrika, Zuid-Amerika, Azië, het Midden-Oosten, noem maar op. Hij is slim, meedogenloos en zal iedereen doden die hem in de weg staat. We zijn in Parijs omdat hij hier morgenmiddag zal aankomen voor een bespreking met een van zijn zakenrelaties in het hotel Georges v. Het zou een doorbraak voor ons kunnen zijn. We zullen die klootzak volgen, waarheen hij ook gaat.’

Er viel een lange stilte. Valentine, Wolff en Harrison keken elkaar zorgelijk aan.

Ben stond op. ‘Ik hoef hier niet naar te luisteren. Je lult uit je nek. Het is onmogelijk dat Harry Paxton wapenhandelaar is. Het is krankzinnig.’

‘Ga zitten, majoor Hope. Laat ons uitpraten.’

Maar Ben liep al naar de deur.

Toen deed een stem hem abrupt stilstaan.

‘Luister naar haar, Ben. Ze vertelt de waarheid.’

Hij draaide zich langzaam om en was een ogenblik lang met stomheid geslagen.

Het was Zara. Ze stond in de deuropening waar Valentine eerder doorheen was gekomen. Ze zag er bang en gespannen uit. Het zwarte t-shirt en het zwarte jack dat ze droeg maakten haar gezicht nog bleker dan het al was.

Maar ze was nog steeds mooi. Hij deed een stap in haar richting. ‘Wat doe jij hier?’ vroeg hij ongelovig.

‘Ik hoor bij hen,’ zei ze met een gebaar naar de drie agenten. ‘Ik heb ze geholpen. Harry denkt dat ik op bezoek ben bij een zieke vriendin in Rome.’

Terwijl Ben haar aanstaarde sprintte zijn geest achteruit door alle dingen die er gebeurd waren. Die keer in San Remo toen ze werden gevolgd. Nu begreep hij waarom Zara er destijds zo laconiek over had gedaan. ‘Je wist hier al die tijd van?’

Ze knikte. ‘Het is waar wat Harry betreft. Hij is niet wie je denkt.’

‘En er is meer,’ zei Valentine. ‘Veel meer. Ik vind echt dat je moet luisteren.’

Ben wist niet wat hij moest zeggen. Hij voelde zich versuft toen hij weer naar zijn stoel liep en ging zitten.

‘Bedankt,’ zei Valentine. ‘Ik meen het. Ik weet dat het moeilijk voor je is.’

Het werd donker in de kamer terwijl buiten de avond viel. Valentine deed het licht aan. Een kaal peertje in het midden van het plafond verspreidde een zwakke gloed, waardoor de kamer nog mistroostiger leek.

‘Laat me alles even op een rijtje zetten,’ zei Ben. ‘Jullie weten al die dingen over Harry, maar hij is een vrij man. Waarom zit hij niet in de gevangenis?’

‘Zoals ik al zei: hij is slim,’ antwoordde Valentine. ‘Hij is iedereen altijd één stapje voor en niemand heeft hem ooit kunnen pakken. Hij gebruikt zijn charterbedrijf als dekmantel om wapens naar alle uithoeken van de wereld te verschepen. Enig idee hoeveel vracht zo’n superjacht aankan?’

‘Veel,’ zei Harrison.

‘Verdomd veel,’ voegde Wolff eraan toe.

‘Interpol houdt hem al heel lang in de gaten,’ ging Valentine verder. ‘Mijn leven heeft de afgelopen twee jaar volledig in het teken gestaan van die smeerlap. Maar we konden niets concreets vinden en onze bazen trokken de stekker uit het onderzoek. Ze zeiden dat als we nog verder gingen, het op stalken zou gaan lijken. Dus zaak gesloten. Dat was zes weken geleden.’ Ze lachte grimmig. ‘Zijn sas-training kwam goed van pas, denk ik. Hij gaat naar binnen, doet zaken, gaat naar buiten en het is alsof hij er nooit geweest is. Daar weet je vast alles van, majoor.’

‘Om te beginnen,’ zei Ben, ‘kun je dat majoor laten vallen. Ik heet Ben. Ten tweede schijnen jullie weinig bewijs te hebben. Ten derde: waarom doen drie oud-agenten onderzoek naar een man met een zo schone lei als Harry, als hun superieuren de zaak al hebben laten vallen? Het lijkt me een persoonlijke vete.’

Valentine knikte. ‘Dat is het ook.’ Haar vingers gleden over de achterkant van de foto op het bureau. ‘Laat me je over Linda vertellen. Ze was pas zesentwintig. Ze werkte pas zes maanden mee aan deze zaak. Ik nam haar op in het team omdat ze een talenwonder was, ze sprak vloeiend Russisch, Spaans en een aantal Afrikaanse talen. Ze was de perfecte undercoveragent. Ze kon overal komen.’ Valentine zweeg even en er gleed een blik van droefheid over haar gezicht. ‘Algerije, zes weken geleden. Ik kreeg een rapport van haar. Ze zei dat ze eindelijk de bewijzen had waardoor Paxton kon worden opgepakt.’

‘Wat voor bewijzen?’ vroeg Ben.

‘Dat is het nou juist,’ verzuchtte Valentine. ‘Ik heb ze niet gezien. Linda verscheen niet op de afgesproken plaats. Drie dagen later werd ze gevonden, honderdvijftig kilometer verderop langs de kust. Ze zag eruit alsof de haaien haar te pakken hadden genomen. Je hebt de foto gezien.’

‘Hoe weet je dat het geen haaien waren?’

Valentine schudde heftig haar hoofd. ‘Omdat het niet klopt. Een ooggetuige vertelde dat ze de avond tevoren dronken dansend en flirtend met twee kerels gezien was in een of andere striptent, anderhalve kilometer van de plek waar haar lichaam werd gevonden. Het officiële verhaal is dat ze met hen mee was gegaan. Maar dat slaat nergens op.’

‘Misschien wel,’ zei Ben. ‘Misschien willen jullie alleen maar geloven dat er meer achter steekt.’

‘Linda zou nooit op stap gaan met twee kerels die ze in een bar had ontmoet,’ zei Valentine. ‘Ze zouden haar type niet zijn geweest.’

‘Weet je dat zeker?’

Valentine keek hem scherp aan. ‘Ze was lesbisch. Dát weet ik zeker. Uit eigen ervaring,’ voegde ze er veelbetekenend aan toe. ‘En ik weet dat ze daar niet was. Paxton heeft haar laten afslachten en het hele verhaal is verzonnen om zijn sporen uit te wissen. Zo gaat hij te werk. En we zullen de smeerlap te grazen nemen. Om wat zijn handel onschuldige slachtoffers overal ter wereld aandoet, en om wat hij Linda heeft aangedaan.’ Valentines gezicht stond strak van woede. Er rolde een traan over haar wang en ze veegde hem weg. ‘We zullen alles doen om hem aan de schandpaal te nagelen.’

Ben antwoordde niet.

‘Daar kom jij om de hoek kijken,’ zei Wolff. ‘We zijn hier op onszelf aangewezen. We hebben dringend hulp nodig van iemand op wie Paxton vertrouwt.’

‘En jullie hoopten dat ik hem, op basis van geen enkel bewijs, zou verraden.’ Ben wendde zich tot Zara. ‘Hoe kun je naar die mensen luisteren?’

Zara kwam naar hem toe en ging naast hem op de grond zitten. Ze pakte zijn hand stevig vast. ‘Je moet ze geloven, Ben. Toen ik Harry leerde kennen, zag ik alleen zijn charme. Maar zo is hij niet. Hij is een monster. Een tiran. Hij is de slechtste, wreedste, meest dominante man die ooit is geboren.’

‘We hebben Zara vier weken geleden benaderd,’ zei Valentine. ‘We hadden hen geobserveerd wanneer ze samen aan wal waren. We zagen dat ze vaak ruziemaakten. We waagden het erop.’

Zara keek Ben diep in de ogen. ‘Weet je nog die dag dat we samen waren? Toen ik je vertelde dat ik hem wilde verlaten, maar het niet kon vanwege de dood van Morgan?’

‘Dat weet ik nog,’ zei Ben.

‘Dat is niet vanwege Morgan. Dat is vanwege wat Kim, Jimmy en Udo me verteld hadden. Ze lieten me afschuwelijks foto’s zien, van Afrikaanse kinderen wier armen en benen waren afgeschoten met wapens die van Harry waren gekocht. Kleine lijfjes, overdekt met afgrijselijke brandwonden, verminkte gezichten. Dorpen die onlangs waren verwoest, compleet met alle inwoners. Dat soort dingen doet hij, Ben. Daar komt al zijn geld vandaan. Hoe kon ik zomaar weglopen?’

‘Je gelooft ze op hun woord.’

‘Nee. Nadat ik ermee had ingestemd ze te helpen, begon ik rond te snuffelen op de Scimitar. In een van de vrachtruimen vond ik kisten. Grote, afgesloten bruine metalen kisten met witte letters. Toen hoorde ik stemmen. Harry en enkele anderen. Ik verstopte me. Ik kon ze niet zien, maar ze hadden het over een lading. Ik hoorde hoe ze een van die kisten openden en een geluid als van een geweer.’

‘Een geluid als van een geweer?’ zei Ben sceptisch.

‘Zo’n soort geluid,’ zei Harrison. Hij haalde een automatische Colt .45 onder zijn jack vandaan. Met zijn linkerhand trok hij de slede van het grote, roestvrijstalen automatische pistool naar achteren en liet hem met een metalig klik-klak los.

‘Precies zo,’ zei Zara.

‘Volgens mij noemen ze dat “de getuige woorden in de mond leggen”,’ zei Ben.

‘Laat haar uitpraten,’ mengde Valentine zich in het gesprek.

‘Zodra ze vertrokken waren glipte ik weg. Toen de kust veilig was ging ik terug met een camera. De kisten waren verdwenen.’

‘Dat is nog eens hard bewijs,’ zei Ben.

Valentine keek ongemakkelijk. ‘Dat weten we. We hebben geen spat. Daarom verzonnen we een plan om mij op de Scimitar te krijgen. Paxton laat heel zelden iemand aan boord. Zara vertelde ons over jullie ontmoeting. We trokken je na: je militaire achtergrond, de moord op je vrouw. Ik had het gevoel dat je het soort man zou zijn dat een vrouw in nood zou helpen.’

‘Ik ben gek geweest,’ zei Ben.

‘Ik vond dat je een held was,’ antwoordde Valentine. ‘Het spijt me dat we je erin moesten laten lopen, maar we hadden echt geen andere mogelijkheid.’

‘Waarom vertrouw je me nu wel? Hoe weet je dat ik niet met Harry onder één hoedje speel?’

‘Daar hebben we aan gedacht. Maar dat kon niet kloppen.’

‘Misschien was ik jullie te slim af, zoals Harry dat volgens jullie is.’

‘Ook daar hebben we aan gedacht. Maar dankzij Zara weten we wat je met Paxton hebt besproken. Daaruit blijkt heel duidelijk dat je niets met zijn zaken te maken hebt. Je bent voor hem naar Caïro gegaan, maar je hebt die mannen niet gedood. We weten ook van je burgeraanhouding. Wat ons betreft ben je brandschoon. Schoon, maar heel interessant.’

Ben keek Zara somber aan.

Ze streelde zijn hand. ‘Sorry dat ik je heb bespioneerd. We moesten het weten.’

‘En ik neem aan dat je tijdens je stiekeme verkenningen niets hebt gevonden,’ zei Ben, zich weer tot Valentine wendend. ‘Anders zou je nu niet met me praten.’

Valentine zuchtte. ‘Ik hoopte iets te vinden op zijn computer. Ik ben ongemerkt zijn studeerkamer binnengedrongen en heb een keylogger en een zendertje gemonteerd. Zo kunnen we alles onderscheppen wat hij schrijft. Maar raad eens? Hij heeft geen woord geschreven.’

‘En raad eens? Ik heb genoeg van dit gesprek. Het is een farce.’

‘We kunnen je niet laten gaan,’ zei Wolff .

Ben keek hem strak aan. ‘Als je probeert me tegen te houden, is iedereen in deze kamer dood, op Zara na.’

‘Zo bedoelt hij het niet,’ zei Valentine. ‘Hij bedoelt dat je niet weg kunt gaan zonder ons de kans te geven je de waarheid over Harry Paxton te vertellen.’

‘Ik heb de indruk dat je zojuist je best hebt gedaan,’ zei Ben. ‘En zonder succes.’

‘Er is meer. Ik garandeer je dat je hem in een heel ander licht zult zien tegen de tijd dat ik klaar ben. Je zult je realiseren dat je hem niet eens ként.’

‘Ik heb onder hem gediend. Ik heb aan zijn zijde gevochten. Ik denk dat ik hem veel beter ken dan jullie.’

‘Bovendien heeft hij je leven gered,’ zei Valentine. ‘Sierra Leone, 14 mei 1997, ja?’

‘Ja.’

‘Mis.’

Hij keek haar dreigend aan. ‘Wat zei je?’

‘Ik zei toch dat je het niet leuk zou vinden. Je zult je mening moeten herzien.’

‘Ik ken de waarheid.’

Ze schudde haar hoofd. ‘Je gelooft in een leugen. Harry Paxton, destijds luitenant-kolonel van de Special Air Service, heeft die dag je leven niet gered. Dat moest je alleen maar denken.’

‘Ik heb je die dag daar niet gezien, Valentine. Waar was je… Verstopt onder een steen? Ik ben de enige getuige van het feit dat Harry mijn leven heeft gered. Hij schoot de kapitein van de Gekruiste Beenderen neer die op het punt stond me te doden. Hij kreeg er onderscheidingen en promotie voor.’

‘Er was nog een getuige,’ zei Valentine. ‘Iemand die alles heeft gezien. Iemand die niet aan flarden was geschoten en half bewusteloos was toen het gebeurde. Iemand wiens verklaring beter stand houdt dan de jouwe.’

‘Wie dan?’

‘Hij heet Tinashe. Hij was zestien toen jouw sas-eenheid de missie van Makapela Creek in Sierra Leone aanviel. Hij was lid van de Gekruiste Beenderen-militie. Een van de vele jongens die door De Baron waren gehersenspoeld om te moorden.’

‘Geweldige getuige. Een gehersenspoelde moordenaar, zestien jaar oud.’

‘Hij is nu anders. Dankzij jou, in sommige opzichten. Na die dag was het alsof de ban werd verbroken. Hij liep weg van de Gekruiste Beenderen-militie en zwoer dat hij zich nooit meer door iets dergelijks zou laten meeslepen. Daarom was hij zo moeilijk te vinden. Het heeft lang geduurd voordat we hem vonden. Zal ik je vertellen wat hij die dag zag, wat er in werkelijkheid is gebeurd?’

Ben probeerde de woede te onderdrukken waardoor hij de hele kamer kort en klein wilde slaan. ‘Laat maar komen,’ zei hij koel.

‘Het gevecht maakte Tinashe bang. Hij wist in een holle dode boom te kruipen. Van daaruit had hij goed uitzicht op het verwoeste schoolgebouw.’

Ben kreeg een schok bij het horen van die woorden. In alle offi ciële verslagen die Valentine kon hebben gelezen, werd de plaats van het gevecht beschreven als het missiecomplex aan de Makapela Creek. Nergens werd melding gemaakt van het schoolgebouw. Hij voelde zijn ingewanden draaien.

Valentine ging verder: ‘Volgens mijn getuigen sloegen de meeste militieleden op de vlucht toen de luchtsteun ter plaatse arriveerde. Kan dat kloppen?’

‘Dat klopt als een bus.’

‘Goed dan,’ antwoordde Valentine. ‘Laat me je nu de rest vertellen. Het was op dat moment, vlak nadat de helikopters arriveerden, dat de getuige zag dat luitenant-kolonel Paxton naar jou en je teamgenoot liep, later in het officiële rapport sergeant Gary Smith genoemd. Maar Paxton was niet alleen. Hij was in gezelschap van de onderbevelhebber van de Gekruiste Beenderen, kapitein Kananga.’

Ben was te verbijsterd en te woedend om iets anders te doen dan luisteren.

‘De getuige zag dat Paxton je in de rug schoot en daarna Smith neer knalde. Smith viel. Toen liep Paxton naar jou toe, terwijl Kananga toekeek. Je was op je buik gevallen, maar je draaide je om en keek op naar Paxton toen die op het punt stond je te vermoorden.’ Valentine zweeg even. ‘Is dat gedetailleerd genoeg? We hadden dit onmogelijk kunnen weten, toch?’

Ben antwoordde niet.

‘Smith was bijna gedood door Paxtons kogel, maar niet helemaal. Hij had nog genoeg kracht over om een salvo af te vuren. Dat doodde Kananga en trof Paxton in een arm. Smith is degene die je leven die dag heeft gered, majoor Hope. Hij is de man die je eer zou moeten bewijzen.’

Ben zweeg.

‘Paxton draaide zich om en schoot hem door zijn hoofd. Op dat moment verloor je het bewustzijn. Je overste zou ook jou door het hoofd hebben geschoten als de mannen van Para 1 niet waren geland en tussen de puinhopen door liepen. Paxton moest je laten leven.’

Bens hart ging tekeer. Hij had moeite met ademhalen. ‘Waarom?’ was alles wat hij kon zeggen.

‘Kun je niet raden waar het om ging? Paxton leverde wapens aan de Mannen van de Gekruiste Beenderen, een van de vele opstandelingengroepen met wie hij zaken deed, met het leger als dekmantel. Terwijl jouw eenheid in de ambassade in Freetown met zijn duimen zat te draaien, in afwachting van het groene licht, glipte hij weg en deed zaken met De Baron. Wapens in ruil voor bloeddiamanten.’

‘De operatie-Makapela Creek was een valstrik,’ zei Wolff vanuit zijn leunstoel. ‘We denken dat Paxton vermoedde dat iemand van jouw eenheid hem op het spoor was. We denken dat hij zelf achter het lek zat dat tot de aanval leidde, zodat je team in een hinderlaag kon worden gelokt en uitgeroeid. Paxton had de enige overlevende moeten zijn. Uiteindelijk wist jij door het net te glippen.’

‘Denk er eens over na,’ zei Valentine. ‘Het klopt allemaal. Er is niets in het verhaal van de ooggetuige wat je kunt ontkennen. En zijn getuigenis zou volstaan hebben om Paxton ten val te brengen.’ Ze zuchtte. ‘Het probleem is dat Tinashe te bang is om openlijk te praten. De kindsoldaten die bijdroegen aan de genocide tijdens de burgeroorlog in Sierra Leone worden zelfs nu nog door hun landgenoten gehaat… Hoewel ook zij slachtoffers waren. Er zijn represailles geweest, wraaknemingen. Ze zijn een soort onreine onderklasse geworden. Tinashe heeft geluk gehad. Hij is erin geslaagd zijn verleden achter zich te laten en wil dat zo houden. Zodat we bij jou uitkomen. Je bent de enige die ons nog kan helpen.’ Ze keek hem ernstig en onderzoekend aan. ‘Wil je dat doen? Alsjeblieft ?’

Er heerste een doodse stilte in het vertrek terwijl Ben het relaas verwerkte. Er ging een volle minuut voorbij. Zijn hoofd bonsde.

Hij stond op. ‘Nee. Jullie liegen, allemaal.’ Hij liep naar de deur.

Zara rende achter hem aan, pakte hem bij zijn arm. ‘Ben, wacht…’

Hij duwde haar weg. ‘Laat me met rust.’ Hij stormde naar buiten, de smerige gang op. Ze rende hem na, smekend en protesterend. ‘Ben, alsjeblieft. Ik hou van je.’

Hij bleef staan. ‘O ja?’

Ze keek alsof ze een klap had gekregen.

‘Je hebt me alleen maar voorgelogen en gebruikt,’ zei hij. ‘Zodat je vriendjes de man die mijn leven heeft gered konden bespioneren.’ Hij liep door de gang naar de voordeur.

‘Wat had ik anders moeten doen?’ riep ze.

Hij antwoordde niet, pakte de klink beet en rukte de voordeur open.

‘Waar ga je naartoe?’

‘Zover mogelijk bij jou vandaan,’ zei hij. ‘Ga terug naar je maatjes, Zara. Ze wachten op je.’ Hij stapte de regenachtige avond in en smeet de deur voor haar neus dicht.